FanFic.nl

Moments [5-shot]

Het epiloog

Twee paar bloeddoorlopen ogen keken elkaar aan terwijl het morgenlicht door het raam stroomde. Dit was het dan, de morgen waarvan beiden gehoopt hadden dat hij nooit zou komen. Maar nu was hij er.
Nog even, dachten ze steeds. Nog enkele momenten in elkaars armen. De volgende kon de laatste zijn. Eén van de volgenden zou de laatste zijn. Voorlopig.
Hij had het besloten. Dit was de laatste van deze morgens die ze zouden hebben. Vanavond nog zou hij naar de luitenant gaan en zijn ontslag aanbieden. Misschien zou hij zelfs voortijdig weg kunnen. Het was vreselijk eng, zeker omdat hij alleen moest gaan, maar het was de enige manier om niet meer alleen te hoeven zijn. Hij moest in het diepe springen en erop vertrouwen dat Christian hem onderaan op zou vangen.
Uiteindelijk kwam het moment. Dat ene laatste moment voordat de wekker losbarstte in irritant gepiep. Tijd om op te staan. Tijd om afscheid te nemen.
Lusteloos kwam Rick overeind en kroop het bed uit, zonder Christians hand los te laten. Het oogcontact werd pas op het allerlaatste moment verbroken toen Rick keek hoe hun armen slap neervielen bij de verbreking van het laatste contact. “Dit was de laatste keer,” beloofde hij.
Christian greep in het luchtledige nadat de hand was weggevallen en hij voelde bijna een nieuw tranendal opkomen – hoewel hij zich amper kon voorstellen dat er überhaupt nog traanvocht aanwezig was in zijn lichaam. Ook hij kwam maar uit bed. Ze moesten opschieten. Op zulke morgens zetten ze hun wekker altijd zo laat mogelijk om zo lang mogelijk te kunnen genieten.
In rap tempo werden kleren aangetrokken. Christian een set die hij al had klaargelegd op een stoel, Rick zijn uniform dat tot dan toe in een kledingzak in de kast had gehangen.
“Je kunt veel zeggen, maar dat uniform staat je wel goed,” merkte Christian op.
“Ik zal het wel niet mogen houden.”
Met tegenzin ging Christian naar de keuken om snel een ontbijt te fabriceren terwijl Rick de laatste dingen inpakte. Ze aten het in stilte op, nog moe van de nacht. De borden verdwenen in de gootsteen en de klok vertelde hen dat het alweer half tien was, tijd om te vertrekken. Snel liep Christian nog naar de slaapkamer om de deur op slot te doen, voor ze hun jassen aantrokken om echt te gaan.
Mee naar de kazerne ging niet, laat staan het vliegveld. Dat was voorbehouden aan de vrouwen van de militairen, hun moeders en hun kinderen. Daarom namen ze zoals altijd afscheid in het café, dat slechts enkele honderden meters verderop lag.
Weer stonden ze in de hal. De kapstok was deze keer leeg, maar verder was het niet veel anders dan zeven jaar geleden.
“Dit was de laatste keer dat je zo afscheid van me moet nemen. Beloofd.”
Christian knikte maar kon zichzelf er niet toe brengen te lachen.
“Nou…”
“Nou… Veel succes.”
“Dank je. Jij ook.”
De kerkklokken begonnen te slaan en vertelden hun dat ze nu echt op moesten schieten. Lippen raakten elkaar voor een gepassioneerde maar zoute afscheidskus die gevolgd werd door een omhelzing die beide partijen met kneuzingen zou moeten bekopen.
“Ik hou van je, Chris. Ik hou zou verdomd veel van je.”
“Ik ook van jou. Meer dan je weet.”
En met die woorden lieten ze elkaar los en verdween Rick door de deur.
“Wacht!” riep Christian.
Rick bleef in de deur staan en keek om. “Ik moet echt,” zei hij met een nauwelijks als danig herkenbare stem.
“Ik heb nog iets.” Hij stapte naar voren en gleed een sleutel aan een touwtje om Ricks nek.
“Bedankt.” En toen ging de deur dicht.

Met hels gekraak en het gekrijs van oude scharnieren ging de deur open. De inmiddels zevenendertigjarige man had zijn ogen dicht en vroeg zich snel af of hij de deur niet gewoon weer dicht kon doen zonder te kijken. Maar nee, dat kon niet meer. Morgen zou hij verhuizen en hij moest achter het geheim komen.
Voor hem lag een kamer. Een hele normale slaapkamer. Misschien ietwat gedateerd, maar onmiskenbaar een slaapkamer.
Twijfelend bleef de man op de drempel staan. Hij wilde naar binnen, het nader bekijken, maar iets hield hem tegen. Deze kamer was in geen tien jaar open geweest, omdat niemand de moeite had genomen. Niemand had zijn nieuwsgierigheid laten overwinnen. Tien jaar was er geen mens naar binnen geweest. Het was praktisch heilige grond.
Hij keek. Het was er rommelig. Het bed was niet opgemaakt en de witte lakens lagen er grotendeels naast. Op de vloer lagen verscheidende herenkledingstukken. Langs de ene muur stond een hoge kast, langs de andere het tweepersoonsbed met aan weerszijden een nachtkastje met bedlampje. Dan waren er nog twee stoelen bij het raam en dat was het wel.
Het hart van de man ging sneller kloppen. Dit was precies waar hij op gehoopt had: iets wat hij nooit had kunnen bedenken. Allerlei schatkamers en zolders met interessante spullen waren in zijn hoofd voorbij gekomen. In het ergste geval zou het een rommelhok zou, maar dit. Dit was een verhaal, dat zag je zo.
Nog één maal ademde hij in en toen stapte hij de drempel over. Eerst liep hij alleen rond als een museumbezoeker. Kijken doe je immers met je ogen, niet met je handen. Hij constateerde dat het twee kledingsets waren, twee herenkledingsets. Een stel misschien? Twee jongens? Maar waarom hadden ze in godsnaam de kamer zo achter gelaten? Op slot bovendien.
Toen zag hij het: op het linker nachtkastje lag een boekje. Hij opende het en zijn vermoedens werden bevestigd: twee jongemannen staarden hem vanaf tientallen plaatjes aan. Op enkelen herkende hij de kamer. Hij keek nogmaals om zich heen, maar merkte dat er iets was veranderd. Herinneringen waren ontwaakt en wandelden door de ruimte. Toen zag hij het briefje.

Dit is een tijdscapsule voor alle momenten die ik me zonder hem niet wil herinneren. Don’t ask, don’t tell.
-Christian Andrews 03/07/2003

Don’t ask, don’t tell is de naam van het beleid dat het Amerikaanse leger van 1993 tot 2010 ten opzichte van haar homoseksuele, lesbische en biseksuele soldaten en officieren hanteerde. Het beleid hield in dat men dienst mocht nemen, zolang ze op geen enkele manier blijk zouden geven van hun seksuele geaardheid (don’t tell). Anderzijds mocht men ook niet vragen naar iemands geaardheid (don’t ask). In 2010 schafte president Obama het beleid af.

Reacties: