FanFic.nl

Believe || Justin Bieber

012 || Sara Jenner

Hij keek me met een kille blik aan. Fijn, niks was veranderd. Ik liet mezelf zakken op de eerste beste zit plek, ver van Justin. 'Kan ik dat duet niet met Miley of Carly?' vroeg hij Scooter. 'Nee' zei hij vast. 'Best, maar ik schrijf niet mee' zei hij. Een zucht verliet mijn mond, wat een achterlijk klein kind. Hij mocht dan wel negentien zijn, maar sommige momenten was hij nog maar een klein jongetje van twaalf jaar. 'Gelukkig dat je niet mee schrijft' mompelde ik kort. Justin keek op, en keek me aan mijn kille blik. die me inmiddels niks meer deed. 'Wat zei jij?' lachte hij spottend. 'Je hoorde me wel, ik ben blij dat je niet mee wil schrijven' vertelde ik hem waarop ik weg liep naar buiten. Een gefrustreerde zucht verliet mijn mond. Ergens wou ik dat helemaal niet zeggen. Ik wilde niemand pijn doen maar ik kon niks anders. Hij zou anders over me heen lopen en dat denken dat hij alles kon maken. Hij maakte me echt gek. Ik dacht er zelfs na om te stoppen, stoppen met zingen door hem maar hij mocht niet 'winnen'. Hij wilde tenslotte dat ik weg ging uit zijn studio. Ik plofte op de grond. Ik leunde met mijn rug tegen de voorkant van het gebouw. Ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen eromheen. Ik hield het lang vol maar op een bepaald moment kon ik mijn tranen niet langer in bedwang houden. Ik liet ze gaan. De tranen gleden vlug vanaf mijn wang naar mijn hals waar ze een tijdje bleven liggen. Het zag er waarschijnlijk raar uit, een meisje dat voor een gebouw zat te huilen. Maar het interesseerde me niet. Ik wilde gewoon voor één keer dat alles ging zoals het moet, maar nee hoor. Alles liep zoals altijd verkeerd. Het was me niet gegund, niemand gunde me het om gelukkig te zijn. Na zeker een half uur, te hebben zitten huilen besloot ik maar eens naar binnen te gaan, naar de wc. Ze mochten niet weten dat ik gehuild had, zeker Justin niet. Hij zal doorkrijgen dat ik zwak was. Iets wat hij niet mocht weten. Zover als het lukte probeerde ik de rode vlekken weg te werken. Wanneer de rode ogen minder werden liep ik richting de 'drama studio'. Sinds vandaag noemde ik het zo, het bracht me geen geluk of succes. Nee, het bracht me verdriet en drama. Ik voelde hoe een paar blikken op me richt waren. Ik probeerde het te negeren, zo ver het lukte. Ik liet me op dezelfde stoel vallen waar ik eerder op zat. Op één of andere manier liep Scooter de ruimte uit waardoor Justin en ik alleen bleven. Tuurlijk zeiden we beide niks. Hij haatte mij en ik mocht hem niet. Zenuwachtig tikte ik mijn vingers op de rand van de stoel. 'Hou daar mee op' snauwde hij mij toe. 'Waarom zou ik er mee ophouden? Omdat meneer er niet tegen kan? Je bent een verwend arrogante jongen. Je bent negentien maar waarom gedraag je als een twaalfjarige! Waarom doe je dit? Heb je enig idee wat je aan doet met je gedrag bij andere mensen? Want als meneer zijn dag niet heeft, moet iedereen dat weten en leidt iedereen eronder. Je bent niet de enige op de wereld. Er zijn meerdere mensen. Niet iedereen mag elkaar. Maar waarom mag jij mij niet? Je hebt nog nooit één normaal woord met me gewisseld. Je kent me niet eens, dus waarom mag je me niet, vertel het me!' gilde ik. ik trok het niet meer. Ik moest antwoorden hebben, van hem.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.