Hoofdcategorieën
Home » Overige » Stand alones » ♥|| Nightmare
Stand alones
♥|| Nightmare
Een koude wind suisde tussen de bomen door, liet de overgebleven bladeren ritselen en de takken kraken. Het bos was groot, enorm, en erg bijzonder. Voor haar in elk geval.
Dit was de plek waar ze hem had ontmoet.
Al dagen kon ze alleen nog aan hem denken. Zijn donkere huid, zijn mysterieuze, bruine ogen. Haar zo zwart als de nacht. Het was alsof hij magisch was, alsof ze hem had verbeeld.
Misschien was dat ook wel zo, bedacht ze zich zodra ze op het bladerdek ging zitten. Misschien had ze hem echt verbeeld, bestond de hele jongen niet en waren het slechts haar wanhopige gedachten die hersenspinsels creërden. Waanbeelden.
Die gedachte maakte haar ziek. Leeg, donker. Ze haatte het, haatte alles aan het en terwijl ze daar zo zat, midden in het bos op de grond, voelde ze zichzelf ineens heel klein. Alsof ze slechts een miniscuul deel was van het gehele bos. Slechts één cel.
Ook dat, vond ze, was wel enigszins waar. En opeens voelde ze zich eenzamer dan ooit.
“Je bent niet alleen.”
“Wat?” Verward keek ze om zich heen. Bomen, bladeren, struiken. Allemaal leven om haar heen, maar niet dat specifieke wat ze zocht. Wat ze hóórde. Bomen konden niet praten. Struiken en bladeren ook niet. Toch?
Misschien werd ze wel weer gek.
“Je wordt niet gek. Ik ben hier.”
“Waar?” fluisterde het meisje. Een soort warme gloed wikkelde zich om haar hart, liet haar van binnen langzaam branden. Niet pijnlijk, aangenaam zelfs. Een angename warmte.
Hij was het.
“Kom naar me toe, alsjeblieft.” De wanhoop in haar stem was duidelijk aanwezig, al wilde ze het zelf niet toegeven. Ze wilde niet afhankelijk zijn, van niemand, helemaal niet van een jongen.
Een extreem knappe en mysterieuze jongen die dingen met haar geest deed waarvan ze het bestaan nooit af had geweten.
“Kijk in je hart en je zult me vinden.”
Ze sloot haar ogen. Geheel impulsief, zonder dat ze er überhaupt erg in had, sloot ze haar ogen. De wereld vervaagde naar de achtergrond, werd slechts een figurant in haar eigen film. Zij was de regisseur, de producer – de hoofdrolspeelster. Ze voelde hoe haar lichaam naar achteren werd gedrukt door een ongekende energie, voelde de bladeren om haarzelf heenwikkelen zodra haar rug de grond raakte.
En toen zag ze hem.
Verscholen tussen twee enorme bomen, gehuld in zwarte kledij, stond een jongen. Zijn bruine ogen keken haar mysterieus aan en ze werd naar hem toegetrokken door een vreemd soort kracht. Alsof hij haar riep.
“Ivana,” fluisterde hij met een diepe stem. Hij glimlachte zijn spierwitte tanden blood en een lichte rilling voltrok zich over de rug van het meisje, terwijl ze dichter en dichter naar de jongen toekwam. Hij stak zijn hand uit, spreidde zijn vingers en omklemde de hare zodra ze dichtbij genoeg was. Hun vingers leken samen te smelten en voor ze er erg in had, stond ze recht tegenover hem. Zijn langzame, warme ademhaling kon ze op haar gezicht voelen en opnieuw werd haar hart omklemd door warmte.
“Wie ben je?” fluisterde Ivana. Ze keek hem recht aan terwijl ze haar vraag stelde. De jongen gilmlachte opnieuw, deed nog een klein stapje naar voren waardoor hun neuzen nog geen tien centimeter van elkaar verwijderd waren. En terwijl hij sprak, raakten zijn zachte lippen de hare.
“Mijn naam is Zayn.”
De omgeving verdween. Alles zakte inelkaar, verdween in de grond, alsof het naar binnengezogen werd tot een zwart gat. Ze hoorde Zayn’s lach echoën in haar hoofd, terwijl het bezit nam van haar gedachten. Haar geest, haar ziel. Haar vestand.
De wereld tolde. Haar zicht tolde. Het leek alsof ze in een attractie was gestapt. Een onwerkelijke, gevaarlijke attractie die allesbehalve aangenaam was.
Ze vond het doodeng.
“Zayn!” Haar stem schreeuwde wanhopig om de jongen – tevergeefs. Ze zag hoe hij bij haar vandaan getrokken werd, waarna hij net zoals de omgeving verdween in het zwarte gat. Weggevaagd door haar eigen gedachten.
Paniek nam bezit van haar lichaam en wanhopig probeerde ze weg te rennen. Haar benen leken vastgeketend aan de grond, opgeëist door het bos hemzelve. En toen, heel langzaam, werd ook zij opgeslokt door het zwarte gat.
“Open je ogen.”
Het ding sleurde haar mee naar beneden, perste alle lucht uit haar longen en liet haar lichaam van binnen schreeuwen. De hitte om haar hart had de vorm van vlammen aangenomen. Vlammen, die aan haar lichaam likten als kwaadaardige demonen.
“Open je ogen!”
Ze voelde hoe zijn vingers opnieuw de hare omklemden. Hoe hij haar vastpakte, tegen zich aandrukte en haar een kus op haar voorhoofd gaf. Ze voelde hoe ze samen door de duisternis werden gegrepen, meegesleurd werden.
Weggevaagd werden.
Gillend schoot ze overeind. Ze opende haar ogen, zag de bomen, struiken en bladeren van het enorme bos. Hoorde de wind suizen, de takken kraken. Bladeren ritselen.
Ze was terug.
“Zayn?” fluisterde ze zachtjes. Ze keek omhoog, naar de grauwe lucht. Het kon ieder moment gaan regenen, zoals dat bijna altijd gebeurde in Forks, en misschien was het slim om naar huis te gaan.
Voordat ze weer in slaap viel en zo’n verschrikkelijke nachtmerrie kreeg. Een nachtmerrie, waarin ze de liefde van haar leven had ontmoet. De jongen.
Voorzichtig stond ze op, terwijl een leeg gevoel haar binnenste overnam. Het voelde alsof ze iets vergat, alsof ze iets miste. Hetzelfde gevoel dat haar had overspoeld toen ze hierheen verhuisde. Leeg. Donker. Eenzaam.
Vooral eenzaam.
Ze vervolgde haar weg terug, langzaam takken ontwijkend. Haar gedachten dwaalden opnieuw af naar de donkere jongen, zo erg, dat ze er geen erg in had dat er iemand naar haar stond te kijken.
Tot dat ze hem zag.
Zijn huid was donker en zijn hazelnootbruine ogen staarden haar mysterieus aan. Hij droeg een donkerrood met zwart baseballjack en zijn lange benen waren gehuld in donkere skinnyjeans. Aan zijn voeten droeg hij zwarte designgympen. Onverschillig haalde hij een hand door zijn gitzwarte haren terwijl hij haar aankeek. Aanstaarde.
“Zayn?” fluisterde ze zachtjes, terwijl ze een paar stappen in zijn richting deed. Hij leunde tegen een boom aan, knikte zachtjes als antwoord op haar vraag. Met grote ogen keek ze hem aan, deed ze nog een paar stappen in zijn richting zodat ze nog twee meter van hem verwijderd was. Hij kwam bij de boom vandaan, in haar richting, en stak zijn hand uit. Aarzelend keek ze ernaar, om hem vervolgens te schudden.
“Ik heet-”
“Ivana,” fluisterde hij met een diepe stem. Verward liet ze zijn hand los en knikte, waarna hij weer een stap achteruit deed.
“Jij bent het meisje.” Niet-begrijpend keek ze hem aan. Opnieuw deed hij een stap naar achteren, stond weer bij de boom en legde zijn hand ertegenaan.
“Ik droom over jou. Elke nacht.” Beschaamd sloeg hij zijn ogen neer, wat maakte dat Ivana overspoeld werd door genegenheid voor de jongen. Genegenheid, maar ook verwarring.
“Dat kan niet,” fluisterde ze. Desondanks knikte Zayn, liet zijn ogen opnieuw de hare vinden en voor enkele seconden leek alles om hen heen te verdwijnen. Weggevaagd naar de achtergrond.
“Je moet hier weggaan. Ik ben slecht.” Zijn stem trilde en hij schudde zijn hoofd, deed nog een stap naar achteren en scheurde zijn blik los van de hare. Ze zag hoe hij aanstalten maakte om weg te rennen en opeens werd ze overspoeld door een soort paniek. Een vorm van wanhoop.
“Wacht! Je...” Ze aarzelde, deed een kleine stap in zijn richting en keek hem recht aan.
“Je bent niet de enige die droomt. Ik heb die droom ook over jou.” Ze zag hoe zijn ogen groot werden en hij ongeloofwaardig zijn hoofd schudde.
“Dat is... Onmogelijk,” fluisterde hij. Langzaam kwam hij bij de boom weg en liep hij naar Ivana toe. Opnieuw stak hij zijn hand uit, dit keer om zijn vingers vederlicht over haar wang te laten glijden. Zijn ijskoude aanraking liet haar hele huid tintelen en het was alsof hij iets magisch met haar deed. Iets bovennatuurlijks.
“Wie ben je, Zayn?” De jongen nam het gezicht van Ivana tussen zijn handen, bracht zijn gezicht dichterbij het hare en fluisterde:
“Een zoon van de nacht en jouw onmogelijke liefde.”
Reacties:
WUT!?Dit is zo goed geschreven! En ook zo goed bedacht! Omg, woow.
Forks? Forks is van Twilight! Als ik het niet mis heb.
[strike]Jennifer heeft net de Twilight series afgelezen en ze weet dat niet eens -.-[/strike]
Ik denk dat ik hier verder geen woorden voor heb. Gewoon wouw.
Next?
Briljánt!!!!
Perfect!
Echt gewoon perfect!
x