FanFic.nl

All by mind and memories -Larry Stylinson

Home is where your heart is set in stone [2]

''Hi.'' Serieus? Zei ik dat echt. Hier moest ik een applaus voor krijgen.
Normaal zou ik naar de grond staren met fel rode wangen. Mijn onzekerheid zou mijn spraakzaamheid weg duwen. Maar vandaag leek het me te lukken om contact te leggen.
Ik was namelijk officieel sociaal gestoord. Zoveel vrienden had ik niet, eigenlijk helemaal niet. Ik had alleen Bilbo, mijn trouwe Shiba Inu. Mijn familie moest me ook al niet echt hebben. Het is niet zo dat ik echt verstoten was. Ik was eerder het persoon dat al het contact verbrak nadat ik van Holmes Chapel naar Londen was verhuisd voor een stom baantje bij de Starbucks. Ik had niet heel lang geleden gesolliciteerd bij een magazine voor een eigen column aangezien die Starbucks daar verbouwd werd naar een Topshop. Maar daar heb ik niks meer over gehoord.
Zie je? Ik dwaal te snel af in gedachten terwijl er een geweldig knappe jongen voor me zit die aandacht wilt. Ik had zelfs gemist dat hij me terug had gegroet. Ugh.
''Ik ben Louis.'' En jahoor ik slipte dicht. Ik realiseerde wat ik deed maar ik kon er niet tegen vechten.
''Ehm.'' Was het enigste wat ik kon zeggen, overdonderd door zijn aanwezigheid. Volgens mij had hij door dat ik het moeilijk had want hij glimlachte voorzichtig naar me.
De prikkende zon voelde ik nog steeds tegen mijn gezicht. De spieren die mijn wenkbrauwen deden fronsen tegen het felle licht begonnen te zeuren dus leunde ik weer op één arm en hield de andere horizontaal tegen mijn voorhoofd.
''Wie ben jij?'' Zei hij, me aansporend om te spreken.
''Harry.'' Zei ik verschrikkelijk zachtjes, mijn ogen zochten de mossige ondergrond weer op.
''Wat een eer om je te ontmoeten Harry!'' Zijn stem was hoog, oorverdovend luid en enthousiast. Als die van een presentator. Ik duwde mijn vingers in het zachte mos. Uit beleefdheid sprak ik zachtjes terug.
''Insgelijks.'' Louis glimlachte me bemoedigend toe. Oké Harry, dit is het moment. Je kan dit. Er moest toch een moment in je leven komen waar je een band legde met een persoon. Trouwens dit persoon lijkt toch prima geschikt als een vriend? Verschrikkelijk knap, optimistisch, aardig, beleefd maar toch spontaan.
''W-Wat brengt je hier? In ehm Regents Park?'' Mijn stem was laag en langzaam. Louis luisterde aandachtig en keek me geïnteresseerd aan. Wauw, zijn ogen waren zo fel. Hij lachte alweer. Wat een boel vrolijkheid in één jongen.
''Nou, eigenlijk heb ik een hekel aan buiten zijn. Al die verschrikkelijke mensen, maar de zon was iets te uitnodigend vandaag.'' Ik glimlachte heel voorzichtig. Het was dezelfde reden als die van mij. Ik wilde bijna terug reageren, hem vertellen dat we dezelfde plannen deelde maar hij liet me zwijgen door vlug door te praten. ''Dus, heb je zin om een ijsje te gaan halen? Ik betaal.'' Ik knipperde gehutst met mijn ogen. Wat? Vroeg een knappe jongen MIJ mee om een ijsje te gaan eten? Droomde ik?
''Ehm, m-met mij??'' Vroeg ik verward. Ja natuurlijk met jou! Domme Harry, waarom zei je dat nou? Het is niet alsof hij het aan die boom daar vroeg.
''Nee met sinterklaas oelewapper!'' Hij sprong op en stak zijn hand naar me uit. Een beetje geschrokken pakte ik zijn warme hand. Kleine prikkels ging door mijn arm en vulde mijn torso met warmte. Aanraking voelde prettig. Toen ik stond liet hij helaas meteen mijn hand los, geen bij bedoelingen. Het voelde weer koud en akelig zoals altijd. Onhandig haalde ik mijn koptelefoon van mijn hoofd, zorgvuldig zodat mijn beanie niet zou afvallen. Niemand hoefde te weten dat hier een haarband onder zat.
Ik bestuurde de jongen voor me en automatisch begon ik te raden wat zijn verhaal was; veel vrienden, overduidelijk. Onddanks zijn mensenhaat die hij reeks had vermeld was hij veel te uitbundig om geen vrienden te hebben. Een vriendin? Zou kunnen, nee. Geen vriendin. Broers of zussen? Zeker weten zussen, hij zou veel bruter zijn als hij een broer had gehad. Een goede band met zijn ouders denk ik. Hij ziet eruit als een familie persoon.
''Weet je al welke smaak je wilt?'' Ik haalde mijn schouders op. Hij liep voor me de bosjes weer uit. Mijn schouders stonden op ingedoken en mijn hoofd was richting te grond gericht. Ik durfde niet te antwoorden. Onzeker volgde ik hem op zijn hielen. Mijn handen stak ik in mijn zakken, mijn rechterhand klemde zijn vingers om mijn iPod. Ik had door hoe klef mijn palmen waren.
Nog steeds had ik nog niet geantwoord. Meestal, hoe meer ik rondom een persoon was, hoe losser ik werd. Maar dit was echt schokkend gewoon.
''Vertel me iets over jezelf Harry, vind je het trouwens erg als ik je Haz noem?. Ik heb altijd al een vriend gewild die Harry heet, gewoon zodat ik hem Hazz kan noemen.'' Een vriend? Hij wilt mij als een vriend?
''Ehm wat wil je dat ik vertel? En ehm ja, Haz is prima.'' Gelukkig, ik zuchtte ietwat relaxed; mijn stotter was weg. Ik haatte mezelf, ik haatte mijn spraakgebrek dat alleen verscheen bij vreemden, ik haatte mijn hoofd, ik haatte mijn lichaam, ik haatte mijn gedachten en de stemmen in mijn hoofd.
''Alles! Je leeftijd, achternaam, waar je woont, waar je geboren bent, hobby's, sport, muziek.''
''Ik ben ehm 19, mijn naam is Harry Styles en ik woon vlakbij Oxford Street.'' No way dat ik hem nu al mijn woonplaats zou vertellen. Hij keek me aan, zijn blik dwingend om me door te laten praten. ''En ehm ik vind het leuk om te liggen stinken op mijn nest de hele dag.''
''Echt?! Hoe doe je dat? Ik bedoel, ik kan het me niet voorstellen. Gewoon liggen, niks doen. Ik zou mezelf zo vervelen dat ik meteen aan zelfmoord ga denken.''
''Het is ehm best makkelijk, gewoon liggen, relax. Denk ik.'' Hij lachte hardop terwijl hij een blonde peuter omver liep. Expres of per ongeluk? Waarschijnlijk expres aangezien hij duidelijk zijn ogen op het kind had gelegd. Hij deed alsof hij het niet zag en liep gewoon door. De peuter verbaasd achterlatend.
''God ik haat peuters.'' Gromde hij. Ik keek vlug om naar het blonde lummeltje dat nu huilend op het pad zat, niemand keek naar hem om. ''Trouwens, ik kan echt niks doen. Mijn moeder noemt het Louis-hormonen. Maar ik denk dat ik gewoon te optimistisch ben.'' Vervolgde hij. ''Ja dat heb ik gemerkt..'' Mompelde ik zachtjes. Hij lachte hard, luid en uitgebreid.
''Je praat niet veel hè?'' Zei hij opmerkend. Ik haalde alleen maar mijn schouders op. Stop Harry, stop. Zeg iets! Kom op! Zo moeilijk is het niet. Gewoon je tong bewegen en die klankenkast aanzetten.
''Ik ehm, nou ja ehm. Soms wel maar ehm.'' Ik kwam niet verder dan dat, en dat was ook niet nodig want Louis nam het stuur voor me over.
''Je bent verlegen, maak je zorgen. Ik vind het niet erg. En alle verlegen mensen gaan zich automatisch comfortabel voelen als ze een persoon langer kennen.'' Ik schonk hem een welverdiende glimlach. God, hij begreep me. ''En daarbij ik kan heus wel wachten.'' Die link leg ik niet, sorry.
''Zo geduldig zie jij er niet uit.'' Zei ik bits terug. Geïrriteerd op een vreemde manier. Louis keek me aan, duidelijk op zijn teentjes getrapt.
''Zo verlegen zie jij er niet uit.'' En hij had gelijk. Met mijn richting punk achtige looks zou je wel meer verwachten.
''Al uitgevogeld wat voor ijsje je wilt?'' Ging hij verder alsof hij zojuist die woorden had begraven om ze vervolgens nooit meer op te zoeken.
''Ja, ehm chocolade is ehm prima.'' Ik vond het fijn dat hij veel praatte. Ik vond het fijn dat ik aandacht kreeg. Ik vond het fijn dat iemand me eindelijk had opgemerkt. Ik vond het vervelend dat ik de neiging had om al zijn kleding van zijn lichaam af te rukken en hem dan uren te bewonderen. Om mijn gevoelige vingertoppen over de fundering van zijn huid te laten glijden.

Reacties:

Tallietje zei op 30 juli 2013 - 0:47:
Heyhey,
Zoals ik eigenlijk al had verwacht weer een supper chappie <3
Echt waar ik ben verliefd op dit verhaal hoewel het pas net begonne is

Vergeet mij niet een meldinkje te geven hea?!

Greetzz