FanFic.nl

Believe || Justin Bieber

019 || Justin Drew Bieber

Geïrriteerd keek ik naar Sara. Net was ze nog leuk, ik had de hele autorit naar de studio gegrijnsd want blijkbaar vond ze mijn rijgedrag een tikkeltje eng, maar nu begon het irritant te worden. 'Wat voor een auto wil je, Justin?' vroeg Scooter en ik dacht even na. Mijn Audi R8 met luipaardprint was een geweldig idee van Twist geweest, dus besloot ik maar voor iets passends te gaan. 'Weet ik veel. Verras me' Scooter kende mijn smaak. 'De sleutels liggen morgen bij je thuis. En trouwens, Justin, moet je -je bril niet opzetten? Zo gaan je ogen sneller vooruit en ben je er sneller vanaf' vroeg Scooter. 'Wie ben je, mijn moeder? Het boeit me geen zak of ze nou "vooruit" of "achteruit" gaan, ik heb geen zin om hem op te zetten. Klaar' kefte ik. Ik zag dat Sara naar ons keek en fronste gelijk. 'Wat zit jij nou te staren?' siste ik naar haar. Ik was pissig, al wist ik zelf niet eens waarom. Er was geen goede reden maar ik had gewoon zin om even kwaad te worden. Alles moest er toch even uit. Ik had zin om te gaan sporten, dat was altijd de beste oplossing. En koffie, iedereen houdt van koffie. Nu ik er zo over dacht kreeg ik toch wel zin in heerlijke, warme koffie. 'Ik haal even koffie' mompelde ik. Nou net zag ik dat Scooter wat wilde zeggen over dat hij ook wat wilde maar snel liep ik de kamer uit. Ik weet het, ik weet het. Tegenwoordig had ik al tientallen keren moeten aanhoren: 'Justin, je gaat de verkeerde kant op. Justin, doe eens normaal en doe dit en doe dat. Justin dit, Justin dat' Geen wonder dat ik zo arrogant en egoïstisch deed, vindt je het gek? Die paparazzi zat me dag en nacht te stalken, ik moest allerlei dingen aanhoren over roddels terwijl de helft niet eens waar was, ik had rappers als vrienden en toen ineens is het begonnen. 'Justin Bieber gaat de verkeerde kant op' Ja, tuurlijk. Dus enkel omdat ik negentien ben en een beetje lol wil hebben in mijn leven, betekent dat ik meteen de verkeerde kant op ga? Ik heet geen Britney Spears. Waar zagen mensen me voor aan? Onmiddellijk werd ik uit mijn gedachten gehaald door een bekende. 'Wat doe jij hier, Fredo?' gromde ik zonder op te kijken van mijn mok die zojuist gevuld was met heerlijke koffie. 'Weet je, bespaar jezelf de moeite en hou je bek maar gewoon' adviseerde ik hem op een giftig en aanvallend toontje. 'Waar heb je last van, Bieber? Geen zin om nog moeite te doen om je vrienden te behouden?' mompelde hij terug. 'Vrienden zijn mensen die je al vanaf het begin van je leven kent. Vrienden zijn mensen die je niet in de steek laten om een of ander mooi, arrogant meisje waar ze gelijk al gek op zijn' vertelde ik hem. 'Je noemde Sara zojuist mooi' maakte Alfredo me nog even duidelijk, alsof ik doof was en een psychische aandoening had. 'So?' vroeg ik, niet bepaald onder de indruk. Hij haalde zijn schouders op en keek wat ongemakkelijk weg. 'Dus je beschouwt me niet eens meer als een vriend?' vroeg hij. 'Doe niet zo kinderachtig. Als dat kind weg, opgerot naar een andere studio, is durf ik te wedden voor al mijn geld dat we weer even goede vrienden zijn. Ik ben niet gek' zei ik hem voordat ik wegliep naar de juiste kamer waar ik tot mijn grootste ergernis Sara weer tegenkwam. En Scooter, maar Scoots was natuurlijk niet erg. Natuurlijk, in de bioscoop en in het restaurant was het erg leuk met Sara, dat ontkende ik niet en zal ik ook nooit ontkennen. Maar het feit dat ik haar zo haatte ging me niet uit de weg dus deed ik automatisch zo over haar bij anderen. Niet dat ik me daar druk over maakte, ze was in mijn ogen nou eenmaal een arrogante bitch die even in de weg zat en met wie ik een duet op moest nemen. Maar hè, ik deed het enkel om een paar, lees: tweeënveertigmiljoen, miljoen beliebers blij te maken met een nieuwe song.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.