FanFic.nl

The Stepbrothers

25. Your Star

Vanmorgen was ik echt heel fijn wakker geworden. Gustav had zijn armen om mij heen geslagen en zijn gezicht lag tegen mijn rug aan. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om hem wakker te maken en wachtte gewoon tot hij wakker was. Het was rond negen uur voordat hij eindelijk wakker was geworden, normaal gesproken is dat rond zeven of acht uur al. Hij gaf mij de schuld dat hij zo laat wakker was geworden. Ik heb naar zijn zeggen een veel te fijne rug. Je snapt wel hoe hard ik moest lachen toen hij dat had gezegd.
’s Middags bleek het dat Krista nog even bij mij was komen kijken ’s nachts omdat de onweer wel erg dichtbij was, maar dat ze meteen was weggelopen met een glimlach op haar gezicht toen ze zag dat Gustav al bij mij lag. Ze vond dat wij wel erg lief bij elkaar lagen en dat ze ons maar niet zou storen. Dat had ik als ik haar was ook maar niet gedaan. Dan zou ze twee heel erg chagrijnige zombies achter zich aan hebben midden in de nacht.
Het is nu tien uur ‘s avonds, we hebben net wat gegeten en nu staan er allemaal hapjes op de tafel en de televisie staat aan op een radiozender waar ze voor middernacht ook beginnen met aftellen tot het nieuwe jaar. Krista en ik waren ’s middags nog snel naar de Edeka gegaan om nog wat laatste salades, kazen en worstjes te halen omdat Gustav toch vrij weinig in huis bleek te hebben.
Richard ligt op mijn schoot te genieten en te spinnen terwijl ik hem zachtjes over zijn kopje aai. Hij ‘masseert’ mijn been door zijn nagels zachtjes in en uit te trekken. Gustav zit naast mij met een glimlach toe te kijken terwijl hij zachtjes met zijn vingers over mijn rug heen gaat en af en toe een stokbroodje voor mij smeert omdat hij het zielig vindt als Richard van mijn benen af moet.
Zachtjes leun ik tegen Gustav aan en hij legt zijn arm om mij heen met een grote glimlach. Krista kijkt met een vertederde blik op haar gezicht naar ons en kijkt dan naar buiten toe. “Jongens! Het sneeuwt! En niet zo’n beetje ook,” zegt Krista met een grijns op haar gezicht. Ik kijk ook naar buiten en begin breed te glimlachen. Het is lang geleden dat ik zo veel sneeuw heb gezien als nu. De afgelopen jaren was het in de winter best warm en regende het meer dan het sneeuwde. Dit jaar is het vrij koud en sneeuw valt met grote vlokken uit de lucht.
Krista gaat voor het ram staan dat net zo hoog is als de muur van de benedenste verdieping. Georg staat ook op en gaat achter haar staan. Hij legt zijn armen zachtjes om Krista haar middel heen en legt zijn kin op haar schouder. Even zie ik dat Krista niet weet wat ze moet doen, maar zoals ik al had verwacht hergrijpt ze zich al snel en legt haar armen over die van Georg heen en drukt ze zacht een kus op zijn wang.
“De sneeuw blijft liggen,” klinkt Krista haar stem na een paar minuten stilte. Ik kijk weer naar buiten en zie inderdaad dat de sneeuw blijft liggen. Ineens krijg ik een grijns op mijn gezicht en kijk ik naar Krista. Zij kijkt ook al naar mij met een brede grijns op haar gezicht. “Sneeuwengelen!” roepen we tegelijk en schieten daarna in de lach. Gustav en Georg kijken verbaasd en snappen er duidelijk helemaal niets van.
Als Krista en ik weer uitgelachen zijn pak ik Richard op en zet hem naast mij op de bank neer. Daarna sta ik op en rek ik mij uit. Mijn rug kraakt even. “Ik ga even boven zitten,” zeg ik zachtjes en met een glimlach. Gustav knikt en kijkt mij na als ik naar boven toe loop. Ik hoor Krista nog zeggen dat ik gewoon even tijd voor mijzelf nodig heb omdat het vrij druk was vandaag. Ze heeft gelijk.
Boven laat ik mij op het bed neer zakken, pak mijn MP3speler van het nachtkastje en sluit mijn ogen zodra de muziek in mijn oren klinkt. Ik ga volledig op in de muziek en zing zachtjes de tekst mee bij de nummers die ik uit mijn hoofd ken. Het voelt echt heel fijn om een keertje zonder mijn moeder Oud en Nieuw te kunnen vieren, nu hoef ik tenminste niet zo heel erg veel aan mijn vader te denken. Het fijnste is dat ik er niet aan hoef te denken hoe het zou zijn geweest als hij er wel zou zijn. Ik ben nu bij Gustav, Georg en Krista, en dat is het enige waar ik nu aan denk. Dat ik voor het eerst gewoon Oud en Nieuw samen met mijn vrienden vier.

De nummers schieten snel voorbij en ik raak de tijd langzaam kwijt tot Krista mij uiteindelijk uit mijn gedachtes komt halen met een klopje op mijn schouder. Glimlachend kijk ik op en leg mijn MP3speler weer terug op het nachtkastje.
“Het is nog maar een kwartier voordat het aftellen begint, dat wil je natuurlijk niet missen,” glimlacht Krista. Ik schud mijn hoofd en kom dan overeind. Uit het niets geef ik Krista een stevige knuffel en druk mijn hoofd tegen haar schouder aan. Verbaasd knuffelt Krista mij terug. “Dankje dat je zo’n goede vriend van mij bent,” zeg ik zachtjes. Ik weet dat Krista een grote glimlach op haar gezicht heeft staan na die woorden.
“Geen probleem Gabi. Ik vind het ook echt heel erg fijn dat jij mij als goede vriend durft te houden,” zegt ze zacht grinnikend. Ik lach ook even zachtjes en kom dan weer overeind. Samen lopen we naar beneden toe waar de jongens op de bank op ons zitten te wachten. Georg zit uiterst rechts en Gustav zit uiterst links. In het midden is precies genoeg plek voor Krista en mij om te zitten. En aan de gezichten van de jongens te zien hebben ze net iets belangrijks met elkaar besproken. Ik besluit er niet al te veel aandacht aan te geven en plof naast Gustav neer op de bank.
Meteen daarna pak ik mijn mobiel uit mijn broekzak en type ik het nummer van mijn thuistelefoon in. Ik zet mijn mobiel op luidspreker. Na drie keer de beltoon te horen wordt er opgenomen. “Met Lucia,” klinkt er door de telefoon heen. Krista en ik roepen meteen in koor ‘hoi’ en zorgen ervoor dat mijn moeder, en zo te horen ook Jörg, aan de andere kant begint te lachen.
“Hallo dames. Hebben jullie het een beetje naar jullie zin daar?” vraagt mijn moeder. Ik knik, besef daarna dat mijn moeder mijn niet kan zien en roep: “Ja!”
“Nou, dat is mooi. Heb je trouwens geen last van de onweer van vannacht gehad?”
“Oh Mevrouw Bauer, daar hoeft U zich geen zorgen over te maken, ik was de helle nacht bij Gabi en heb ervoor gezorgd dat ze goed door de onweer heen kon slapen,” zegt Gustav grijnzend. Ik stomp hem tegen zijn arm aan en giechel zacht.
“Hallo Gustav, dat is fijn om te horen. Jullie hebben toch niet gefieselefozeld?” vraagt mijn ma, duidelijk geamuseerd. Mijn hoofd is in een seconde van normaal naar tomaat gegaan. Het veroorzaakt een lachbui van Krista en ook Gustav en Georg kunnen niet hun lach inhouden.
“Mam!” roep ik verontwaardigd. Mijn moeder grinnikt: “sorry lieve schat, ik kon het niet laten. Maar het is fijn om te horen dat je goed geslapen hebt.”
“Ja, het was fijn om er doorheen te slapen. Hé, maar mam, ik moet ophangen, ze beginnen strakjes met aftellen,” zeg ik glimlachend.
“Dat is helemaal goed. Alvast een gelukkig nieuw jaar voor iedereen daar en hopelijk hebben jullie nog een leuke avond.”
“Gelukkig nieuw jaar!” roepen Gustav, Georg, Krista en ik in koor terug. Ik neem nog even alleen via de telefoon afscheid van mijn moeder en Jörg en stop daarna mijn mobiel weer terug in mijn broekzak. Meteen daarna leg ik mijzelf tegen Gustav aan en kijk ik naar de zender waar ze aankondigen wat het laatste nummer van 2013 zal zijn. Een grijns siert mijn gezicht als ik de intro van ‘Bohemian Rhapsody’ door de luidsprekers van de televisie hoor komen.
“Is this the real life? Is this just fantasy caught in a landslide? No escape from reality,” beginnen Krista en ik meteen mee te zingen zodra Freddie Mercury zijn stem de muziek vergezeld. Een nog grotere grijns komt op mijn gezicht te staan als ik ‘I’m just a poor boy, I need no sympathy’ heb gezongen. “Because I'm easy come, easy go, a little high, little low. Anyway the wind blows, doesn't really matter to me, to me,” zingen Krista en ik daarna weer samen. Meteen staan we op van de bank en gaan klaar staan voor het volgende stuk.
“Mama, just killed a man. Put a gun against his head, pulled my trigger, now he's dead,” zing ik heel erg theatraal terwijl Krista naast mij de uitgesproken lyrics aan het vertalen is naar gebaren. “Mama, life had just begun, but now I've gone and thrown it all away.” Krista gebaart groot dat ze iets weg gooit en ik zie dat Gustav en Georg moeite hebben om hun lach in te houden.
“Mama, ooo, didn't mean to make you cry. If I'm not back again this time tomorrow, carry on, carry on, as if nothing really matters,” zing ik grijnzend. Het laatste stuk zing ik zacht en laat ik uitvagen. Er volgt een klein tussenstuk waarna ik weer begin te zingen, vergezeld door de gebarentaal van Krista. “Too late, my time has come. Sends shivers down my spine, body's aching all the time. Goodbye everybody, I've got to go. Gotta leave you all behind and face the truth. Mama, ooo, I don't want to die, I sometimes wish I'd never been born at all,” zing ik. Krista grijpt ondertussen snel haar gitaar die beneden stond, hangt hem om haar nek en is nog net op tijd om de solo op haar gitaar na te spelen. Ik lach zachtjes en krijg een grote grijns van plezier op mijn gezicht. Zodra ik door heb welk stuk daarna komt kijk ik naar Gustav en Georg.
“I see a little silhouetto of a man. Scaramouch, Scaramouch will you do the fandango? Thunderbolt and lightning, very very frightening me,” zing ik met een grijns. “Gallileo, Gallileo, Gallileo, Gallileo, Gallileo Figaro, magnifico,” zingt iedereen nu mee, vooral de hoge stukken, want die zijn natuurlijk het leukste om te zingen. “I'm just a poor boy and nobody loves me. He's just a poor boy from a poor family. Spare him his life from this monstrosity,” zingen Krista en ik samen. “Easy come easy go. Will you let me go?” zing ik daarna alleen. Het volgende stuk zorgt weer voor een hoop kabaal.
“No, we will not let you go. Let him go. We will not let you go. Let him go. We will not let you go. Let me go. Will not let you go. Let me go. Never let you go. Let me go. Never let me go, ooo. No, no, no, no, no, no, no. Oh mama mia, mama mia, mama mia let me go. Beelzebub has a devil put aside for me, for me, for me,” zingen we samen. Gustav en Georg schieten na dit stuk hard in de lach om de blikken die Krista en ik naar elkaar gooien.
“So you think you can stone me and spit in my eye? So you think you can love me and leave me to die? Oh baby. Can't do this to me baby. Just gotta get out, just gotta get right outta here,” zing ik met een sterke, donkere stem. Krista begint daarna weer een solo te spelen en ik zing tussendoor ‘Ooh yeah, ooh yeah’ waar het moet. Ik zie Georg geïnteresseerd kijken naar de vingerplaatsing van Krista.
“Nothing really matters. Anyone can see. Nothing really matters, nothing really matters to me,” zing ik het laatste stuk. Krista heft ondertussen haar gitaar al terug gezet en samen ploffen we weer terug tussen Gustav en Georg in. “Vijf! Vier! Drie! Twee! Één! Gelukkig nieuw jaar!” roept iedereen na het aftellen. Krista en ik schieten meteen overeind en geven elkaar als eerste een knuffel en drie kussen op elkaars wang ter verontwaardiging van Gustav en Georg die elkaar een hand moeten geven. Daarna gaat Krista plagend naar Gustav toe en ik naar Georg en doen hetzelfde, drie kussen op elkaars wangen en een gelukkig nieuw jaar wensen.
Uiteindelijk krijgt Georg dan toch de kans om Krista drie kussen en een stevige knuffel te geven en Gustav krijgt de kans om mij een knuffel te geven. Ik druk weer glimlachend mijn gezicht tegen zijn sleutelbeen aan en haal even diep adem. “Dat was het leukste voor nieuw jaar dat ik ooit heb meegemaakt,” fluistert Gustav in mijn oor. Grinnikend kijkt ik op, recht in Gustav zijn ogen. Snel geef ik hem drie kussen op zijn wang als ik de vuurwerk buiten hoor.
Krista en ik schieten tegelijk naar de voordeur toe, trekken onze jassen aan en rennen dan naar buiten toe. De hele straat waar Gustav in woont heeft ervoor gekozen om vuurwerk af te steken. Het ziet er echt heel erg mooi uit met al die kleuren en flitsen. Krista legt mijn arm om mijn schouders heen en legt haar hoofd tegen dat van mij aan. Brede glimlachen sieren onze gezichten.
“En we gaan een jaar in vol concerten en opnames,” zegt Krista een beetje dromerig. En veel gezoen voor jou. Een grijns komt op mijn gezicht te staan als ik eraan denk dat Georg ’s ochtends nog naar een winkeltje was geweest om een armband of iets uit te zoeken zodat hij haar vannacht kan vragen om zijn vriendin te worden. Gustav was met hem mee gegaan om Georg te adviseren wat voor soort armband hij zou moeten nemen omdat hij zelf ook een armbanden periode heeft gehad.
“Zomaar snel weglopen van mij,” klinkt Georg zijn stem achter Krista en mij. Niet veel later wordt Krista van achteren omhoog getild en in een rondje gedraaid. Krista lacht even en wordt niet veel later weer neergezet. Ze draait zich om en kijkt recht in de ogen van Georg. Hij heeft een brede glimlach op zijn gezicht staan en kijkt Krista terug aan.
“Lieve Krista, ik heb een vraagje aan jou,” zegt Georg met een verlegen blik in zijn ogen. Krista trekt een wenkbrauw op en port hem zachtjes in zijn zij. “Vraag maar raak charmeur,” zegt ze grinnikend. Ik lach even zachtjes om Krista haar antwoord. Georg haalt uit de grote zak in zijn vest een klein doosje gewikkeld in cadeaupapier. Dat zal het armbandje dan zijn.
“Het begin van vorig jaar was, zoals je al had gehoord, niet echt leuk begonnen en ik hoopte dat dat dit jaar wel zo zou zijn. Krista, zou jij mijn vriendin willen zijn?” vraagt Georg met een grote glimlach op zijn gezicht terwijl hij het cadeau in Krista haar hand legt. Ik zie even een flits van schrik door Krista heen gaan, maar dat is al snel voorbij gevlogen. Een halve seconde later drukt zij haar lippen even tegen die van Georg aan en knikt. “Ja, ik zou niets liever willen,” zegt ze dan met tranen in haar ogen. Ik begin breed te glimlachen en voel ineens twee armen om mij heen glippen.
“Wat lief,” klinkt Gustav zijn stem in mijn oren. Ik grinnik en knik dan. “Zeker,” antwoord ik zachtjes. Ik zie hoe Krista het cadeautje open maakt en helemaal straalt als ze ziet dat er twee armbanden in het doosje zitten. Georg pakt er een uit en doet die bij Krista om. Daarna pakt hij de andere en doet die bij zichzelf om. Meteen krijgt hij nog een zoen. Het geluk spat er helemaal vanaf en ik moet ervan wegkijken omdat ik de tranen achter mijn ogen voel prikken.
Zachtjes duw ik Gustav zijn armen van mijn middel weg en loop ik naar Krista en Georg toe. “Kris? Zullen we even lopen?” vraag ik zacht. Krista kijkt mij aan, ziet de tranen achter mijn ogen en knikt dan. Ze haakt haar arm in die van mij en trekt mij vooruit door de nog onbelopen, krakende sneeuw. Ik hoor dat Gustav en Georg ons volgen op een afstandje, maar dat maakt me niet zo uit.
“Wat is er?” vraagt Krista fluisterend. Ik schud mijn hoofd even en glimlach dan. “Ik ben gewoon zo blij dat je eindelijk dat krijgt wat je verdient,” antwoord ik. Een traan vindt zijn weg naar buiten. Krista merkt het, slaat haar armen om mij heen en geeft mij een stevige knuffel. Nu beginnen de tranen te stromen en daar sta ik dan. Op de eerste dag van het jaar 2014, te huilen alsof ik net iemand heb verloren terwijl ik zo blij ben voor mijn beste vriendin.
Als ik dan eindelijk weer ben gestopt met huilen laat ik Krista weer los. Meteen krijg ik een pakketje papieren zakdoekjes in mijn handen geduwd door Georg die mij met een bezorgde glimlach aan kijkt. Ik glimlach dankbaar naar hem en veeg mijn neus aan een zakdoekje af en droog mijn ogen met een ander zakdoekje. De vuile zakdoekjes gooi ik in een vuilnisbak.
“Kom Gabi, dan gaan we sneeuwengelen maken,” grijnst Krista als ik weer terug kom lopen. Ik begin ook een beetje te grijnzen en ren samen naar een plek waar de sneeuw nog niet is aangeraakt. Krista en ik gaan op de grond liggen en bewegen onze armen heen en weer om een engel in de sneeuw te creëeren. Als we vinden dat het genoeg is komen we overeind en lopen we en paar stappen achteruit.
“Perfect!” roept Krista grijnzend. Ik lach zachtjes en klop de sneeuw van haar rug af. Zij doet hetzelfde bij mij. Daarna lopen we terug naar twee verbaasde leden van Tokio Hotel. We lopen naar ze toe met serieuze blikken op ons gezicht, maar een paar meter van tevoren schieten we kei hard in de lach. Gustav en Georg kijken ons hoofdschuddend aan en trekken ons dan in een groepsknuffel.
Een half uur later is het vuurwerk al grotendeels voorbij en zitten Gustav en ik op een heuveltje vlak bij Gustav zijn huis naar de kristalheldere lucht te kijken. Ik zit tussen Gustav zijn benen en lig zacht tegen hem aan. Zijn armen liggen om mijn middel heen. Georg en Krista waren al terug naar binnen gegaan omdat Krista het koud had.
Ik ga met een glimlach alle sterren in de hemel af en wijs af en toe een sterrenbeeld aan waarna ik begin uit te leggen welk sterrenbeeld het is en wat het betekent. Gustav lijkt echt heel erg geïnteresseerd te zijn, maar legt mij na vijf sterrenbeelden het zwijgen op. Een glimlach siert nog steeds mijn gezicht als ik terug denk aan mijn kleutertijd.
“Mijn vader en ik deden dit elke avond als de lucht net zo helder was als dit. Hij wees dan ook steeds sterrenbeelden aan, gaf hun naam en begon uit te leggen wat ze betekenden. Eigenlijk zijn dat de enige, maar dan ook wel een hoop herinneringen die ik heb aan mijn vader. Elke keer als we dan naar binnen toe gingen zei hij ook dat hij in een ster zou veranderen als hij later te oud was om nog in een mensenlichaam te blijven leven. Hij zou voortleven als een ster en miljoenen jaren oud worden,” vertel ik met een glimlach op mijn gezicht en een brok in mijn keel bij de laatste paar zinnen.
Gustav zegt niets, trekt mij alleen maar iets dichter tegen mij aan en stroopt dan zijn rechter mouw op. De tatoeage van een vallende nautische ster, vergezeld door een aantal andere sterren. “Ik heb deze tatoeage laten zetten toen ik de weg kwijt was. Mijn moeder en vader gingen scheiden en wij zaten als Tokio Hotel in de drukste tijd van ons bestaan tot nu toe. Drugs, alcohol en seks waren dus niet moeilijk om naar te grijpen. Na een half jaar besefte ik dat het niet zo door kon gaan en liet deze nautische ster zetten omdat het een symbool is staat als gids naar een positieve toekomst. Na een jaar begon het steeds beter met mij te gaan, als persoon en als drummer van Tokio Hotel, en nu, net iets meer dan vijf jaar later zit ik hier met jou,” zegt Gustav met een zachte, voorzichtige stem. Hij laat zijn armen van mijn middel glijden waarna hij op staat. Hij steekt zijn hand uit naar mij. Ik neem hem aan en laat me overeind helpen door de sterke arm van Gustav.
Gustav laat mijn hand niet vast en neemt ook mijn andere hand zachtjes vast. Met een glimlach kijkt hij in mijn ogen. Meteen krijg ik ook een glimlach en een kleine blos op mijn gezicht. “Ik ben blij dat ik mij niet verder liet zinken en dat ik er weer bovenop ben gekomen. Dat is ook mede dankzij jou, ook al kennen wij elkaar nog net geen half jaar. Dat van net was daar ook weer een bevestiging van. Krista en vooral jij kregen mij echt heel erg aan het lachen en dat zorgde ervoor dat ik mij heel erg goed begon te voelen,” glimlacht Gustav. Hij duwt zachtjes een verdwaalde pluk haar uit mijn gezicht en steekt het achter mijn oor. Daarna legt hij zachtjes zijn hand op mijn wang en kaaklijn. Een nog ergere blos vormt zich op mijn wangen.
“Gabi, ik voelde me voor de tour al heel fijn toen jij bij mij thuis was en toen jij steeds met mij praatte. En sinds de tour is dat steeds sterker geworden en ben ik ook andere gevoelens voor jou gaan krijgen. Ik vind je leuk, zonder enige twijfel, dat wist ik al voor de tour. Maar tijdens de tour ben ik erachter gekomen dat ik echt verliefd op je bent geworden en dat ik jou eigenlijk maar als één persoon wil zien. Ik heb niet zo’n mooie armband als Georg voor Krista had, maa ook zonder dat, zou jij, Gabi, mijn vriendin willen zijn?” vraagt Gustav met nog steeds die zachte stem. Af en toe zoekt hij naar de goede woorden en het laatste stuk klinkt erg verlegen. Dan pas dringt het door wat hij eigenlijk heeft gevraagd.
Miljoenen vlinders schieten door mijn maag heen en even voelt het alsof alles voor mijn ogen zwart wordt, maar al snel hegrijp ik mij en krijg ik een ongelooflijk grote glimlach op mijn gezicht. Heftig begin ik te knikken. “Dat wil ik zeker,” zeg ik dan een beetje onhandig door de grote grijns op mijn gezicht. Gustav begint te stralen en ik voel dat ik ook straal. Hij trekt mij dicht tegen zich aan en dan, uit het niets heb ik het antwoord op de vraag die een paar dagen eerder door mijn hoofd heen ging.
Gustav zijn lippen drukken zich zacht tegen die van mij aan en zijn handen strelen zachtjes over mijn rug heen. Elke sconde die voorbij tikt gaat te snel. Mijn lichaam voelt warm aan en in mijn hoofd gaan geen vragen meer rond, alleen nog maar bevestigingen. Hij is verliefd op mij en ik ben verliefd op hem.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.