FanFic.nl

Schijnvertoning

Tell me Why

De herberg was stil. Extreem stil. Echt iedereen sliep, maakte geen enkel geluid en zelfs de buitenlucht hield zich gedeisd. Het was apart, bijzonder en een beetje eng tegelijk.
Nieuwsgierig leunde ik een klein beetje naar voren, wachtend tot Stephan verder zou gaan met zijn verhaal. De jongen was even op mijn netvlies verschenen, hoewel ik natuurlijk geen idee had hoe hij eruit zag. Het enige wat ik kende, was zijn voornaam.
Louis.
“We hadden gedeelde kamers. Twee bij twee en ik deelde in eerste instantie een kamer met een gast genaamd Link,” begon Stephan, “Alleen was hij het er niet helemaal mee eens. Want hij moest een kamer delen met een ‘’homo’’ en dat zag hij totaal niet zitten, want stel je voor dat die ‘’homo’’ hem aanraakte of, erger nog, verkrachtte.” Elke keer dat hij het woord ‘’homo’’ uitsprak, maakte hij aanhalingstekens met zijn vingers. De sarcasme droop van zijn stem af en ik moest moeite doen niet te gaan lachen, puur om de manier waarop hij sprak. Gelukkig ging hij snel verder voor ik er nog over na kon denken.
“Gelukkig voor mij ging Link weg en kreeg hij een individuele kamer. De rotzak. Maar ergens was ik hem dankbaar, want daardoor kwam de jongen genaamd Louis met mij een kamer delen.” Hij stopte even en langzaam sloop er een grijns om zijn lippen die alleen hij kon hebben.
“Louis was knap, is het niet?” Stephan lachte en knikte enthousiast.
“Oooo ja. Geen twijfel mogelijk. Maar je kent het wel, elke jongen die knap is, is hetero.” Ik schudde glimlachend mijn hoofd.
“Elke knappe jongen is homo, Stephan, dat weet je toch?” We lachten voor enkele minuten en zodra het weer stilviel, ging de jongen verder met zijn verhaal.
“We raakten aan de praat en bleken het echt goed met elkaar te kunnen vinden. En toen, op de vierde avond, kusten we elkaar. Ik was zo gelukkig – eindelijk had ik een jongen gevonden die eerlijk en oprecht was. En nog knap ook. Ik dacht, het is te mooi om waar te zijn.” Hij schudde zuchtend zijn hoofd, terwijl hij van positie veranderde.
“Alles ging goed, tot dat er een nieuwe jongen bij onze groep kwam. Zijn naam was Heath.” Mijn hart miste een slag en opnieuw danste er een jongen over mijn netvlies. Zijn haren waren zo zwart als de nacht en zijn ogen zo groen als gras, ook al straalden ze intense verdriet uit.
“Blijkbaar kenden Louis en Heath elkaar al langer. Het zat zelfs zo, dat ze elkaar beste vrienden waren, al vanaf dat ze klein waren. Geen probleem, eigenlijk, maar Louis begon me een beetje buiten te sluiten. Ik weet nog steeds niet of hij het expres deed of dat het Heath’s schuld was... Toch werd ik kwaad op Louis. Hij was tenslotte degene die me begon te negeren, ik bedoel, Heath kénde mij niet eens.” Hij wachtte even en ik knikte als teken dat hij verder kon gaan.
“Ook toen sliepen we in een herberg. De herberg uit het verhaal. Het was de tiende nacht en het stormde verschrikkelijk. Onweer, wind, regen. Alles trok aan de muren en aangezien het gebouw al net zo oud was als mijn overgrootoma... Hoe dan ook – Louis glipte uit bed. Ik deed alsof ik sliep, maar ik hoorde hem de deur openen en weer sluiten. Wat er toen is gebeurd, ken je uit het verhaal.” Ik knikte en liet de informatie heel even tot me doordringen. Het was nu duidelijk hoe Stephan Louis en Heath had leren kennen, hoe hij de namen wist, maar er knaagde nog iets aan me. Want hoe wist Stephan wat er die nacht was gebeurd terwijl Louis hem al dagen negeerde?
“Steph, ik begrijp nog één ding niet.”
“En dat is?”
“Hoe weet jij wat er die nacht op de gang is gebeurd?” Stephans ogen werden even groot en zijn mond vertrok tot een spleetje. Alsof alle lucht uit zijn longen werd geperst – wat ook te voelen was aan de plotselinge, drukkende sfeer.
Shit.
“Laat maar. Ik snap dat het pijnlijk is, ik bedoel, door dat gedoe met Louis en..” Ik schudde mijn hoofd en begon me schuldig te voelen. Hij vertrouwde me dit verhaal toe, zijn geheim, en ik wilde hem direct kaalplukken. Bestoven met vragen. Dat was ongepast, onbeschoft.
Gauw stond ik op van het bed en liep ik naar de deur. Mijn vingers vouwden zich om de klink en net op het moment dat ik hem naar beneden wilde drukken, hield de stem van mijn beste vriend me tegen.
“Wacht.” Ik liet de klink los en draaide me om, bleef staan waar ik stond. Stephans uitdrukking was gepijnigd, een diepe frons sierde zijn voorhoofd.
“Ik was erbij,” fluisterde hij en zodra de woorden eruit waren, zag ik de eerste traan over zijn wang rollen.

***

De plek was nog precies zoals in zijn herinnering. Klein en kaal. Omringt door torenhoge bomen die gevaarlijk heen en weer wiegden in de wind. Hij wikkelde zijn zwarte jas wat dichter rondom zijn lichaam en stapte de plek binnen. Het voelde alsof hij een soort winkel betrad, alsof er ieder moment een deur achter hem dicht zou vallen.
Het gebeurde niet.
Voorzichtig liep de jongen naar het midden, waar hij zich op de grond liet zakken. De koude bladeren likten aan zijn lichaam en lieten hem zachtjes rillen, desondanks voelde hij zich thuis. Alsof hij op bezoek was bij een familielid – bekend maar toch een beetje onwennig.
Nu was alles wat hij kon doen, wachten. Wachten tot dat zijn beste vriend zou komen om hem te helpen met zijn zoektocht. Hij woonde net iets buiten Elanor, in een nog kleiner en saaier dorpje genaamd Etna. Ze gingen beide naar een andere school, maar kenden elkaar als van kinds af aan. Logisch, als je ouders beste vrienden zijn. Waren, eigenlijk.
De tijd die hij nu over had, zorgde ervoor dat hij zijn gedachten af liet dwalen naar haar. Lichtblauwe ogen staarden hem bang aan, intens, en haar vingers strekten zich naar hem uit. Ze opende haar mond, wilde wat zeggen, maar er kwam niets uit.
Ze riep hem.
“Heath!” Hij schudde zijn hoofd en keerde weer terug naar het heden. Het bos, de open plek, de koude bladeren waarop hij zat. Zijn ogen schoten open en voor enkele seconden leek de tijd stil te staan, tot dat hij zijn grijnsende vriend tussen de bomen vandaan zag komen.
“Heath!” De jongen grijnsde, kwam omhoog en klopte de bladeren van zijn kleren af. Een gevoel van genegenheid voor zijn beste vriend overspoelde hem en zodra deze dichterbij was gekomen, gaf hij hem een vriendschappelijke, stevige knuffel.
Het was al zo lang gelden.

Reacties: