FanFic.nl

De Kelder

Brief zes

20 Juli, 2008


Het is hier benauwd en snikheet. Doordat er maar één klein raampje is in dit gehucht, vijf meter boven ons, bestaat er geen mogelijkheid om frisse lucht te creëren. Zelfs niet als we op elkaars schouders gaan staan – we komen er niet bij. Daardoor gaan we zweten en worden we plakkerig, zelfs zo erg, dat ik net blij was dat we naar de kamer mochten om te lunchen. Daar is airco.

Het voelt niet heel erg comfortabel om zo lang in dezelfde kleren rond te lopen. De helft van de tijd moet ik ze ook uittrekken, of in ieder geval mijn shirt, maar dan nog. Schoon ondergoed heb ik sinds de dag dat ik hier kwam al niet gekregen en alles stinkt naar muffigheid en vuil. De andere jongen – wiens naam je niet te horen krijgt, vanwege privacy – zat er gisteren helemaal doorheen. Het was echt heel zielig. Hij zit hier nu zo’n twee week, geloof ik. Ook hij moet net zoals ik drie keer per dag bij de Rus komen, die hij na de tweede keer de Gluiperd is gaan noemen. De Russische Gluiperd. We zijn in ieder geval blij dat we niet alleen zijn.

We hebben ook besloten om een brief te schrijven over wat we moeten doen. Gedetailleerd, tenminste, zover we dat over onze lippen krijgen. Vingers, eigenlijk. Want als de politie het dan vind, kunnen ze de mannen daar in ieder geval nog voor straffen. Daar doen we het voor.
Ik zou het schrijven en de andere jongen zou ook wat vertellen. Sinds de dag dat ik voor het eerst aan hem vertelde wat ik allemaal moest doen bij de Rus – of Gluiperd – gaf hij me een knuffel. Die knuffel was lief bedoeld, maar onbewust kreeg ik er kippenvel van. Door alles wat ik van die man moet doen, kan ik straks nooit meer normaal iemand aanraken. En de andere jongen – die ik nu even voor het gemak ‘’Marcel’’ noem in de brieven – ook niet. Ze nemen onze waardigheid hier gewoon af. Ik snap het niet, dat alles voor een chief? Marcels vader zit in hetzelfde schuitje, heeft de Gluiperd aan ons verteld. Nou ja, aan hem eigenlijk, maar hij weer aan mij. Logisch.
Hoe dan ook, we weten niet meer zo goed of we het moeten geloven. Als de Loper er is (Ed) moeten we altijd foto’s maken. Maar dat wist je al, toch? Ja.
Gelukkig hoeven we nooit samen. We zijn natuurlijk blij dat we niet alleen zijn, hier, maar samen op die manier op de foto... Dat zou heel ongemakkelijk zijn, zeker omdat we hier al in ons ondergoed zitten vanwege de hitte.
Marcel is trouwens veertien. We schelen dus drie jaar, maar omdat ik pas aan het einde van het jaar jarig ben – joepie bij Kerst (niet dus) – scheelt het nu maar twee. Ik vind het wel fijn dat we ongeveer even oud zijn, want dan kunnen we ook over dezelfde dingen praten. Als we praten. Want de laatste dagen als we terug zijn in de kelder slapen we voornamelijk. Op hetzelfde matras, maar omdat het nu zo warm is gaan we om de beurt slapen. Ik slaap, hij houdt de wacht voor als de Gluiperd ons komt halen. En andersom. Dat is fijn.

Ik zou zo graag willen weten hoe het met je gaat, mama. En of jullie al naar mij en Marcel op zoek zijn. Dat wil ik ook graag weten. Maar vooral hoe het met je gaat. En met papa en de meisjes. Heb je ook al wat van Liam gehoord? Ze zullen vast wel boos op me zijn dat ik niet bij het voetballen ben geweest. Ik hoop niet dat ze me uit het team schoppen.

O ja, ik ben nog iets vergeten te vertellen. De Gluiperd (Rus) zei tijdens de lunch dat er morgen wat bijzonders stond te gebeuren.
Misschien mogen we morgen wel naar huis!!!!!
Ik hoop het.

Mis jullie.

Kusjes van Louis

(of klinkt dat kinderachtig?)

Reacties: