FanFic.nl

Nightmare

† Let It Go

Ik staarde klaarwakker naar het plafond en haalde een hand door mijn haren. Maerwy lag tegen me aangekruld en ik kantelde mijn hoofd om haar aan te kunnen kijken. De donkerbruine haren verborgen haar smalle gezicht en een glimlach speelde om mijn lippen. Ze was in slaap gevallen terwijl ze onverstoord verder had liggen vertellen over hoe geweldig ze Sherlock Holmes vond. Misschien veranderde er niet zoveel in Dores als ik dacht.
Misschien was het alleen ikzelf die veranderde en dat idee was ondragelijk.
Ik wierp een blik op de klok die onverstoord verder tikte.
Het was pas half zeven.
De dromen waren kleurloos geweest, zonder haar en zonder enige angst. Terwijl de woorden zich onverklaarbaar verder in mijn hoofd afspeelden.
‘Wat ik doe is verboden. Ik wou alleen..’
Ze wilde weten wie ik was en dat werd haar verboden. Ik wist niet eens waarom, maar het voelde aan alsof dat haar afwezigheid verklaarde. Wat het ook was, ik geloofde dat er iets daarbuiten huisde. Ik keek verward op naar mijn telefoon die een bundel van licht door de kamer verspreidde. Mijn vingers taste over de bijzettafel en ik kneep mijn ogen halfdicht.

Het is stil en ik lig wakker…
xoxo Eleanora

Ik staarde verafschuwd naar de gevormde woorden en zonder nadenken antwoordde ik.

Hoe kom jij aan mijn nummer, Eleanora?
En wat bedoel je hier in godsnaam mee?

Beelden en schaduwen glipten onder mijn oogleden en de kamer tolde in het duister. Maerwy kroop dichter tegen me aan en haar vingers sloten zich angstig rond mijn arm. Ik zuchtte en mijn hart sloeg een tel over terwijl er meteen antwoord kwam.

Iedereen kijkt naar jou, Blake.
Wij allemaal.

Ik hield mijn adem in en kneep mijn ogen dicht, alles schreeuwde.
Bevend legde ik de telefoon weer terug en Maerwy bewoog onrustig in haar slaap. Ik aaide geruststellend over haar haren en een verdoofd gevoel benam me de adem, het voelde alsof twee paar inktzwarte ogen me verdrietig aanstaarden.
De ogen van hen.
De ogen van Dark horse Manor.



‘Ik weet het echt niet meer, Blake. Antwoorden vinden lijkt nog moeilijker dan het proefwerk van Mvr. Sullivan invullen.’ Maerwy keek me verslagen aan en ik staarde door het raam, de regendruppels gleden onophoudelijk over het glas en ik voelde me ellendig. De stilte krulde zich om ons heen en we reden het schoolterrein op.
‘Dan is er nog maar één oplossing,’ zei ik en ze zette de motor af.
‘Wat dan?’ vroeg ze en ik beet op mijn onderlip, mijn woorden zouden haar niet opvrolijken.
‘We moeten het aan Cher Valentine vragen,’ antwoordde ik en stapte uit.
‘Blake! Ben je dan helemaal niet meer goed bij je hoofd? Waarom zou ze daarop antwoorden?’ Maerwy rende achter me aan en ik liep stug door.
‘Nu gedraag je je echt als een eikel, Blake,’ zei ze en ze greep mijn hand vast. De regendruppels maakten donkere vlekken in de trui die ze van mij had geleend.
‘Ik wil antwoorden hebben, Maerwy. Dores veranderd niet, maar ik verander,’ haar blik vertelde me genoeg toen ik haar weer aankeek. Ze was even bang als ik was en ze sloeg haar armen stevig om me heen.
‘Dat gebeurd niet, we vinden wel een antwoord,’ fluisterde ze en ik glimlachte somber.
‘We kunnen ook altijd naar Dark horse Manor gaan, even aankloppen en vragen wie er in mijn hoofd rommelt,’ ze porde me en ik schoot in de lach.
‘Dat word dan mogelijkheid, Z,’ grijnsde ze en we liepen het schoolgebouw in. We hadden het eerste uur godsdienst van Mvr. Sullivan en ik had amper gestudeerd. Ik wende niet aan de stilte in mijn hoofd en het maakte me onrustig.
‘Waarover ging dat proefwerk trouwens?’ vroeg ik en opende mijn kluisje. Maerwy keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan en ik glimlachte.
‘Blake!’ stootte ze afkeurend uit en ik grinnikte.
‘Het spijt me, Maerwynn Cromwell, ik biecht op. Ik heb niet geleerd voor het komende proefwerk.’ ze deelde een klap uit met haar handboek en ik lachte.
‘Hoi Blake!’ Ik keek verward achterom terwijl Cher naar me zwaaide. Naast haar stond het andere meisje die op Belle, uit Belle en het beest leek.
‘Hé, Cher,’ glimlachte ik en ze liepen naar ons toe.
‘Volgens mij zit ik bij jullie met godsdienst?’ vroeg het meisje en ze wees naar het handboek waarmee Maerwy me net had aangevallen.
‘Inderdaad,’ antwoordde Maerwy en ik knikte.
‘Ik ben Lacey en het is inderdaad fijn om niet genegeerd te worden’ zei ze opgewekt en Cher lachte hoofdschuddend.
‘Ik moet gaan, ik heb wiskunde,’ verzuchtte ze en Lacey omhelsde haar.
‘Laten we gaan en jij komt er niet onderuit Blake!’ zei Maerwy en ze nam me bij mijn arm toen ik de andere kant wou uitlopen.
‘Waarvoor was hij op de vlucht dan?’ vroeg Lacey en Maerwy gaf me een tik toen ik naar haar grijnsde.
‘Hij probeerde te vluchten voor Mvr. Sullivan,’



Ik staarde afwezig door het raam terwijl iedereen het lokaal uitliep. Mijn hoofd barstte en ik sloot mijn ogen. Het was stil en mijn hart hamerde onophoudelijk tegen mijn ribben.
‘Blake?’ Haar stem elektrocuteerde me en ik keek om me heen. Het lokaal was leeg, zelfs Mr. Clothesoff was verdwenen. Ik grinnikte hoofdschuddend, zijn achternaam was vreselijk. Iedereen op Chester High had hem ermee uitgelachen.
‘Waar ben je?’ vroeg ik zacht en een warm gelach echode door mijn hoofd.
‘Je hoeft het niet hardop te zeggen, maar ik heb niet veel tijd meer, Blake,’ Haar stem werd zwakker en ik ging rechtop zitten.
‘Ik vond het afschuwelijk om je zo verdrietig te zien, dus ik moest contact met je maken,’ Ik tikte nerveus met mijn vingertoppen op de tafel en zuchtte.
‘Ben je echt?’ vroeg ik en een schilderij tegen de caramel gekleurde muren viel naar beneden.
‘Ik zal er alles aan doen om te tonen hoe echt ik ben, Blake,’ fluisterde ze en haar stem stierf weg net als haar aanwezigheid.
‘Blake! Wat doe jij hier?’ Ik keek geschrokken op naar de deuropening.
Lacey keek me aan en ik stond op.
‘Wat doe jij hier?’ herhaalde ik en ze lachte hoofdschuddend.
‘Ik ben verdwaald, ik heb geen idee waar de kantine is,’ haar wangen kleurden roze en ik hees de rugzak om mijn schouder.
‘Ik toon het je wel, een nieuwkomer zijn is vast niet makkelijk,’ ze knikte en we liepen samen door de verlaten hal. De kantine zou nu al propvol zitten en ik hoopte maar dat Maerwy en Matt een tafel hadden kunnen vrijhouden. Aan het einde van de hal herrees het bekende gekibbel, een plek waar de roddels en drama’s hand in hand gingen. Lacey bleef stilstaan en ik draaide me verbaasd om. In een ademzucht had ze me tegen de kale witte muur geduwd en staarde ze me aan. Haar ogen zo zwart en duister.
‘Lacey? Wat doe je?’ vroeg ik schor en diverse zwarte lijnen verschenen onder haar ogen. Alsof het porselein van Violet’ s lievelingsbord barstte. Haar gezicht kwam dichterbij en ik probeerde het mijne af te wenden.
‘Als ik jou loslaat, zal je niets meer herinneren van wat er gebeurd is. Je zal niet meer verdrietig zijn omdat de stemmen verdwenen zijn en je vermijd de jongen die bij ons hoort. Dat is wat zij wilde…’

Reacties: