FanFic.nl

Brieven. | Ft. Hermelien [GEDWONGEN PAUZE]

Brief 2: - A Letter From A Dark Girl -

Met lege ogen staarde ik naar het meer. Sterven, sterven zou ik. Al binnen een paar weken zou het einde nabij zijn. Mijn buik zat vol met gif, waardoor alles van binnen zou wegrotten, mijn hart slagen zou overslaan, mijn aderen zouden knappen, mijn lichaam zou kronkelen en samentrekken, tot de dood.
Een traan rolde over mijn wang. Ik wou hem wegvegen, tot mijn blik viel op een fles in het meer. Ik keek er goed naar en viste hem uit het water. Met trillende vingers haalde ik de dop eraf en peuterde het velletje papier eruit. Langzaam rolde ik hem open. Op het papier stond met een perfect handschrift een tekst geschreven. Mijn ogen vlogen over de regels, lieten mijn gevoelens tollen.
Hoop en verdriet vulde mij na het lezen van de brief. Dit meisje had ook niet lang meer, net als ik. Weer rolde er een traan over mijn wang. Als ik nog iets in deze paar weken wou doen, was het wel iemand helpen. Met mijn leven, zou ik een ander kunnen redden.
Ik haalde een pen uit de achterzak van mijn zwarte jeans en keerde het papier om. Op de lege kant begon ik te schrijven.

Ik lag lekker op mijn luchtbedje, te dobberen op het meer. Door de speakers op de kade klonk mijn favoriete nummer: Take Me To The Dark Side van Jolya. Zachtjes neuriënd bewoog ik mijn handen in het koele water. Ik sloot mijn ogen van genot. Maar dat werd ruw verstoord door een steek in mijn buik. Ik wou naar mijn buik grijpen, maar één blik naar mijn buik liet me verstarren. Daar, op mijn buik, zat een Koyremer. Zijn tanden staken in mijn buik en ik hapte naar adem. Ik gaf met al mijn kracht een klap tegen het beest. Het liet meteen los en viel terug het water in. Zo snel ik kon, peddelde ik naar de kade en liet mezelf in het gras vallen. Op mijn buik zat een grote, bloedderige wond. Ik stond trillend op en rende naar huis. Ik gooide de deur open en mijn moeder schrok heel erg bij het zien van de wond. Ze reed mij meteen naar het ziekenhuis en bij de aankomst hoefde ze alleen maar 'Koyremer-beet' te zeggen. Ik werd met spoed naar de onderzoeksruimte gebracht en daar bleek dat het beest te lang zijn tanden in mijn buik had gehad. Mijn buik zat al vol met gif en ik zou niet langer dan een half jaar te leven hebben.

Ik, Eleanora Darift, zal binnenkort sterven. Op 29-jarige leeftijd nogwel. Ik las dat enkel een sterveling je kan helpen. Ik ben dan wel van het Donker, maar alle beetjes helpen. Toch?
Als ik iets zou willen doen in deze laatste weken is het wel iemand helpen.

De herinnering sijpelde langzaam weg en ik merkte nu pas dat ik huilde. Snel propte ik het papiertje terug in de fles en wierp het in het meer. Ik zuchte diep en sloot mijn ogen. Nu was het hopen dat het bij de juiste aankwam...

Reacties: