FanFic.nl

All by mind and memories -Larry Stylinson

Under pressure precious things can break [2]

Ik knappelde op de laatste restjes nagels die mijn vingers nog hadden. Iets waarmee ik moest stoppen. Nagelbijten. Wat een hatelijke onbewuste verslaving.
Mijn blik schoot uit naar mijn telefoon die in mijn linkerhand lag, mijn rechterhand bevond zich nog ergens in de omgeving rond mijn mond.Het beeld liet me het sms'je van Louis zien. En toen overviel het me pas.
Nee, ik mocht dit niet doen. Ik zal hem alleen maar pijn doen. Terwijl mijn gedachten voort raasde bleef Bilbo zenuwachtig rondjes om de bank lopen. Op de één of andere manier wist hij dat ik me niet neutraal voelde. Zo wanhopig als hij was probeerde hij zijn snuit onder mijn rechterhand te drukken en vervolgens zijn hoofd in zijn nek te leggen zodat mijn hand over zijn kopje gleed.
Mijn hart vloog zowat uit mijn borstkas toen mijn telefoon opnieuw een pling geluidje maakte. Zou het? Vlug drukte ik het bericht van Louis weg en opende mijn nieuwe.

From: Louis
17:05 2-7-2013
Dit is Harry toch... Ja toch?

Louis


Ik kon hem toch niet in twijfel laten zitten? Dat zou alles behalve aardig zijn.

To: Louis
17:06 2-7-2013
Je zit goed hoor.

Oké, als ik dit verzend lijkt het alsof ik geen zin heb om met hem te praten dus kap ik hem af. Je bent geniaal Harry. Morgen is dit vergeten en zou ik weer verder kunnen met mijn leven. Opnieuw bijtend op mijn nagel klikte ik op verzenden.
Voordat ik het verzonden had wist ik al dat ik weer in zenuwen ging zitten, wachtend op een antwoord terug waarop ik aan de ene kant helemaal niet op wachtte.
Ik had afleiding nodig. Dus ik floot. Meteen kreeg ik reactie, Bilbo zette kracht op zijn achterpoten en sprong omhoog om zijn voorpoten op mijn schoot te zetten.
''Gaat ie mee?!'' Vroeg ik hem met een opgefokt hoog stemmetje. Zijn staartje sloeg alle kanten op en zijn oortjes waren geïnteresseerd omhoog gelift. Hij blafte uitgelaten en ik zuchtte. Hij kon zich ook nooit stilhouden.
Maar ja, wat zou jij doen als je moet wachten op een persoon die je mee naar buiten neemt en dan mag je pas plassen.

Toen ik uiteindelijk met Bilbo door de straten liep van Londen, begon mijn maag toch te rommelen. Ik stopte mijn handen in mijn jaszakken en probeerde het stomme walvis geluid te verminderen door op mijn buik te drukken. Iets wat natuurlijk niet werkte.
Mijn telefoon was toevallig ook mee, heel stom van me maar het gaat automatisch. Ik had hem vastgehouden en hem onbewust in mijn jaszak gestopt. Ik probeerde het stomme ding zoveel mogelijk te negeren, echt waar. Ik kreeg even een rilling en stopte de helft van mijn gezicht in de kraag van m'n jas.
Het mocht dan wel al lente zijn maar de avonden waren nog steeds koud.
Bilbo trekte ongeduldig aan de riem toen hij merkte dat ik niet doorliep. Automatisch nam ik een snellere pas aan wat makkelijk ging met mijn lange benen.
Louis, Louis, Louis, Louis.
God, het leek wel of mijn brein me tegenwerkte. Of mijn hart. Oké, stopen nu.
Maar Louis.
Nope.
Lou-.
Nope.
LOUIS.
Ik haat conversaties met mezelf.
Dat weet ik.
STOP.
Zuchtend schudde ik even mijn hoofd en trok even aan de lijn aangezien Bilbo bijna aan het rennen was. Ik keek even in het rond en ik realiseerde me dat ik niet wist waar ik was. Ik trok nog een keer corrigerend aan de lijn zodat Bilbo eindelijk een keer stopte. Je gaat me toch niet vertellen dat ik verdwaald ben in mijn eigen stad.
Ik kneep mijn ogen even samen en probeerde het bordje aan de overkant te lezen.
Oh, Baker Street. Dat viel wel mee, maar twintig minuten van Chiltern Str vandaan. Dus niet verdwaald, ha.
Aan mijn linkerhand zag ik het Sherlock Holmes museum en aan mijn rechterhand zat een schattig café. Ik liep er naar toe en stootte per ongeluk tegen een meneer aan. Ik zei een formele sorry en liep snel door. Ik las het bord voor het café en zag dat honden niet toegelaten waren.
''Nou Bilbo, we zoeken wel iets anders.'' Fluisterde ik eerder tegen mijzelf dan tegen de hond. Ik vond het niet leuk om zomaar even mijn hond buiten aan een paaltje vast te binden in de kou en dan zelf wat te gaan eten. Zo behandel je vrienden niet. Ik sloeg vanaf Bakerstreet een steegje in en vond daar een heerlijk ruikend, rustig café. Er stond niks over dat je geen honden mee mocht nemen en menu zag er smakelijk uit.
Tevreden gesteld liep ik naar binnen meteen keek een serveerster op en beende op me af met de grootste glimlach die ik ooit had gezien. Maar natuurlijk, ze glimlachte vanwege Bilbo. Meteen zakte ze op één knie en aaide het dier over zijn bol. Terwijl ze enthousiast dingen tegen hem vertelde bekeek ik haar.
Het meisje was ietwat aan de zware kant met vrolijke bruine krullen die op op haar schouders bungelde. Haar ogen waren licht opgemaakt en ze droeg een los zittende spijkerbroek met een shirt waar een logo opstond van het café. Ookal zag het café er niet uit alsof ze meerdere filialen hadden.
Ze leek me aardig en sociaal, en zeker optimistisch. Een beetje dezelfde uitstraling als... als Louis.
''Hi, wat een lieverd is het! Wat is zijn naam?'' Ik glimlachte verlegen, beet even op de binnenkant van mijn wang en antwoordde zachtjes Bilbo's naam waardoor de hond me meteen aankeek en naast me kwam zitten. Hij leunde met zijn lichaam tegen me aan.
''Het is echt een leuk beest.'' Zei ze vrolijk en keek nog eens naar de hond. Ze zong zachtjes zijn naam. Bilbo keek naar haar maar bleef stug tegen me aan zitten. '
''Hij is erg op u gesteld zie ik.'' Ging ze verder. ''Zeg kan u ergens mee helpen vanavond.'' Ik knikte en vertelde zachtjes dat ik een tafel wilde. Ze knikte en wenkte me om achter haar aan te lopen. ''Volg mij maar.''
Ik volgde haar blindelings en ging aan het aangewezen tafeltje zitten waarna ze een menukaart in mijn handen drukte. De gehele tijd bleef ze enthousiast glimlachen en naar Bilbo kijken die braafjes en rustig achter me aanliep. Het tafeltje waar ik aan zat had twee stoelen aan de linkerkant en de rechterkant stond tegen een soort van bank die tegen de muur was aangebouwd.
Voorzichtig ging ik zitten op de bank en trok mijn jas uit die het optimistische meisje van me overnam. Bilbo sprong vrolijk op de bank naast me en keek de plek rond alsof hij de president van Amerika was.
Ik vroeg me af of hij daar wel mocht zitten maar liet het gaan. Als het niet mocht zou ze er snel wel wat van zeggen.
''Ik haal wel een bakje water voor hem.'' Zei ze geruststellend. Het zag er niet naar uit alsof het een probleem was dat Bilbo op de bank zat.
Met een glimlach knikte ik en volgde daarna het voorbeeld van mijn hond en keek de zaak rond. Het bestond meerendeels uit hout. Er stonden een stuk of tien tafels waarvan er twee bezet waren. Een oud echtpaar en een jong verliefd stel. De tafels waren van mahonie bruin geverfd hardhout.
Waar het meisje met de glimlach heenliep was een bar met waarschijnlijk daarachter de keuken. Overal waren kerstlichtjes, schilderijen, posters, kaarsen en van alles en nog wat neer gezet. Het was gezellig en ik wist nu al dat ik hier vaker zou komen. Ten minste als het eten goed zou zijn.
Tevreden sloeg ik de menu kaart open en zag dat het er ook helemaal niet duur was. Al snel had ik gekozen voor een bij elkaar gesteld menu dat je hier elke vrijdag kon halen. Ik zou ook wel vragen of ze voor Bilbo wat restjes van vorige klanten hadden. Dat zou hij dan wel op de grond moeten opeten hoor.
Het was warm in het restaurant maar toch voelde het iets te koud voor de tanktop die ik nog aanhad. Een beetje eenzaam liet ik mijn wang rusten op Bilbo's hersenpan. Hij likte over zijn snoet en bleef stil zitten.
Ik behandelde hem misschien net iets te veel als een mens dan als een hond. Niet dat de hond het erg leek te vinden.
In alle opwinding leek ik vergeten te zijn over mijn telefoon dus vlug pakte ik hem eruit. Geen berichten. Aan de ene kant teleurgesteld en aan de andere kant was ik blij. Meer kans dat dit nu over zou zijn. Ik stopte mijn telefoon weer in mijn zak en zag dat het meisje weer terug kwam met een plastic, chinees afhaal doosje gevuld met water. Ik haalde mijn hoofd van Bilbo en zuchtte kort. Gewoon uit luiheid.
Ze zette het bakje op de grond en meteen sprong Bilbo van de bank om gretig en dankbaar uit de bak te drinken.
''Heeft u al een keuze kunnen maken.'' Vroeg ze poeslief. Ik knikte verlegen en bestelde het vrijdag menu.
''Oké, het komt er zo aan kan ik al wat te drinken voor u halen?''
''Ehm een warme chocomel?'' Ze keek me even raar aan en schreef het toen op.
''Warme chocomel komt eraan, denk ik?'' Ze draaide zich om op haar hielen en beende weer achter de bar langs naar de keuken.

Reacties: