FanFic.nl

Wraak?! - One Direction - avec Janitaa!!! [PAUZE]

Hoofdstuk 12

POV Niall
Rennend springen Harry Zayn en ik in Harry's auto, Harry kruipt achter het stuur en geeft plank gas. Met een ruk schieten Zayn en ik tegelijk achter in de stoel, naast me hoor ik Zayn iets mompelen. Snel kijk ik naar achteren, Liam en Louis rijden met Louis's auto achter ons aan. Gelukkig was ons concert ten einde toen Janita en Kimberley werden meegenomen, ik zie de angstige blik van Janita weer voor me. Dat maakt me nog bozer en moediger, de woorden van Louis spoken ook door me hoofd.
' We moeten ze vinden, koste wat het kost. ' het maakt me moediger, ik voel het. De drang om Janita en Kimberley te redden word met een seconde groter, Harry begint driftiger te sturen. Iets wat me bang maakt, maar toch ook weer opluchtend. Het idee dat Harry het niks uit maakt dat de meiden worden gekidnapt, ik schud met me hoofd. Nee! Het zijn ze bloed eigen zusjes, zelfs een tweeling! Plotseling maakt Harry een scherpe bocht naar links, ik vlieg letterlijk door de auto heen. Samen met Zayn, Janita maakt het aanstekelijk. Dat van : Oh ja! Je moet een riem om! Ik begin te lachen om die gedachtes, ook Zayn heeft een big smile. Volgens mij denken we alle 2 hetzelfde, riem om. Zonde ook maar 1 blik aan kaar te schenken doen we tegelijk onze riemen om, naast me hoor ik Zayn lachen.

" Hoe weten we eigenlijk waar we heen moeten? " vraag ik na een lange stilte, met een noodgang gaat Harry remmen. Geluk dat ik dit keer wel me riem om heb, Zayn schrikt ervan en kijkt verward naar voren.
" Ik heb echt geen flauw idee. " antwoord Harry radeloos en slaat hulpeloos met zijn handen op het stuur, een denkende zucht verlaat Zayn's mond. Achter ons horen we Louis toeteren, ik offer mezelf op en sta uit de auto om naar de auto van Louis te lopen. Als ik aan kom lopen zie ik zijn boze maar toch verwarde blik door het raam, ik slik en kom bij hem staan. Hij opent de raam, Liam laat zijn gezicht achter Louis verschijnen.
" We weten niet eens waar ze naartoe zijn gevlucht. " zeg ik en ga leunen tegen de deur met me armen op de deur, Liam kijkt bedenkelijk voor zich uit. Louis slaat met zijn handen op het stuur, net als Harry. Verslagen sta ik er bij, we weten allemaal dat de meisjes in levensgevaar zitten.

POV Janita
Huilend zitten Kimberley en ik achter in de auto waar we in werden gegooid, mijn bloedende wond van gister springt open. Zoals altijd begin ik heftig te bloeden, ik laat het maar gaan. Het is tenslotte toch niet mijn auto, en het is maar bloed. Who cares? Met betraande ogen kijkt Kimberley naar me bloedende arm, ik haal me schouders op en kijk voor me uit naar de man die aan het stuur zit. Hij heeft een grijns van oor tot oor, hij voelt zich vast ' The big boss. ' hier. Maar zo werkt het niet met Janita, ik voel me langzaam boos worden. Verdorie! Waarom laten die mannen het gewoon niet rusten? Je moet het verleden laten rusten, Kimberley's gesnik word langzaam minder. Ze heeft vast door dat de mannen ons niet terug brengen om medelijden, tegelijk zuchten we uit. De man kijkt ons vragend aan, ik werp hem een dodelijke blik toe. Hij verdient mijn aandacht niet eens, met die gedachten kijk ik uit het raam. In moord films komen je vrienden je op het laatst redden, maar of dit een moord film is.
" W..wat gaat u met o..ons doen? " hoor ik Kimberley naast me stotteren, ik wil zo graag haar een knuffel geven. Alleen dat gaat moeilijk als je handen vast zitten, de man kijkt ons aan via de spiegel.
" Je nachtmerrie. " zegt hij en begint duivels te lachen, ik maak een kots beweging naar Kimberley. In de hoop dat ze een beetje kan lachen, een klein maar dan ook echt een mini lachje verschijnt er op haar gezicht. Maar die verdwijnt als sneeuw voor de zon als ze door heeft dat we stoppen voor een verlate loods, we weten alle twee even goed wat dit betekend. Uit de loods stappen 2 andere mannen, die ik ken uit duizenden de loods uit. Eigenlijk verdient niemand van hun 3 mijn aandacht, maar toch werp ik ze een dode blik toe. Lachend doen ze de portier open, 1 van de mannen pakt mij stevig bij de arm en sleurt me letterlijk de auto uit. De druppels van mijn bloedende arm valt op zijn schoenen, een kleine grijns vormt op mijn lippen.
" Wat? Wat denk jij wel niet? Zomaar JOU bloed vlekken op MIJN schoenen achterlaten? Wacht maar, je krijgt het zwaar meisje. " waren zijn woorden, eigenlijk moet ik nu staan trillen als een rietje. Maar gek genoeg blijf kalm, heel kalm. Hij maakt me eigenlijk helmaal niet bang, maar daar komt snel genoeg een einde aan. Ook de huilende Kimberley word de auto uit gesleurd, met zijn vijven lopen we richting de loods. De mannen praten onzin tegen elkaar, zulke onzin dat ik niet eens luister. Mijn blik is gevestigd op de deur van de loods, die steeds dichterbij komt.

Reacties: