FanFic.nl

The Stepbrothers

24. Dinner Is Served

Morgen is het Oudjaarsdag. Bill en Tom zijn terug naar hun ouders gegaan voor deze paar dagen, maar Gustav, Georg, Krista en ik zijn hier bij Gustav thuis gebleven. Georg heeft zijn hondje gisteren opgehaald en Krita is helemaal weg van het beestje. Mila kon volgens Georg niet alleen thuis blijven omdat ze snel schrikt van luide geluiden. Ik begrijp het wel, Kuro is ook altijd bang geweest van geluiden. Dit jaar heeft hij mij alleen niet om tegenaan te kruipen.
Ik sta in de keuken met een glas Ice Tea in mijn linkerhand en een spatel in de andere hand. Vanavond mocht ik koken en ik heb gekozen om een pasta te maken, uiteraard zonder varkensvlees, omdat Gustav daar allergisch voor is. En voor Krista maak ik een aparte saus omdat zij vegetarisch is. Als ik dat allemaal van tevoren had geweten dan had ik niet gaan koken. Ach, het scheelde dat Gustav rundvlees gehakt had liggen en dat hij ook genoeg spullen had om twee sauzen te maken.
Krista heeft mij al meegeholpen om de groentes te snijden zodat ik eerst aan haar saus kon beginnen, daar hoefde namelijk alleen ui, knoflook, zout en peper, kruidenkaas en crème fraîche in. En Krista houdt er daar naast liever van om haar pasta koud te eten. Wat betreft pasta’s is Krista echt een rare, maar na een jaar ben je dat ook weer gewend.
Bij Georg heb ik ook al een pluspunt gescoord omdat ik juist de saus maak die hij lekker vindt en hij houdt van pasta. Van de vier jongens kan ik met Georg het minst goed opschieten. We praten normaal met elkaar en gaan ook normaal met elkaar om, maar een goede vriend zal het nooit worden.
Voordat ik met de pasta was begonnen heb ik ook een toetje gemaakt. Iets wat ze allemaal lekker zullen vinden, zonder aardbeien vor Gustav en zonder appel voor Krista. Ik heb een kersenmousse gemaakt met mon chou, bevroren kersen en wat slagroom. Toen ik daarmee bezig was kwam Gustav steeds wat snoepen van de mousse tot ik hem uiteindelijk voor de televisie had gezet met een controller voor de PlayStation in zijn handen.
“Hé, kan ik meehelpen?” klinkt een stem van achter mij. Ik kijk om naar Georg die met een kleine glimlach in de deuropening staan. Ik denk even na en schud dan mijn hoofd. “Oké, jammer. Kan ik je ergens over spreken?” Ik knik en zet mijn glas met Ice Tea neer waarna ik even door de pastasaus heen roer. Georg sluit de deur achter zich en komt naast mij staan, leunend tegen de koelkast en zijn armen losjes over elkaar heen geslagen.
“Vertel het eens,” zeg ik glimlachend. Georg slaat zijn ogen neer en zoekt duidelijk naar de woorden die hij moet gebruiken. Na een tijdje zoeken, heeft hij de woorden gevonden en opent hij zijn mond. Juist op dat moment wordt de keukendeur geopend door Gustav. Ik schud mijn hoofd en rol met mijn ogen. “Wat moet je?” zeg ik verveeld, “ik heb niets te snoepen voor je.”
“Oh, eh, sorry, ik wilde alleen even wat drinken pakken. Ik ben zo terug,” zegt Gustav. Snel pakt hij een glas en een fles drinken, mijn fles Ice Tea, en loopt daarmee de keuken weer uit. Hij sluit de deur weer achter zich. Hoofdschuddend kijk ik even naar de deur en daarna naar Georg die met een kleine glimlach op zijn gezicht naar de vloer kijkt.
“Weet je toevallig hoe ik Krista het beste zou kunnen vragen om mijn vriendin te zijn?” vraagt Georg verlegen en ongemakkelijk tikkend met zijn voet. Ik laat bijna de spatel uit mijn hand vallen, maar herstel me snel genoeg weer. Daarna kijk ik naar Georg met grote ogen.
“Oké, ik had al wel iets verwacht, maar ik had nooit verwacht dat er serieus iets uit zou komen, niet kwaad bedoeld. Ik had dit gewoon niet verwacht. Maar ja. Hoe snel wil je haar vragen?” vraag ik. Georg haalt zijn schouders op. “Zo snel mogelijk,” zegt hij dan met een kleine blos op zijn wangen.
“Ik zou het net na de jaarswisseling doen met al dat vuurwerk. En als je geluk hebt dan hebben we ook sneeuw. Krista houdt niet van koud weer, dat heb ik ook al wel gemerkt. Ze is een heuze koukleum, dus houd haar ’s avonds lekker warm voor de wisseling. Oh, en koop iets voor jullie samen, het hoeft niet per sé een ring te zijn, een armband is ook goed. Dan heeft ze extra bevestiging dat je het meent,” zeg ik. Ja, Krista is iemand die echt bevestiging nodig heeft. Bij mij was dat samen muziek maken, minstens één keer in de week.
“Ja, dat ga ik doen. Ik weet een perfect winkeltje hier in de buurt. Daar kan ik morgenochtend nog snel even naartoe. Heel erg bedankt voor de tips,” glimlacht Georg breed. Hij geeft mij spontaan een knuffel en loopt dan goedgehumeurd de keuken uit. Ik schud grinnikend mijn hoofd en ga verder met het eten.
Een kleine tien minuten later staat alles op tafel en zitten we met z’n vieren aan de tafel. Gustav en Georg zitten naast elkaar met hun ruggen naar het raam en Krista en ik zitten aan de andere kant waardoor we naar buiten kunnen kijken naar de onweer die langzaam dichterbij komt. Met zachte film muziek, wat gerommel van het onweer en het gesnurk van Mila op de achtergrond eten we van de pasta die ik heb gemaakt. Iedereen zit gelukkig te genieten van de pasta, maar daardoor wordt er ook niet al te veel gepraat tijdens het eten. En eigenlijk vind ik dat niet eens zo erg.
“Oké, wie heeft er zin in een toetje?” vraag ik als iedereen klaar is met eten. Gustav krijgt meteen een grijns op zijn gezicht. “Wie behalve Gustav heeft er zin in een toetje. Meneer heeft al genoeg van het toetje gesnoept toen ik het klaar maakte,” zeg ik dan met een plagerige toon in mijn stem. Meteen maakt Gustav een pruillipje.
“Ik!” roept Georg meteen grijnzend. “Oké, dan ga ik het pakken. Krista moet het sowieso wel, haar favoriete fruit, kers,” grinnik ik. Krista maakt een zacht piepend geluidje en krijgt een grijns op haar gezicht te staan.
Hoofdschuddend neem ik de lege borden en het bestek mee en zet het op het aanrecht in de keuken. Gustav komt daarna aangelopen met de drie pannen die ik had gebruikt en zet ze ook neer. Meteen daarna kijkt hij weer met een pruillipje naar mij. Ik lach zachtjes en wijs naar de tafel. Gustav loopt grijnzend terug naar de tafel en gaat braafjes zitten. Dat gezicht kan ik niet weigeren.
Als ik vier bakjes heb gevuld met de mousse neem ik het mee. “Voilá, de kersenmousse,” zeg ik en ik geef iedereen een bakje. Ik ga weer terug naast Krista zitten en neem langzaam hapjes van de mousse. Als ik naar de rest kijk zie ik dat zij het al erg snel op hebben. Ik heb er eigenlijk niet zo heel erg veel zin in. Zodra ik de helft op heb en geen zin meer heb in de andere helft schuif ik het kommetje naar Gustav. Hij begint meteen met een grote grijns de rest op te eten. Het eten is in ieder geval geslaagd.
Na het schoonmaken van de borden, waarbij een heus zeepgevecht ontstond, zitten we dan eindelijk met z’n vieren op de bank voor de televisie. Gustav en Georg zijn tegen elkaar een spel aan het spelen op de PlayStation en Krista en ik zijn zacht muziek aan het maken op onze onversterkte instrumenten. Af en toe dan schrijven we wat rifjes en ideetjes op voor volgende nummers. Zo zijn we met z’n vieren ook weer een uur of twee zoet voordat Krista de eerste is die zegt dat ze naar boven gaat.
Krista gaat altijd vroeg naar boven. Meestal gaat ze dan nog muziek luisteren en dingen bekijken op haar laptop, maar soms dan is het weer een bepaalde periode van de week en dan heeft ze even tijd voor zichzelf nodig. “Succes,” mompel ik haar nog na, zacht genoeg zodat alleen Krista het hoort. Ik krijg een tik tegen mijn schouders.
Een half uur later is Georg ook naar boven gevlucht en zitten Gustav en ik alleen nog beneden. Ik ben zachtjes met de staart van zijn kat, Richard, aan het spelen terwijl ik Gustav zijn ogen op mijn rug voel branden.
“Ik zie een randje van een tatoeage, toch?” vraagt Gustav voorzichtig. Ik trek even een wenkbrauw op en knik dan. “Ja, het is een tatoeage van een uil. Kijk,” zeg ik. Ik kom vrij langzaam overeind omdat ik ondertussen mijn mobiel uit mijn broekzak aan het halen ben. Als ik naast Gustav zit begin ik door mijn foto’s heen te scrollen tot ik uiteindelijk bij een foto van een tekening aan ben gekomen. Ik zet de tekening op full screen en laat hem aan Gustav zien.
“Oh wauw, dat is een mooie tatoeage geworden dan,” zegt Gustav glimlachend. Ik knik, ook met een glimlach op mijn gezicht en druk dan weer het schermpje van mijn mobiel uit. “Uilen staan voor wijsheid. Mijn moeder heeft altijd gezegd dat ik als kind al veel volwassener was dan mijn leeftijdsgenoten. Dit kwam omdat ik heel veel gepest werd op het basis en middelbaar onderwijs. Ik was daardoor veel sterker geworden dan de rest en ik liet mij nooit op mijn kop zitten. Ik wist prioriteiten te stellen,” vertel ik met een glimlach. Een vrolijke, maar toch wat teleurgestelde glimlach.
“Dan zit er een mooie betekenis achter een mooie tatoeage op een mooi meisje,” glimlacht Gustav. Ik begin meteen te blozen en sla mijn ogen neer met een glimlach. Gustav slaat zacht grinnikend zijn arm om mij heen en drukt een kus op mijn wang. Gelijk daarna wordt heel mijn hoofd rood en verberg ik mijn gezicht, zoals gewoonlijk, achter mijn haren. Gelukkig haalt Gustav ze niet weg. In plaats daarvan begint hij zacht met zijn vingers door mijn haren te gaan zodat hij dat ook deed voordat we op tour zouden gaan en hij mij wakker maakte om te lopen.
“Je bent echt super lief Gus,” fluister ik verlegen. Gustav zegt niets terug, maar door mijn haren heen zie ik dat een grote glimlach zijn gezicht siert. Daardoor krijg ik ook meteen een glimlach op mijn gezicht. Vanuit het niets trekt Gustav mij tegen zich aan en knuffelt hij mij stevig. Ik knuffel hem zacht terug en druk mijn gezicht tegen zijn schouder aan. Dit voelt echt ongelooflijk fijn aan.
Na een minuut of iets laat Gustav mij weer los en zet hij de televisie en PlayStation uit. “Ik ga naar bed toe, blijf jij nog beneden, of ga jij ook?” vraagt Gustav. Ik sta meteen op en loop voor Gustav, die de lichten nog uit moet zetten, naar boven toe. Ik loop meteen naar mijn logeerkamer toe en laat mijzelf op mijn bed neervallen. Gustav komt niet veel later naar binnen toe gelopen.
“Hé, ehm, als je wilt... mag je ook bij mij komen slapen,” fluistert Gustav met een blos op zijn wangen en een verlegen stem. Ik glimlach even en schud dan mijn hoofd. “Sorry, ik blijf hier slapen,” zeg ik. Juist op dat moment rolt de onweer die eerder weg was gerold weer terug deze kant op en bijt ik op mijn lip. Er zijn drie dingen waar ik absoluut niet tegen kan. Een daarvan is kietelen, de tweede is vuur en de ander is onweer.
“Weet je zeker dat je hier blijft liggen? Want ik kan zien aan je dat je onweer niet fijn vindt. Zal ik anders hier komen slapen?” vraagt Gustav met een lieve blik op zijn gezicht. Ik sla even mijn ogen neer en durf eigenlijk niet toe te geven, maar begin uiteindelijk wel te knikken als de volgende donderslag nog wat dichterbij is gekomen.
“Oké, dan ga ik mij even omkleden en dan ben ik zo weer terug. Ik zal een shirt aan houden,” zegt Gustav met een glimlach. Ik knik even. Gustav loopt de kamer uit en meteen zorg ik ervoor dat ik ook klaar ben om het bed in te gaan. Ik heb ook alleen een wijd shirt over mijn lichaam heen, en natuurlijk mijn onderbroek aangehouden, zo pervers ben ik dan ook weer niet. Al wachtende kruip ik al onder de dekens van het logeerbed en klamp mijn handen vast in een knuffel, die ik had meegenomen van thuis voor tijdens de tour, als een flits mijn donkere kamer verlicht.
Gelukkig komt Gustav juist de kamer ingelopen en kruipt naast mij onder de dekens. Zonder na te denken kruip ik naar achteren zodat ik met jmijn rug tegen Gustav aan lig en ril even bij de donder die de flits volgde. Gustav zijn vingers gaan zachtjes over mijn rug heen, langzaam naar mijn zij, en van mijn zij naar mijn buik, bovenop mijn shirt. Zijn andere arm strekt hij naar voren en ik til mijn hoofd even op zodat hij zijn arm onder mijn hoofd kan leggen. Zachtjes trekt hij mij nog iets dichter tegen zich aan en wrijft met zijn duim over mijn buik heen.
“Slaap lekker Gabi,” fluistert Gustav zachtjes. Ik voel dat hij een kus op mijn achterhoofd drukt en meteen glimlach ik al iets meer ondanks dat ik steeds meer onweer kan horen en zien. Gusstav is bij mij, dus het onweer is niet meer eng. Het onweer kan mij nu niets meer aandoen, want Gustav zal mij beschermen!
Met een grote glimlach en vol goede moed voel ik mijn oogleden zwaar worden. Het is dan niet zo’n actieve dag geweest, ik ben toch aardig moe. Ik voel langzaam dat mijn slaap mij begint te overheersen en uiteindelijk val ik met een grote glimlach in Gustav zijn sterke armen in slaap. Het onweer krijgt mij niet wakker of bang. Zelfs niet als het recht boven het huis is.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.