FanFic.nl

Believe || Justin Bieber

007 || Justin Drew Bieber

Samen met Alfredo en Ryan liep ik de club in. Enkele meisjes staarden ons aan, maar we vielen niet erg op in de grote menigte. Deze club kende ik wel, soms kwam ik hier maar meestal bij Chaos. Daar kende ik meer mensen. Gelukkig had ik vrij gekregen, want anders was ik er gewoon weer eens vandoor gegaan. Als eerste om wat te drinken liepen we naar de bar. 'Goed idee om uit te gaan, Justin' complimenteerde Alfredo me. 'Waarom ook niet? Scooter's gezeur ergerde me dood' klaagde ik. 'Zullen we dansen?' vroeg Alfredo. Gelijk knikte ik en liep ik naar de dansvloer. Ryan bleef aan de bar terwijl ik en Alfredo stonden te dansen. De enige die niet bepaald van dansen hield, was Ryan. Ik wist niet hoe lang we stonden te dansen, alleen lang genoeg om een pauze te nemen en naar de bar te gaan. Lachend bestelde ik drankjes waarbij ze me niet bekend voorkwamen, ik stond wel open voor iets nieuws. De blauwe drankjes zette de barman neer en gelijk nam ik een grote slok. De alcohol voelde ik in mijn keel branden. Mooi, veel alcohol. Alfredo liep weer terug naar de dansvloer. 'Weet jij waarom Fredo zo doet?!' vroeg, eerder schreeuwde Ryan in mijn oor. 'Nee, ik heb geen idee!' schreeuwde ik terug. Het sarcasme droop er gewoon van af. De muziek stond zo hard dat je over een week nog half doof zou zijn. 'Door dat meisje?' vroeg hij. Ryan was dichterbij me gaan staan. Zo kon hij gewoon praten, nog wel met een harde ondertoon in zijn stem. 'Denk het. Schijnbaar vindt ie een onbekend meisje leuker dan zijn beste vriend' gromde ik. Als je het over de duivel hebt, Sara kwam net tevoorschijn en Alfredo liep op haar af. 'Laat je avond niet door haar verpesten, Justin. Je bent net terug van tour en hebt eindelijk vrij. Dat je haar nu de komende maanden steeds gaat zien. Je stelt je aan' zei Ryan en ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Ja, joh. Dat helpt echt' gromde ik. Alfredo kwam met Sara aangelopen en dodelijk keek ik naar haar. ‘Ryan, dit is Sara, Sara dit is Ryan’ stelde Alfredo de twee voor. 'Ryan' glimlachte Ryan toen hij zijn hand uitstak. Even had ik de neiging om hem te meppen, maar ik hield me in. 'Kom we gaan dansen’ gilde Sara. Alfredo ging met haar mee en een diepe zucht verliet mijn mond. 'Dat kind neemt hem zowat helemaal in. Zal me niks verbazen als ze dadelijk bij hem in bed ligt. Dan kan ie mooi vertrekken' siste ik. 'Laat het gewoon. Het is je beste danser, beste vriend. Ook die van mij, dus denk je dat ik het geweldig vind?' mompelde hij. Ik moest lachen en keek hem aan. 'Wat voor een vraag is dat? Net zat je nog van alles te vertellen over dat ik me niet zo moest aanstellen en nu doe je het zelf' lachte ik, alweer vrolijk. Ryan moest ook lachen en haalde zijn schouders op. 'Kijk eens om je heen. Genoeg meisjes, goede muziek' grinnikte hij. 'Je hebt gelijk' was ik het met hem eens. Alfredo en Sara kwamen er weer aan en Sara ging naast Ryan zitten. Zodat ze hem niet zou kunnen overhalen zoals dat bij Fredo was gelukt, bleef ik druk met Ryan doorpraten. Het klonk egoïstisch en raar, maar ze bleef voortaan gewoon weg van mijn vrienden. Al snel lette ik niet meer op de twee. Ineens stond er een meisje van rond de zeventien voor mijn neus en grijnsde uitdagend naar me. 'Hé' grijnsde ik. 'Zin om te dansen?' vroeg ze. Ze was klein, dus het meisje stond op haar tenen om in mijn oor te fluisteren. Lang, stijl zwart haar. Grote, bruine ogen en lange wimpers. Ik kon nauwelijks wat zeggen of ze nam me al mee naar de dansvloer, niet dat ik het erg vond. In dansen was ik altijd al goed geweest. Geen probleem voor mij. Dat klonk eigenlijk best wel opschepperig en verwaand. Tijdens het dansen door legde ik mijn handen op haar heupen en bracht mijn lippen naar haar oor. 'Wat is je naam, eigenlijk?' vroeg ik haar. 'Jessica' antwoordde ze. Vragend keek ze me aan. 'Justin' zei ik als antwoord. 'Dat dacht ik al' grinnikte ze. Na een paar liedjes pakte ik Jessica's hand en nam haar mee naar de anderen. Als Sara het zo ging spelen, kon ik dat ook. 'Ga je het zo doen?' vroeg Ryan aan me. 'Wat?' mompelde ik. Ik draaide me snel weer terug naar Jessica en begon met haar te praten. Waarschijnlijk zou ik haar na vandaag toch niet meer zien. Af en toe keek ik vernietigend naar Sara. Jessica merkte het en keek me nieuwsgierig aan. 'Is dat een vriendin van je?' vroeg ze enthousiast. Ik was erachter gekomen in die twee minuten praten dat Jessica nogal wisselvallig, maar echt altijd vrolijk was. 'Nee, absoluut niet' zuchtte ik. Ze liet het maar zo en begon weer vrolijk te vertellen over hoe erg ze van dansen hield. Met hetzelfde enthousiasme luisterde ik naar haar. Misschien ging ik Jessica toch wel meer zien.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.