FanFic.nl

Ogen

Floor

Die had ze niet aan zien komen.
Die had ze absoluut niet aan zien komen.
Gefrustreerd gooide ze het schriftje terug in haar dashboardkastje, startte ze de motor en reed ze van de parkeerplaats af. Het was een andere parkeerplaats dan eerder die dag, maar toch was het dezelfde: overal groen, bomen, een gezin dat even pauze hield op weg naar vakantie, een enkele vogel en nergens een moordenaar of een ontvoerder of iemand anders om haar te betrappen op het lezen van Kates aantekeningen.
Ze wilde doorlezen. Als er iets was wat ze wilde, was het doorlezen. Ze was op weg naar Jade en ze wilde zeker weten dat het meisje te vertrouwen was, voor ze haar terug bracht naar de rest. En toch had ze er geen tijd voor. Het lezen duurde lang, Kates handschrift bevorderde de snelheid ook niet bepaald en Sharon wilde zo snel mogelijk terug zijn bij Harry en zijn gezelschap. Ze had even door het schriftje heen gebladerd, maar het stuk over Jade was te lang om zich nog aan te wagen. Althans, daar had het op geleken in de paar tellen die ze benutte voor het scannen van de pagina’s. En daarbij: als Jade werkelijk slachtoffer had moeten zijn, kon ze moeilijk heel veel met de bende te maken hebben. Ze zouden hun eigen pionnetjes niet ombrengen, toch? Dat zou het niet waard zijn, zeker niet als het slechts bedoeld was als televisievermaak.
Vol goede moed reed het meisje richting het ziekenhuis. Ze was er kortgeleden nog geweest om alle papieren te ondertekenen, de papieren omtrent de rechtszaak en wist zij veel wat allemaal. Waarschijnlijk hadden ze allemaal getekend zonder te weten waar het werkelijk om ging. Niet meer in staat om na te denken, geen van allen. Behalve Eleanor. Die was er natuurlijk pas enkele uren bij geweest.
De weg door de gangen was niet moeilijk te vinden. Ze moest even zoeken naar het exacte kamernummer, maar het wees zich allemaal redelijk vanzelf en dus stond ze binnen recordtijd voor de deur van de kamer waar ze Floor de laatste keer had gezien.
De deur was gesloten en enigszins vertwijfeld klopte Sharon aan, zich opnieuw afvragend of ze niet beter eerst gewoon het schrift gelezen had kunnen hebben. Ze had altijd kunnen zeggen dat ze verdwaald was, of iets in die richting. Ja, dat was misschien een beter idee geweest.
Maar daar was het te laat voor, want de deur werd geopend en Sharon stond oog in oog met een moe ogende Jade. Haar bruine ogen werden omrand door wallen en haar huid zag bleek. Sharon gaf de schuld aan het feit dat het meisje waarschijnlijk al dagen geen zonlicht meer had gezien.
‘Hi,’ wist ze over haar lippen heen te persen.
‘Hi,’ antwoordde Jade, maar ze maakte geen aanstalten het bezoek binnen te laten. Haar houding werkte Sharon onmiddellijk op de zenuwen. ‘Zeg,’ snauwde die dus, ‘ik ben helemaal vanuit Chesire hierheen gereden dus als je het niet erg vindt, zou ik graag binnengelaten worden.’
‘Voor mij had je niet hoeven komen,’ hielp Jade haar herinneren.
‘Ik kom ook niet voor jou,’ stelde Sharon haar gerust. ‘Ik kom voor Floor.’ Met die woorden wurmde ze zich langs het blonde meisje de kamer in om te zien dat Floor rechtop in bed zat, voor zover het oog reikte geheel vrij van snoertjes en buisjes.
‘We gingen net naar huis,’ legde Jade uit. ‘Dus je komt een beetje ongelegen.’
‘Nee, nee, dat is juist perfect.’
‘Wat?’
Sharon haalde de sleutels uit haar broekzak en liet ze aan haar wijsvinger voor Jades gezicht bungelen. ‘We gaan samenwonen,’ grinnikte ze.
‘Wij?’ vroeg Jade ontzet.
‘Ja, wij.’
‘Wie?’
‘Wij.’
‘Wie zijn wij?’
‘Jij, Floor, ik –’
‘Met jou?’
‘Ja.’
‘En verder?’
‘Harry, Louis, Zayn, Eleanor, Danielle, Perrie en Chris.’
‘Waar komen die vandaan?’
‘Wie?’
‘Perrie en Chris.’
‘Samenloop van gebeurtenissen, het was niet de bedoeling.’
‘En wat als we niet willen?’ vroeg Floor, vanaf haar ziekenhuisbed. ‘Ik had me er nogal op verheugd om eindelijk weer naar huis te kunnen. Jullie zijn allemaal al thuis geweest, hebben jullie familie weer gezien, hebben zin in een avontuur en dat is allemaal hartstikke leuk, maar ik wil gewoon naar huis.’
‘Ik ben bang dat je weinig keus hebt.’
‘Ik heb je Kate anders ook niet horen noemen,’ wierp Floor tegen.
‘Geloof me, je wilt je niet bij Kate voegen.’
Iets in Jades gezicht vertrok, alsof ze doorhad wat Sharon bedoelde. Floors gezicht gaf daarentegen niets prijs dan onbegrip. ‘En wat als ik dat wel wil?’ vroeg ze dan ook bot.
‘Nee, dat wil je niet,’ zei Sharon nogmaals. ‘Maar als je erop staat, kunnen we wel iets regelen.’ Een glimlach vormde op haar gezicht toen ze Floors gezicht enigszins zag oplichten, hoewel het ook vrijwel meteen weer betrok toen ze Sharons glimlach zag. ‘Wat?’ vroeg het meisje op het bed niet begrijpend.
‘Kate is dood.’
Jade schudde verwoed haar hoofd. ‘Ik geloof je niet.’
‘En waarom niet?’
‘Omdat… gewoon, daarom. Je probeert ons er gewoon in te luizen.’
Sharon haalde haar schouders op. ‘Chris wilde me ook al niet geloven. Luister, ik doe dit voor jullie eigen veiligheid. Als ze Kate neergehaald hebben, is de kans groot dat ze ook achter ons aankomen. Philip heeft nog geen enkel spoor gevonden en van uitschakelen is dus nog geen sprake. Wij gaan met zijn allen in één huis zodat we elkaar veilig kunnen houden. Als jullie niet willen komen, prima. Als jullie niet geloven dat Kate dood is – ook prima, maar val mij er alsjeblieft niet mee lastig. Ik heb haar met mijn eigen ogen gezien en geloof me: het was geen mooi decor. En als jullie hetzelfde eindigen als zij, ben ik niet van plan om me ook over jullie vriendjes te ontfermen. Chris is al wel lastig genoeg.’
‘Van wie is het huis?’ vroeg Jade, duidelijk van haar stuk gebracht door Kates dood.
‘Philip.’
Het blonde meisje zuchtte. ‘Wanneer gaan we weg?’
‘Nu, het liefst.’
Beide meisjes draaiden zich richting Floor, die wit weggetrokken op het bed zat. Iets in haar gezichtsuitdrukking vertelde Sharon dat ze zichzelf wijs had gemaakt dat het allemaal voorbij was, en daar was Sharon met het geweldige nieuws dat het nog helemaal niet voorbij was. Sterker nog, met een beetje geluk was het pas net begonnen. Onder de grond hadden ze in ieder geval kunnen genieten van de wetenschap dat er slechts één ingang was. Boven de grond was die zekerheid er niet, en konden ze letterlijk op elk moment van elke kant aangevallen worden. Rustgevend, zonder meer.
‘Ik stond net op het punt om Floor uit te checken,’ zei Jade, nog steeds niet helemaal haar zelfzekere zelf. ‘Dus dat ga ik even doen, en dan kunnen we weg.’
Met die woorden verliet ze de kamer en liet ze Sharon en Floor alleen. De twee meisjes keken elkaar aan, zochten beiden naar woorden en uiteindelijk was Sharon degene die ze vond: ‘Hoe waren jullie van plan naar huis te gaan? Met de auto?’
Floor schudde haar hoofd. ‘Nee, Jade heeft geen auto en ik was niet in staat hierheen te rijden. Ik woon hier niet ver vandaan, dus we zouden met de metro gaan. En een stukje met de bus.’
Sharon knikte. ‘Mooi.’
‘Hoezo?’
‘Dan kunnen jullie gewoon met mij meerijden.’
Dat was het einde van het gesprek en geen van beiden deed een poging tot hervatting ervan. Ze hadden niets te bespreken: ze vertrouwden elkaar niet en ze hadden elkaar vroeger ook niet gemogen. Natuurlijk was dat beïnvloed door het feit dat Floor aan Harry’s kant had gestaan en Sharon niet, maar dat maakte niet dat de onenigheid boven de grond in één keer vergeten was. Dat had Sharon aan Louis al wel gemerkt.
Na enkele minuten werd de onprettige stilte verbroken door Jade en een zuster. De vrouw wenste Floor het allerbeste en met die woorden stond het meisje op van haar bed en liep richting de deur. Ze was duidelijk nog zwak, maar niet te zwak om haar benen te kunnen staan. Het enige wat nog aan de daadwerkelijke schotwond herinnerde, was een verband om haar rechterarm. Het leek haar niet te stoppen bij het lopen, dus trad ze dapper de ziekenhuisgangen door. Jade en Sharon liepen achter haar aan, zwijgend, beiden met dezelfde gedachte: als het neer zou komen op een fysiek gevecht, zou Floor flink in het nadeel zijn.

Reacties: