Hoofdcategorieën
Home » One Direction » De Kelder » De laatste Brief
De Kelder
De laatste Brief
---
17 September, 2008
Het is vandaag precies 70 dagen geleden dat ik hier kwam. Ik weet nog steeds niet wat ik hier doe, waarom ik hier ben, waarom die andere jongen er is en wat de Gluiperd met mij van plan is. Ik weet alleen dat er vandaag iets gaat gebeuren. Dat was te merken aan de spanning van de Gluiperd, de afgelopen week. We moesten vaker samen naar hem toe komen, die andere jongen en ik. Ik ga nog steeds niet vertellen hoe hij heet, dat zou schending van privacy zijn. Gelukkig kunnen we het goed met elkaar vinden en ben ik niet meer alleen met de ratten.
Na vandaag kom ik hier nooit meer terug. Misschien dat de politie ons hier vind, misschien dat we bevrijd worden. Maar misschien gaan we ook wel ergens anders heen of misschien vermoord de Gluiperd ons wel. Gisteren was hij boos op ons geworden, omdat we niet snel genoeg werkten. Misschien daarom. Of misschien omdat een week geleden de Loper (zo zijn we die postjongen gaan noemen voor als je het was vergeten) met slecht nieuws kwam. Neem ik aan. Want Gluiperd ging gooien met spullen en toen zijn wij snel terug gegaan naar hier.
Wat er ook gaat gebeuren, ik ben niet alleen. Vergeet dat nooit. Ik weet niet of deze brieven ooit worden gevonden, maar als de politie ze vindt spijt het me dat ik niet over elke dag verslag heb kunnen brengen. Soms deed mijn lichaam zoveel pijn van het werk dat ik amper kon ademen. En mama, als jij deze brieven vindt wil ik dat je weet dat ik elke dag aan je heb gedacht en dat ik elke dag heb gehoopt dat ik jou weer terug zou zien. En de meisjes, natuurlijk. En de hele familie.
Maar vooral jou, mama.
En als de ouders van de andere jongen deze brieven vinden, of lezen, moet ik schrijven dat hij altijd van jullie zou houden en dat hij hoopt dat jullie hem kunnen vergeven voor wat hij heeft gedaan hier. Al het werk.
Wij hopen dat jullie het ons allemaal zullen vergeven.
Louis.
Zwijgend legde hij de laatste brief bij de anderen neer en sloot hij de kartonnen doos. Een stilte viel, waarin Louis nadacht over de inhoud van alle brieven die hij had geschreven. De meeste alleen, sommige met Harry. De jongen die tot moes was geslagen.
Hij gaf zichzelf de schuld. Van alles. Van het feit dat hij hier terecht was gekomen, het feit dat hij ervoor had gezorgd dat Harry hier terecht was gekomen én hetgeen dat er gisteravond gebeurd was.
Tien dagen geleden was het nu, dat ze de video banden te zien hadden gekregen. Tien dagen. Voor een omstander klonk dat lang, heel erg lang, maar voor Louis niet. Hij zat hier immers al zeventig dagen.
Gisteravond was een hel geweest. Deze hele afgelopen week, eigenlijk. Na het incident met de videobanden had Louis geen brieven meer durven schrijven. Wonder boven wonder waren degenen die hij al geschreven had, niet weggehaald. Beide jongens veronderstelden dat ‘’het geintje’’ waar de Gluiperd het over had gehad, het brievenschrijven betrof. Zeker weten deden ze het niet, want nadat Ed weg was gegaan en de Gluiperd alleen met hen was, moesten ze hun werk doen. Allebei, tegelijk. Voor het eerst.
Gisteravond moesten ze hetzelfde doen. Hun werk, bij de Gluiperd. Maar dit keer met Ed erbij en dat hield in dat ze foto’s moesten maken. Samen.
Alweer voor het eerst en Harry durfde niet. Het was niet dat hij zich voor Louis schaamde – die had hem wel vaker zonder kleding gezien. Het was gewoon het feit dat hij zijn relatie met Louis, zijn beste vriend, niet wilde associëren met kinderporno of het maken ervan.
Dat werd niet getolereerd.
Voorzichtig streek Louis met zijn vingers over het aangeslagen gezicht van de jongen, die opgekruld onder de deken lag te slapen. De deken, die hier al zeventig dagen lag. Louis zat naast hem op het matras, waakte over de jongen, terwijl hij hoopte dat de pijn langzaam weg zou vagen. Harry’s linkeroog had een blauwe waas over zich heen en de rest van zijn lichaam was gehuld in blauwe plekken. Niet één, niet twee – een stuk of tien. Louis voelde zich meer dan schuldig en hoopte met heel zijn hart dat de jongen gauw verlost zou zijn. Hij hoopte écht dat Harry hier uit kwam, al was de prijs misschien hoog.
Al zou Louis zichzelf van kant moeten maken, als Harry hier maar wegkwam.
Hij bleef doorgaan met het strelen van de jongen zijn gezicht en af en toe maakte Harry een tevreden geluidje. Ondertussen dacht Louis na over de afgelopen week. Ed was er elke dag geweest, bij het eten, maar alleen gisteren hadden ze foto’s moeten maken. Ook had hij zo’n beetje elke keer een brief of pakketje bij zich, bestemd voor de Gluiperd. Zowel Louis als Harry had geen idee wat erin zat, maar vragen durfden ze niet. Absoluut niet.
Wat Louis wel wist, was dat de Gluiperd er allesbehalve bij mee was geweest. Geen enkel pakketje of brief had een glimlach op zijn gezicht getoverd. Elke keer dat de man zijn post opende, leek het te gaan onweren en vertrok zijn gezicht. Vervolgens ging hij schreeuwen en met spullen gooien en werden de jongens weer teruggestuurd naar de kelder. Samen.
Het was echter gisteren dat duidelijk werd dat dit de laatste dag van hun verblijf zou zijn.
Reacties:
O.M.G.!!!
aaaahhh!!
verder, en wel nu!