FanFic.nl

All by mind and memories -Larry Stylinson

Home is where your heart is set in stone [3]

We kochten onze ijsjes bij een één of ander kraampje dat midden in het park stond. Het leek op zo'n Amerikaans hotdog kraampje, alleen was deze fel geverfd met neon geel. Heel opvallend.
Louis bleek het hele park uit zijn hoofd te weten, iets wat niet aansloot bij zijn; 'Nou, eigenlijk heb ik een hekel aan buiten zijn'. Hij wist precies de weg van onze ontmoetingsplek tot het kraampje, tot een bankje dat zich naast een zijpad begaf. Het bankje keek uit op de enigste sloot in Regents Park. Het plasje waarvoor ik had gelegen was niks vergeleken met dit uitzicht. In het water zwommen onder andere eenden, Canadese ganzen, normale ganzen en twee paar zwanen.
We sloegen af van het grint pad en lieten ons relaxed vallen op het houten bankje. Er hing een stilte, die gelukkig een stuk minder ongemakkelijk was dan in het begin. Bovendien had ik het excuus om in mijn ijsje te happen.
Louis had ze betaald, ik had stilletjes achter hem gestaan terwijl hij het woord nam. Hij zelf had een ijsje met Snickers smaak? Whatever.
''Je weet echt niet wat je mist.'' Besloot Louis een gesprek te beginnen. Ik wende mijn hoofd langzaam naar hem om, mijn ogen los rukkend van het uitzicht. Hij was eigenlijk veel mooier dan het uitzicht over het meer.
''Ik ehm blijf graag bij het origineel, die nieuwe smaken zitten vol met ehm chemische rotzooi.'' Hij fronste, keek naar het meer en liet zijn blik toen weer op mij vallen. Stilletjes nam ik een hap van mijn ijsje terwijl ik ons oog contact staande hield.
''Aardbei, dat is een originele smaak. Maar dat smaakt nou niet bepaald zo fris als een aardbei doet, vol chemische rotzooi dus.'' Hij nam ook een hap van zijn ijsje terwijl hij me in de gaten bleef houden. Ik liet mezelf wat onderuit zakken, zo lui was ik.
''Touché.'' Was alles wat ik terug zei. We bleven elkaar aankijken terwijl we onze ijsjes langzaam verorberden. Ik bestuurde alles wat er te bestuderen viel. De glans in zijn ogen, het dunne lijntje bij zijn wallen wat het prethoofd compleet maakte, zijn jukbeenderen -god ik zou mijn hand openhalen als die zou slaan- en zijn smalle lippen.
Ik lachte kort toen hij eerder zijn ijsje op had. Zijn mond was omringd met ijs. Ik wilde cliché doen, zeggen dat er wat op zijn gezicht zat en dan het er zelf met een intieme streling eraf vegen. Ja, alsof ik dat ooit zou durven.
''Wat?'' Vroeg hij, Ik voelde het bloed in de dunne aderen in mijn wang versnellen. Waarschijnlijk kleurde ik rood.
''Er ehm, er zit ijs op je linker mondhoek.'' Hij fronste en veegde met de rug van zijn hand over zijn mondhoek. Ik had gelogen, het zat over zijn hele gezicht. Vanbinnen giechelde ik als een meisje. Dadelijk, als hij thuis zou komen, zou hij er pas achter komen dat zijn hele gezicht eronder zat. Het was veel te leuk om hem voor schut te zetten dan hem te helpen.
''Hey Haz, heb je een telefoon?'' Ik nam het laatste hapje van mijn ijsje en begon aan het hoorntje te knabbelen.
''Nee.'' Zei ik bloedserieus. Hij keek me verbaasd aan. Vlug glimlachte ik. ''Natuurlijk idioot, wie heeft er nou geen telefoon in deze generatie.'' Hij leek op een één of andere manier opgelucht. Vlug graaide ik in mijn zak. ''Het is geen iPhone of zo, maar het ding doet het.'' Mompelde ik iet wat onzeker toen ik de aller eerste Blackberry Curve ooit op zijn handpalm legde. Terwijl hij zich verdiepte in de telefoon sprak hij, als een zombie, toonloos. Mannen zijn niet goed in multitasken snap je?
''Kijk Haz, ik vind je nu al amazeballs. Dus moeten we nog een keer afspreken. Weet je wel, overeenkomsten zoeken. Erachter komen dat we van hetzelfde ding helemaal stapel zijn en er dan uren over kweppen.'' Hij hield even stil terwijl zijn vingers vlug over de toetsen vlogen. Ik bekeek hem aandachtig. Verwonderd ook, ik had nog nooit iemand zo snel zien typen op een telefoon. Na een korte stilte ging hij verder met zijn verhaal. ''Dus ik zet nu mijn nummer in jouw telefoon. Als je ooit wilt afspreken is het aan jou om een berichtje te sturen, ik wil je nergens toe dwingen snap je? Geloof me ik wil je met alle plezier stalken, maar ik denk niet dat jij dat zo leuk zal vinden.'' Hij keek naar me op en stak mijn telefoon in de lucht.
''Het is aan jou.'' Zei hij als laatst. Terwijl hij opstond gooide hij mijn telefoon in mijn schoot. Vervolgens beende hij weg met zijn handen in de zakken van zijn jeans gestoken.
''Dag.'' Fluisterde ik onnodig.

________

Het overwelmde me, alles overwelmde op het moment. Het feit dat iemand vrijwillig een onzichtbare directe band met me had gesloten. Zonder enige bijbedoelingen.
Ik vond banden eng. Het waren net elastieken. Je trok te hard en klets, het uiteinde kaatste keihard in je gezicht.
Ja, banden zouden niet mogen bestaan. Alles wat je uiteindelijk in de kont kwam bijten zou niet mogen bestaan. Toch deed het zo.
Ik panikeerde, ik kon er niks aan doen dat ik van het bankje opschoot en direct in de gespiegelde richting als die van Louis oprende. Hij had zojuist zonder te twijlen, vragen en of te overwegen of ik dat wel wilde een band gelegd en god wat haatte ik hem daarvoor. Wat haatte ik hem voor het verstoren van mijn muurbloempjes leven.
Ik rende zolang ik kon. Niet veel langer dan twee minuten, ik had geen conditie en die zou ik nooit krijgen ook. Gefrustreerd beende ik op een vlug tempo het park uit, richting Chiltern Str waar mijn thuis zich begaf. Ik hield van thuis als geen ander. Het was er veilig, rustig en stil. Als vier stevige muren die me beschermde tegen alles, zoals banden.
Toen ik bijna thuis was voelde ik het opeens. Het brandende voorwerp dat geklemd zat tussen mijn vingers. Vlug bracht ik het omhoog, dichtbij mijn gezicht. Ik ontgrendelde het kreng en schoot als een mallemoer door mijn contacten. Louis, Louis, Louis... Waar sta je. Als snel vond ik hem bij de L waar ik snel was aangezien ik maar 6 contacten in mijn telefoon had. Louis had gelukkig zijn naam er gewoon ingezet. Ik wilde meteen het nummer verwijderen maar toen vlogen de twijfels me om de oren.
Wat kan het kwaad? Hij had mijn nummer niet dus zou hij me ook niet kunnen lastigvallen. Misschien zou deze jongen me nog wel eens ergens mee kunnen helpen. Misschien. Ik dacht het niet. Toch liet ik het nummer voor wat het was.
Geluidloos betrad ik mijn appartement, toch had Bilbo me opgemerkt en stond hij al voor de deur klaar. Hij kwispelde als een bezetene en maakte rare geluiden. Bilbo kon namelijk niet blaffen. Als pup had ik hem op straat gevonden en sindsdien woont hij bij me. Al een anderhalf jaar.
Ik ging op één knie zitten en aaide het beest over zijn bol.
''Jij raad nooit wat mij is overkomen.'' Fluisterde ik tegen hem. Hij maakte een raar geluidje alsof hij me had verstaan en draaide een rondje om zijn as waarna hij zijn snuit tegen mijn bovenbeen aandrukte.
''Er was een beeldschone jongen in het park en hij was op me afgekomen. Hij trakteerde me op een ijsje en heeft zelfs zijn nummer gegeven!'' Sprak ik tegen Bilbo alsof ik het tegen mijn beste vriend had. Misschien was Bilbo ook wel mijn beste vriend. Mijn enige vriend.
''Ach, die zie ik toch nooit meer. Heb je zin in lunch?'' Bilbo had het woordje lunch opgemerkt want hij rende per direct naar de keuken. ''Ik hou ook van jou hoor Bil.'' Grinnikte ik tegen mijzelf. Eerst zette ik de radio aan waarna ik een uitgebreide lunch klaarmaakte voor Bilbo en mij.

Later die dag, net op dat tijdstip wanneer het te vroeg is om te avondeten en het te laat is om nog een snack te nemen voor het avondeten, lag ik op de bank met mijn voeten over de ene leuning en mijn hoofd over het ander. Bilbo lag op mijn schoot en op zijn lijfje had ik mijn boek gebalanceerd; How to kill a mockingbird. Ik had het boek al meerdere keren gelezen maar nu leek ik me niet te kunnen concentreren dus liet ik het boek achterover vallen op Bilbo's hoofd. Hij verroerde zich niet en sliep gerust verder.
Ik zuchtte. Soms was mijn leven saai, maar ik hield ervan. Ik hield van mijn thuishaven en van Bilbo. Ik hield ervan dat niemand wat van me verwachtte en dat ik absoluut geen verantwoordelijkheid had voor iets.
Mijn ogen gleden af naar mijn telefoon die op het koffietafeltje lag. Uit verveling pakte ik hem op en begon er wat doorheen te scrollen. Onbewust en automatisch naar Louis.
Als ik hem een sms zou sturen, wat zouden de vervolgen zijn. Ik zou bevriend met hem raken, en dan later als hij gehecht aan me zou zijn zou ik hem vertellen dat ik hem zou moeten verlaten, niet alleen mijn ziel zou dan wegvliegen maar ook een stukje van de zijne. Was ik zo egoïstisch om dat te doen voor het eerst in drie jaar? Helaas. Ja.

To: Louis
16:32 2-72013
Hi x

Wat was ik toch een verschrikkelijk mens.

Reacties: