FanFic.nl

Nightmare

† Hearty by Heart

De dagen en uren waren in elkaar verstrengeld en het potlood krabbelde gehaast over het papier. Zachte regendruppels gleden over mijn handen en ik neuriede mee met de muziek.
‘Blake,’ Ik keek verward op toen Maerwy me omhelsde.
We hadden het hele weekend gespendeerd in het Verboden Veld.
De stemmen waren verdwenen en een leeg gevoel drong zich door mijn hart. Mijn gedachten zochten naar haar, naar zij die mijn dromen had betoverd en mijn hart bij zich droeg.
‘Hoe gaat het?’ vroeg Maerwy zacht en ik haalde mijn schouders op.
‘Het gaat prima,’ antwoordde ik en ze zakte naast me neer.
‘Blake, wat is er aan de hand?’ vroeg ze en haar groene ogen bestudeerden de schets.
‘Ik weet het niet,’ verzuchtte ik en trok de donkergrijze Vans muts over mijn hoofd.
‘Na school gaan we een kop warme thee drinken, beloofd,’ glimlachte ze en ik lachte hoofdschuddend.
‘Jij kent me te goed, Maerwy,’ grijnsde ik en ze zuchtte toen de bel over het terrein echode.
‘Ik zie je tijdens de lunch, goed?’ vroeg ze en ik knikte.
Ze streek een haarlok langs haar oor en slenterde de stenen trappen op naar de inkomhal. Ik kneep mijn ogen samen toen een beangstigende kilte zich om mijn lichaam krulde. Een zilveren Jaguar reed het schoolterrein op en de meeste leerlingen stopten met praten.
Mijn hoofd barstte en ik wreef vermoeid over mijn slapen.
Mijn blik viel op Janita die bij Alexandra stond. Ik glimlachte even en ze zwaaide aarzelend, met een lichte blos op haar wangen.
‘Nog meer freaks, wat is er mis met deze school?’ De schrille stem van Nina omwikkelde me en haar blik stond woedend.
Ze werd gevolgd door Chloe, Victoria en niemand minder dan de flirtkoningen van Chester High zelf. Eleanora Emerson.
Mijn hart hield op met kloppen toen het portier opensloeg.
Een paar inktzwarte ogen gleden over de leerlingen die haar aanstaarden. Haar prachtige kersenrode haren vielen soepel over haar schouders en het schetsboek gleed uit mijn handen.
Ze beet op haar lip en greep de band van haar rugzak stevig vast.
Ze was bang, doodsbang. Ik keek geschokt achterom toen iemand tegen de muur leunde. Een jongen met blond haar keek me vernietigend aan en ik rilde. Het was hij die bij hen hoorde.
‘Verdwijn! Ik meen het, als mijn moeder dit wist…’ ik balde mijn handen tot vuisten en haalde diep adem. Cat liep stug door, haar blik op de grond gericht. Ze droeg een schattige panda sweater en lichtroze glitterschoenen.
Ze keek verlegen op toen ze dichterbij kwam en ik glimlachte.
In haar haren had ze een lichtroze strik en mijn hart hield op met kloppen.
‘Hoi,’ fluisterde ze glimlachend en een warm gevoel drong zich door me heen.
‘Hoi,’ antwoordde ik zacht en ze giechelde terwijl ze het schoolgebouw inliep. Alle ogen waren op mij gericht, zowel verast als verraden.
De jongen met het blonde haar en de zonnebril duwde me grommend opzij en rende haar achterna.
Mij en alles eromheen achterlatend.



De ruitenwissers veegden de woest gevallen tranen weg en de zachte melodie echode door de Bentley. Ik keek in de achteruitspiegel en de koplichten van Matts auto waren het enige wat nog zichtbaar was.
Het wolkendek rommelde en de hemel lichtte op door witte bliksemflitsen.
‘Het spijt me, Blake,’ fluisterde Maerwy en ze keek me even aan.
Ik hield mijn hoofd schuin en ze glimlachte aarzelend.
‘Waarom?’ vroeg ik en ze haalde haar schouders op.
‘Omdat Dores onverklaarbaar word,’ zuchtte ze en ik dacht aan Cat.
Ik had haar gezien in de hal en op de muur bij het schoolplein.
‘Het maakt niets uit, ze is echt. Dat is wat telt,’ verzuchtte ik en haar grip op het stuur verslapte.
‘Wat ga je nu doen?’ vroeg ze zacht en ik sloot mijn ogen.
‘Ik weet het niet, ik weet niet wat er van me verwacht word,’ antwoordde ik en we draaiden de parking van The Dores Inn op.
Het was haast onherkenbaar in de duisternis en ik veegde de damp van het raam toen Matt naast ons parkeerde.
‘Ik begrijp het,’ zei Maerwy en ik opende gehaast het portier.
Matt rende naar de veranda en ik sloeg een arm om Maerwy heen toen we begonnen te rennen.
De warmte omwikkelde ons en Edith zwaaide toen ik de deur achter me dichtrok.
‘Hoi, jongens,’ glimlachte ze en ik knikte vriendelijk terug.
We zochten een tafel achterin en ik herkende enkele gezichten, ik zag mevrouw Goofenhuser druk praten met een oudere man. Hij droeg versleten kleren en had vettig grijs haar. Ze keek mij en Matt minachtend aan toen we voorbij slenterden en ik onderdrukte een grijns. Achteraan zaten de grootste roddelaars van Dores.
De ouders van Eleanora, Avril, Chloe en Nina.
‘Dit lijkt wel op een bijeenkomst,’ mompelde Matt geïrriteerd toen de moeder van Nina hem opmerkte.
‘Bovendien is het hondenweer en is het nog niet eens na vijven,’ hij trok zijn jas uit en we gingen zitten.
‘Niet zo zeuren, Matt. Straks verander je nog in mevrouw Goofenhuser,’ grinnikte Maerwy en ik lachte bij het idee.
Edith wrong zich tussen de opeenstapeling van tafels en keek ons vragend aan.
‘Drie maal thee, alsjeblieft,’ glimlachte Maerwy en ze knikte goedkeurend.
‘Hoe gaat het nog met u, mevrouw?’ vroeg ik en ze keek me dankbaar aan. Ze veegde haar natte handen af aan de schort en keek me aan.
‘Het gaat goed, Blake. Door wat er allemaal gebeurt is komen er weer veel mensen bijpraten,’ ze zuchtte terwijl iemand haar naam riep en ze draaide zich verontschuldigend om.
‘Dores blijft hetzelfde, als er wat gebeurd dan slaan de geruchten in als een bom,’ mompelde ik en Maerwy knikte afwezig.
‘Hoi, Alexandra,’ zei Maerwy en ze bleef zwijgend voor ons stilstaan. Haar dunne losse haar was doorweekt en de ijsblauwe ogen stonden glazig.
‘Maak dat je wegkomt, Blake,’ fluisterde ze schor. Het leek alsof ze zou flauwvallen.
‘Alexandra, gaat het wel?’ vroeg Matt fronsend en ze schudde verwoed haar hoofd.
‘Ze komen, Blake. Je moet vluchten! Vlucht nu het nog kan,’ smeekte ze en ze greep me vast.
‘Wie komt er?’ vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen en haar handen raakten mijn hals aan. Ik deinsde achteruit toen een stekende pijn zich als vuur door mijn aderen verspreidde.
‘Ga,’ siste ze en haar ijsblauwe ogen veranderden in inktzwarte as. Ik greep Maerwy bij haar hand en rende naar buiten.
‘Kun je ons misschien vertellen wat er in godsnaam aan de hand is?’ schreeuwde Matt boos en ik bleef abrupt stilstaan.
‘Ik weet niet wat er gebeurd maar ik weet dat Alexandra het meende,’ zei ik en veegde de regen uit mijn gezicht. De stekende pijn werd erger en ik klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Blake,’ fluisterde Maerwy zacht en ze wilde mijn hand vastnemen.
Ik trok hem los en keek haar indringend aan.
‘Ga mee met Matt, ik kom vanavond weer terug,’ Ze keek me aan alsof ik paranoïde werd en misschien werd ik dat ook wel.
De hemel leek naar beneden te vallen en de bliksem knetterde onrustgevend. Ze gaf me verslagen de sleutels en ik vloekte.
Alles schreeuwde en de stemmen in mijn hoofd bundelden zich weer samen. Een brandend gevoel tekende mijn borstkas en ik voelde hààr pijn.
De Bentley stormde door het landschap en ik staarde gefocust naar de weg. Slechts één route gaf toegang tot de plek waar ik hoorde te zijn, zonder dat mijn moeder, Anna of Violet het zouden kunnen horen.
Ik stapte uit en begon te rennen, op weg naar het einde waar alles was begonnen. Aarzelend bleef ik stilstaan, ik kon haar zien en ze was niet alleen. Cat stond recht voor de jongen met het blonde haar en alles in mijn lichaam zei dat ik moest vluchten. Vluchten zoals Alexandra had gezegd, maar ik deed het niet. Vanaf hier was het raam amper zichtbaar en alle lichten waren gedoofd.
‘Verdomme Cat! Ik had gezegd dat je dit niet moest doen, waarom doe je dit?’ Hij keek haar ziedend aan en ze hief gespannen haar hoofd.
‘Omdat hij me roept, ik heb geen andere keus,’ zei ze zacht en hij sloeg haar.
‘Je hebt wel een keus, als je ook maar iets gaf om je eigen zielige leventje liet je hem met rust.’ siste hij en hij haalde een dolk uit zijn riem.
‘Vlucht maar, ga je gang! Ze gaan je hoe dan ook vinden, Cat. We kunnen er niet aan ontsnappen!’

Reacties: