FanFic.nl

The Stepbrothers

23. What If

De volgende ochtend zijn we terug in Magdeburg aangekomen. Het is de 28ste van December. Over drie dagen is het Oudjaarsavond. Ik heb met mijn moeder en Jörg al afgesproken dat ik bij de jongens blijf met Oud en Nieuw. In ieder geval bij Gustav, Georg en Krista. Bill en Tom wisten nog niet wat ze gingen doen. Ze zouden nog even kijken.
We zitten nu met z’n allen bij Gustav thuis. Ik lig op het bed in een van de logeerkamers. Mijn ogen zijn gesloten, mijn voeten tikken mee op de maat van het ritme in het nummer wat ik nu aan het luisteren ben en mijn lippen bewegen mee met de woorden die worden gezongen. Op dit moment leef ik in mijn eigen wereldje en kan ik rustig al mijn gedachtes door mij heen laten lopen.
De afgelopen week was nog maar een voorproefje van wat er nog aan komt. Het was in ieder geval een week vol verrassingen, vol ervaringen en vol dingen die ik mijn hele leven zal herinneren. De fans hebben ons duidelijk al geaccepteerd en Krista en ik hebben ook al wat filmpjes van ons op YouTube gevonden waar soms wel een paar duizend views op staan. Iedereen die nog naar de volgende concerten gaat is natuurlijk benieuwd wat voor voorprogramma ze krijgen.
Na een goed uur op mijn rug te hebben gelegen en muziek te hebben geluisterd ga ik op mijn buik liggen en pak ik een boek van het nachtkastje dat ik open sla op de plek waar ik was gebleven. Veel verder zal ik niet komen denk ik, mijn hoofd staat er eigenlijk niet naar om te lezen. Waarom ik dan het bek heb gepakt is mij ook een mysterie.
Na een paar minuten leg ik dan ook het boek weer weg en kruis ik mijn armen voor mij waarna ik mijn kin erop leg. De muziek galmt nog steeds door mijn oren heen en weer tik ik zachtjes met mijn voeten mee op de maat van de muziek.
Ik ben zo gefocussed op de muziek dat ik schrik wanneer iemand naast mij op het bed komt zitten. Een zacht lachje klinkt door de muziek heen. Ik trek mijn oortjes uit en kijk op naar de persoon. “Gustav, kwal,” mompel ik en ik verberg mijn rode hoofd in mijn armen. “Sorry,” grinnikt hij.
“Wat brengt je hier?” vraag ik als hij klaar is met grinniken. Ik kijk hem weer aan, dit keer met een normale kleur op mijn gezicht.
“Ik wilde gewoon even kijken wat jij aan het doen bent. En of je nog met die opmerking van gisterenavond zit,” zegt Gustav zacht. Ik sla mijn ogen neer, eigenlijk was ik dat alweer vergeten.
“Nee, ik was het alweer vergeten,” zeg ik zachtjes. Maar nu Gustav het zo op brengt laat het mij toch weer nadenken. Misschien had die jongen toch gelijk en daag ik anderen uit om mij op te zoeken. Wat zou anders de reden zijn voor wat er in mijn tweede leerjaar op de opleiding is gebeurd.
“Gabi, ik zie dat je er wel mee zit. Wat is er aan de hand?” vraagt Gustav voorzichtig. Hij legt zijn hand zachtjes op mijn schouder en ik schrik weg. “Blijf af,” piep ik. Meteen bijt ik op mijn lip en bal ik een van mijn handen.
“Gabi, ik ga je echt niets aan doen. Waarom schrik je zo?” vraagt Gustav zacht en ik zie dat zijn ogen bezorgd, maar ook iets verdrietig staan. Ik kijk weg, maar zie uit mijn ooghoek dat Gustav zijn hand naar die van mij beweegt. Ik beweeg mijn hand niet weg en voel hoe Gustav zacht mijn hand omsluit. Die vlinders die ik gisteren na het optreden van de jongens ook voelde zijn weer terug.
“Sorry. Ik zal het kort houden. Tijdens mijn tweede jaar op de opleiding werd ik gestalkt door een jongen. Uiteindelijk bleef het niet alleen bij stalken. Hij was mij gevolgd in de meisjetoiletten en begon me daar aan te raken. Die jaren die ik op verdediging heb gezeten bleken toen aardig van pas te komen en ik kwam weg voor het nog erger uit de hand zou kunnen lopen,” zeg ik. Pas daarna merk ik dat mijn stem bitter is geworden en dat ik in Gustav zijn hand aan het knijpen ben, maar hij laat niet blijken dat het pijn doet.
“Gabi. Ten eerste vind ik het heel erg dat je dat hebt moeten meemaken, echt waar. Ten tweede, ik zal nooit zo worden, dat beloof ik je. Gabi, kijk me aan, alsjeblieft,” fluistert Gustav zachtjes. Ik twijfel even, maar kijk dan toch op naar Gustav zijn bruine ogen. Hij spreekt de waarheid, dat weet ik, ik zie het aan alles.
“Je lokt het niet zelf uit. Die jongen van gisteren was heel erg dronken en lag toen wij weg gingen op de stoeprand over te geven. En wat betreft die jongen van school, ik weet niet waarom hij dat deed. Er lopen nou eenmaal van die gekken hier op aarde rond, maar dat betekent niet dat iedereen dat is. Ik weet zelfs zeker dat maar één op de 100 mensen zoiets doet. Hoogstwaarschijnlijk ligt dat getal zelfs lager,” zegt Gustav standvastelijk. Ik laat de woorden een paar keer door mij heen gaan en knik dan. Hij heeft gelijk, net zoals Krista gelijk had.
“Dankje en sorry dat ik dit niet eerder heb verteld,” fluister ik zacht. Gustav gaat met zijn vingers zacht door mijn haren heen en schudt zijn hoofd. “Ik had al gezegd dat je het moest vertellen als je er klaar voor zou zijn lieve schat,” zegt hij met een glimlach op zijn gezicht. Ik kom overeind en geef Gustav meteen een stevige knuffel.
Gustav legt zijn armen stevig om mij heen en het voelt aan alsof hij mij niet meer los gaat laten. Ik verberg mijn gezicht in de holte boven zijn sleutelbeen en sluit mijn ogen. Het wordt licht in mijn hoofd en ik voel me meteen veel beter dan ik mij net voelde. En dan uit het niets gaat er een vraag door mijn hoofd heen die ik nooit van mijn leven had verwacht. Hoe zou het zijn om Gustav zijn lippen tegen die van mij aan te voelen?
Meteen laat ik Gustav los en glimlach naar hem. Daarna sta ik op en loop ik naar de badkamer toe. Ik sluit de deur achter mij en kijk in de spiegel boven de wasbak. Mijn wangen zijn knalrood en mijn hele lichaam trilt van de spanning. Van alle dingen die ik kon denken, waarom moest ik nou juist dat denken? Gustav is zo aardig voor mij en hij is echt een heel goede vriend van mij geworden. Of betekent hij veel meer voor mij dan ik denk?
Ik sla mijn ogen neer en bijt op mijn lip. Een beeld van Gustav zijn ogen schiet door mijn hoofd heen en meteen begint mijn hart sneller te kloppen. Ik vind het fijn om bij Gustav te zijn. Ik vind het leuk als hij mij complimenten geeft. Ik vind het geweldig om met hem te kunnen praten over de problemen die ik af en toe heb.
Ik draai de kraan open en maak een kommetje van mijn handen. Het koude water valt in mijn handen en ik gooi het voorzichtig in mijn gezicht. Het frist me weer op en de rode kleur op mijn wangen verdwijnt een beetje, gelukkig. Een glimlach komt op mijn gezicht te staan als ik weer aan Gustav denk. Van alle dingen die ik ooit had verwacht had ik dit nooit verwacht. Eindelijk begrijp ik waarom ik mij zo goed voel bij Gustav. Ik ben verliefd op hem.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.