FanFic.nl

Save your kisses for me..!x [TC] [-Continued-]

Part 33

Tom POV
Ik en Bill zitten aan de tafel en eten ons ontbijt op, in stilte. We gaan vandaag weer naar het ziekenhuis, alleszins, dat is toch de planning. Als we klaar zijn met eten ruim ik de tafel af en zet me weer op mijn stoel en kijk Bill aan die lief lacht, ja, hij lacht! Ik lach terug en neem zijn hand die op de tafel ligt. Hij gaat met zijn tong over zijn lippen en nipt van zijn kop thee en staat op. Komt naar me toe en zet zich op mijn schoot en drukt een kusje in mijn nek. ‘Tom?’, ‘mja?’, ‘je hebt gelijk, met gister? Ik moet mijn eigen geluk niet in de weg staan.’, zegt hij met glunderoogjes. Ik knik. ‘zie je nou wel?’, en ik strijk door zijn lange zwarte haren. ‘je bent mooi.’, fluister ik in zijn oor. Hij slaat zijn wimpers verlegen neer om dan weer op te kijken en te glimlachen. ‘jij ook.’, fluistert hij stil, dat het net lijkt dat hij wilt dat enkel ik die woorden hoor. Ik schenk hem een glimlach en omhels hem. hij slaat zijn armen stevig rond mijn nek. Gekuch weerklinkt en ik laat Bill meteen los en kijk op, Lien komt de keuken inlopen en trekt aan Bill’ broek en grijpt met grijphandjes naar hem. Bill wringt zich in alle mogelijke bochten om Lien toch maar op te kunnen nemen, dan gaat plots de telefoon, Bill staat op met Lien nog in zijn armen en neemt de telefoon op. ‘hallo met Kaulitz?’, (…) ‘ja?’, (…) ik zie hoe Bill alle kleur uit zijn gezicht verliest, nog een laatste keer antwoordt en dan aflegt. Ik sta meteen op en ga naar hem toe. ‘Bill alles goed?’, hij schudt zijn hoofd en zet Lien neer om daarna in tranen uit te barsten. Ik sluit hem in mijn armen en sus hem. als hij wat gekalmeerd is veegt hij zijn tranen weg en haalt diep adem. ‘hé, wat scheelt er?’, ‘m-mama..’, dan komt Anne binnen. ‘wie was dat aan de telefoon?’, ik haal mijn schouders op en Bill kan enkel maar huilen. Anne zucht en wrijft over Bill’ rug. ‘Bill, jongen, wie was er aan de telefoon?’, ‘z-ziekenh-huis.’, snikt hij, Anne knikt en neemt de telefoon, tikt een nummer in en houdt de hoorn aan haar oor. Ze doet teken dat ik met Bill effe naar de woonkamer moet gaan. Ik neem Bill zijn hand en ga zo naar de woonkamer, ik trek Bill op mijn schoot en sluit hem in mijn armen, hij rolt zichzelf helemaal op tot een bolletje en klemt zich vast aan mijn T-shirt. Ik wrijf over zijn rug om hem ietwat te kalmeren. Anne komt de woonkamer binnen helemaal in trance. ‘alles..oké?’, en ik kijk haar afwachtend aan. Ze schudt haar hoofd en zet zich naast me, ze streelt over Bill zijn betraande wang en slaat haar ogen neer om mij vervolgens aan te kijken. ‘Simone ze, ze is plotseling overleden.’, zegt ze en houdt het zelf ook niet meer. Ik zelf lach en kijk haar ongelovig aan. ‘nee, serieus nu.’, lach ik. ‘Tom ze is serieus.’, snikt Bill. ik kijk hem aan en schud mijn hoofd. ‘nee, echt niet.’, zeg ik, maar mijn hoop zakt al snel in mijn schoenen, mijn hart valt als een baksteen naar beneden. Ik zucht, ik moet het wel geloven. Ik sluit Bill nog steviger in mijn armen maar besluit om eerst mijn vader in te lichten. Ik duw Bill van mijn schoot af en ga naar boven. ‘Tom? Tom!’, gilt Bill hysterisch. ‘laat hem maar.’, hoor ik Anne nog zeggen en dan verdwijn ik in mijn en Bill’ kamer van de voorbije dagen, ik zoek mijn vaders nummer en duw op het groene telefoontje, de telefoon gaat 5 keer over en dan neemt hij op. ‘met Jög?’, ‘pap?’, ‘Ja Tom.’, ‘ik, Simone ze…’, ‘wat is er met Simone?’, ‘ze, is plotseling overleden.’, fluister ik stil. Aan de andere kant van de lijn is het een poosje stil. ‘pap?’, piep ik. Een zucht weerklinkt. ‘ik kom er meteen aan, je zit bij Anne, toch?’, ik knik maar herinner me eraan dat hij het niet ziet. ‘ja.’, zeg ik stil. Dan hangt hij op, met een zucht laat ik me achterover op het bed vallen, godverdomme! De deur gaat open en aan de gewichtsverandering op het bed voel ik dat er iemand naast me komt zitten. ‘Tom?’, ik hoor Bill’ stem, hij trilt helemaal. Ik kijk op en knik. ‘wat kwam je doen?’, hij lijkt al weer wat kalmer. ‘ik, ik heb pap gebeld, hij komt eraan.’, zeg ik en ga recht zitten, hij knikt en nestelt zich op mijn schoot. Ik sla mijn armen om hem heen en zucht. Niet veel later zitten we beneden, ik, Bill, pap, Anne en Lien, de tweeling ligt vredig te slapen. We praten over wat er nu allemaal gaat gebeuren, de begrafenis wordt geheel aan mijn vader over gelaten.

-op de begrafenis-

Ik staar voor me uit. Vrienden, familie komen allemaal naar voor om iets te zeggen. Dan staat Bill op, hij heeft alle moeite van de wereld gedaan om iets te verzinnen en is dan op het idee gekomen een lied te schrijven. Ik sta op en neem de mij aangegeven akoestische gitaar en zet me op een stoeltje. Ik sla de eerste akkoorden aan en Bill begint te zingen. ‘ Ich bin hier irgendwo gelandet kann nicht mehr sagen, wer ich bin’,

De hele kerk is stil en luistert aandachtig naar het spel dat zich vooraan afspeelt. Beide jongens laten de tranen de vrije loop. Bill hakkelt gedurende het zingen, Tom slaat een heleboel akkoorden mis, maar toch, toch weten ze dat ik, híºn moeder het mooi vindt. Ze weten dat ik altijd dicht bij hen zal blijven, bij allebei. Ik heb mijn vertrouwen bij hun gelegd, ik weet dat ze goed voor elkaar zullen zorgen, en voor Lien en de tweeling, dat weet ik zeker. en ook weet ik dat geen andere liefde zo sterk als van mijn twee jongens, al is het een tweeling, liefde overwint.

Reacties:

1 2

inke zei op 29 april 2009 - 23:07:
mooi!!
echt een heel mooi verhaal.
goed gedaan
als je weer zo een soort verhaal gaat schrijven laat je het me dan weten? dan ga ik het zeker weer lezen!
xx

KaulitzFreak zei op 23 april 2009 - 18:14:
OMB!!!!! ZO MOOI!!!!!

ECHT JAMMER DAT HET GEDAAN IS!!!!!

Ik heb je serie echt spprgraag geleze en ik heb zo vaak meegeleeft met de jongens, hij was echt sppr!!!!

I LOVED IT!!!!!!