FanFic.nl

Believe || Justin Bieber

020 ||Sara Jenner

Het was weer maandag, zoals iedereen had ik een hekel aan maandag. Maandag betekende het einde van het weekeinde. Dat betekende dat ik weer na school zou moeten gaan. Iets waar ik totaal geen zin in had net zoals ieder ander normaal kind. Ik drukte een kus op mijn moeders wang en stapte de auto uit. Ik zette de eerste stappen met mijn witte sneakers op het plein van de school. Verschillende mensen keken op verbaasd keken ze me aan. Mijn lippen krullen zich langzaam omhoog in een korte glimlach. Wanneer ik bij de deur van de school stond waren de verbaasde blikken verdwenen. Ik stapte naar binnen en zoals altijd kwam Julia op me aflopen en trok me in een knuffel. 'Ze weten het' mompelde ik, bang mensen het zouden horen. Ik wilde liever niet dat ze het wisten, gewoon omdat niet anders behandeld wilde worden. In de jaren dat ik hier op school zat keek er niemand naar me en was ik niemand, maar zodra ze wisten dat ik met dat joch omging, keken ze en was ik plotseling wel iemand. Eén ding wist ik zeker, het werden niet mijn vrienden. Julia zei niks maar trok me vrolijk mee naar het klaslokaal waar we wiskunde hadden. De bel was voor de tweede keer gegaan en zoals altijd zat ik ergens achterin. Het was de perfecte plek. Niemand lette op je. Ik liet mijn hoofd op de vieze tafels vallen van de aula. 'Ik word nu al gek' mompelde ik in het algemeen. Jack, die naast me zat, gaf me een schouderklopje. Waarom? Geen idee. Misschien om me te steunen in deze zware tijd op school. Jack was sinds de basisschool al een goede vriend van me. Hij begreep me, ik kom met hem lachen en hij was mijn beste vriend samen met Julia. 'Is dat Bieber niet' fluisterde Julia in mijn oor. Ik draaide me om en daar zag ik hem staan, omringd door meisjes. Ik rolde met mijn ogen en probeerde het gegil van de meiden te negeren. Ze moesten eens weten hoe walgelijke jongen het eigenlijk was. Harteloos persoon. Het duurde zeker een hele tijd voordat Justin bij me stond. 'Wat moet je' kwam er kil uit mijn mond rollen. Normaal gesproken zou ik hier spijt van hebben, dat ik iemand zo aansprak maar eerlijk hij verdiende het. 'Ik moest je ophalen' snauwde hij mij toe. Ik trok mijn wenkbrauw omhoog waarna er een kleine grom mijn mond verliet. Er tegen in gaan had geen zin. Wat was ik vandaag toch weer slim bezig. Ik stond op en drukte een kus op Julia's wang en nam afscheid van de rest van mijn 'vrienden'. Het waren niet echt vrienden. Het waren meer mensen die een lege tafel opvulden. Ik liet mezelf vallen op de bijrijdersstoel. Ik legde mij hoofd tegen het glas en staarde na buiten. 'Rij eens rustig, ik lig nog eens in het ziekenhuis als je zo doorrijdt' snauwde ik. Hij negeerde me zoals gewoonlijk. Nee, deze jongen zou nooit veranderen maar denk echt nooit. 'Stop' mompelde ik toen ik serieus gek werd van zijn rijgedrag. 'Wat wil je dan gaan doen' schreeuwde hij uit het niets, waardoor serieus van hem schrok. Ik herstelde mezelf. 'Lopen wat dacht je dan' 'Ben je gek, dat is zeker een halfuur lopen' schreeuwde hij opnieuw. 'Ik loop liever dan dat ik bij jou in de auto zit' gromde ik. Opeens veranderde de blik in zijn ogen, een blik die ik niet van Justin kende. Misschien was die gekwetst, I don't know. 'Mag ik er nu uit' vroeg ik hem opnieuw.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.