FanFic.nl

Ogen

Nieuws

De deur viel in het slot en het huis werd voor de zoveelste keer gehuld in niets dan stilte. Sharon stond in de deuropening, haar jas reeds aan, maar ze maakte geen aanstalten te vertrekken. ‘Nou?’ vroeg Louis haar. ‘Ik dacht dat je behoefte had aan actie, waar wacht je op? Heb je plotseling wel behoefte aan vier extra mensen in je auto?’
‘’t Is graag of niet, hoor, Tomlinson.’
‘Wat mij betreft is het een niet,’ antwoordde hij onmiddellijk. ‘Ik heb geen behoefte aan gezelschap van één of andere gestoorde trut, laat staan dat ik me door haar de les laat lezen.’
‘Weet je, het is niet dat we elkaar aardig moeten vinden, maar mag ik je erop attenderen dat de situatie niet meer hetzelfde is als die van enkele dagen geleden? We staan nu aan dezelfde kant, denk je ook niet? En als je mij nou laat vertellen wat ik weet, dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent. Het is niet alsof ik van plan ben een moordaanslag te plegen, ik kijk wel uit, zeker nu het vier tegen één is. Dan had ik wel bij Perrie en Chris gebleven om hen aan mijn kant te krijgen, en Dani, en dan Jade en Floor en dan hadden we daarna teruggekomen om wraak te nemen. Wat denk je dat ik van plan ben in mijn eentje?’
Het bleef een poosje stil omdat niemand wist wat te zeggen. Het viertal zat aan tafel en keek om beurten elkaar aan om te peilen, vervolgens bekeken ze Sharon en weer terug, een proces dat ze herhaalden tot ze hun blikken af lieten dwalen richting het o zo interessante keukentafelblad. Sharon keek ernaar, een geamuseerde glimlach om haar lippen. Ze stond in de deuropening, met haar rechterschouder tegen de deurpost geleund en ze zei niets. Uiteindelijk was Harry degene die als eerste sprak: ‘Goed, vertel.’
‘Dank je,’ glimlachte Sharon, waarna ze de keuken inliep en plaatsnam op een stoel. Ze schoof aan zodat het bijna leek alsof ze bij het groepje aan tafel hoorde – alleen de jas en de gezichtsuitdrukkingen deden anders vermoeden – en ze begon te praten: ‘Ik wilde het niet vertellen waar Chris en Perrie bij waren. Chris lijkt er redelijk mee om te gaan, maar we weten niet hoe het echt zit en als hij iets met Kate te maken had, weten we ook niet in hoeverre hij een dubbelrol speelt.’
‘Wat?’ onderbrak Zayn.
‘Gewoon –’
‘Je denkt toch niet dat hij bij hen hoort?’
‘Je weet het niet.’
‘Maar Kate…’
‘Niemand heeft ooit gezegd dat Kate aan onze kant stond.’
‘Maar jullie waren beste vriendinnen!’
‘Schijn bedriegt.’
Vier paar ogen staarde haar ontzet aan. Meende ze dat? Meende ze dat oprecht? Zij en Kate waren een onafscheidelijk duo geweest, ze konden toch zeker niet alleen maar een toneelstuk opgevoerd hebben?
‘Kijk,’ ging Sharon verder, toen er geen reactie kwam. ‘Het is niet zo dat ik Kate niet aardig vond of zelfs niet vertrouwde, want dat deed ik wel. Maar ik weet natuurlijk niet honderd procent zeker of ze daadwerkelijk aan onze kant stond. Dat weet ik van jullie evenmin en ik weet het ook van Jade en Floor en Dani niet. Laten we reëel zijn, oké? Die mannetjes hadden in principe geen manier om de precieze gebeurtenissen in het huis onder controle te houden. Ja, ze konden aanwijzingen geven en ze zijn uiteindelijk binnengevallen met een groep gewapende malloten, maar dat zijn grote lijnen. Stel dat er nog zo’n voorval was geweest, dat jullie plotseling hadden besloten om iemand te vermoorden die niet vermoord had moeten worden. Wat dan? Dan zou je toch zeggen dat er iemand in dat huis zat, die wist wie wel en wie niet neergeschoten moest worden? Die kan er dan subtiel een stokje voor steken. Mijn stem gaat uit naar Jade of Floor, maar aan de andere kant is dat misschien een beetje te doorzichtig. Ik bedoel, we wisten allemaal wel het één en ander, maar ik acht de kans gewoon erg groot dat er iemand bij was die alles wist, maar dan ook echt alles. Iemand die ook in contact stond met de bende zodat alles naar hun hand omgezet kon worden, mochten er dingen veranderen om wat voor reden dan ook. In ieder geval, mijn punt is: je kunt niemand vertrouwen, en al helemaal die nieuwe niet. En Perrie… ja, die zag er sowieso al uit alsof ze een rolberoerte zou krijgen.’
‘’t Arme kind,’ vond Eleanor.
‘Als jij het zegt,’ zei Sharon, ‘maar wij zijn allemaal minstens net zo zielig en getraumatiseerd en Louis heeft op zich wel gelijk – waarschijnlijk zijn we allemaal niet meer lekker in ons hoofd. Onze realiteit is in zoverre afwijkend geworden van de algemene realiteit, dat we in ieder geval de komende tijd moeite krijgen met functioneren in de maatschappij. Maar het is een keuze tussen onze krachten bundelen en individueel proberen te strijden. Wat jullie liever willen, maar ik stem voor gezamenlijk want dat vergroot onze kansen aanzienlijk.’
‘Acteer je?’ vroeg Harry tussendoor, en dat deed vier hoofden zijn richting opdraaien.
‘Wat is dat nou weer voor irrelevante vraag?’
‘Gewoon, ik vroeg het me af. Deze Sharon is heel anders dan de Sharon van een paar dagen geleden en je vindt het leuk om de leiding op je te nemen, dus vind je het niet erg om in het middelpunt te staan, dus ik dacht… nou ja, weet ik veel. Laat ook maar.’
Sharon grinnikte zachtjes. ‘Ja, ik heb de toneelschool gedaan, maar echt rijk ben ik er niet van geworden. Anders was ik hier niet geweest.’
‘Maar wat wilde je nou vertellen?’ vroeg Eleanor.
‘Oh, ja. Over Kate. We hoeven niet bang te zijn dat de politie achter Chris aangaat, want ik heb Philip meteen gebeld zodra ik de tijd had. Dat was, eh – niet heel lang nadat we weg waren gegaan. Ik vertelde Chris dat ik even naar het toilet moest en toen heb ik het snel geregeld. Hij heeft Kates lichaam opgehaald en het raam gefikst zodat niemand nieuwsgierig wordt.’
‘Het raam gefikst?’ vroeg Harry, die duidelijk de smaak van het spelletje weer te pakken begon te krijgen. Zijn ogen begonnen op te lichten en alle sporen van zijn verwardheid en paniekerigheid leken verdwenen te zijn. Alsof hij het leuk vond, alsof hij er oprecht naar uitkeek weer met levens te mogen spelen.
‘Ja, de moordenaar was – heel subtiel – binnengekomen door het keukenraam. Door het in te gooien zegmaar. Kate woonde in een dorp en de buren waren enkele tientallen meters van haar huis verwijderd, maar dan nog. Stel dat iemand tijdens het uitlaten van de hond langsliep, of zo, dan zouden ze gaan kijken en argwanend worden en weet ik veel wat allemaal. In ieder geval is haar lichaam opgeruimd, het raam gefikst, de bloedsporen zijn weggewist. Philip heeft haar telefoon meegenomen, dus als iemand haar belt of iets inspreekt of zo, dan weet hij dat. Zo probeert hij de verrassingen zoveel mogelijk een stapje voor te blijven.’
‘Familie?’ vroeg Eleanor.
‘Ouders en een broer, maar die wonen allemaal aan de andere kant van het land en de kans dat ze langskomen zonder herhaaldelijk te bellen is dus klein.’
‘Werk?’
‘Werkeloos.’
‘Dat is te mooi om waar te zijn.’
Sharon haalde haar schouders op. ‘Ja, nou ja, ach. ’t Is zoals het is, en als er addertjes onder het gras zitten, komen we daar vanzelf wel achter.’
‘Dat is een luchtige houding tegenover iets wat best wel serieus is,’ vond Eleanor.
‘Wat moet ik dan doen? Rondrennen en in paniek raken en gillen en alle archieven ondersteboven gooien in de hoop iets te vinden? Ik ga liever zo direct naar het ziekenhuis om Floor en Jade op te halen, zodat we met zijn allen onder kunnen duiken. Ik zeg het niet graag, maar al die beveiliging hier valt op in dit rustige gebied en ik wil Harry’s ouders ook niet meer in gevaar brengen dan strikt noodzakelijk.’
‘Wat als ze Chris bellen?’ vroeg Harry.
‘Waarom zouden je ouders Chris bellen?’ vroeg Louis niet begrijpend.
‘Nee, niet mijn ouders, sukkel. Kates familie. Ze was al zolang samen met Chris, als ze geen gehoor krijgen bij Kate, gaan ze toch zeker haar naaste vrienden en zo af? Zou Chris dan niet de eerste zijn die ze bellen? Weet hij dat hij niet mag zeggen wat er voorgevallen is?’
‘Nee,’ grijnsde Sharon, waarna ze iets uit haar broekzak haalde en op tafel mikte. Het was een chip, van een zekere vorm die iedereen uit duizenden herkende. Een simkaart.
‘Hoe?’ vroeg Zayn, die voor het eerst sinds tijden zijn tong gevonden leek te hebben.
Sharon haalde haar schouders op. ‘Sommige mensen slapen ’s nachts, andere mensen regelen hun zaakjes ’s nachts.’
‘En jij verwacht dat ik met een gerust hart kan slapen in één huis – met jou, nadat ik dat weet?’
‘Ach, lieverd, volgens mij hoef je je niet zo’n zorgen te maken. Je vriendje daar,’ waarbij ze naar Harry gebaarde, ‘of moet ik zeggen, zijn vriendje,’ waarbij ze naar Louis gebaarde, ‘is sowieso niet van plan om iemand te laten slapen zonder dat minstens de helft van ons op wacht staat. Ik dacht dat je dat intussen wel zou weten?’
‘Ja maar…’ sputterde Zayn.
‘Ik verplicht je nergens toe,’ sprak Sharon schouderophalend. ‘Maar ik verwacht binnen een paar uur terug te zijn en dan zorg ik dat we een locatie hebben om heen te gaan. Als je liever hier wilt blijven – prima, maar ik kan je verzekeren dat er daarbuiten mensen op de loer liggen die heel wat meer kwaad in het vizier hebben dan ik.’ Met die woorden stond ze op en liep ze de keuken uit. Het gezelschap in de keuken hoorde enkele tellen later de voordeur dichtslaan en daar zaten ze dan, opnieuw met zijn vieren, vroeg op de ochtend, in stilte.

Reacties: