Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Forever Gone... || ft. Anne » Hoofdstuk 7
Forever Gone... || ft. Anne
Hoofdstuk 7
Ik zet het mes op mijn rechteronderarm en maak daar ook tien sneeën in. Het geeft me zo'n bevrijdend gevoel, alsof alle slechte gedachtes samen met het bloed wegstromen. Ik laat de kraan lopen en hou mijn arm eronder, zodat je de sneeën niet ziet. Het bloed stroomt weg. Ik neem het mes af met een keukenpapiertje zodat je niet ziet dat hij gebruikt is en leg hem terug in de keukenla. Mijn mouwen van de pyjama trek ik weer naar beneden, zodat de sneeën niet meer te zien zijn. Ik loop terug naar de hal.
,,Wat ben jij aan het doen?" Ik blijf geschrokken staan. ,,Jij hoort in je bed te liggen, als je blijft rondlopen wordt je nooit beter." Wil ik dat wel? Ik kijk achterom en zie een dokter. Shit! Wat heeft hij gezien? Heeft hij gezien dat ik mezelf sneed?
,,Ik wilde gewoon even mijn benen strekken." Zeg ik en kijk hem aan.
,,Het is 's avonds laat, je hoort allang te slapen." Hij pakt mijn arm en komt met zijn duim hard op mijn mes sneeën. Even voel ik de pijn in mijn arm. Waarom heb ik nu pijn en niet als ik snij? Dan wordt ik meegenomen naar mijn afdeling, naar mijn kamer. De deur word achter me gesloten. Ik zucht diep. Het maakt ook niks meer uit dat de dokter mij meegenomen heeft naar mijn kamer, ik heb nu gedaan wat ik wilde doen; mezelf snijden. Ik ga in bed liggen en sluit mijn ogen. Oké, ik kan dus niet slapen. Ik draai heen en weer, maar dat helpt niet. Ik loop terug naar de gang. ,,Jongedame, ik heb je net al teruggestuurd."
,,Ja, dat weet ik, maar heeft u misschien een slaappil? Ik kan niet slapen." De dokter pakt het doosje en geeft me één pil. Ik had liever tien pillen gehad, dan kon ik die allemaal tegelijk innemen en dan was ik morgenochtend dood. Ik neem de pil aan en loop terug naar mijn kamer. Ik doe de deur dicht en laat een glas met water vollopen. De pil leg ik op mijn tong en daarna gooi ik het water in één keer naar binnen. Samen met het water, slik ik de pil door en ga weer in bed liggen. Dan merk ik dat de pil werkt. Mijn ogen worden zwaarder en vallen dicht. En dan val ik langzaam, heel langzaam in slaap.
Zayn
Ik zit naast Emma aan het ziekenhuisbed en heb haar hand vast. Ik kijk naar haar gezicht. Ze ziet er zo anders uit. Haar gezicht is best wit en ik herken haar niet echt meer terug. Oké, ik heb haar nooit echt zien lachen, maar dat is logies als je ouders verongelukt zijn. Ik hoop dat ze snel beter wordt, ze ligt hier nu al voor de tweede keer en ik wil dat ze niet dood gaat. Ik voel steeds meer voor haar. De vlinders vliegen rond in mijn buik en ik word blij als ik haar zie of spreek. Ik denk dat ik verliefd op haar aan het worden ben. Of ben ik dat al? Tja, ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik wel wat voor haar voel. Ik heb het aan nog niemand verteld, zelfs Harry weet het niet en hij is mijn beste vriend. Dan zie ik haar wakker worden.
,,Hé, Emma." Ik kijk haar aan. ,,Ik ben blij dat je wakker bent." Ik lach naar haar. Ik word een beetje rood en begin te blozen. Snel kijk ik naar haar hand, die ik nog steeds vast heb. ,,Ik hoop dat je snel beter wordt." Emma glimlacht even. Ik zie haar denken. Wat zal ze denken? Zou ze het zichzelf verbieden om me leuk te vinden? Of heeft ze een vriend en durft ze dat niet tegen me te zeggen? Ik reik naar haar mouw om hem iets omhoog te halen, zodat ik haar hand beter kan vasthouden.
,,Nee, niet doen!" Emma haalt mijn hand weg. Waarom mag ik haar mouw niet ophalen? Wat heeft ze daar? Wat mag ik niet zien?
,,Waarom mag ik je mouw niet opstropen, volgens mij is het best wel warm als je hem naar beneden houdt."
,,Ik wil dat gewoon niet." Waarom vertrouwd ze me niet? Ik vraag maar niet verder, ze wilt het me duidelijk niet vertellen.
,,Hallo, Emma." We kijken op en zien Louis in de deuropening staan.
,,Hé, Louis." Zegt ze en kijkt hem blij, maar verrast aan.
,,Mag ik binnen komen?" Ik kijk Emma aan en hoop dat ze nee zegt. Wat zeg ik nou? Ik hoop dat ze nee zegt zodat ik alleen met haar kan zijn...dat is toch erg? Louis is een goede vriend van me en dan wil ik hem niet bij mij en Emma hebben?
,,Natuurlijk." Zegt Emma. ,,Kom binnen." Louis kijkt blij en gaat naast het ziekenhuisbed zitten.
,,Emma, ik wil even zeggen dat wat er tussen mij en Eleanor gebeurd is, niet jouw schuld is."
,,Ik stond voor haar neus met jou kleren."
,,Dat had ik toch zelf aangeboden. Dat Eleanor er nou anders over denkt, moet ze zelf weten. Maar jij moet weten dat het niet jouw schuld is." Ik kijk naar Emma. Gelooft ze het of niet? Volgens mij gelooft ze het niet. Louis pakt Emma's andere hand. ,,Geloof me Emma, het is echt niet jou schuld!" Emma begint te lachen. Dit is de eerste keer dat ik haar zie lachen. Volgens mij valt er een last van haar schouder.
,,Louis, ik geloof je. Ik ben blij dat je dit zegt."
,,Dacht jij van wel?"
,,Eigenlijk wel, omdat ik je kleren aan had en Eleanor mij erg boos aankeek daarna."
,,Nou, ik ben blij dat je me wel gelooft." Ik kijk naar Louis die nog steeds Emma's hand vast heeft. Ik voel de jaloezie opkomen. 'Laat die hand los!' denk ik. 'Ze is van mij!' O my god! Ik wist niet dat ik zo kon denken, maar ik denk nu zo. Oké, ik ben dus echt verliefd op Emma.
,,Dus toch!" Geschrokken kijken we allemaal naar de deur.
Reacties:
dus toch wat?
omg snel verder hoor!!!!