Hoofdcategorieën
Home » One Direction » The Wizard [END] » Chapter 16
The Wizard [END]
Chapter 16
Laat trouwens aub een reactie achter... er zijn namelijk mensen die zeggen dat ze een melding willen, en vervolgens bij het volgende hoofdstuk niet meer reageren:( Lees dit verhaal dan gewoon niet... xoxoLouis' POV:
'Hou je bek dicht, dom wijf!' roept de heks naar boven. Ik begin langzaam te koken van woede. 'Doe normaal tegen haar!' roep ik boos. De heks draait haar gezicht naar mij toe en begint gemeen te grinniken. 'Oh, het spijt me,' liegt ze. 'Is dat soms je vriendinnetje?' Ik zwijg. Wat als ik ja zeg? Gaan ze haar dan mishandelen om mij de grond in te trappen? De heks pakt me bij mijn schouders en schudt me door elkaar. 'Ik vraag je: IS DAT JE VRIENDIN!?' sist ze hard. Nog steeds zwijg ik. Opeens geeft de man me een harde, pijnlijke klap op mijn wang. 'AU!' schreeuw ik. De man begint te lachen. Ik grijp naar mijn wang, die enorm gloeit. Ik krijg een misselijk gevoel in mijn buik. Wat als ze Demi mishandeld hebben? 'Ik vraag het nog één keer: is dat je vriendinnetje?' vraagt de heks. Ik knik. Dan loopt de man weg, en komt terug met een touw. Hij gaat me toch niet vastbinden...? De heks drukt me hard tegen de stoel aan, en ze scheurt een stukje tape af. Ik weet niet waar ze het vandaan haalt, maar niks verbaasd me echt meer. Voordat ik iets kan roepen, plakt ze het op mijn mond. 'Grmblskgka.' Zoiets komt er uit mijn mond. Ik wil opstaan, maar de man duwt me terug, en hij bindt me vast. Langzaam raak ik in paniek. Dit zijn leugenaars. Ben ik wel dood? Als je dood bent kan je toch niet opnieuw leven? Of kan dat wel in Oz? Te veel vragen, en veel te weinig antwoorden. Overigens nu helemaal geen vragen meer, want ik kan niet praten. Ik laat een woedende grom horen.
Demi POV:
'Hou je bek dicht, dom wijf!' hoor ik de heks roepen. 'Doe normaal tegen haar!' roept een jongensstem. Ik herken het ergens van... Ik denk diep na.. wat trouwens heel moeilijk is, door mijn bonkende hoofd, omdat de heks en die ene man me helemaal bont en blauw hebben geslagen. Dan weet ik het, het is Louis! Meteen rollen tranen van vreugde over mijn wangen... Maar opeens veranderen de vreugdetranen in tranen van verdriet. Louis is ook gevangen... Wat verschrikkelijk! Die arme Louis heeft vast nog helemaal niet in de gaten wat hem te wachten staat... 'Louis! Kan je me horen!?' gil ik. Geen reactie. Ze zullen toch niet z'n mond al getaped hebben? Of hij hoort het gewoon niet. Ik weet het niet. Ik probeer me al uren lang los te rukken, maar het lukt niet. Ik zit vastgebonden op een stoel, met stevig touw. Maar zonder tape op mijn mond. Ik weet niet precies waarom ze het van mijn mond af hebben gehaald, maar waarschijnlijk omdat ik nogal hard schopte.
Louis' POV:
De heks, en de man -waarvan ik overigens heb ontdekt dat hij George heet- zijn al een tijdje de kamer uit. Ik voel me leeg van binnen. Zou het een verdrietig gevoel zijn? Of zou het komen doordat ik echt dood ben? Nee, dat kan gewoon niet. Ik kán niet dood zijn, want dan zou ik toch geen gevoel meer hebben? Dat heb ik wel. Ik heb verdriet. Ik wil zoveel zeggen, zoveel roepen. Zoveel zingen. Dat is het: ik mis het zingen. Ik mis het om op het podium te staan met mijn vier beste vrienden. Ik mis die geweldige fans die altijd voor ons klaarstaan. Ik mis hun gegil, en hoe ze ons aanmoedigen. Ik mis schone kleren. Ik mis Niall's schaterlach, ik mis Liam's wijze woorden, ik mis Harry's Vine filmpjes en ik mis hoe Zayn 'Vas' Happenin!' roept. Ik mis Debby's onhandigheden, ik mis Dorothy's schattige verlegenheid, ik mis Perrie's enthousiasme, ik mis Danielle's grappen, maar het allermeest mis ik Demi. Waarschijnlijk zit ze maar één of twee verdiepingen boven me, maar ik weet niet of ik haar ooit nog zal zien. Ik weet helemaal niet wat ze met me gaan doen.
Opeens vliegt de deur open, en de heks komt binnen. 'Hai skatjuh!' roept ze. Hier word ik enorm misselijk van. 'Kijk eens wie we mee hebben genomen...' Dan komt George ook binnen, Demi meeslepend. 'Kom mee, slet. Opschieten!' sist hij. Ik word boos, maar toch maakt het me niet veel uit: Ik zie Demi weer. 'Hmmmm!' komt er uit mijn mond. Ik wil op haar af rennen, en haar omhelzen. Maar het gaat niet. Zodra Demi me ziet, worden haar ogen groot. 'Louis!' Gelukkig rent ze naar mij toe, en knuffelt me. Ik word er emotioneel van. De laatste keer dat ik haar zag, had ze geen ziel meer. Een traan rolt over mijn wang. Ik hou het niet meer, ik wil zoveel zeggen! Ze laat me los, ziet dat ik huil, en veegt mijn tranen weg. Ik zie dat ze er slechter uitziet dan eerst. Haar make-up is uitgelopen, ze heeft dikke wallen onder haar ogen, en haar lokken hangen sliertig langs haar gezicht. 'Ik heb je gemist,' fluistert ze. Ik knik, en probeer duidelijk te maken dat ik haar nog meer heb gemist.
Reacties:
omg.. ik word misselijk, omdat ik emotioneel ben!
gvd.. demi je bent weer eerder als ik! hahaha!
zie je wel.. jullie zijn voor bestemd demi!
btw snel verder!!
xx
Omg zo cute
Maar die heks, jshshjah
Sorry dat ik soms niet reageer, ik ben op vakantie en heb maar af en toe wifi ^^
Xxx