FanFic.nl

Brieven. | Ft. Hermelien [GEDWONGEN PAUZE]

Brief 3: - A New Letter -

Woorden maakten dingen in me los die ik nooit zou begrijpen.
Mijn zwart geblakerde hart klopte gewelddadig tegen mijn ribben en ik zakte neer aan de oever. Mijn knieën raakten het water en mijn bevende handen zochten naar een nieuw stuk perkament.
Tranen gleden langs mijn wangen en ik hief mijn hoofd naar de hemel.
‘Ik ben je eeuwig dankbaar,’ fluisterde ik en zonder aarzelen begon ik te schrijven.

‘Lyra! Verdomme! Ik wil haar niet kwijt, laat haar gaan!’ Mateo probeerde zich door de menigte te werken, maar het was al te laat. Ik was veroordeeld, ik voelde het.
‘Blijf waar je bent, Mateo Faye, of jij zult haar lot delen.’ Ik hief verzwakt mijn hoofd en keek hem smekend aan.
‘Als je om me geeft, laat me dan gaan.’ fluisterde ik zacht en hij schudde verwoed zijn hoofd.
‘Lyra, je word een demon! Ik wil…’ Ik zou nooit meer horen wat hij wilde. De Raad gaf elkaar de hand en ik stond in het midden van hun cirkel.
‘Vanaf deze dag, zal Lyra Ravenheart, een gevallen Engel zijn. Een demon, een vijand.’ Alles verdween en ik viel, met mijn ogen gesloten. Vallend in het niets, het niets dat mijn einde zou vormen.

‘Niet zo verdrietig, liefste,’ Daniel streek een haarlok langs mijn oor een ik keek hem verslagen aan. Ik kon alleen maar denken aan de sterveling, een sterveling die hoe dan ook zou sterven. Ik moest haar Beschermengel vinden, misschien bezat ik nog genoeg kracht om haar te redden. Alle beetjes helpen toch? en ze had gelijk. Ik wist dat zij mij kon helpen. Ik balde mijn handen tot vuisten en keek Daniel indringend aan.
‘Kun je me naar de Beschermengelen brengen?’ vroeg ik en een grijns overtrok zijn gezicht.
‘Jij, popje.’ Hij nam een adempauze en ik bestudeerde zijn perfecte gezicht.
‘Jij bent duisterder dan ik had gedacht, maar waarom zou ik jou plots gaan helpen?’ Hij hield zijn hoofd schuin en ik zuchtte. Ik moest het doen, dat was mijn plicht. Voor Eleanora. Voor Mateo.
‘Omdat ik het jou vraag,’ zei ik en liet mijn hand over zijn wang glijden.
‘Goed dan, maar op één voorwaarde…’ antwoordde hij hees en ik slikte moeizaam.
‘Kus me.’ zei hij. Het was geen vraag, maar een eis. Zonder aarzelen sloten mijn handen zich om zijn gezicht en drukte ik mijn lippen op de zijne. Hij tilde me op en propte het vel perkament weer in de fles.
‘Jij hebt veel over voor een sterveling, Lyra,’ zei hij en ik bleef hem kussen. Ik wist niet eens waarom en hij grijnsde verlangend. Hij gooide de fles in het meer en trok me mee het water in.
‘Let maar op liefje, straks ga je nog van me houden,’ fluisterde hij in mijn oor.

Reacties: