FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 23 (58-69)

AUDREY
Pa komt weer veilig terug in de schuilplaats. Hij ziet er opgewonden uit. Zou hij nieuws hebben? Hij vraagt aan mij of ik iedereen bij elkaar wil roepen. Niet letterlijk natuurlijk, omdat we hier wel een beetje stil moeten zijn.
Als de hele groep om ons heen staat, vertelt pa dat er al een groep gijzelaars bevrijd is. Dat is het goede nieuws. Gespannen wachten we op wat hij nog meer te vertellen heeft. De rechterhand van Troy is in het oerwoud en heeft B.A. en Face gevonden. Ethan weet dat het A-team hier is. Maar van wie kan hij dat nou weten? Loopt er een verrader rond? In onze groep? Ik kijk eens rond en vraag me af wie van deze mannen zoiets zou doen. Eerlijk gezegd kan ik niemand aanwijzen die ik daarvoor aanzie.

RITCHIE
Tegen de tijd dat het uur verstreken is, sta ik bij de deur van de keuken. Van de kok krijg ik een kar vol eten mee en daarmee ga ik op weg naar de schuilplaats. Met de gewone lift ga ik naar de eerste verdieping. Onderweg naar de dienstlift kom ik gelukkig niemand tegen. Ik durf al bijna te denken dat het laatste stuk dan ook wel een fluitje van een cent zal worden, als ineens, op de derde verdieping, Victor voor mijn neus staat. Waar komt hij zo snel vandaan? Houdt hij me in de gaten? Ik heb toch niets gedaan waardoor hij wantrouwend is geworden?
"Waar ga jij met al dat eten naar toe?" wil hij van me weten.
"Naar dat kleine zaaltje, waar wij altijd vergadering hebben," zeg ik zo luchtig mogelijk. "Ik moet wat bespreken met een paar mannen, omdat we naar de bunker toe moeten."
"Ja, ja...." zegt Victor.
Ik kan uit die reactie niet opmaken of me gelooft.
"Hoe gaan jullie daar naar toe?" vraagt Victor kalm.
"Dat is wat we nu gaan bespreken. Ik kan Troy niet te pakken krijgen, dus zullen we zelf wat moeten verzinnen."
Ik til een deksel op en werp een blik op een heerlijk geurende bonenschotel, terwijl ik die smoes ophang.
"Nou, roep je mannen dan maar bij elkaar, dan heb ik nog wel een tip voor jullie."
Victor wijst naar m'n walkietalkie en blijft maar bij me staan. O jee, nu wordt het moeilijk. Ik pak de walkietalkie en doe maar wat me het beste lijkt: Moody oproepen.
"Hallo Team B, hallo team B... Ritchie voor Moody, Ritchie voor Moody!”

HANNIBAL
Terwijl Frank en ik zaten te praten, werd het gesprek onderbroken door Rio, die riep dat Ethan in het kannibalenkamp was en de anderen onder schot hield.
"Rio, we komen er zo snel mogelijk aan. Houd nog even vol, dan zien we je zo," zei ik.
Als Frank vraagt of ik naar de ambassade wil bellen, zie ik Victor naar ons kijken. Ik besluit er geen aandacht aan te besteden en bel naar de ambassade. De ambassadeur krijg ik aan de telefoon en ik vraag om een helikopter en een piloot.
"De heli is onderweg, Hannibal."
"Geweldig, bedankt voor alle hulp," zei ik tevreden en verbrak de verbinding.
Ik gaf Murdock de opdracht om met een groep naar het oerwoud te vliegen.
"Ik ga met de tweede groep mee. Landt in ieder geval op een paar honderd meter afstand voor het kannibalenkamp, om te voorkomen dat je gezien en neergehaald wordt."
Murdock rende al naar de heli en was klaar om op te stijgen. Even later kwamen Timo, Roberto, Fernando, Arlando, Benjamin en Giovanni gewapend het hotel uitgerend. Frank leidde ze naar de helikopter en ik gaf Murdock de laatste instructies voor de vlucht. Ook Peter ging met de eerste groep mee terug naar het oerwoud.
"Frank, gaan jij en Audrey ook mee? Dan heb ik als team B namelijk Bob, jou, Audrey, eventuele bewakers en ik. We hebben een piloot als de heli arriveert," zei ik

MURDOCK
"Is goed kolonel, Howling Mad Columbus gaat zijn slag slaan," zei ik.
Even later zit de heli vol en vlieg ik terug naar het oerwoud. Peter brengt het bewakersteam op de hoogte van de avonturen in het oerwoud.

VICTOR
Ik stond op de derde verdieping en probeerde het gesprek van Hannibal en Frank af te luisteren, maar kon niets wijzer worden. Het enige wat ik nu wist is dat ze met twee heli's naar Ethan toe gingen. Als Ritchie opeens naar boven komt gelopen, kijk ik hem aan. Ik bleef bij hem staan omdat hij wel heel erg vreemd gedrag vertoonde.
"Hallo team B, hallo team B... Ritchie voor Moody, Ritchie voor Moody!" zei hij.
Ik schudde mijn hoofd en liep naar de tweede verdieping waar ik een sniper klaar had staan om lastige lui neer te schieten van een veilige afstand. In mijn geheime ruimte zette ik het wapen in elkaar en belde naar Ethan om mee te delen dat er versterking van het A-Team kwam.
"Hey met mij, die A-Teamlui komen straks op je af met versterking. Houdt rekening met een man of vijfentwintig of dertig," zei ik.
M'n sniper had ik in elkaar gezet en richtte die op Hannibal en Frank.
"Wie zal ik eens als eerste uit de weg ruimen?"

CHRIS / MITCH
Toen we een helikopter zagen aankomen, dachten we dat alles was opgelost, maar dat bleek al snel verkeerd toen Ethan met zijn mannen uit de heli kwam. Ik keek vol verbazing. Er brak al snel een knokpartij uit tussen Ethan zijn mannen en ons. We bleven bij BA en Face en probeerden elkaar zo goed mogelijk te beschermen tegen al die bad guys, maar het waren er teveel.
Twee mannen grepen Mitch en hielden hem onder schot, waardoor hij weinig meer kon doen. Ik sloeg de twee bad guys van hem af en hielp hem overeind. Zo bleef het gevecht een tijdje doorgaan tot Ethan BA begon uit te dagen. Dit kon nog wel eens spannend worden. Vanuit mijn ooghoek zag ik Marcello en Rio met een walkietalkie om versterking vragen. Dit moest echt niet zo blijven, anders waren we de klos.

RIO
We konden op het nippertje wegrennen uit het gevecht. Ik riep Hannibal op via de walkietalkie en vroeg om versterking. Toen BA vroeg wie Ethan was, rende ik naar hem toe en schreeuwde vanachter de struiken zijn naam en functie. Ik hoopte dat de versterking snel zou komen, want alle mannen van Ethan hadden ondertussen hun geweren op ons gericht. Marcello probeerde langzaam weg te glippen om eventueel hulp te halen, maar hij slaagde daar niet in. De mannen van Ethan hadden het gebied onder controle. Een tegenaanval van Hannibal zijn team zou voor de ultieme afleiding kunnen zorgen.
"Schiet op Hannibal," zei ik zachtjes tegen mezelf.

FACE
Er proberen nog een aantal mannen van onze groep te ontsnappen, maar dat lukt ze helaas niet.
B.A. is nog steeds in gevecht met Ethan. Op een gegeven moment richt één van Ethan’s mannen zijn geweer op B.A. die vervolgens zijn handen in de lucht steekt.
“Ach, waarom doe je dat nou?! Het gevecht is nog niet eens afgelopen!”
“Lopen jullie!”
Chris, Mitch, Rio, Marcello, B.A., de kannibalen, de andere stam en ik worden opgesloten in van bamboe gemaakte kooien die gemaakt zijn door de kannibalen.
“Als we hier uit zijn, krijg je ons allemaal op je dak!!!”
“Jij hebt wel een heel brutale mond voor iemand die gevangen zit,” zegt de man kwaad tegen me terwijl hij aan mijn shirt trekt zodat ik met mijn hoofd tegen de voorkant van de kooi knal.
“Als we straks terug zijn in de bewoonde wereld dan martel ik jou als eerste,” grijnst de man.
Dan laat hij me weer los.
“B.A., als je nog een plan hebt hoor ik het graag, ik ben op dit moment ideeloos!”
Ook B.A. weet niets.

PETER
We stappen de heli in en vliegen naar het oerwoud. Je hebt hier, boven, een prachtig uitzicht.
We zien het kannibalendorp al voor ons liggen en Murdock besluit te landen.
“Waarom hier al?”
“Van Hannibal moest ik honderd meter van het kannibalendorp landen,” antwoordt hij.
“Oké, dan gaan we het laatste stukje lopen.”
Iedereen stapt uit en loopt gewapend naar het kannibalendorp, maar op een afstandje blijven we staan als we Chris, Mitch, Rio, Marcello, B.A., Face, de kannibalen en de andere stam in kooien zien zitten. Face wordt hard aangepakt en ook wordt er gedreigd met martelingen.
“Dat gaan jullie helemaal niet doen,” mompel ik.
“Murdock, vlieg snel terug naar Hannibal om hem te waarschuwen, wij houden de boel hier wel in de gaten. Tenminste dat hoop ik.”
Murdock knikt en rent zo hard als hij kan naar de heli. Als hij opstijgt, kijken de bad guys omhoog om te zien wie er over hen heen vliegt. Vervolgens verplaatsen ze de kooien. Die van Face, B.A. en Mitch hangen ze boven een vuurtje zodat als we ze willen bevrijden dat ze alleen het touw door hoeven te hakken. Arme Mitch! Hij huilt, maar waarom? Ik zie dat Face en hij iets krijgen ingespoten. ’t Zal toch niet dat gif zijn?
We besluiten wat dichterbij te gaan zitten en kruipen er heen. Dan horen we dat ze Face tegen Mitch willen laten vechten, dat die injectie ervoor dient dat ze elkaar zullen aanvallen. Aha! De mannen willen een beetje entertainment? Nou dat kunnen ze krijgen ook!!! Jammer genoeg zullen we eerst moeten wachten op Hannibal, want plannen verzinnen… man dat is moeilijk! Ik weet niet hoe hij dat voor elkaar krijgt!

TROY
Ik zit in een cel tussen Palermo en Miguel in. Op een gegeven moment wordt Miguel uit zijn cel gehaald. Wat zouden ze met hem gaan doen?

MIGUEL
Ik word meegenomen naar een ander kamertje. Ze willen me dus verhoren. Nooit, maar dan ook nooit zal ik mijn mond open doen, als ze dat maar weten! Er komt een man binnen die tegenover me gaat zitten.
“Zo, dat is gezellig! U komt op visite. Ik heb nog geen koffie gezet hoor!” grijns ik waarna ik in lachen uitbarst.
De man commandeert dat ik stil moet zijn en vertelt over de straf die me boven het hoofd hangt. Maar hij wil wel een deal sluiten met me.
“Als jij tegen Troy getuigt kun je strafvermindering krijgen. Dan kun je over een paar jaar weer bij je gezin zijn,” zegt de man.
Daar zit wel wat in, maar wat als ik dat doe en Troy een paar jaar later vrijkomt?
“Dan zal Troy me na zijn straf vermoorden!”
“Nee, dat zal hij niet. Als je getuigt krijg je een nieuwe identiteit en een nieuw huis,” antwoordt de man.
Het aanbod klinkt wel aantrekkelijk.
“Ik zal het proberen!”
Na een tijdje word ik weer teruggebracht naar mijn cel en om de indruk te wekken bij Troy dat ik niets gezegd heb, doet de man zogenaamd boos tegen me.
“Als ik je iets vraag dan antwoord je daar voortaan op!”
Dan loopt hij weg en ga ik op mijn bed liggen nadenken. Wat mis ik mijn vrouw Vanessa en dochtertje Noa toch.

LYDIA
Xander vindt het blijkbaar leuk om bij Bob’s dochter te kijken. Sam taalt daar veel minder naar en wil een ijsje.
“Sam, je hebt er vandaag al één gehad,” zeg ik streng.
Ik moet natuurlijk wel orde houden anders raakt het hier ook in de war.
Xander wil Ava al wakker maken maar ik til hem op.
“Mama, zij met mij spelen,” zegt Xander.
“Ava slaapt. Laat haar maar even met rust,” zeg ik lachend.
Lesley heeft andere dingen aan haar hoofd en loopt naar haar zoontje toe.

LESLEY
Ik til Rafael op. Hij doet me aan Face denken. Hij lijkt nu al op zijn vader qua gezicht en lach. Als alles daar nou maar goed gaat.
Lydia stelt voor om Rafael’s flesje klaar te maken, dan kan ik even rustig met hem gaan zitten. Na een paar minuten komt ze al aanlopen en ik pak het flesje aan.
“Bedankt.”
De speen haal ik uit Rafael’s mondje. Hij begint te huilen.
“Rustig maar,” zeg ik terwijl hij begint te drinken.
Even aait hij over zijn eigen hoofdje, alsof hij zijn haar goed wil doen, net als Face altijd doet. Hij ligt lekker in mijn armen terwijl het rustig doordrinkt.
“Zo zo, jij hebt dorst,” lach ik.

B.A.
Helaas, we hadden blijkbaar niet al de mannen, die met Ethan uit de helikopter kwamen, uitgeschakeld. Slim bedacht van ze overigens: alle ogen laten richten op Ethan en dan iedereen van achteren overmeesteren. En daar zitten we nu: in de kannibalennederzetting in de bamboekooien samen met de kannibalen. Gekker moet het niet worden.
Plotseling horen we in de verte een helikopter, maar hij komt niet naar hier gevlogen. Ik hoop dat het Hannibal, Peter en Murdock zijn, maar vrees dat het nog meer van het tuig van Troy is. Ik zucht eens diep. Al m'n wapens kwijt, zelfs geen mes meer op zak. Het bamboe van de kooien zit zo goed vastgemaakt dat ik nergens een lang stuk kan vinden om iets te knakken, te breken of wat dan ook. Als er nu eens iemand dicht bij de kooi wil komen staan…
"Psst! Face! Waar sta je ergens?"
Face staat aan de andere kant van de kooi en wil weten wat er is.
"Kun je hier naartoe komen?"
Hij zal z'n best doen, zegt ie. We zijn met z'n allen in de kooien gepropt, omdat we op dat moment met veel meer mensen in de nederzetting waren dan hier kannibalen wonen. Eén van de Indianen spreekt de taal van de Kannibalen en maant iedereen tot ruimte maken voor Face, zodat hij naar mij toe kan gaan. De Indiaan snapt blijkbaar wat ik van plan ben, want ik krijg een knipoog van hem. Die beant-woord ik natuurlijk meteen.
"Face, je moet ziek worden!" fluister ik als ie eindelijk naast me staat.
"Hè? Waarom? Oooh.... ik snap het al..."
Face weet dat ik iemand naar de kooi wil lokken, zodat ik die persoon bij zijn nek kan pakken en dan z'n wapen kan bietsen. Face begint benauwde geluiden te maken, laat zich (voor zover dat mogelijk is in een volle kooi) op zijn knieën zakken en begint te krijsen. De Indiaan die ons net hielp fluistert iets rond en de mannen die om mij heen staan reageren meteen: ze doen net alsof Face iets heel ergs heeft en roepen naar Ethan en zijn mannen. Het is allemaal net echt en dat is mooi. Maar het moet ook werken! En dat doet het... of toch niet helemaal? Ik probeer m'n armen door de openingen te steken, maar het lukt niet! De bamboestokken zitten te dicht bij elkaar! Daar had ik niet op gerekend!
Ethan en z'n mannen komen naar de kooien toe, maar in plaats van nieuwsgierig naar Face kijken, verplaatsen ze de kooien. Die van ons wordt zelfs opgehangen boven een vuurtje! De vlammen reiken niet tot de kooi, maar de warmte stijgt wel op. En we staan al te zweten als een otter nu we zo dicht op elkaar gepakt zitten.
Ethan komt naar onze kooi toe en heeft een pijpje bij zich. Wat wil hij daar nu weer mee gaan doen? Lang hoef ik niet op antwoord te wachten. Er klinken twee kreten in onze kooi: van Face en van Mitch. Ethan heeft ze met een pijltje iets ingespoten en roept dat we allemaal van de voorstelling mogen meegenieten. Verdorie, volgens mij wil hij hen tegen elkaar laten vechten! Hij zal toch niet op die manier alle gevangenen elkaar laten afmaken?
"Hé, lafaard! Zoiets doe je met wilde dieren, niet met mensen!" roep ik kwaad naar Ethan.
Hij draait zich langzaam om en komt terug. Uit zijn jaszak haalt hij de sleutel van het slot dat op onze kooi zit en slingert die plagerig heen en weer voor onze neus. Dan fluit hij een keer. Z'n mannen komen meteen aanlopen. Zouden Ethan en Troy er dezelfde werkwijze op na houden met hun personeel? Dat vraag ik me af, omdat de mannen me aan afgerichte hondjes doen denken.
"De grote Baracus vindt dat wij hen behandelen als wilde dieren!" zegt hij theatraal tegen zijn mannen. "Zullen we die twee daar als wilde dieren laten vechten? Op vier poten?"
Zijn toehoorders lachen om de grap van hun baas, totdat hij opnieuw fluit en ze allemaal hun wapens pakken en op onze kooi richten. Ethan laat onze kooi zakken, haalt Face en Mitch eruit en laat hem dan weer terughangen boven het vuurtje. Machteloos kijken we toe hoe ze weggevoerd worden.

RITCHIE
Terwijl ik met de walkietalkie net doe alsof ik Moody oproep (terwijl het Frank zal zijn die zal reageren...) loopt Victor weg. Als hij ergens een deur achter zich dichtslaat, maak ik dat ik bij de rest kom.
"We moeten oppassen voor die Victor, hij weet volgens mij meer dan hij zegt."
Dan hoor ik van Frank dat onze groep ook naar het oerwoud gaat en dat er al een aantal met Murdock mee is.
"Zullen wij dan ook alvast maar het hotel verlaten? Ik heb zo het gevoel dat we hier niet meer veilig zijn. Ik krijg de kriebels van die Victor."
"Hebben mannen daar ook wel eens last van dan?" komt Audrey dan eigenwijs uit de hoek.

SHERIFF
"Buiten zijn we kwetsbaarder dan binnen, Ritchie. Kom, we gaan naar de schuilplaats. Geronimo zit daar ook nog altijd! Die weet nog niet dat we weg gaan."
Ik stel voor dat wie een wapen heeft de anderen dekt als we ons op de gang van het hotel wagen.
Audrey trekt haar kamermeisjesoutfit maar weer eens aan en neemt de etenskar mee naar buiten.
Alles gaat goed tot Audrey voorbij de deur van de brandtrap loopt. Victor komt de gang oplopen en kijkt haar aan. Aan zijn houding zie ik dat hij iets van plan is. Hij spreekt haar aan en loopt achter haar langs naar de kar met schalen met eten. Ik had net een dekkingspositie ingenomen achter een dikke pilaar in de gang en zie het allemaal in de verte gebeuren. Audrey blijft netjes in haar rol en staat Victor te woord. Hij blijft echter niet staan, maar slentert rondjes en kijkt voortdurend om zich heen, alsof hij op iemand wacht.
Moody die achter iedereen aan zou komen, ziet Victor blijkbaar ook en komt de gang oplopen, alsof hij Ritchie gaat opzoeken die hem heeft opgeroepen. Ineens valt Victor Audrey aan, richt zijn pistool op haar en houdt haar voor zich. Moody loopt door, groet Victor en vraagt of hij kan helpen. Victor roept dat hij moet blijven staan, omdat hij alles weet. Victor trekt Audrey mee de gang in, richting mij. Zou hij mij niet hebben gezien of zou hij haar gebruiken om mij te passeren? Dat zou dan betekenen dat hij echt te veel weet. Victor komt steeds dichter en dichterbij. Volgens mij moet hij m'n hart zo langzamerhand kunnen horen, zo gaat het te keer. Ik sta doodsangsten uit nu hij m'n dochter in handen heeft, maar ik zal vechten voor haar! Ik druk me tegen de muur achter de pilaar, zodat Victor me niet kan zien als hij toevallig even achterom kijkt. Daarom moet ik heel goed luisteren wanneer hij er bijna is. Wat zal ik doen? Op hem schieten (met het risico om Audrey te raken...) of hem neerslaan (met het risico dat ik niet hard genoeg sla) of .... Ik voel in mijn broekzakken naar iets waarmee ik kan gooien. M'n sheriffster! Snel neem ik hem in m'n hand en wacht af tot Victor bij me is. Hij is bijna bij de pilaar. Nog drie stappen, nog twee, nog een.... Ik gooi m'n sheriffster achter hem langs tegen de muur aan zijn rechterzijde. Hij is even afgeleid. Ik neem twee stappen en sla dan keihard tegen zijn hoofd.
"Bukken!!!" roep ik tegen Audrey.
Victor tolt nog even door, omdat hij een zijwaartse beweging aan het maken was. Zijn linkerarm met het pistool zwaait nog de gang in en zijn reflex laat het wapen afgaan. In de gang klinkt een harde schreeuw. Moody is geraakt en zakt in elkaar. Audrey krabbelt weer op en rent naar hem toe. Ik werk Victor tegen de grond, helaas is hij niet helemaal bewusteloos. Ik roep keihard om Hannibal, die al in de schuilplaats was aangekomen.

AUDREY / MOODY
Plotseling voel ik dat Victor me loslaat en hoor ik een vertrouwde stem roepen dat ik moet bukken. Ik laat me op de grond vallen en zie vanuit een ooghoek dat Victor word neergeslagen. Zijn hand met pistool zweeft echter nog boven mijn hoofd en ik schrik me rot als hij vuurt. Een harde kreet volgt. Ik kijk op en zie Moody in elkaar zakken. Half struikelend over m'n eigen benen ren ik naar hem toe.
"Moody, Moody, waar ben je geraakt?"
Ik zoek naar een wond, maar vind die niet zo snel. Hij zakt weg. Met m'n beide handen geef ik kleine klapjes tegen zijn wangen.
"Bij ons blijven, jongen. Kom op!"
Dan ineens heb ik bloed aan mijn hand en zie waar hij is geraakt.
"Pap! Kom helpen. Moody is zwaar gewond!"
Hannibal komt naar ons toe gerend. We leggen Moody op een laken uit de linnenwagen, nemen hem mee naar de schuilplaats en leggen hem op een tafel. Ritchie is zo helder van geest om naar Manuel te rennen en de dokter, die eerder Pa en Hannibal heeft verzorgd, op te roepen.
Ik blijf bij Moody. Dat hij Victor wilde afleiden om mij te redden doet me toch wel wat. Ik blijf tegen hem praten, zodat hij niet wegzakt naar bewusteloosheid.
"Moody, geef niet op. Je hebt het gehoord, er zijn al gijzelaars bevrijd! En het team weet waar de anderen zijn. Houd vol! We gaan jouw ouders ook vinden en dan moet je ze wel kunnen vertellen dat je niet meer bij Troy hoort."
Moody doet na die woorden even zijn ogen open en pakt m’n hand.

HANNIBAL
Als ik de schuilplaats bereik en op de anderen wacht, hoor ik een schot. Frank roept me. Ik ren onmiddellijk naar de gang waar het schot vandaan kwam en tref Frank aan in gevecht met Victor. Ik kijk naar Moody die op de grond ligt en zie Audrey bij hem zitten.
"Ga naar Moody en Audrey. Ik regel dit met Victor wel," zeg ik tegen Frank.
Hij kijkt me geschrokken aan.
"Ik krijg jou nog wel!" zegt Victor kwaad tegen Frank.
"Kom op gaan, straks sterft Moody nog," schreeuwde ik.
Ik keek naar Victor en zeg: “En jij houdt je smoel."

BOB
Ik hielp in de gang om de anderen dekking te geven, voor het geval we iemand tegen zouden komen. Ik was al binnen toen Hannibal werd geroepen. Ik rende achter hem aan, raapte het pistool op en hielp Hannibal om Victor te verplaatsen naar de schuilplaats. Hij keek mij dreigend aan. Ik keek naar Hannibal die hem vastbond.
"Waarom doe je dat?" vroeg ik aan hem.
Hannibal keek mij strak aan en begon met vertellen. Ik keek vol verbazing naar Victor en hij begon te lachen. Uit kwaadheid gaf ik hem een harde dreun. We lieten hem vastgebonden achter in een kast en deden de deur op slot. We liepen daarna meteen naar de andere kant van de schuilplaats om te kijken hoe het met Moody ging.

MURDOCK
Ik moest van Hannibal met de heli terugvliegen naar het hotel om de anderen op te halen. Toen ik opsteeg keken Ethan zijn mannen op. Ze bleven schieten tot er geen houden meer aan was en ik met de heli werd neergehaald. Ik kon de heli nog net op tijd verlaten, maar dat was niet zonder kleer-scheuren. De mannen van Ethan renden meteen naar de wrakstukken van de heli maar vonden me niet. Ik had me verstopt in de struiken en klom in een boom waar ik naar het kannibalenkamp keek dat erg goed werd bewaakt.
"Was Hannibal maar in de buurt," zei ik tegen mezelf.

MITCH
Ik zat met BA en Face opgesloten in een kooi en we hingen boven een vuur. Ik raakte in paniek en begon te zweten.
"Ik ben nog te jong om te sterven" zei ik in paniek.
Even later schoot iemand een soort van pijltje in mijn arm. Het ding taste mijn gedrag aan. Ik werd uit de kooi gehaald en moest tegen Face vechten. Ik begon met uithalen. Ethan begon me aan te moedigen en riep dat ik harder moest slaan. Ik keek Face aan en gaf hem toen een harde dreun.

CHRIS (RIO / MARCELLO)
We zaten alle drie in een kooi en hingen gelukkig niet boven het vuur. We keken verbaasd op toen Mitch het tegen Face op moest nemen.
"Mitch neeee!" schreeuwde ik toen Mitch hard uithaalde richting Face.
Ethan stond erbij te lachen.
"Pak eens iemand van je eigen leeftijd, sukkel!" schreeuwde Rio tegen Ethan.
"We kunnen jou ook zo’n middeltje toedienen," antwoordde hij gemeen grijnzend.
Ik zweeg direct. Marcello probeerde de touwen waarmee hij zat vastgebonden los te krijgen. Hij zat zichzelf daarbij aan te moedigen. Even later kreeg hij de touwen los en maakte Rio en mij los.
"Nu die kooi nog open zien te krijgen," zei Marcello.

PETER
Ik zie dat Face en Mitch aan het vechten zijn en Face al wat klappen ontvangt. Als dit maar goed afloopt. Waar blijft Hannibal nou?! In mijn uppie durf ik echt niet in te grijpen. Dan zie ik dat Face op de grond ligt, hij staat ook niet meer op en Mitch staat er zwetend bij.
"Maak het maar af, jongen!"
Mitch krijgt een mes in zijn handen geduwd dat ie vervolgens in Face steekt. Wat?!? Hij doet gewoon één van zijn vrienden pijn! Dat moet wel een heel sterk middel zijn. Ik zal eens proberen of ik bij de andere gevangenen kan komen. Zachtjes sluip ik door de bosjes en zit achter de kooi van B.A. en co.
"Pssst!" fluister ik zachtjes.
B.A. kijkt om zich heen en ziet mij staan.
"Gelukkig dat jij er bent, Peter."
Dan zie ik dat Mitch het mes nog een keer in Face steekt. Ik moet hem echt tegenhouden besef ik nu.
Snel ren ik op Mitch af en sla hem knock-out. Dan word ik beetgepakt. Ze laten de kooi van B.A. en co zakken. Ze proppen me er bij in en hijsen hem weer op. Face binden ze strak vast aan een boom.
"Straks kunnen de kannibalen hem wel opeten. Tenminste als ze daar nog zin in hebben," lacht Ethan.
Ik heb het nu wel een beetje gehad met die Ethan-figuur!!!

FACE
Als ik eenmaal op de grond lig, zie ik erg wazig maar wel dat Mitch voor me staat en een mes in me steekt.
"AU!!!!!!!!!!!" Ik kreun van de pijn. Dan steekt ie me nog een keer maar dit keer in mijn borst.
"AU!"
Als Mitch nog een keer wil steken komt Peter ertussen en word ik opeens ergens anders mee naar toe genomen. Ze laten me tegen een boom zitten en binden me dan vast. De touwen doen pijn en dat komt vooral omdat ze over de wond in mijn borst en buik zitten.

MIGUEL
“Zo Miguel, mooi dat je niets los hebt gelaten!”
Troy kijkt me aan met een lach op zijn gezicht. Dat zal over een paar dagen wel anders zijn als hij er achterkomt dat ik tegen hem ga getuigen.
Dan komt er opeens onverwacht bezoek! De celdeur gaat open.
"Er is bezoek voor je!" krijg ik te horen.
Ik moet meelopen naar een andere kamer. Daar zit Vanessa met Noa op haar schoot. Direct vlieg ik naar hen toe.
"Ik heb jullie zo gemist!"

TROY
"Van wie zou hij nu nog bezoek krijgen?" vraagt Troy zich af.
Palermo haalt zijn schouders op. Troy zucht een keer. Er is dit keer echt geen ontkomen meer aan. Hij zal worden gestraft, maar hij heeft wel een advocaat die vrienden met hem is, dus die kan nog heel wat voor hem betekenen! Opeens komt Miguel aanlopen met zijn vrouw en dochtertje.
“Hè? Mag jij naar huis?”

MIGUEL
Troy en Palermo kijken me vreemd aan als ik mijn spullen pak en samen met Vanessa en Noa met een agent mee ga. Ik mag tijdelijk in de ambassade wonen, zodat ik me daar rustig kan voorbereiden op de rechtszaak tegen Troy.
Eenmaal daar aangekomen zie ik dat Lesley, haar zoontje, Lydia, Sam en Xander daar ook zijn. Ze schrikken meteen als ze mij zien.
"Rustig maar, ik doe jullie niets," zeg ik terwijl ik even bij de kleine en Lesley kijk.
"Gefeliciteerd met je zoontje."

LYDIA
We vinden het een raar gezicht als Miguel opeens voor ons staat met zijn gezin. Zou hij zijn overgelopen?
"Bedankt, maar wat doe je hier?" vraag ik angstig.
“Ik blijf voorlopig hier op de ambassade zodat ik me rustig kan voorbereiden op de rechtszaak, omdat ik tegen Troy ga getuigen," antwoordt hij.
Hem staat de moeilijkste taak van allemaal te wachten. Vooral als je bang bent voor je baas! Ex-baas.

B.A.
De helikopter die we hoorden blijkt dus wel Murdock te zijn geweest, want ineens staat Peter naast onze kooi. Hij is het kannibalendorp ingeslopen, omdat hij Mitch en Face zag vechten.
Ja, dat ziet er niet goed uit. Mitch heeft Face knock-out geslagen en krijgt van Ethan een mes aangereikt. Uit de kooien stijgt er een geschreeuw van verontwaardiging op als Mitch Face er ook daadwerkelijk mee steekt. Peter vliegt erop af en weet hem te stoppen voor hij nog een keer kan toeslaan, maar het volgende moment wordt hij bij ons in de kooi gestopt. En die was al zo vol. Met z'n allen zien we hoe Face meer dood dan levend aan een boom wordt gebonden. Maar wat gaan ze nu met Mitch doen?
Ik kijk nog eens om mee heen. Is er nou echt geen mogelijkheid om uit die kooi te ontsnappen? Ik vraag me af waarom Peter alleen was. Waar is Hannibal? De helikopter heb ik weer horen wegvliegen, dus Murdock is weer weg. Waarheen?
Dat Peter niet alleen uit de helikopter is gestapt, blijkt een poosje later als er vanuit de struiken ineens geweren tevoorschijn komen en er alle kanten op wordt geschoten. De kooien vallen één voor één naar beneden als de touwen het begeven onder de kogelregen. Door de val van de kooien vliegen de vuurtjes eronder wel uit elkaar, maar de vlammen zijn nog niet meteen uit. Gelukkig komen er twee mannen uit de struiken naar ons toe gerend. Het zijn Arlando en Roberto. Met hun messen snijden ze de touwen van de deuren open. De anderen schieten nog steeds op Ethan en zijn mannen. Tegen Chris zeg ik dat ik Face ga halen en ik ren naar de struiken om een mes te vragen aan één van onze redders. En Chris gaat natuurlijk zijn zoon zoeken, want Mitch is niet meer op de plek waar hij net met Face vocht. Met een pistool en een mes sluip ik naar Face toe. Als ik achter de boom de touwen doorsnijd, zie ik dat de ex-bewakers, de Indianen en de Kannibalen langzaam maar zeker Ethan en de zijnen insluiten. Nu is het alleen afwachten wanneer hun munitie op is.
Face is er slecht aan toe, hij is bewusteloos. Ik pak hem op en maak me uit de voeten. Omdat ik een groot vertrouwen heb in de geneeskunde van de Indianen ga ik direct naar hen toe. Een van de mannen stopt met schieten en neemt Face en mij mee naar hun dorp.

SHERIFF
Bob heeft Victor van Hannibal en mij overgenomen. Als hij hoort dat Victor Audrey gijzelde en dus bij Troy hoort, verkoopt hij hem een dreun en gooit hem in een kast. Bob is back!
Als je in een crisissituatie op een dokter wacht dan lijken minuten uren te duren en nu is het al niet veel anders. Moody bloedt flink en dreigt het bewustzijn te verliezen. Ik stuur Ritchie nogmaals naar beneden, maar nu om een ambulance te regelen, want Moody moet naar het ziekenhuis.

RITCHIE
Terug in de schuilplaats zie ik hoe slecht m'n vriend er aan toe is en als Frank roept om een ambulance ga ik weer naar beneden. Dat Audrey hem nauwlettend in de gaten houdt, geeft mij een dubbel gevoel. Aan de ene kant doet het me goed om te zien dat ze voor hem probeert te zorgen, aan de andere kant loopt het vaak niet zo goed af met hem als zij bij hem in de buurt is, dus ik houd m'n hart vast als ik hen met de ambulance zie vertrekken.

AUDREY
Ritchie komt even later weer terug en heeft alvast de dokter bij zich. Ik zie de man denken: Wat doen die lui toch dat ik elke keer schotwonden van hen moet verzorgen! Ik blijf bij Moody staan als de dokter hem verzorgt. Hoofdschuddend zegt hij dat de gewonde geopereerd zal moeten worden. Ja, dat hadden wij ook al gezien. We pakken het laken weer op en dragen met z'n allen Moody naar de lift. Als we beneden aankomen, komt de ambulance net de parkeerplaats op en kan hij snel mee. Voor mij is het de gewoonste zaak van de wereld dat ik met Moody meega en niemand protesteert. De rest staat te dubben over wat ze moeten doen: mee of op Murdock wachten en naar het oerwoud gaan. Pa roept nog naar me dat ik naar de ambassade moet gaan om te overnachten en dan gaan de deuren dicht, wordt de sirene aangezet en scheuren we naar het ziekenhuis.

GERONIMO
Nadat Troy, Miguel en Palermo uit de schuilplaats waren vertrokken, zat ik daar in m'n eentje. Ik baalde als een stekker dat ik weinig kon doen, maar ik werd gezocht door de aanhangers van Troy, dus kon beter op de achtergrond blijven. We hebben echter een nieuwe gevangene: Victor. Ik had geen idee dat hij een verrader zou zijn, maar Ritchie waarschuwde me pasgeleden en nu blijkt dat het wel verstandig was om hier te blijven.
Als Moody naar het ziekenhuis is vertrokken en de anderen binnendruppelen, stel ik voor om Victor ook maar aan de sheriff over te dragen. Dan kunnen wij tenminste ook naar het oerwoud en kan ik eindelijk ook weer eens wat doen dan opgesloten zitten in onze eigen schuilplaats.
Maar waar blijft Murdock eigenlijk? Als ik dat aan Hannibal vraag, kijkt hij bedenkelijk op zijn horloge en ik zie dat hij het niet vertrouwt dat hij zo lang wegblijft.

HANNIBAL / BOB
Ik keek de ambulance na toen ie wegreed richting het ziekenhuis.
"Eerst Victor en nu dit weer," zei ik geïrriteerd.
Bob keek me aan en sloeg zijn arm om me heen. We liepen terug naar de schuilplaats en zaten bij elkaar. Geronimo stelde voor om Victor ook bij de politie af te leveren zodat we naar het oerwoud konden.
"Goed idee," zeiden Bob en ik in koor.
"Maar waar blijft Murdock eigenlijk?" vroeg Geronimo.
Ik keek op mijn horloge en zuchtte. Hij had hier allang moeten zijn. Ik vertrouwde het niet en stond op.
"Ik heb geen zin om nog langer te wachten op Murdock, dit gaat helemaal fout. Straks vallen er nog doden als we langer wachten," zei ik.
Ik keek bezorgd naar Bob, Frank, Ritchie, José en Geronimo.
"Ook al zijn we in de minderheid, ik wil niet de dood van iemand uit het team op mijn geweten hebben," zei ik.
"Hannibal, eerst een plan opstellen en daarna naar het oerwoud?" zei Bob.
"Nee, we gaan direct. Ik kan mijn team niet laten stikken," zei ik.
Bob en ik keken elkaar strak aan. Uiteindelijk was Bob degene die zuchtte en me gelijk gaf.
"Oké jij wint," zei hij.
Ik glimlachte. We brachten Victor naar het politiebureau en droegen hem over aan de politie. Daarna vlogen we naar het oerwoud waar we een uurtje later aankwamen.

MURDOCK
Ik zat nog steeds in de boom op Hannibal te wachten als ik in de verte een helikopter hoor landen.
Ik keek om me heen, volgde het geluid van de heli en trof ze later aan.
"We hebben geen seconde te verliezen, Face is gewond," zei ik en trok Hannibal mee aan zijn arm.
We renden met de groep naar het kamp waar we BA met Face aantroffen. Ook de indianen waren meegelopen, ze gingen meteen naar hun tenten om medicijnen te halen. Hannibal rende meteen naar Face toe en keek BA bezorgd aan. Ik knielde bij Face neer en kreeg tranen in mijn ogen.
"Kolonel, zeg alsjeblieft dat we Face met de helikopter naar het ziekenhuis kunnen vervoeren," zei ik.
"Het kan, maar het is erg riskant," zei Hannibal tegen me.
Het opperhoofd gebaarde dat we Face in een tent konden leggen en dat zij hem zouden helpen. We tilden Face op en legden hem op een bed gemaakt van bamboe en bladeren. De indianen ontfermden zich over hem en we moesten allemaal de tent uit. We keken elkaar aan.
"En nu kolonel, heb je een plan?" vroeg ik.
Ik zag Hannibal zich concentreren. Hij stak een sigaar op, dat betekende dat er een plan zou komen.

MITCH
Na de harde uithaal naar Face stond hij niet meer op. Ik kreeg een mes in mijn handen geduwd en moest Face neersteken. In de eerste instantie durfde ik het niet. Ethan begon me aan te moedigen en toen deed ik het wel. Het middel werd alsmaar sterker en begon me in zijn macht te krijgen. Als ik nog een keer wil steken geeft Peter me een harde duw waardoor het mes buiten mijn bereik valt. Ik kreeg een harde klap waardoor ik het bewustzijn verloor. Even later kwam ik bij en keek om me heen.
"Waarom lig ik hier?" dacht ik bij mezelf.
Ik had een ontzettende pijn in mijn hoofd en bleef liggen, in de hoop dat de pijn minder werd.

PETER
We zitten allemaal op elkaar gepropt. Je kunt je niet meer bewegen. Ik zweet me rot maar ik maak me meer zorgen om Face en Mitch. Ik zie dat Face probeert om de touwen los te krijgen maar hij kan zijn armen al helemaal niet meer gebruiken. Hij is meer dood dan levend. Gelukkig komt er eindelijk hulp! Er wordt overal heen geschoten. De kooien vallen één voor één naar beneden als de touwen het begeven vanwege de kogelregen. Arlando en Roberto komen al snel naar ons toe en maken de kooien open. Zodra ik er uit ben strek ik eerst mijn benen. Op een gegeven moment sluiten we Ethan en zijn mannetjes in en zie ik dat Mitch weer de oude is. Hij staat naast zijn vader met zijn pistool in zijn handen. Chris kijkt trots naar zijn zoon.

TROY
"Zou Miguel dan toch wat losgelaten hebben, Palermo?"
"Dat weet ik niet," krijg ik als antwoord.
Daar heb ik wat aan!
"Hé hoe zit dat? Krijg ik een advocaat!?!"
"Natuurlijk, maar die moet je zelf betalen, Troy," roept een bewaker.
“Hahahaha, ik ben toch rijk genoeg.”

MIGUEL / VANESSA
Noa gaapt en ik besluit haar op schoot te nemen zodat ze kan slapen. Vanessa pakt een dekentje dat ze over Noa heen legt. Ze is zo lief om te zien. Mijn gedachten zitten een hele tijd bij Noa maar dan denk ik opeens weer aan de rechtszaak. Ik zal moeten getuigen tegen Troy anders krijg ik die straf-vermindering nooit en kan ik mijn gezin vergeten. Noa leg ik even in één van de wiegjes. Ik stop hem even in.
"Rust maar lekker even uit, lieverd."
Dan val ik ook in slaap.

LESLEY
De beide jongens willen naar de supermarkt om ijsjes te halen en ik vraag of Lydia meegaat.
"Ja dat lijkt me leuk," antwoordt ze.
De winkel is maar een klein stukje lopen en als we een winkelwagen moeten pakken willen Sam en Xander een winkelmandje. Meteen zoeken ze allerlei verschillende ijsjes uit, van Donald Duck tot dubbellikkers. Ik moet toegeven dat ze best lief zijn.

FACE
Langzaam kom ik bij en zie een slang.
"Haal dat ding bij me weg!!!"
De slang is echter al dood. Ze zijn nu bezig het gif eruit te halen. Wat doen ze nu weer? Als ik wil opstaan, drukt een indiaan me terug op het bed dat gemaakt is van bamboe en bladeren. Zelfs de deken is van bladeren en gedroogd gras. Ik merk dat ik in mijn onderbroek lig en dat ligt echt niet zo lekker. Dan pakt één van de indianen een blaadje en smeert het gif daarmee over mijn wonden.
"Wat doen jullie?! Me vermoorden?!" roep ik.
"Rustig blijven liggen."
“Hoe kan ik nou rustig blijven liggen als ik weet dat jullie gif over mijn wonden smeren?”
Murdock komt even om de hoek kijken maar hij wordt meteen de tent weer uitgestuurd.
"Hanibal!" roept een indiaan.
Hannibal komt binnen. De indiaan vertelt dat hij één of andere speciale bloem nodig heeft om me te genezen. De kolonel vraagt waar de bloem te vinden is en belooft op zoek te gaan. De indiaan loopt even de tent uit. Ik zucht een keer. Wie behandelt wonden nu met gif?

SHERIFF
Aha... dus zo ziet een oerwoud er uit! Als je samenwerkt met het A-team dan kom je nog eens ergens! Zodra we uit de helikopter stappen, die Hannibal via de ambassade heeft weten te regelen, komt Murdock naar ons toe. Ethan en co hebben hem uit de lucht geschoten en hij is blij om ons te zien, want er is van alles mis in het kannibalendorp. (Ik geloof m'n oren niet, bestaan die echt?)
Onderweg zien we het gehavende toestel liggen: half tussen de bomen hangend. Vandaar dat Murdock er zo goed vanaf is gekomen!
In de verte horen we schoten en we weten niet of die uit de goede geweren komen! We naderen de nederzetting door van boom naar boom te rennen, want we willen niet geraakt worden door verdwaal-de kogels en we willen niet ontdekt worden door de verkeerde partij van dit gevecht.
We zien hoe de kooien naar beneden worden geschoten en dat Ethan wordt omsingeld door de Indianen en de Kannibalen. We zien B.A. met Face in zijn armen weglopen en volgen hem naar het Indianendorp. Daar begroeten we B.A. en gaan mee de ziekentent in. Als hij mij even later een hand heeft gegeven, valt hem op dat Audrey er niet bij is.
"Nee, en Moody ook niet," antwoord ik met een zucht.
B.A. wil weten waar ze zijn en ik vertel wat er in het hotel is gebeurd.
"Moody moest naar het ziekenhuis. Victor heeft hem gemeen verwond. Ik hoop dat hij het haalt, want hij was er slecht aan toe. Maar ik heb ook goed nieuws: we hebben Victor uitgeschakeld. Hij bleek een verrader te zijn."

B.A.
In het Indianendorp leggen ze Face in een tent die ze waarschijnlijk gebruiken voor hun zieken. Ik ben blij dat Hannibal, Murdock, Frank en nog wat bewakers eindelijk in het oerwoud zijn, we kunnen alle hulp gebruiken. We volgen met z'n allen wat de indianen met Face doen, maar we moeten de tent uit als ze hem gaan behandelen.
Ik kan wel blijven wachten, maar ik wil wel eens weten of Ethan en zijn mannen al gepakt zijn. Ik vraag wie er met me mee teruggaat naar de kannibalennederzetting om te kijken hoe de zaken er daar voor staan. Met Ritchie en Geronimo keer ik terug en tevreden stellen we vast dat de Indianen, de kannibalen en de rest van onze bewakersgroep goed werk hebben geleverd. Ethan en zijn mannen zijn overmeesterd en zijn nu op hun beurt in een kooi gestopt. Geronimo, die van Indiaanse afkomst is en de taal van de kannibalen spreekt, neemt het opperhoofd even apart en regelt dat dit zooitje ongeregeld voorlopig in die kooi blijft. We kunnen geen afleiding meer gebruiken, want we moeten die tweede bunker zien te vinden. Daar zit nog een grote groep gijzelaars en wie weet in welke toestand we hen aantreffen. De mensen die we uit bunker I hebben bevrijd waren er al zo slecht aan toe.

MOODY
Door het bloedverlies en de pijn van de schotwond kost het me moeite om wakker te blijven. Ik zou het liefst gaan slapen, want ik voel me zo moe. Audrey blijft echter onvermoeibaar tegen me praten, me vragen stellen en me dus wakker houden. Ik voel dat ze me in een laken meenemen. Dat voelt wel fijn. Even later lig ik op een harde brancard en dat is een stuk minder prettig. Boven ons loeien de ambulancesirenes, maar ze klinken steeds verder weg. Ook Audrey's stem wordt steeds zachter. Waarom is zij eigenlijk hier? Ze vond mij toch niet leuk? Auw! Daar moet ik niet aan denken, want dat doet ook zeer! Volgens mij zijn we in het ziekenhuis. Ik hoor stemmen roepen, voel dat we een scherpe bocht doorracen en dan wordt het ineens helemaal zwart.
Hoe lang ik van de wereld ben geweest weet ik niet, maar ik hoor allerlei piepjes en bliepjes om me heen. Voorzichtig doe ik m'n ogen open en zie vaag vierkante dingen om me heen staan.
"Moody?'
Hé, die stem ken ik en ik draai m'n hoofd in die richting.
"Moody, je bent in het ziekenhuis. Je bent geopereerd."
Aha, oké.
"Dokter! Hij komt bij!" hoor ik Audrey zachtjes roepen en even later voel ik dat er iemand mijn pols pakt, m'n ogen bekijkt en de dekens optilt. Dan zak ik weer een poosje weg.
Als ik weer wakker word, voel ik dat m'n hand wordt vastgehouden en dat er iets naast me op bed ligt. Het kost wat moeite, maar op een moment krijg ik m'n ogen open en wordt het beeld langzaam scherper. Ik draai m'n hoofd een beetje en zie dan wat er naast me ligt: Audrey zit te slapen met haar hoofd op haar armen en met één hand heeft ze die van mij vast. Ik weet niet of ze al lang zo ligt, maar ik knijp zachtjes in haar hand. Eerst draait ze haar hoofd om en slaapt verder. Als ik nog een keertje knijp voel ik dat ze wakker schrikt.
"Hoi!" begroet ze me slaperig. "Hoe voel je je?"
Ik wil antwoorden, maar met een kurkdroge mond komt er weinig geluid uit. Audrey staat op en houdt een beker water met een rietje voor me. Hè, lekker, het water doet me goed. Na een paar kleine slokjes krijg ik het voor elkaar om geluid voort te brengen.
"Slapjes..." antwoord ik met enige vertraging.
Audrey vertelt wat de dokters met me hebben gedaan en hoe lang ze zijn bezig geweest.

NADIA (nieuwe rol)
Kreun. Met een bonzend en kloppend hoofd zat ik tegen de muur van een donker hol. Het leek wel of ik had gedronken en nu een kater had! Onmogelijk natuurlijk, want bij mijn werk zuip ik nooit. Onge-schreven regel. Om me heen werden andere mensen ook wakker. Mensen, die ik verder niet gesproken had en waar ik verder niet veel mee te maken wil hebben. Het enige wat die mensen kunnen doen is zeuren hoe erg ze het wel niet hebben en hoe zielig ze wel niet zijn. Bah! Zij hebben dit toch allemaal te danken aan iemand van wie ze houden. Ik niet. Die vage, ontspoorde broers van me heb ik in geen eeuwen meer gesproken en nu zit ik hier. Die slaplanten!
Uitgeput leunde ik tegen de muur. Hoe kom ik hier nou weer? In die vorige bunker hadden we tenminste nog licht. Hier was niets, behalve duisternis.
Hoewel mijn hoofd op knappen stond, dacht ik toch terug aan die ontvoering, een hele tijd geleden.
Ik ben een belangrijke archeologe. We hadden een oud dorp weten te vinden. Via een kaart uit een archief in de bibliotheek van Panama hadden we dit dorp weten te traceren. Er moest een schat zijn. Ik was op pad gegaan en had Diego meegenomen. De tranen sprongen in mijn ogen. Diego..
We waren al een aardig eind op weg, we hadden net een nieuwe inscriptie gevonden die ons zou kunnen helpen. Ineens overal schoten. Een paar mannen, waaronder iemand die ze Ethan noemen, hielden iedereen onder schot. Ze trokken me mee, pistool tegen mijn slaap, inclusief een paar gratis klappen tussen mijn ribben omdat ik tegenstribbelde. Klopt. Ze trokken me mee en even later stond het dorp in lichterlaaie. Inclusief mijn vrienden. Inclusief Diego. Nog een reden waarom ik niet met die anderen wil praten. Ze begrijpen me toch niet. Aan meewarige, medelijdende blikken geen behoefte, dank u.
Ze dumpten me hier en maakten me duidelijk dat ik dit allemaal te danken had aan Marcello en Timo. De kneuzen. We hebben hier geen idee van tijd en ook worden we niet op de hoogte gehouden van alles wat er buiten de bunker gebeurt. Geen kranten, telefoon, niets. Ik glimlachte. Hier hadden ze wel voldoende hygiëne en ook hadden ze beschaafde toiletten en stromend water. Ook hadden ze mijn koffer meegenomen. We mochten één keer in de week onze kleren wassen. Met zeep. Kwaliteit tweede wereldoorlog, maar goed. Ik was wel aan minder gewend. Nog een reden waarom ik niet met die anderen praat. Zij praten trouwens alleen Spaans, ik heb Engels als tweede taal.
Een paar dagen geleden werden onze bewakers erg onrustig. En vandaag kwam dat tot explosie. We werden ergens mee ingespoten en nu werden we hier wakker. Ik leunde met mijn hoofd tegen de muur. Ik moest er maar het beste van maken.. Eeuwig vasthouden kunnen ze me toch niet. Ik opende mijn ogen en keek de bunker rond. Ergens moest licht vandaan komen, omdat mijn ogen wenden aan het donker. In een grot o.i.d. kan je alleen wat zien met een lamp, omdat daar geen glimpje licht binnenkomt. Hier wenden mijn ogen erg snel. De vrouwen en kinderen zaten allemaal in een hoekje aan de andere kant van de bunker. Een meisje van een jaar of twee huilde. De moeder probeerde haar snel te troosten, want de bewakers keken vuil en grimmig hun kant op.
Ineens keek een jongere man mijn kant op. Ik keek stoïcijns terug. Meteen stootte hij een andere aan en ze liepen op me toe. Blijkbaar verveelden ze zich. Ik voelde mijn handen klam worden. Ze trokken me ruw overeind en gaven me een klap in mijn gezicht. Ik voelde het dik worden. Great! Ze begonnen te schelden. Ik had een Spaans temperament, maar ik probeerde me in te houden. Het kleine meisje hield acuut op met huilen en met grote, bange ogen keek iedereen naar mij. Ik had niemand te verliezen. Zij wel. Ik moest de aandacht van hen afleiden. Ik spuugde de jongste in zijn gezicht. Hij gooide me op de grond en spuugde.
'Cerdo!'
Hij begon te schoppen. Overal. Mijn ribben, mijn gezicht. Ik verweerde me nog, maar toen verloor ik het bewustzijn. In de verte hoorde ik nog de bewakers hem tot rust manen. Ik bedacht me nog net: 'Als ze die vrouwen en kinderen maar met rust laten!' en bad dat er ooit een keer redding mocht komen. Ik had geen idee dat die niet heel lang meer op zich zou laten wachten. Ik gaf me over aan de heerlijke vergetelheid.

HANNIBAL
Om Face te kunnen genezen moest ik een speciale bloem gaan zoeken. Iemand kon ver gaan, maar zover? Ik zuchtte en keek naar de foto die een indiaan me gaf.
"Is dat het bloemetje?" vroeg ik verbaasd.
De indiaan knikte en gaf de foto.
"Kom op Bob, we gaan dat bloemetje maar eens zoeken," zei ik.
We liepen samen door het oerwoud totdat we bij een rivier aankwamen.
"Dat wordt slootjespringen," zei ik lachend terwijl ik een aanloop nam en nipt over de rivier sprong.
Bob sprong ook maar dreigde in de rivier te vallen. Ik greep zijn arm en trok hem naar me toe. We schoten in de lach en zochten verder naar de speciale bloem.
Als we later een bunker tegenkomen met daarbij bewaking worden we beschoten en duiken weg.
Ze duldden duidelijk niemand in de buurt. Twee bewakers renden op ons af.
"Kom op, wegwezen," zei ik tegen Bob.
We zetten het op een rennen tot ik de bloemen zag die we nodig hadden om Face te kunnen genezen. Bob en ik hadden een voorsprong opgebouwd en ik besloot de bloemen te plukken.

BOB
"Hannibal kijk uit!" riep ik.
Ik schoot richting de bewakers die zich meteen terugtrokken. Hannibal kwam naar me toe gerend
"So much for flowers," zei ik droog terwijl ik hem aankeek.
Hannibal antwoordde: "Dat is nou the jazz".
"Nee, dat is geen jazz. Dat is zelfmoord," zei ik terwijl ik in de lach schoot.
We liepen terug naar het indianenkamp en ik gaf de speciale bloemen aan de indianen die Face behandelden.

MITCH
Eenmaal bijgekomen van de vechtpartij tegen Face en de harde klappen van Peter liep ik rond in het oerwoud. Mijn hoofd deed nog zeer toen ik bij een rivier aankwam. Ik maakte mijn handen schoon met het water. Daarna vulde ik mijn handen en gooide wat in mijn gezicht.
Als ik iets achter me hoor, pak ik meteen het mes en besef dat ik vrij kansloos ben als iemand met een geweer op me zou schieten. Ik deed mijn handen omhoog en zag mijn vader met een geweer op me gericht dichterbij komen. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik hem zag.

CHRIS
Ik zocht nog steeds naar Mitch. Waar zou hij nu uit kunnen hangen? Zou hij beseffen wat hij heeft gedaan? Gewapend met een m16 zocht ik het oerwoud af tot ik een jongen naar de rivier zag lopen.
Omdat hij te ver weg was kon ik niet goed zien of het Mitch was en sloop dichterbij. Bij struiken bleef ik op mijn hurken zitten. De jongen waste zijn handen en gooide een plens water in zijn gezicht. Voor mij was dat het moment om toe te slaan. Hij hoorde me en trok het mes waarmee hij Face had neerge-stoken. Vervolgens deed hij zijn handen omhoog. Hij was verbaasd mij te zien en gooide het mes opzij toen ik naar hem toeliep.
"Mitch, ik ben het," zei ik voorzichtig.
Hij kwam op me afgerend. Ik sloeg mijn armen om hem heen.
"Pap, ik had bloed aan mijn handen, wat heb ik gedaan?" vroeg hij overstuur.
"De mannen van Ethan hebben ervoor gezorgd dat je Face hebt neergestoken," zei ik.
Mitch keek me verbijsterd aan toen ik dat zei.
"Hij is toch niet dood hè?" vroeg Mitch.
"Nee lieverd, hij overleeft het wel," zei ik om hem gerust te stellen.
"Kom op, dan gaan we terug naar het kamp om de zoektocht naar de gijzelaars voort te zetten," zei ik. Mitch knikte. We liepen samen terug naar het indianenkamp.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.