FanFic.nl

Believe || Justin Bieber

010 || Sara Jenner

Ik draaide me om en keek naar het gezicht van Justin. 'Wat doe je?' vroeg hij en kwam naast me zitten. Wat deed hij hier? Hij was één van de laatste die ik hier zou verwachten, naast mij. 'Moet je niet bij Alfredo zijn?' mompelde hij. Ik negeerde zijn vragen. Waarom, omdat ik gewoon bang van hem werd op dit moment. Ik snapte het niet, hij had een hekel aan me, en opeens toonde hij interesse in me. Terug op de wereld haalde ik mijn schouders op. Niet dat hij het zag aangezien hij naar de grond zat te kijken. 'Ik zit buiten' mompelde ik kort. Het was één van de domste antwoorden maar wat wilde hij dan dat ik zei? Dat ik me echt verschrikkelijk voelde, dat is me ongemakkelijk voelde. Nee, dat zou ik niet tegen hem vertellen. Nu niet, nooit niet. Een zucht verliet zijn mond 'Wat doe je hier buiten' Ik haalde me schouders op. 'Ik weet niet, ik voelde me er niet meer fijn' legde ik hem in het kort uit. Ik keek richting Justin, die nog altijd naar de grond staarde. Het zat me dwars, dat hij me niet mocht, hij kende me niet. Ik mocht hem ook niet maar dat hij zelf voor gezorgd. Als hij niet meteen zo arrogant had gedaan was er misschien niks aan de hand, en was alles gewoon normaal. 'Justin' mompelde ik waardoor hij opkeek. 'Wat heb ik gedaan zodat je me niet mag? Wat heb ik verkeerd gedaan? Justin vertel het me want ik zie het probleem niet. Sinds de dag dat je leerde kennen mag je me niet. Waarom mag je me dan niet? Heb je überhaupt wel een reden? Of mag je me gewoon niet? Vertel me de reden waarom je niet mag, vertel het me Justin' fluisterde ik gefrustreerd tegen hem. Ik was bang, bang voor hem. Bang dat hij woedend werd, bang dat hij wel een goede reden had om me te haten. Ik stond op en liep weg, op weg naar huis. De straten waren verlicht, het zorgde er een beetje voor dat ik me veilig voelde. De wind zorgde ervoor dat mijn haren allerlei kanten opvolgen. De straten waren stil, doodstil waardoor het getik van mijn hakken duidelijk te horen waren. in de verte zag ik mijn huis al staat, een opgeluchte zucht verliet mijn mond. Ik gooide mijn schoenen uit nadat ik de deur achter me dicht gooide. Gauw stuurde ik Julia een whatsapp dat ik veilig thuis was gekomen. Zin om me make-up eraf te halen had ik niet. Het enige wat ik deed was mijn jurk omruilen voor mijn pyjama.

Een kreun verliet mijn mond toen me moeder me veel te vroeg had wakker gemaakt. Slapen lukte me niet meer. Ik was bang voor wat er komen ging vandaag. Ik moest Justin vandaag onder ogen komen. Ik had werkelijk geen idee wat hij zou doen. Zou hij door gaan met waar hij mee bezig was of hij zou gewoon normaal kunnen doen tegen me. Ik moest me er niet druk om maken, want erger dan dit het niet worden. Ik rolde me bed uit en liep richting de badkamer waar ik heb bad liet vollopen met water en een grote hoeveelheid zeep. Het duurde even voordat het bad vol zat. Voorzichtig liet ik me in het water zakken. Ik sloot me ogen. Ik miste hem verschrikkelijk. Ik had hem nodig. Hij was degene die me zou steunen, hij was de enige die zorgde dat ik me veilig voelde. Hij zorgde ervoor dat lachte. Maar hij was weg, weg van de wereld. Voorzichtig liet ik een traan over mijn wang glijden. Na een halfuur in bad te hebben gezeten stond ik mijn slaapkamer. Ik bekeek mijn kleding in de spiegel. Mijn make-up was simpel. Alleen was mascara en wat lipgloss. 'Mam, wil je me naar de studio brengen' vroeg ik mijn moeder waarna ze direct opstond en samen met mij richting de auto liep. Op weg na de studio...

Reacties: