FanFic.nl

De Kelder

Epiloog

Het kantoor was slechts verlicht door één simpele bureaulamp en hoewel het zo’n beetje de hele ruimte verlichtte, voelde hij zich opgesloten in de duisternis. Raspend haalde hij adem, probeerde hij zichzelf te kalmeren. Het was zijn werk, altijd al geweest en vaak was het moeilijk. Moeilijk en zwaar.
Toch was het dit keer anders. Dit keer ging het om kinderen.
Met trillende, klamme handen pakte hij de kartonnen doos beet en trok het naar zich toe. Zijn laptop schoof hij naar de hoek van het bureau en een zucht verliet zijn lippen. Het was al laat, het gebouw was bijna compleet verlaten en toch wilde hij er nu aan werken. Een vrouw had hij toch niet en zijn dochter was oud genoeg om zichzelf in te stoppen.
De gedachte aan zijn dochter deed hem moeilijk slikken terwijl hij de stapel brieven uit de doos pakte. Hij legde ze netjes voor zich neer op het mahoniehouten bureau, de kartonnen doos zette hij op de grond. Met tegenzin schoof hij zijn bureaustoel aan, haalde een hand door zijn korte, zwarte haren en pakte de eerste brief van de stapel.
Zwijgend begon hij te lezen.

6 Juli, 2008

Vandaag is de dag van het voetbaltoernooi. Ik had me er zo erg op verheugd. Vol goede moed was ik op de fiets gestapt, op weg naar Liam. (...)

De man hield zijn wijsvinger bij de desbetreffende regel en pakte een leeg vel uit zijn bureaula, gevolgd door een pen. Hij schreef de naam ‘’Liam’’ op, samen met de datum en vervolgde het lezen. Met pijn in zijn hart.


(...) Stiekem hoop ik dat ik hier zo snel mogelijk uit mag. Dat ik zo snel mogelijk terug naar jullie mag. Naar jou, naar papa en naar de meisjes. Maar vooral naar jou, mama. Ik mis je. (...)

Zuchtend legde de man zijn pen weg en verfrommelde hij het vel papier met enkele woorden erop. Deze zaak moest opgelost worden, dat was wel duidelijk. Beide jongens verdienden gerechtigheid.
Keiharde gerechtigheid.
Maar ook hij wist dat het op deze manier niet ging lukken. Niet via deze brieven, niet via verhoringen. Natuurlijk moest hij nog met beide jongens praten, natuurlijk moest hij met de ouders spreken en ook met hun vrienden. Maar hij ging het daardoor niet oplossen. Hij niet, Katherine niet, geen enkele agent. De enige manier waarop dit opgelost zou kunnen worden, was door het oppakken van de twee misdadigers. Twee internationale criminelen, waarvan hij allang had moeten weten dat ze hierachter zaten. Niet alleen achter de ontvoering van deze twee tieners, maar ook achter de andere kidnappingen. Die van alle meisjes.
Alle vermoorde meisjes.
Hij wist dat ze er goed aan gedaan hadden de jongens op tijd te vinden. Het gaf hem een soort van veiligheidsgevoel, omdat hij nu wist dat zijn aanpak had gewerkt. Het sturen van pakketjes met dreigingen, het sturen van brieven namens een chief – beide mannen waren erin getrapt. Ze waren dan misschien gevlucht, ontkomen, maar hij en zijn collega Katherine hadden in ieder geval deze twee jongens hun leven terug kunnen geven. En hij wist, met heel zijn hart, dat zij hem er eeuwig dankbaar voor zouden zijn.
Met die gedachte las hij de rest van de brief. En ook van de tweede, de derde en alle anderen. De oudste jongen, Louis, was slim. Hij had bewijs opgeschreven, al deed het de man nog zo pijn zijn woorden te lezen. Hoe dan ook, het was ongelooflijk belangrijk, want zo konden ze het allemaal in verband brengen met de twee criminelen. De twee die dezelfde misdaad bij andere tieners had gepleegd.
Ze zouden de twee mannen oppakken en voor altijd achter slot en grendel opsluiten. Hij zou niet rusten voordat de jongens gerechtigheid hadden gekregen, en zo ook de meisjes.
Al waren ze niet meer op aarde, ze verdienden gerechtigheid. Elk slachtoffer verdiende dat.
En hij zou niet rusten voordat ze gepakt waren.

Dit verhaal is geïnspireerd op een waargebeurd verhaal, dat zich afspeelt in België, 2005. Misschien dat jullie er ooit van hebben gehoord, het heet de zaak Detroux.

Reacties: