FanFic.nl

The Stepbrothers

22. Can't Fight This Feeling

Een week later zitten we weer in Duitsland, in Berlijn om precies te zijn. We hebben na Madrid Lublin en Warsaw in Polen gehad. Het was echt super leuk en de dagen die we in de bus zaten waren ook echt heel gezellig. Tom en ik kunnen het nu ook veel beter vinden dan in het begin van de tour. Ik ben zowaar de lol in gaan zien van het bekijken van fans. Ja, op de Tom manier.
Ook heb ik gezien hoe Krista en Georg steeds meer met elkaar optrekken waardoor Tom niet meer zijn maatje heeft om over meiden te praten, dus doe ik dat maar. Maar wat Krista en Georg betreft, volgens mij hebben die stiekem gewoon een relatie. Ze zijn op de meest onwaarschijnlijke momenten verdwenen en blijven dan ook wel voor een lange tijd weg, maar ik mag er niets over zeggen. Anders heb ik de kans dat ik zowel door Krista als Georg een por in mijn zij krijg en een sarcastisch antwoord daarop volgt.
Met Bill kan ik de hele dag blijven kletsen over muziek en make-up. Ook al draagt hij zelf niet zo heel erg veel make-up meer, hij weet nog altijd wat de trends van dat moment zijn omdat hij veel naar modeshows kijkt en een echt oog voor mode heeft. Hij kan een beeld zo voor zijn ogen krijgen en hij weet het op een zo gedetailleerde manier uit te leggen dat ik het ook voor mijn ogen krijg. Zo hebben Bill en ik besloten om een tekenblok te kopen en allemaal schetsen van kleding looks en make-up looks erin te tekenen tot ergernis van de rest.
En Gustav en ik staan ’s ochtends vaak vroeg op om lekker een ronde te lopen. Als we lopen praten we niet heel erg veel, maar als iemand van ons iets heeft te zeggen dan kan het gesprek soms wel een paar uur duren voor het eindellijk tot een conclusie komt. Ik heb het altijd heel erg naar mijn zin als ik bij Gustav ben en hij kan hetzelfde met mij doen als Krista met mij kan doen: hij maakt mij rustig als ik een stress moment heb. Maar naast dat doet hij nog veel meer. Als ik mij niet echt lekker voel zorgt hij ervoor dat ik me beter voel. Als ik chagrijnig ben weet hij mijn humeur op te fleuren. Ik heb maar één woord om hem te beschrijven: geweldig. Hij is echt een geweldig persoon.
“Oké jongens! Jullie moeten het podium zo op!” roept David door de backstage heen. De jongens van Tokio Hotel kijken allemaal op, behalve Gustav. Hij zit in de hoek met zijn ogen dicht en hoofdtelefoon op. Hij drumt mee op het ritme van het nummer dat hij aan het luisteren is, waarschijnlijk een Metallica nummer.
Langzaam loop ik naar Gustav toe en tik hem op zijn schouder terwijl de rest al uit de kamer druipt en zich richting het podium begeeft. Gustav kijkt op en glimlacht breed. Ik wenk met mijn hoofd naar de deur en grinnik zacht als ik zijn blik zie.
“Nu al?” mompelt hij zachtjes. Ik knik en lach zacht. “Het komt wel goed,” zeg ik met een glimlach. Gustav glimlacht ook en komt overeind. Hij rekt zich uit en ik hoor een zacht kraakje van zijn rug komen.
“Zo, dat voelt veel beter,” zegt hij dan. Ik schud mijn hoofd grijnzend en loop dan ook naar de deur toe. Ik hoor Gustav achter mij aan lopen. Hij komt steeds dichterbij en nog voor we de kamer uit zijn gelopen heeft hij mij opgetild. Zijn ene arm ligt onder mijn rug en zijn andere arm ondersteunt mijn knieën.
“Zet me neer!” roep ik verontwaardigd en met een ietwat verhoogde stem. Gustav draait even een rondje en zet me dan weer neer. Meteen loopt hij snel vooruit omdat hij weet wat er gaat komen, maar ik loop er rustig achteraan. Nu zal ik nog niets gaan doen, maar hij komt hier echt niet ongeschonden vanaf. Na het concert zal hij wat beleven.
“Ah, daar ben je eindelijk! Ik was al bang dat je niet meer zou komen,” klinkt David zijn stem. Ik moet zachtjes lachen. Elke keer voor een concert is David lekker gestrest omdat hij niet graag heeft dat het fout gaat tijdens een concert. Hij heeft liever dat alles perfect gaat, maar dat kan gewoon niet. Wat Krista en ik tijdens het eerste concert mee hadden gemaakt was gewoon puur geluk, daarna kregen we het een beetje door en daardoor begonnen we fouten te maken. Geen grote fouten, maar wel fouten die ons dan opvielen.
Na vijf minuten gaan de lichten weer uit zoals dat ook steeds bij ons gebeurd en gaan de jongens van Tokio Hotel het podium op. Krista en ik kijken met grote glimlachen naar de vier jongens op het podium terwijl ze het eerste nummer beginnen te spelen tot David ons uit onze trance helpt. We lopen met hem mee naar de Green Room. In de Green Room zit nog een man van ongeveer dezelfde leeftijd als David.
Hij komt overeind zodra hij ons ziet en steekt zijn hand uit. Wij nemen hem aan en hij stelt zich voor als Marko Mendler. “Ga zitten, er zijn wat dingen waar ik het met jullie over wil hebben,” zegt hij met een glimlach. Krista en ik nemen meteen plaats en wachten af tot Marko begint met praten.
“Oké dames, ik heb van David gehoord dat jullie een nieuw duo zijn en eigenlijk pas nu echt in het optreden zijn gerold. Hij heeft verteld waar de jongens jullie hebben leren kennen en wat er daarna allemaal was besproken. Ik heb wat rond gevraagd bij jullie opeleiding en wat ik heb gehoord is dat jullie twee heel gewenste leerlingen zijn. Ook ben ik gisteren bij het concert in Warsaw geweest en ik zag hoe het publiek jullie ontving en hoe jullie het publiek ontvingen. Ik heb ook al via via gehoord dat andere managers ook al een oog in de gaten houden rond jullie, daarom ben ik hier nu al. David en ik zijn al een aantal jaren goede collega’s, vandaar dat ik nu al hier zit. Ik heb een voorstel voor jullie. Ik word jullie manager en daar tegenover staat dat ik toestemming krijg om de komende vijf concerten opnames van zowel geluid als beeld te maken, van het beeld liefst ook backstage, en dit op een DVD en CD te zetten zodat dit jullie debut album kan worden,” vertelt Marko met een grote gllimlach op zijn gezicht. Pas na een paar seconden dringt het tot Krista en mij door en kijken we elkaar met grote ogen aan.
“Ik heb het allemaal al geregeld, het woord is aan jullie,” geeft Marko ons nog een extra zetje. Ik kijk hem meteen aan en bijt op mijn lip. “Zouden we er even over mogen praten?” vraag ik voorzichtig. Marko glimlacht vriendelijke en knikt dan. Ik glimlach dankbaar terug en neem Krista aan haar pols mee naar de toiletten toe. Daar kunnen we tenminste praten zonder gestoord te worden. Lekker cliché.
Als we in de toiletten aangekomen zijn kijk ik Krista met grote ogen aan en valt mijn mond open. Zij begint meteen rond te springen terwijl ze in haar handen klapt en zacht kreetjes van plezier laat horen. Ik begin zacht te lachen en bijt grijnzend op mijn lip.
“Wauw, dat had ik echt niet verwacht,” zeg ik meteen grijns. Krista knikt meteen, maar krijgt daarna haar serieuze blik op haar gezicht. Ik voel meteen dat ik ook serieuzer word en ga op de vensterbank voor het geblindeerde raam zitten. Krista komt ook naast mij zitten en bijt een beetje op haar lip.
“Het kan geen kwaad om ja te geven. Hij heeft alles al geregeld, maar er zijn natuurlijk ook andere geïnteresseerden. En David kent hem best wel goed. Zou het kwaad kunnen om ja te zeggen?” vraagt Krista uit het niets. Ik kijk haar aan en bijt even op mijn wang waarna ik een zacht geluidje maak en mijn hoofd begin te schudden.
“Nee, David die zal ons niet voorstellen aan iemand als hij er zelf niet voor de volle 100 procent achter staat. Zo goed ken ik hem dan ook wel. En het is een super grote kans. Het is ook niet zo dat we alles kwijt raken als we ermee in gaan. We zorgen gewoon dat we onze opleiding af kunnen maken en dan zitten we goed,” zeg ik met een grote glimlach op mijn gezicht. Krista knikt meteen heftig, legt een arm om mij heen en trekt me tegen haar aan. Lachend knuffel ik haar terug.
“Dan stemmen we toe,” zegt ze vrolijk. Ik knik en adem even diep in en uit. “Wauw, nog steeds,” lach ik daarna. Krista lacht ook even, geeft mij dan een kus op mijn kruin en staat dan weer terug op. Ik sta ook op en loop samen met Krista terug naar de Green Room. Mijn knieën knikken en mijn handen trillen, maar het maakt mij niet meer uit. Dit is een kans die we nooit meer krijgen!
Als we de Green Room binnen komen gelopen worden we meteen vragend aangekeken. Krista grijnst breed en loopt naar Marko toe. Ze steekt haar hand uit en hij neemt hem aan. “Wij gaan in op Uw voorstel,” zegt ze dan.
“Geweldig!” zegt Marko vrolijk. David klopt hem even op zijn schouder en glimlacht breed. Ik geef Marko ook een hand en ga dan terug op de bank zitten. Nu wordt het mij allemaal een beetje te veel. Er is ineens zo veel gebeurd in een korte tijd. Ik pak mijn MP3speler van het tafeltje en doe de oortjes in mijn oren. Meteen zet ik een vrij rustgevend nummer op, een nummer van Lindsey Stirling: Song of the Caged Bird.
Het hele nummer heb ik mijn ogen dicht en laat ik van alles door mij heen gaan. Het gezicht dat steeds terug komt is een gezicht dat ik niet had verwacht. Het is het gezicht van Gustav. Elke keer als ik zijn gezicht voor mij voel gaat er een tinteling door mijn hele lichaam heen en krijg ik onbewust een glimlach op mijn gezicht.
Een aantal nummers later voel ik ineens handen op mijn schouders glijden en mij een massage geven. Ik begin breder te glimlachen als ik de ruwheid van de handen voel. Dat kan er maar één zijn. “Mijn God, je schouders zitten helemaal vast,” hoor ik iemand zachtjes achter mij zeggen. Die stem hoort ook bij de persoon die ik voor mijn ogen had.
“Misschien moet je daar maar wat aan doen,” zeg ik grijnzend. Meteen gaat er een explosie van gevoelens door mij heen, maar degene die blijft hangen is het gevoel van iemand leuk vinden. Je kent het wel, vlinders in je buik, een licht gevoel in je hoofd. Het gevoel dat je op roze wolkjes kan wegdrijven.
“Ik zal daar zeker iets aan gaan doen,” hoor ik Gustav zeggen. Ik lach zachtjes en kijk op naar hem. Hij glimlacht liefelijk naar mij. Ik klop naast mij op de bank en hij neemt meteen plaats. Hij houdt zijn arm grijnzend omhoog, maar ik schud mijn hoofd. “Als je denkt dat ik tegen dat zweterige lijf van jou aan ga liggen ben je gek,” grijns ik.
“Hé, er zijn meisjes daar in de zaal die vechten om een handdoek dat tegen dit lekker zweterige lijf aan heeft gezeten,” kaatst Gustav grijnzend terug. Ik lach weer even en zie dan dat Krista met een ongeduldige blik mijn kant in kijkt. Ik knik naar haar. Zij klapt meteen in haar handen.
“Jongens, jongens. Gabi en ik hebben jullie iets te melden. Ik weet niet of jullie Marko Mendler kennen. Hij is een collega van David, dus een manager bij Universal, en hij heeft ons een contract aangeboden. Hij gaat de komende vijf concerten opnames maken van het optreden, zowel geluid als beeld, en ook opnames backstage en tussen concerten door. Ze gaan het op DVD en CD zetten,” zegt Krista vrolijk.
Even weet niemand iets te zeggen, maar daarna loopt Georg naar Krista toe, geeft haar een knuffel en drukt een kus op haar wang. “Dat is echt geweldig nieuws,” zegt hij dan glimlachend. Gustav trekt mij ook tegen zich aan en knuffelt mij stevig. Ik grinnik zacht en duw me daarna van hem af. “Je plakt,” grijns ik. Hij port me even in mijn zij en dan word ik door Bill en Tom geknuffeld. Als iedereen mij en Krista heeft geknuffeld klapt Tom in zijn handen om aandacht.
“Daar moet op gedronken worden!” roept hij luid als hij alle aandacht heeft. Iedereen begint te lachen en joelt dan om Tom. Oké, dat wordt overduidelijk stappen vanavond. Ik schud even mijn hoofd en ga dan lachend weer terug op de bank zitten. Typisch Tom.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.