FanFic.nl

Save your kisses for me..!x [TC] [-Continued-]

Deel 30

Tom POV
Een week is voorbij gegaan, Bill is iedere dag naar Simone toe gegaan, geen ene keer op school geweest. Net als ik, ik kon het gewoon niet, bang dat ze iets zouden merken, ik ben dan ook telkens met Bill meegegaan. Simone zelf is er niet op vooruit gegaan terwijl de tweeling, Faith en Hope, al thuis vertoeven, nou ja, thuis, bij hun tante, net als Bill. Bill zelf wordt er ook niet beter op, in tegendeel, hij is deze week echt veel afgevallen, wallen zijn goed te zien. Ik ben bang dat ik hem ook ga verliezen, en dat kan ik niet aan, echt niet. Nu zit ik bij Bill zijn tante, samen zitten we op de bank tv te kijken, Bill heeft zijn hoofd op mijn schouder gelegd en ik heb mijn arm op zijn schouders heen geslagen. Één of ander idioot programma is bezig wat Bill perse wou zien. Daarna gaan we richting ziekenhuis. Pap begrijpt me wel, dat ik nu vaker bij Bill ben, school een tijdje links laat liggen. Nou, dat hoop ik alleszins. Bill zucht diep en legt zich goed. ‘gaat het lieverd?’, hij knikt en staart voor zich uit en de eerste tranen stromen alweer over zijn wangen, ik sla mijn armen om hem heen en wieg hem heen en weer en fluister lieve woordjes in zijn oor. Hij haalt zijn neus op en kijkt me met betraande oogjes aan. ‘het komt wel goed Bill, dat beloof ik je.’, ‘e-en wat als dat n-nou niet het ge-geval is?’, ik zucht en houd Bill nog dichter tegen me aan. ‘ik weet het niet Bill, echt niet.’, zucht ik en sluit mijn ogen. ‘jongens komen jullie?’, ik en Bill kijken op en beide knikken we om vervolgens recht te staan en achter Anne, de tante van Bill én mij, aan te lopen. We stappen in de auto en brengen de tweeling en Lien eerst naar ‘oma’ om achteraf naar het ziekenhuis te rijden. Bij dat laatste aangekomen stappen we de auto uit en gaan het ziekenhuis binnen en gaan richting de kamer van Simone. Binnen aangekomen zet ik me op de stoel naast het bed en Bill komt op mijn schoot zitten en neemt Simone haar hand vast en fluistert allemaal lieve woordjes. Ik leg mijn hand op zijn rug en wrijf troostend erover. Bill zijn schouders schokken van het huilen en tranen vallen één voor één op de grond, maar ik weet, ik moet me sterk houden voor Bill hij heeft me nu meer nodig dan anders. Ik zucht diep en kijk naar het lijkbleke gezicht van Simone, waarom nou zij? Zij heeft toch nooí­t iemand misdaan? Buiten een aantal maanden terug gerekend maar, dat is verleden tijd. ‘Tomi?’, en Bill kijkt me met nog steeds betraande oogjes aan. Ik knik en kijk hem afwachtend aan. ‘g-gaan we naar h-huis toe?’, ik knik en kijk Anne aan. ‘hier, neem de bus maar naar huis, je ziet me wel aankomen.’, ik neem het geld aan en lach dankbaar en loop dan samen met Bill het ziekenhuis uit. ‘waarom wou je weg?’, vraag ik Bill verbaast. ‘het doet pijn Tom.’, zegt hij. Ik knik en sla mijn arm om zijn schouders heen. Hij slaat zijn arm om mijn middel en legt zijn hoofd op mijn schouder en zo gaan we richting de bushalte.

Aan de bushalte zetten we ons neer op een bankje, in de verte zie ik een aantal jongens aankomen, ruig, stoer en dat soort dingen. Echt bullebakken zeg maar. Ze stoppen ook bij de bushalte, druk in gesprek. ‘ach hoe zielig.’, hoor ik iemand uit de groep sarcastisch zeggen, net luid genoeg dat wij het horen, ik richt mijn blik op Bill die dof naar de grond staart, tranen rollend over zijn wangen. ‘misschien heeft zijn HOMOvriendje het wel uitgemaakt.’, ik zucht, kunnen ze nou niet gewoonweg normaal doen? ‘of wie weet ligt hij wel in het ziekenhuis.’, zegt een andere. Ik bal mijn hand tot vuist, ik moet me echt inhouden op dit moment. Mensen kunnen toch zo onbeleefd zijn! Ik zeg niet dat ik zo een schatje ben dat niets verkeerd doet, maar ik ga niet mensen zomaar uitlachen voor hoe ze doen, of hoe ze zijn, dat is zielig. Ik geef Bill een steungevend kneepje in zijn hand.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.