FanFic.nl

Zijn Stem

Proloog

Pijn. Alles waar hij nog aan kon denken was pijn. Pijn in zijn hoofd, pijn in zijn armen, pijn in zijn hele lichaam. Pijn in zijn geest, zijn ziel. Het was niet alleen het feit dat hij doodsbang was, al vanaf dat hij zijn ogen had geopend en de binnenkant van een bestelbusje had gezien. Ook was het niet persé het feit dat hij pas gedrogeerd was, op de één of andere manier weer vervoerd en nu hier opgesloten zat.
Nee. Het was vooral het feit dat hij bang was voor verlies. Verlies van dit spel, verlies van zijn vrienden. Verlies van Harry.
Hij wilde Harry niet verliezen. Harry was zijn wereld, zijn aarde, zijn leven en zijn stem. En hij die van Harry, dat wist hij, al heel erg lang. Nou ja, eigenlijk wist hij het technisch gezien nog niet zo lang, maar van binnen wel. Heel diep van binnen.
Voor de zoveelste keer staarde hij om zich heen. Hij bevond zich in een soort kamer, diep onder de grond. Tenminste – daar ging hij vanuit. Weten kon hij het niet, want toen hij bijkwam zat hij hier al. Op een houten stoel, met tape vastgebonden aan de rugleuning. Het spul wikkelde zich om zijn borstkas en armen, die achter de stoel gehaakt waren. Het was een enorm onconfortabele positie, maar hij moest er mee leven. Dat sowieso, voor Harry.
Net op het moment dat hij een deuntje wilde gaan fluiten om zichzelf toch maar van de pijn af te leiden, ging de massieve, stalen deur open. Voetstappen weergalmden door het vertrek en voor enkele seconden leek het alsof hij zich in het riool bevond.
Misschien was dat ook wel zo.
“Goed. Het is bijna zover en je weet wat je te doen staat.” De man die binnen was gekomen sloot de deur, liep naar Zayn toe en hield een camera omhoog. Met tegenzin knikte de jongen, liet zijn bruine ogen dwars door de man heen kijken. Hij haatte hem, verachtte hem, maar kon dat niet laten blijken.
Nog niet, althans.
“Mooi. Dan kunnen we beginnen.” De man streek zijn halflange, bruine haar naar achteren en ging recht voor Zayn staan. Hij drukte de camera aan, richtte hem op het gezicht van de jongen en grijnsde.
“Oké. Ga je gang.” Zayn verzette zijn gedachten naar Harry, liet het gevoel van paniek en moedeloosheid bij hem naar binnen sluipen als vergif. Dodelijk vergif dat door zijn huid heen brandde, zich om zijn botten sloot en daar bleef zitten totdat alles was vernietigd.

Reacties: