FanFic.nl

Forever Gone... || ft. Anne

Hoofdstuk 5

Ik open mijn ogen en weet niet wat er gebeurd is of waar ik ben. Alles doet pijn. Ik ga rechtop zitten en zie een grote witte kamer. Ik kom er niet bij met mijn gedachten. 'Waar ben ik?' gaat er alleen maar door me heen. Ik grijp naar mijn hoofd, hij bonkt en doet erg veel pijn. Ik zie alles een beetje wazig en ik ben duizelig. Ik weet niet wat me overkomen is en kijk verbaasd de kamer rond. Ik kan me niet herinneren hoe ik hier gekomen ben. Dan gaat de deur open en komt er iemand naar me toe. Ik zie nog steeds wazig en krijg diegene dan ook niet scherp.
,,Hé, je bent wakker." Maar dat is Zayn. Ben ik bij hem? Ik ben een beetje in de war.
,,Wat is er gebeurd?" vraag ik.
,,Je was in de discotheek aan het dansen en je verdriet aan het wegdrinken." Zegt Zayn en pakt mijn hand. ,,Ik heb die jongen bij je weggeduwd nadat hij je op de grond geduwd had en je geslagen had." Ik probeer terug te denken aan gisteren. Ja, ik was in de discotheek...maar ik weet niks van een jongen. Ik dronk bier, wat ik eigenlijk niet lus...shit! Ik weet niks meer. ,,Emma, dit is toch niet de manier om vrede te hebben met je ouders? Zoveel drinken zodat je dronken word...je had wel een alcoholvergiftiging kunnen krijgen." Ik heb geen zin in een preek. Ik sta op en wankel nog een beetje. Zayn heeft nog steeds mijn hand vast.
,,Vrede?" Zeg ik tegen hem. ,,Snap je het niet? Ik zal er nooit vrede mee hebben dat ze dood zijn! Het is mijn schuld Zayn, mijn schuld dat ze dood zijn! Dat kan ik mezelf nooit vergeven!" Ik ren naar de toilet en moet overgeven. O man, ik heb zo'n hoofdpijn. Zayn komt naar me toe en neemt me mee terug naar de slaapkamer.
,,Ga maar liggen." Zegt hij. ,,Je moet niet te lang uit bed, je hebt duidelijk een enorme kater." Ik knik en ga weer het bed in. Zayn loopt naar beneden. Mijn gedachten gaan naar de dag waarop ik ruzie had met mijn moeder. Ik kan de woorden van mij precies terughalen:
*De ruzie op de dag van het ongeluk*
,,Ik heb gereserveerd bij het restaurant in de stad. Ga je mee?" vraagt mijn moeder.
,,Ik wil helemaal niet mee! Ik heb net met Hailey afgesproken en dan kom jij ineens met dit etentje?! Hoe haal je het in je hoofd om dit nu pas te bespreken? Waarom zei je dat dan niet eerder?! Weet je, laat maar, ga maar lekker naar dat etentje met papa! Ik wil je even niet meer zien!"
*Nu*
'Ik wil je even niet meer zien!' Dat zei ik tegen mijn moeder vlak voordat ze wegging. Wat als ze het letterlijk genomen heeft? Ik moet hier niet zijn! Ik stap het bed uit en kleedt me aan. Ik loop zachtjes de trap af en voordat Zayn of de andere jongens mij kunnen zien, loop ik de deur uit en ren ik van het huis weg.

Als ik thuis kom, heb ik geluk. Lucas is niet thuis. 'Dit is mijn kans om er definitief een einde aan te maken!' denk ik en open de keukenla. Ik pak een aardappelscheermesje uit de la en ren naar boven. Snel ga ik de badkamer in en doe de deur op slot. Ik denk aan Zayn. Hij zal me nu vast en zeker wel gaan zoeken. Maar hij moet zich zorgen maken om iemand anders, want wat stel ik nou voor? Ik stel helemaal niets voor! Ik pak het mesje en zet hem op mijn pols. Wil ik het daar wel doen? Aan de ene kant wel, maar als ik aan Zayn denk, ook weer niet. 'Ik ben net zo lief dood.' Denk ik. Snel zet ik het mesje op het binnenste van mijn onderarm en maak tien sneeën erin. Ik hoop dat ik de pijn die ik van binnen voel nu naar buiten kon krijgen. Ik zie het bloed er letterlijk uitstromen, maar dat maakt me niks uit. Ik zet de kraan aan en laat het water erover heen stromen. De sneeën zijn goed zichtbaar. Ik spoel het mes af, zodat niemand ziet dat er bloed aanzit en neem het mee naar mijn slaapkamer. Ik wikkel het mes in en stop hem in het laatste van mijn nachtkastje. Daarna trek ik een shirt aan mijn lange mouwen. Niemand mag zien dat ik mezelf gesneden heb. Ik loop de trap af en open de koelkast. Ik moet iets te drinken. Ik zie een flesje corona staan. Ik pak het flesje en open hem. Ik neem een grote slok. Ik ga op de stoel zitten en voel me machteloos.
,,Emma, je bent weer thuis." Ik schrik op en kijk naar mijn corona. Het is pas elf uur 's ochtends en ik zit al aan een corona, maar daarvan schrik ik niet. Lucas staat opeens voor me.
,,Nogmaals, dit is niet mijn thuis." Zeg ik.
,,Waarom ben je zo vroeg al aan de drank?" Hij pakt mijn corona af.
,,Hé, geef terug!" roep ik en sta op.
,,Ik ben gisteren gebeld door Zayn van One Direction. Hij heeft je geholpen in de discotheek en vroeg of ik een oogje in het zeil wilde houden, nou dat doe ik. Jij krijgt voorlopig geen alcohol meer."
,,O, wat zijn we allemaal weer bezorgd om mij!" zeg ik en pak de corona uit zijn handen. ,,Ik zal je één ding zeggen, dat hoeft niet! Over een maand ben ik er toch niet meer." Ik zie hem schrikken. ,,Ja, jij denkt misschien dat het anders kan, maar ik zie geen reden meer om hier te blijven. Wat ik ook doe, er veranderd toch niets. Mama en papa blijven dood, door mij!"
,,Door jou?!" Lucas kijkt me aan. Ik zucht. Ik heb hier geen zin in. Ik loop terug naar de trap en neem nog een slok van mijn corona. Oké, waarom ben ik zo duizelig? Met moeite probeer ik de trap op te lopen. Op de vierde tree reik ik naar de trapleuning, maar ik ben zo duizelig dat ik erg wankel. Ik voel dat ik teveel wankel en probeer de leuning te pakken, zodat ik minder wankel, maar het is al te laat. Ik val naar achteren, van de trap af en gelijk wordt alles zwart voor mij ogen.

Reacties: