FanFic.nl

Believe || Justin Bieber

013 || Justin Drew Bieber

Woedend werd ik van wat ze zei. Mijn ogen stonden dodelijk en mijn handen balde ik tot vuisten. 'Jaloezie! Nou je zin? Het is de jaloezie' riep ik uit. Vuil keek ik Sara aan. Begreep ze het dan echt niet? 'Jaloezie en jeugd' zei ik wat rustiger. 'Denk je dat het bij mij zo makkelijk ging? Nee! Ik werd van radiostation naar radiostation gesleurd, van studio naar studio maar allemaal dachten ze dat ik een half jaartje beroemd zou zijn, en dan niet eens zo erg beroemd. Daarom wilde niemand me. Oh wat had ik een geluk dat mijn idool naar buiten kwam en ik een tijd later voor hem mocht zingen. Na iets van een jaar alsmaar heen er weer gaan kreeg ik door Usher een contract aangeboden. Op mijn zestiende werd ik pas beroemd, en steeds bekender. Vervolgens kom jij binnen huppelen alsof het niets is en krijgt een contract aangeboden. Het is gewoon niet eerlijk. Nu mag ik dan wel toebehoren tot één van de beroemdste mensen op aarde, maar denk je dat -dat zo gemakkelijk is? Nou, dat is het dus niet. En dat ga je nog wel merken ook. Paparazzi die je overal naar toe volgt, roddels waar niks van klopt die rond gaan. Noem jij dat makkelijk? Fijn voor jou' gromde ik. 'Ik ben jaloers op je jeugd. Of ie nou goed of slecht was, jij had er tenminste één. Al vanaf mijn twaalfde was het anders. Denk je nou echt dat ik dit alles zonder een reden doe? Zo harteloos ben ik ook weer niet, hoor' mompelde ik. 'Ga nou niet zeggen dat je jeugd zo verschrikkelijk was, dat je nooit een goede jeugd hebt gehad om wees blij dat je eentje gehad hebt' zei ik er achteraan. Gefronst dacht ik na over hoe ik het beste uit mijn woorden kon komen. Na even besloot ik maar op te houden en weg te kijken. Meer ging ik niet zeggen. Het was nog altijd de oorlog verklaard tussen ons. Vooruit starend begon ik zachtjes te neuriën. Uiteindelijk kon je als je heel goed luisterde het deuntje van U Got It Bad horen. Het bleef een mooi liedje dat ik nu al zo vaak gecoverd had. 'Wat heb je met Alfredo gedaan? Hij deed normaal totdat jij kwam. Heb je iets tegen hem gezegd, of zo? Weddenschap afgesloten? Hij doet zo anders' vroeg ik. Ik kon het gewoon niet laten, ik moest het weten. Misschien was het wat overdreven. Eerlijk verwachtte ik niet echt van Sara dat ze nog zou gaan antwoorden. Mompelend zette ik mijn snapback af en haalde een hand door mijn wat donkere, blonde haar. 'Wanneer komt Scooter? Ik dacht dat ik hier voor 't werk was' zuchtte ik zachtjes, meer tegen mezelf. Als hij niet kwam, ging ik hem persoonlijk halen. Of ik haalde Kenny erbij. Aan Scooter was de keuze. Waarschijnlijk zou Pattie morgen komen, dan was ik de hele dag in de studio en zij wilde ook weten wat ik allemaal aan het opnemen was. Nu nog maar hopen dat Sara er niet zou zijn, of op een andere tijd. Dat was best stom om te hopen want het was zeker dat zij er ook was, helaas. Verveeld pakte ik voor de tweede keer mijn iPhone en keek bij Twitter. De chagrijnige uitdrukking was gelijk verdwenen en glimlachend las ik mijn mentions door. De leukste, mooiste en grappigste tweets haalde ik eruit en beantwoordde ik, om vervolgens de beliebers te volgen. Het was leuk om te doen, om mensen zo blij te maken met slechts een korte tweet. Alleen al om alle usernames werd ik vrolijk. Dat ik zoveel voor ze betekende. Maar ze betekenden nog meer voor mij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.