FanFic.nl

Forever Gone... || ft. Anne

Hoofdstuk 6

Opnieuw wordt ik wakker in een vreemde kamer. Langzaam en met veel moeite doe ik mijn ogen open. Ik lig in een wit bed in een pyjama, in een saaie kale kamer. Naast mijn bed zit Lucas op een stoel, met roodbetraande ogen. 'Emma! Ik ben zo blij dat je wakker bent...' zegt hij. 'Wat... is er gebeurd?' vraag ik. Lucas legt uit hoe ik opnieuw wilde drinken, en hoe alles mis ging. Vaag herinner ik het me weer. Ik probeer niet al te hard te denken, want mijn hoofd bonkt enorm. Ik voel eraan. 'Omg!' fluister ik. 'Wat?' vraagt Lucas. 'Heb je mijn bult gezien? Hij is enorm!' Lucas wrijft in zijn ogen en knikt. 'Heb je gehuild, Luc?' vraag ik. Lucas knikt. 'Ja...' Ik kijk hem in zijn betraande ogen aan. 'Waarom?' vraag ik. 'Omdat... weet je nog wat je me vertelde? Dat je... dat je...' Lucas slikt. '...Dood wilde.' Wat moet ik zeggen? Dat het waar is? Dat ik echt dood wil? Dat klopt wel... maar ik wil hem geen pijn doen. Als ik dood ga, moet Lucas zijn geweldige leven gewoon afmaken. Hij heeft tenslotte niks fout gedaan... 'Zei ik dat echt?' lieg ik. 'Lucas, ik loog. Ik was kwaad... en verdrietig. Ik meende het echt niet! Het spijt me dat ik je zo heb laten schrikken.' zeg ik. Het doet me pijn om hem zo voor te liegen, maar het moet wel. Ik kan niet anders. Lucas pakt mijn handen. 'Het geeft niet. Ik ben blij dat het niet waar is.' Ik slik en knik met een fake-smile. 'Maar één ding: waar ben ik?' vraag ik. Lucas kijkt me verbaasd aan, alsof ik dat zou moeten weten. 'In het ziekenhuis.' zegt hij. Ah, mooi! Dat betekend dat het slecht gaat, toch? Dan ga ik de goede kant op. 
Op dat moment vliegt de deur van de kamer open, en vijf jongens stormen naar binnen. 'Guys, ssst! Emma heeft nog hoofdpijn.' sist Lucas naar Harry, Louis, Liam, Niall en Zayn. 'Sorry, Emma. We moesten vluchten voor een zuster. Het bezoekuur is namelijk al afgelopen, alleen Lucas mag eigenlijk bij je zijn. Maar we wilden per sé naar je toe,' zegt Liam. Ik krijg een lief glimlachje van Zayn. Ik bloos. Wacht, waarom bloos ik?! Nee, dit kan niet! Ik kan nu echt geen gevoelens krijgen voor één van de jongens, slechte timing. Snel kalmeer ik mezelf weer. Het is logisch toch, dat ik bloos? Volgens mij doet iedereen dat als hij of zij een glimlach krijgt van een wereldberoemd iemand... 'Hoe voel je je?' vraagt Harry. 'Beroerd,' zeg ik. 'Barstende koppijn...' Net goed, denk ik in mezelf. Dat verdien je, Emma. Je hebt levens verpest. 'Eh.. Louis. Hoe gaat het? Je weet wel... tussen jou en Eleanor?' vraag ik voorzichtig. Ik kijk hem aan, maar dan pas zie ik dat hij tranen in zijn ogen heeft. De rest ziet het ook. 'Gaat het, Lou?' vraagt Niall. Louis schudt zijn hoofd, er rolt een traan over zijn wangen. Snel volgen meer. Hij veegt ze weg, maar ze blijven stromen. 'Het spijt me..' zegt Louis, en hij verlaat de kamer. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Hoe kon ik dat vragen!? Ik heb hem op zij gevoeligste punt geraakt, dat ik ook nog zelf veroorzaakt heb... Ik wil echt dood. 'Emma, voel je echt niet schuldig alsjeblieft...' smeekt Zayn, terwijl Liam achter Louis aangaat. 'Het is echt niet jouw schuld. Louis stelde zelf voor dat je zijn kleren ging dragen.' zegt hij. Ik knik, maar geloof er niks van. Het is absoluut mijn schuld. Alles is mijn schuld. Dan gaat de deur open. Een zuster komt binnen. 'Hé jongens, wat doen jullie hier?!' snauwt ze naar Zayn, Harry en Niall. Ze schrikken en lopen schuldig-onschuldig de kamer uit. 
'We komen morgen terug!' zegt Zayn nog snel. 'Kom Lucas, jij moet nu ook gaan. Emma heeft haar slaap hard nodig! En jij ook, zo te zien.' zegt ze. Inderdaad, ze heeft gelijk. Lucas heeft enorme wallen onder zijn ogen. Hij staat op. 'Doei, lief zusje.' zegt hij, en vertrekt ook. Als hij de kamer uit is, doet de zuster het licht uit. 'Welterusten,' zegt ze. Dan verlaat de zuster ook de kamer, en het is donker en muisstil. Ik ben net wakker! Ik heb een bonkend hoofd, en kan echt niet meer in slaap komen! Ik heb een plan, en stap uit bed. Zachtjes loop ik naar de lichtknop, en druk het licht aan. Ik kijk door het glaasje van de deur van de kamer, om te zien of er iemand in de gangen is. Niemand. Mooi zo. Ik doe deur open, doof het licht, en doe de deur dicht. Ik loop door de gangen, op mijn blote voeten. Met nog steeds knallende koppijn, maar dit moet. Ik loop naar de kantine, waar ook niemand is. Blijkbaar zijn de zusters en dokter gezellig koffie aan het drinken ofzoiets, en de andere patiënten slapen. Ik sluip naar de keuken, die niet eens beveiligd is. Dom. Ik loop naar een aanrecht en trek een la open. Ik zoek naar het scherpste mes, en pak het uit de la.

Reacties: