FanFic.nl

Ogen

Danielle

‘Hier,’ constateerde Perrie, terwijl ze haar vinger uitstak richting een flatgebouw op de hoek van de straat. Het bestond uit bakstenen en het was een verdieping of zes hoog. Het viel niet op tussen de rest van de gebouwen en Chris betrapte zich erop dat hij twijfelde terwijl hij de auto parkeerde en uitstapte. Wat als ze bij het verkeerde huis stonden? Hoe vaak was Perrie hier nou helemaal geweest? Hooguit één of twee keer, nam hij aan. Niet dat hij veel van de band of de vriendinnen of dier onderlinge relaties afwist, maar Perrie wekte simpelweg niet de indruk dat Danielle erg dicht aan haar hart lag.
Chris hield zijn gedachten echter voor zich terwijl ze richting het gebouw liepen. Hij zou er vanzelf wel achterkomen en het huisnummer had hij van Eleanor te horen gekregen, dus zolang ze in de goede straat zaten, zou het wel goed komen.
Toen ze bij het portiek aankwamen, kwam Chris tot de ontdekking dat ze wel degelijk voor het goede gebouw stonden. Hij stak zijn vinger uit richting de bel die bij Danielles huisnummer stond en drukte. Wachtte. Wachtte, wachtte.
‘Heb je wel goed gedrukt?’ vroeg Perrie na wat waarschijnlijk een halve minuut was.
‘Volgens mij wel,’ sprak Chris, maar Perrie leek niet overtuigd en stak ook haar vinger uit, drukte ook op de bel en ze wachtten weer, samen. Tik, tik, tik ging de tijd. Gelukkig regende het niet; de zon scheen wierp zelfs voorzichtige zonnestralen op aarde en de temperaturen lagen waarschijnlijk net boven de tien graden Celcius, maar Perrie noch Chris was zich ervan bewust.
Danielle deed niet open.
Goed, geen reden tot paniek, besloot Chris terwijl hij nog een keer aanbelde. Misschien was de bel kapot, of misschien was ze niet thuis. Ze moest toch ook boodschappen doen, of misschien was ze op haar werk. Wat deed ze voor werk? Hij had geen flauw idee, maar het was op zich niet heel raar om overdag richting kantoor te gaan – of waar ze ook werkte. Misschien studeerde ze wel.
‘Misschien is ze niet thuis,’ opperde hij, waarbij hij een blik opzij wierp. Perrie keek hem aan, leek de optie te overdenken en haalde toen haar schouders op. ‘Kan.’
‘Zullen we in de auto wachten?’
‘Wat?’
‘We kunnen toch moeilijk teruggaan en zeggen dat we haar niet konden vinden?’
‘Waarom niet? Het is niet onze schuld dat ze er niet is.’
‘We weten niet eens zeker dat ze er niet is.’
‘Nou, ik vind het feit dat ze niet opendoet wel bewijs genoeg.’
Chris keek haar aan, ongelovig, draaide haar toen zijn rug toe en leunde met zijn schouder tegen het portiek aan. En daar bleef hij staan, terwijl hij wachtte. Perrie stond achter hem, wist zich waarschijnlijk geen houding te geven. Hij hoorde haar zuchten, maar reageerde er niet op. Als Danielle hetzelfde zou overkomen als Kate, terwijl hij het had kunnen voorkomen, zou hij zichzelf nooit vergeten. In zoverre kende hij zichzelf en dus wilde hij ervoor zorgen dat hij dat scenario niet mee hoefde te maken. Tik, tik, tik deed de tijd.
Uiteindelijk klonken er voetstappen op de betonnen trap en kwam er iemand naar buiten. Het was een man van rond de veertig, met reeds een kale plek bovenop zijn hoofd. De glanzende hoofdhuid straalde alsof ze een welbegeerde prijs was en de man glimlachte vrolijk terwijl hij groette: ‘Goede dag.’
‘Hallo,’ antwoordde Chris met een half glimlachje, waarna hij zijn voet uitstak opdat de deur niet in het slot viel. Zodra de man – die niets gemerkt had – enkele tientallen meters verderop was, gaf Chris de deur een zet en liep hij naar binnen. Hij spurtte richting de trap en was al halverwege toen hij zich realiseerde dat zijn compagnon nog buiten stond. Zuchtend draaide hij zich om en ging hij weer richting begane grond, terug naar de deur. ‘Perrie?’ vroeg hij, zodra hij die geopend had. Het meisje keek hem aan, zei niets.
‘Kom je?’
Ze haalde haar schouders op, maar volgde hem tot zijn grote opluchting wel. Hij begon een beetje te begrijpen hoe Sharon zich gevoeld had, de dag ervoor, maar hij weigerde zich geheel te identificeren met het stuurse meisje dat inmiddels achter hem aan de trap op slenterde. Het viel hem mee dat ze niet voorstelde met de lift te gaan. De lift was geen optie: Chris wist niet op welke verdieping het meisje woonde en uiteindelijk zou de trap dus sneller zijn, omdat ze met de lift op elke verdieping zouden moeten stoppen. In de lift hingen geen bordjes, die bevonden zich op de galerij en de liftdeuren waren ondoorzichtig.
Danielles appartement bleek zich op de vierde verdieping te bevinden en Chris hijgde enigszins toen hij er aankwam, maar dat weerhield hem er niet van om de vaart erin te houden en snel door te gaan richting de vijfde deur aan de rechter hand. Eenmaal daar aangekomen drukte hij onmiddellijk op de bel, terwijl hij wachtte tot ook Perrie de deur zou bereiken.
Danielle deed nog steeds niet open.
‘Zie je?’ vroeg Perrie, toen ze hijgend naast hem kwam staan. ‘Ze is niet thuis.’
‘Dan wacht ik net zolang hier tot ze wel thuiskomt,’ besloot Chris, terwijl hij zijn vinger opnieuw op de deurbel plaatste. Ditmaal trok hij echter niet terug, maar bleef hij drukken en drukken, net zolang tot iemand hem zou komen vertellen op te houden – iemand die niet Perrie was. Verder maakte het niet uit. Het mochten de buren zijn, of een voorbijganger, of Danielle zelf. Dat het liefst, maar iedereen behalve Perrie zou voldoen.
Tot zijn grote verbazing zei Perrie echter helemaal niets. Ze stond daar maar, wezenloos, terwijl hij aanbelde. Het duurde lang. Enkele minuten, schatte Chris, en toen gebeurde hetgeen hij eigenlijk al niet meer verwacht had: de deur ging open. Ze stonden oog in oog met een miserabel uitziend meisje, haar getinte huid bleek, gigantische wallen onder haar rode ogen, een bos ongekamde krullen om het gezicht. Haar benen waren gehuld in een grijze joggingbroek en haar torso in een trui die Chris aanzag voor één van Liams truien, want hij was het meisje een flink aantal maten te groot. Arm kind, schoot er door zijn hoofd. Arm kind.
‘Zo, Perrie en… haar laatste aanwinst? Was je Zayn zat?’
‘Mogen we binnenkomen?’ vroeg Chris snel, voor het meisje achter hem de zoveelste ruzie kon ontketenen.
‘Geef me één goede reden.’
Chris had geen zin om het spelletje mee te spelen, greep Perrie bij de pols en worstelde zich langs Danielle heen de hal in. Resoluut stapte hij verder, kwam uit in de woonkamer en besloot zich zo vrij te voelen plaats te nemen op de bank. Hij trok Perrie naast zich en keek toe hoe Danielle met hangende schouders achter hen aan kwam lopen. Haar gezichtsuitdrukking had een hint van onbegrip, maar het drong nauwelijks door het immense verdriet heen.
‘Ik ben niet Perries laatste aanwinst. Hel, het kind heeft het de hele dag over niets anders dan Zayn, Zayn en Zayn. Maak je maar geen zorgen. Er is niets gaande tussen ons. Ik ben Kates vriend.’
‘Kate?’ vroeg Danielle en er weerspiegelde een onderlaag van angst door haar ogen.
‘Ja.’
‘Heeft zij je gestuurd?’
‘Nee.’
‘Wat doe je hier dan?’
‘Ik kom je halen.’
‘Oh. En wat heeft Perrie daarmee te maken?’
‘Ze wist waar je woonde.’
Danielle sloot haar ogen, haalde diep adem en zei, zonder haar ogen weer te openen: ‘Maak het snel, oké?’
‘Wat?’ vroeg Chris, niet-begrijpend.
‘Gewoon, dat je me komt halen is één ding, prima, maar ik heb geen zin om langer te lijden dan strikt noodzakelijk is.’
‘Dani, we komen je niet…’ begon Perrie te sputteren, ongeloof duidelijk hoorbaar in haar stem. Intussen rolde de eerste traan langs Danielles wangen naar beneden en ze opende haar ogen, langzaam, alsof ze er eigenlijk de energie niet voor had. De gebroken uitdrukking in haar ogen deed Chris even slikken. Ten eerste uit medelijden, en ten tweede omdat het alles weerspiegelde wat hij tot dan toe had weten te verbergen. ‘Danielle…’ stamelde hij, ‘we komen om je in veiligheid te brengen.’
Het meisje schudde haar hoofd en zakte door haar knieën terwijl hevige snikken haar lichaam overnamen. Chris kwam haastig overeind en snelde op haar af, knielde naast haar neer, sloeg een arm om haar schouders. ‘Rustig maar,’ fluisterde hij. ‘Ik weet dat het pijn doet, ik weet dat je verdriet hebt, maar we komen er wel doorheen. We helpen je er wel doorheen. Je zult het nu misschien niet geloven, maar we komen er wel doorheen. Echt waar, ik beloof het, we zullen je helpen.’
Het meisje richtte haar hoofd een klein stukje op. ‘Je moet niet zeggen dat je het begrijpt,’ snikte ze. ‘Je was er niet bij.’
‘Nee,’ antwoordde Chris, waarna hij stilhield. Hij wilde niet ook in tranen uitbarsten. Hij wilde haar geruststellen, niet met haar meehuilen, maar haar verdriet projecteerde de beelden van Kates levenloze lichaam op de keukenvloer zo duidelijk op zijn netvlies dat hij heel veel moeite had het tegen te houden. ‘Nee,’ fluisterde hij nogmaals, bijna alsof hij in trans verkeerde. ‘Ik was er niet bij, maar ik begrijp het wel.’
Danielle schudde slechts zachtjes haar hoofd en Chris reageerde niet. In plaats daarvan was Perrie in beweging kwam. Ze stond op en liep richting de twee hoopjes ellende op de vloer, nam naast hem plaats. Vervolgens fluisterde ze: ‘Kate is dood, Dani. Neergeschoten voor zijn ogen. Natuurlijk is het anders, maar hij maakt precies hetzelfde door als jij. Nu, als je het niet erg vindt, hebben we weinig tijd te verliezen tenzij we ook tegen het plavuis willen eindigen. Lukt het je om op te staan? Ik ondersteun je wel, Chris zal ook helpen, dan brengen we je naar onze auto en dan zorgen we dat je veilig onder kunt duiken.’ Danielle reageerde niet, dus pakte Perrie haar bij de arm en probeerde ze haar zachtjes omhoog te trekken. Danielle schudde haar echter van zich af, maakte zich zwaar en kroop geheel ineen. ‘Liam,’ snikte ze, hartverscheurend. ‘Liam, Liam, Liam.’
‘Ik weet het, Dani,’ suste Perrie. ‘Ik weet het en er zijn geen woorden om te beschrijven hoe verschrikkelijk het allemaal is, maar Liam zou ook willen dat je veilig was. Kom,’ en met die woorden pakte ze Danielles arm opnieuw beet. Het meisje werkte nog steeds niet mee, maar ze werkte ook niet meer tegen en samen kregen Chris en Perrie het voor elkaar haar de flat uit te dragen, naar de auto.

In mijn hoofd was het beter gelukt. x.x
Either way, antwoorden op de vragen van het vorige hoofdstuk: Harry zou nooit met Sharon meegaan, sorry als het zo overkwam. En mijn vakantie was super leuk, thanks for asking. ^^

Reacties: