FanFic.nl

Conversations With A Ghost

Conversation 5: A Sweet Goodbye

We zijn ongeveer twee maanden verder. Bill en Isabella hadden contact gehouden. Hij was blij dat hij er voor haar kan zijn en voelde zich ook erg wanneer hij hoorde dat ze langzaam aan weer achteruit ging. De coma had veel van haar lichaam geëist en had ervoor gezorgd dat niet veel meer vanzelf ging. Isa bleef aan de beademing, maar zelfs dat ging niet altijd zonder complicaties.
Het was zijn beurt. Hij stond op, liep naar voren en keek even naar de kist waarop een foto van Isa stond. Ze had een prachtige glimlach, niet alleen op haar lippen, maar ook in haar ogen. Het was een foto die hij had gemaakt toen ze even van de beademing af kon. Ze zag er toen prachtig uit. Het voelde heel raar wetende dat ze er niet meer was.
Bill ging achter de microfoon die op een tafeltje stond staan en keek naar de mensen die er waren. Er waren er best wel veel en allemaal hadden ze tranen in hun ogen. En daar, achterin, in het midden van de laatste rij stoelen zat ze. Isabella. Ze keek met een glimlach naar Bill. Hij glimlachte ook even en sloeg zijn ogen neer.
“Ik kende Isabella nog maar heel kort, ik was er pas bij toen ze haar ogen weer open deed toen ze uit de coma kwam, maar ik heb haar in de twee maanden die ze nog heeft kunnen leven, echt kunnen leven, gemerkt dat ze een heel erg eigenwijze jongedame was. Twee maanden lang hebben we eke dag contact gehad, was het niet persoonlijk dan was het wel via Skype. Was het niet via Skype dan belden of sms’ten we met elkaar,” vertelde Bill met de microfoon voor zijn mond. Daarna bewoog hij weg van de microfoon en keek hij naar Tom die ook in de zaal zat.
“Een aantal jaar geleden heb ik samen met de band een nummer geschreven en ik weet zeker dat er op dit moment geen nummer is dat beter in deze situatie past. Mijn broer, Tom, zal mij begeleiden op de gitaar,” zei Bill, duidelijk genoeg zodat iedereen het kon horen, zo ook Isa.
Tom stond op en pakte de gitaar die naast zijn rij stoelen stond. Hij kwam naast Bill staan. Zachtjes sloeg hij de akkoorden aan van ‘Wenn Nichts Mehr Geht’. Bill zette op het juiste moment in met de zang, zonder microfoon, en sloot zijn ogen. Hij zag Isa haar gezicht voor zich en begon te glimlachen. Hij wist dat ze achterin zat, maar hij durfde niet naar haar te kijken, hij durfde naar niemand te kijken.
Terwijl hij het nummer zong ging er een golf aan emoties door hem heen. Hij was altijd al het bezorgde type geweest en als hij iets hoorde over een fan die het niet goed maakte dan kon hij daar ook echt dagen voor wakker liggen, maar nu was het zo dichtbij. Hij had haar leren kennen. Misschien was dat wel het ergste van alles.
Halverwege het nummer opende hij toch zijn ogen en zag een groot deel van de mensen die in de zaal zaten aan het huilen was. Een brok vormde zich in zijn keel, zijn stem werd trillerig, maar hij bleef doorzingen. Hij moest doorzingen, hij wist dat Isa dit het mooiste nummer van hen vond en het enige wat hij nu nog kon doen was het nummer voor haar opdragen.
Hij zag Isabella nergens meer. Was ze serieus verdwenen op het moment dat hij haar gezicht juist het meeste wilde zien? Hij snapte er niets meer van. Van alle mensen waarvan hij wilde dat ze dit nummer hoorden was zij diegene van wie hij het ’t meest wilde.
Het nummer had zijn eind gevonden en na een trillende uithaal stierf al het geluid in de zaal weg. Iedereen was stil, je zou een naald kunnen horen vallen. Na een paar seconden drong het Bill door dat de mensen aan het snikken en huilen waren en dat ook zijn wangen nat waren geworden. “Isa, du wirst für mich meine Engel sein,” zei hij nog zacht en liep daarna de zaal uit. Hij kon de druk niet meer aan. Hij moest weg, hij moest frisse lucht inademen.
De koude wind raakte zijn gezicht meteen toen hij de deur naar buiten open deed. Bill begon meteen te rillen en liet zich tegen de muur van het gebouw in elkaar zakken. Zacht begon hij te huilen, iets wat hij nog nooit eerder zo openlijk had gedaan.
“Bill, rustig,” klonk een zachte stem in zijn oren. Hij voelde een ijskoude hand op zijn schouder. Het liet hem opkijken, recht in de blauwe ogen van Isabella. Ze had een glimlach op haar gezicht staan, maar haar ogen stonden verdrietig. “Dankjewel voor dat prachtige nummer.” Bill beet op zijn lip en sloeg zijn ogen weer neer.
“Sorry dat ik het niet voor jou heb kunnen zingen toen je nog leefde,” fluisterde hij zachtjes. Hij voelde dat Isa naast hem ging zitten en dat ze haar arm om hem heen had geslagen. “Hé, het geeft niet lieve Bill. Ik ben al lang blij dat je het net hebt gezongen voor mij. Ik vond het hartstikke mooi en het is iets wat ik altijd bij me zal dragen,” fluisterde Isa hem toe.
“Is dit vaarwel?” vroeg Bill na een tijdje stilte. Hij keek meteen op in Isabella haar ogen. Ze waren nog steeds zo prachtig blauw als de eerste keer dat hij ze zag. “Ja Bill, dit is vaarwel. Maar ik zal je altijd in de gaten houden van daar boven en ik zal op je wachten,” zei Isa, nu wel met een gemeende glimlach op haar gezicht. Bill knikte en wilde wegkijken, maar Isa haar hand hield hem tegen.
“Tot ziens, Bill,” fluisterde ze. Hij voelde haar ijskoude lippen tegen die van hem. Een raar gevoel ging door hem heen, maar daarna verdween het gevoel. Ook voelde hij Isa haar aanwezigheid verdwijnen. Ze was weg, ze was nu echt weg. Een vedrietige glimlach sierde Bill zijn lippen. Ze zou op hem wachten.
Hij wist niet hoe lang hij er nog zat, maar veel langer leek het niet te zijn tot Tom eindelijk naar buiten toe kwam lopen. Hij nam zijn broertje meteen stevig vast en hield hem zo lang als het nodig was ook vast. Ook hij liet een paar tranen gaan. Isa was voor hem ook wel wat gaan betekenen ook al zei hij er nooit iets van. Hij zag welke invloed Isa op Bill had gehad, daar was hij haar heel dankbaar voor. Maar nu moest hij daar weer voor zorgen. Dit keer zou het wel stukken makkelijker gaan.
“Bill, kom, dan gaan we naar huis,” fluisterde Tom uiteindelijk. Bill knikte waarna Tom hem los liet. Met z’n tweeën liepen ze naar Tom zijn auto toe en stapten in om daarna weg te rijden van de vervelende herinneringen en terug te keren aar de goede. Het was tijd om weer te treden in de normale gang van zaken, maar wel met Isabella en haar eeuwige vrolijkheid in hun achterhoofd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.