Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Forever Gone... || ft. Anne » Hoofdstuk 8
Forever Gone... || ft. Anne
Hoofdstuk 8
Eleanor staat in de deuropening, met een grote bos met rozen in haar hand. 'Louis! Hoe kún je?! Ik wilde nog wel sorry komen zeggen, omdat ik dacht dat ik overdreef. Maar nee, jíj zat fout! Tomlinson, ik wil je nooit, maar dan ook NOOIT meer zien!' roept ze uit. Ze werpt de rozen in de prullenbak, en rent de kamer uit. Meteen gaat Louis haar achterna. 'Eleanor! Alsjeblieft, wacht nou!' roept hij. De rest horen we niet meer, want hij is al weggerent. Opeens barst ik in snikken uit. Ik wil het niet, maar het gebeurd gewoon. Zayn draait zijn hoofd naar me toe, en kijkt me aan. 'Emma... alsjeblieft... Het is echt niet jouw schuld!' zegt hij, en hij gaat op mijn bed zitten. Hij slaat een arm om me heen. 'Dat is het wel!' snik ik. 'Alles is mijn schuld! Dat mijn ouders dood zijn, én dat Eleanor zo boos is... Ik kan stikken.' Ik gooi het er allemaal uit. Maar dan bedenk ik me iets. De wonden! Kan Zayn ze zien? Ik kijk naar mijn polsen. De mouwen van mijn pyjama zijn naar boven gekropen, Ik bedenk me geen moment, en trek ze weer omlaag. Te laat. Zayn heeft het al gezien. 'Em, waarom doe je dat?' vraagt hij. 'Is er soms iets wat ik niet mag weten?' Ik schud heftig mijn hoofd. 'Nee hoor! Ik heb het alleen koud.' zeg ik, terwijl ik mijn tranen wegveeg. Zayn kijkt me aan alsof hij het niet gelooft. Shit! Hij mag het niet weten! Niemand mag het weten! Zayn pakt mijn polsen, en duwt de mouwen omhoog. Zijn ogen worden zo groot als schotels als hij de sneeën ziet. 'Zayn... het is niet wat je denkt!' probeer ik. 'Ik heb me geschaaft aan het nachtkastje gisteren.' Zayn trekt de mouwen weer omhoog. 'Emma, ik geloof er niks van! Waarom heb je dit gedaan? Waarom snij je jezelf? Denk je nou echt dat alles jóuw schuld is!?' vraagt hij bezorgd. Ik hoor dat er een geïrriteerde klank in zijn stem zit. Nu ben ik erbij, denk ik. Nu móet ik het wel zeggen, hij gelooft mijn leugens toch niet meer... 'Ja, natuurlijk is het dat! Denken jullie nou echt dat ik van een paar 'geruststellende' woordjes ga geloven dat het niet mijn schuld is? Dan heb je het mis, Zayn. Het is míjn schuld. Als jullie denken dat het niet zo is, is dat niet mijn probleem. Wil je nu weggaan, alsjeblieft?' roep ik kribbig. 'Maar Emma...' zegt Zayn, maar ik onderbreek hem. 'Moet ik anders de zuster roepen?' vraag ik, terwijl ik mijn hand boven de rode noodknop houd. Zayn doet zijn mond open om iets te zeggen, maar zwijgt toch maar. Hij staat op, en verlaat de kamer zonder nog maar één woord te zeggen. Ik barst opnieuw in snikken uit. Ik had nóoit ruzie hadden moeten maken met mijn moeder... Als mijn ouders niet dood zouden zijn, had ik niet naar het ziekenhuis gehoeven. Dan had ik Zayn nooit ontmoet, en was ik nooit met hem mee naar huis gegaan. Dan was dit allemaal niet gebeurd... Ik veeg mijn tranen weg, en opeens komt een zuster binnen. 'Er is iemand voor je,' zegt ze. 'Wie is het?' vraag ik. 'Een jongen die zegt dat hij een vriend van je is, zal ik hem binnenlaten?' Ik knik. 'Ja hoor,' zeg ik, terwijl ik helemaal niet weet wie het is. O wee als het opnieuw Zayn is! De zuster loopt weg, en even later wordt er op de deur geklopt. 'Kom maar binnen.' brom ik. De deur gaat open, en Liam stapt naar binnen. Ik kijk op. 'Oh, hoi. Ben jij het..' mompel ik. Liam grinnikt. 'Ook leuk om jou te zien,' zegt hij. Hij pakt een stoel en gaat naast mijn bed zitten. Dan kijkt hij me opeens heel serieus aan. 'Ik hoorde van Zayn dat jij jezelf snijd.' zegt hij. Ik zucht. 'Ik zei toch tegen Zayn dat ik me geschaaft had aan de tafel...' vertel ik. 'Emma... we weten allebei dat dat niet waar is. We weten waarschijnlijk ook waarom je het doet.' zegt Liam. 'Jij denkt dat de dood van je ouders, en de ruzie tussen Louis en Eleanor jóuw schuld is. Toch?' vraagt hij. Ik twijfel. Zal ik ja zeggen? Dan wil hij me zeker van het snijden af helpen, en ik wil niet dat hij dat doet...! Opeens kan het me allemaal niks meer schelen, ik zeg het gewoon. En ik kan me toch altijd nog snijden... 'Toch?' herhaalt Liam. Ik knik. Maar dan schrik ik. Wat erg... ik heb het wel toegegeven aan Liam, maar niet aan Zayn... Nu denkt hij vast dat ik hem niet vertrouw! 'Emma, er zijn vast al veel mensen die het hebben gezegd, maar het is echt niet...' Voordat hij zijn zin af kan maken, zucht ik diep. 'Liam, jullie kunnen me echt niet overhalen om...' Op dat moment klopt iemand op de deur van de kamer. 'Binnen!' roept Liam, en de deur gaat open. Een dokter komt binnen en geeft Liam een hand. 'Bent u meneer Payne?' vraagt hij aan hem. Liam knikt, en wijst daarna naar mij. 'En dit is Emma.' zegt hij. Ik geef de dokter ook een hand en kijk Liam vragend aan. Wat is hier aan de hand...? De dokter pakt ook een stoel en gaat zitten. 'Ik begreep van meneer Payne en meneer Malik dat jij denkt dat de dood van je ouders door jou veroorzaakt is?' vraagt hij. Ik zucht, hoevaak heb ik deze vraag vandaag in hemelsnaam al beantwoord! 'Dat klopt, want het is ook zo,' zeg ik. De dokter kijkt me aan. 'Ik ben de dokter die jouw ouders heeft onderzocht, vlak voordat ze... stierven. En toevallig weet ik dat het auto-ongeluk veroorzaakt was door een dronken automobilist. Hij kwam net uit de kroeg, en had zijn gedachten niet op de weg. En toen... ging het mis. Dus de dood van jouw ouders is absoluut niet jouw schuld.' zegt hij. Ik voel dat ik blij word vanbinnen. Dus het is niet mijn schuld! Dit maakt mijn dag weer helemaal goed. Nou ja... helemaal... Louis en Eleanor hebben vast nog steeds ruzie. En... mijn ouders zijn nog steeds dood.
Reacties:
goodmorning.. uhhh....
ikke sprakeloos zijn!
snel verder girlls!
dit is zoo'n oed vehaal!
xx