FanFic.nl

Boyfriend. {Janita}

-8-

POV Janita


Ik plof neer op me bed, het water druppelt langs me gezicht. Mijn haar is, net als mijn kleren. Alles, maar dan ook echt alles is nat. Gek genoeg vind ik dat niet zo erg, een zuchtje verlaat me mond. Het was me een dagje wel weer, op het voetbal veld is er altijd wel wat te beleven. Net als vandaag, vandaag was het super druk. Dus ik heb mij wel vermaakt, alleen jammer dat de laatste tien minuten begon te regenen. Maar aan de ene kant is het ook wel fijn, in de regen voetballen. Starend staar ik naar het raam, de regen druppels tikken om de beurt op de raam. Plotseling, door de stilte heen die hier heerst, gaat mijn telefoon af. Zoals gewoonlijk, al zuchtend zoek ik mijn telefoon in mijn zakken. De telefoon blijft maar door bellen, geen einde.
" Blijf bellen, blijf bellen. " zeg ik hard op in mezelf, eindelijk heb ik hem gevonden, snel neem ik op.
" Hallo? " vraag ik, vroeger vertelde me vader altijd ' als je word gebeld, zeg nooit je naam. ' Ik begin te grijnzen, sinds die tijd neem ik altijd op met ' hallo '
" Janita? Luister je wel? " hoor ik in één keer aan de andere kant van de lijn, ik schrik en herpak mezelf.
" J- " begin ik, maar als snel genoeg word ik onderbroken.
" Mooi! Ik moet je wat vertellen, ben je bij het parkje? " hoor ik Elma vragen, me blik schiet naar de klok, half 7.
" Eh, ja is goed. " antwoord ik en hang op, steunend sta ik op en schud met me hoofd. Mijn natte haren zwieren alle kanten op, en kletsen tegen me hoofd aan.
" Janita? " hoor ik beneden, opnieuw begin ik te zuchten. Ik ren me kamer uit de trap af naar beneden, bijna bots ik tegen me moeder aan.
" Wat hoor ik? Ga je weg? " vraagt ze, met haar ogen kijkt ze mij doordringend aan.
" Ja. " antwoord ik kort en kruip langs haar heen naar mijn schoenen, mijn oven schieten langs de rij vol met schoenen. Eindelijk heb ik ze gevonden! Ik buig voor over en trek ze snel aan, mijn moeder loopt de gang uit.
" Waarheen dan? " hoor ik mijn moeder roepen vanuit de woonkamer, ik pak me jas en ren de woonkamer in.
" Naar Elma. " antwoord ik en ren naar de achterdeur, ik hoor me moeder achter me aan lopen.
" Doe je voorzichtig? " hoor ik haar bezorgd vragen, ik open de deur en stap naar buiten. De frisse wind blaast op mijn natte huid, nog even stop ik voor de deur.
" Altijd. " antwoord ik met een glimlach en gooi de deur dicht, mijn moeder schud lachend met haar hoofd en loopt dan vervolgens weg.


Met volle snelheid schiet ik over het grindpad van het parkje, ik weet precies waar ik moet zijn, onze vaste bankje. Daar spreken we altijd af, gezellige plek vind ik. Het is bankje die tussen twee grote eiken bomen zit, het groene gras maakt het perfect, tegenover het bankje iets verder daar nog. Is er een meertje met een klein bruggetje, daar heb ik Sem ontmoet. Voor het eerst, ik geloof niet zo snel in liefde op het eerste gezicht. Maar hij maakte daar verandering in, met piepende banden stop ik voor het bankje en stap af. Vreemd, Elma is er nog niet, ik gooi me fiets op de grond en plof neer op het bankje. Starend staar ik naar het meertje, de zon die bijna onder gaat spiegelt mooi op het meertje. De bomen die sommige stralen van de zon door laten, een magisch gezicht geeft het. Maar ook een tintje eng, want je hebt ook een donkere kant aan de overkant van het meertje. Rare verhalen heb ik daarover gehoord, zoals, verkrachting, mishandeling en ga zo maar door.
" BOEH! " hoor ik iemand achter me roepen, van schrik val ik bijna van het bankje.
" Haha! " hoor ik nu Elma lachen, zijn er meerdere personen? Voorzichtig draai ik me om en kijk in het lachende gezicht van Elma, ik rol met mijn ogen en draai me weer om. Even weer op adem komen, opnieuw schrik ik als ik een hand op me schouder voel.
" Gaat het weer. " vraagt ze lachend en ploft naast me neer, geshockt knik ik, met mijn blik nog steeds voor me. Maar ik schrik nog meer door iets wat ik zag, maar wat weet ik niet. Het was iets daar, aan de overkant van de meer. Bij de donkere kant, ik slik en kijk naar Elma, niks aan de hand. Toch?

Reacties: