FanFic.nl

Asylum

Hoofdstuk elf

Louis kalmeren van zijn tweede ontmoeting met een spin van die avond was niet heel eenvoudig, maar het lukte wel. Zayn had de spin inmiddels naar beneden gebracht terwijl Harry weer probeerde te staan. Eerst schoten felle pijnscheuten door zijn been, maar hij zette zich er doorheen en al snel was het niet meer dan een vervelend zeurderig gevoel. Louis wilde hem nog niet loslaten, bang dat hij zou vallen, maar Harry verzekerde hem ervan dat het goed zou komen. Het was misschien niet zo snel en nogal strompelend, maar hij kwam zelfstandig vooruit.
De jongens waren nog in de gang en maakten een plan de campagne. Louis wilde nog steeds terug naar het hoofdkwartier. Harry had rust nodig, zij allemaal trouwens, en dan konden ze wat eten en gewoon bijkomen. Later zouden ze dan weer op pad gaan, hoewel er waarschijnlijk al meer dan genoeg beeldmateriaal was.
Zayn merkte op dat ze er wel voor gezorgd hadden dat een groot deel eruit geknipt zou moeten worden, waarbij Harry moest blozen. Oeps.
Niall voegde zich dan weer bij Louis, vooral vanwege de belofte van meer eten. Bovendien had hij het zo langzamerhand wel gehad met het doelloze gesjouw door het verlaten gebouw.
Ze waren behoorlijk aan het kibbelen toen Harry inbrak. “Hé, mag ik mijn zegje niet doen? Eigenlijk vind ik dat jullie gewoon naar mij moeten luisteren, want ik ben hier de pechvogel. Laten we gewoon verder gaan. Er is nog zoveel te zien en eigenlijk is het best spannend, right?”
Louis wierp hem een giftige blik toe, maar die werd geheel door Harry genegeerd. “Zayn heeft gelijk. Als we niet zorgen voor genoeg bruikbaar materiaal komen we in de problemen. Plus: hoe vaak heb je nou de kans om rond te kijken op zo’n gave plek? We zouden gek zijn als we maar wat in een hoekje gaan zitten mokken.”
“Slijmbal,” mompelde Louis.
“Oké, je hebt een punt,” gaf Niall toe. “Ga maar voorop dan.”
Harry gaf Zayn een high five.
“Zolang we maar niet naar beneden gaan,” piepte Louis.
Harry onderdrukte de neiging om Louis uit te leggen dat die spin waarschijnlijk allang gevlogen was en strompelde de gang verder in. “Let’s go!”
Ze waren weer in een saaie gang met slaapzalen aan weerszijden. In niets verschilde het van de vele gangen die ze al gezien hadden. In de slaapzalen werd het echter al snel duidelijk dat er wel degelijk verschil was. Er lagen boeken in de nachtkastjes naaat de bedden. Romans, dagboeken, tijdschriften en kranten die bijna onleesbaar verkleurd waren.
Verderop in de gang vonden ze ook nog een woonkamer, badkamers en enkele personeelsruimtes. Daar ontdekten ze dat de dossierkast kinderlijk eenvoudig open te breken was en lazen ze eens tijdje in dossiers van mensen met depressies en schizofrenie.
Inmiddels waren ze weer door de gang aan het zwerven. Of nou ja, het zwerven was zitten en de ‘ze’ bestond uit Louis en Harry. Zayn en Niall waren god mag weten waar. In een slaapkamer of een personeelsruimte of misschien wel in een badkamer. Ergens op de verdieping. Samen misschien.
“Hé, wat is er?” vroeg Harry terwijl hij zich naast de jongen liet zakken.
Louis stak zijn kin vinnig in de lucht bij wijze van antwoord.
“Kom op Louis. Hier zitten mokken maakt het echt niet beter.”
“Hoor jij niet aan mijn kant te staan?”
“Maar het is toch echt heel erg gaaf hier?”
“Ja, afgezien van de spinnen en de kou en het gebrek aan thee!” Zijn stem sloeg over terwijl hij het riep. “En mijn benen doen zeer en ik wil gewoon slapen. In een bed.”
“Op tour sta je heel wat meer op een dag.”
“En dan komen we thuis en in plaats van bijkomen op de bank moeten we naar zo’n vervloek ‘spookhuis’. Geweldig.”
“Maar luister, Lou. Hier zitten mokken maakt het echt niet beter. Als je je blijft verzetten zit je de hele nacht alleen maar boos te zijn omdat je naar huis wil. Ga nou mee. Kijk rond. Het is hier toch prachtig?”
“Ja, prachtig zeg. Rotzooi en kapotte spullen, spinnenwebben, onkruid in het vervloekte gebouw en weet ik wat niet.”
“De tijd. Het is allemaal de tijd. Een beetje melancholisch misschien, maar prachtig. Je moet je er alleen niet steeds zo tegen verzetten. Laat je meeslepen. Kijk. Dan gaat de tijd veel sneller en heb je helemaal geen tijd om erover na te denken dat je weg wil. En ik ben er.”
De jongen mompelde slechts iets onverstaanbaar als antwoord.
“Maak je over de spinnen ook maar geen zorgen. Die houd ik wel weg. Kom je?” Hij stond op en stak zijn hand uit om ook Louis overeind te trekken. Die keek hem even geïrriteerd aan maar pakte zijn hand toch aan.
“Alleen omdat jij het bent.”
De glimlach die dat op Harry’s gezet toverde werd meteen weggeblazen door een klap en een schreeuw.
“Niall!”
Louis rende in de richting van het geluid met Harry’s hand nog steeds vast. Die was echter nog niet zo snel door zijn date met de klem waardoor hij viel. Snel hielp Louis hem weer overeind en samen gingen ze naar de richting van het lawaai. Dat was niet erg moeilijk te vinden, mede dankzij Zayn, die de plaats waar hun medebandlid gevallen was al had gevonden en om assistentie riep.
Het was gewoon in een gang. Geen groot gat, zoals bij Liam, maar een gat waar net een persoon doorheen kon vallen. Een gat gecreëerd door het gewicht van diens lichaam op de door de tijd verzwakte planken.
“Zijn jullie daar?” klonk er vanaf beneden.
Godzijdank, dacht Harry terwijl hij opgelucht ademhaalde. Hij was in ieder geval bij bewustzijn. Vooralsnog leek het niet om nog zo’n slechte grap van de productie te gaan. Alles zou goedkomen. “Gaat het?”
“Twee verdiepingen omlaag vallen is niet iets wat ik graag nog een keer zou doen, maar het had erger gekund, denk ik.”
Harry kroop dichter naar de rand om naar beneden te kunnen kijken, maar de gevaarlijk krakende vloer hield hem tegen. Hij had er niet bepaald trek in om de blonde jongen achterna te gaan. “Kun je staan?” vroeg hij maar.
“Ik denk het. Ik weet het niet, maar ik lig hier wel goed.”
De jongens die nog boven stonden keken elkaar aan. “Dus, wat is het plan?” vroeg Zayn.
“Naar hem toe gaan, duh,” zei Louis.
“Ja, zover waren wij ook al, denk ik,” zei Harry. “Maar hoe?”
“Via de trap?” antwoordde Louis met opgetrokken wenkbrauwen.
“Ja, dat begrijp ik wel, maar het is hier best wel een doolhof en we kunnen hem niet alleen laten, of wel?”
“Volgens mij moeten we niet meer opsplitsen. Je ziet wat ervan komt,” bracht Zayn in.
“Maar doen we dat juist niet door Niall alleen te laten? Kom op, dat kunnen we niet maken!” riep Harry.
“Geen probleem, Harry. Ik red me wel. We lieten jou ook alleen en je bent er nog,” klonk er vanaf beneden.
“Maar ik zat vast!”
“Ik ben net twee verdiepingen omlaag gevallen. Ja, ik denk dat ik zo wegsprint. Komen jullie maar gewoon hierheen. Ik ben de pechvogel, dus laten we maar naar mij luisteren, weet je nog?”
Harry vloekte binnensmonds. Daar kreeg hij zijn eigen argument teruggevuurd. Nou ja, het moest dan maar, maar een goed gevoel had hij er niet over.
“Oké dan.”

Reacties: