FanFic.nl

Fallen myself

2. de verrassing

Door de ogen van Rebecca: met een schok word ik wakker. Ik blijf liggen met mijn ogen dicht. Ik had zo’n mooie droom. Dat ik mee mag zingen met Tokio Hotel. Als ik langzaam mijn ogen opendoe zie ik een vreemde kamer. Een rode muur komt op me af. Ik kijk echt tegen mijn bureau met de bekende fotolijstjes. Met de kast en de grote spiegel tegen de andere deur. Langzaam komt het terug dat het geen droom is maar echt. Moeizaam sta ik op en loop naar de kast. Ik haal een zwarte broek met wijd uitlopende pijpen en gouden emblemen aan de zijkant en een zwart topje dat op de rug allemaal lossen gouden draden heeft lopen uit de kast. Ik weet dat de broek uit de mode is maar dat kan me niet schelen hij zit lekker dus aanvaard ik hem. Het topje geeft niks zichtbaar van mijn bh omdat daar het normale deel van het topje al is begonnen. Ik loop met mijn kleren naar de badkamer. Zet de douche al aan om het water op te warmen terwijl ik mijn T-shirt waarin ik slaap uitdoe. Als ik onder de douche stap is water al lekker warm. Ik voel miljoenen kleinen druppeltjes langs mijn lichaam stromen. Na tien minuten zet ik de douche toch maar uit. Droog mezelf af en trek mijn kleren aan. Ik werp een blik in de spiegel en begin mascara op te doen. Ik had zo’n 20 keer minder make-up op als Bill. Mijn haren besluit ik vandaag maar los te laten. Ik ga maar naar beneden. Als ik bij het restaurant aankom zitten Daphne en Phoebe er al. Ik ga bij hun aan tafel zitten zeg ze goede morgen. Ik smeer een boterham met pasta en eet hem op. Op mijn mobiel zie ik dat het al 10 voor 9 is. Snel zeg ik Daphne en Phoebe gedag en pak mijn tas boven. In de tas zit mijn portemonnee en foto/filmcamera. Ook wat foto’s van vriendinnen en een fles water. Je weet nooit wat je nodig hebt. Om negen uur precies loop ik de deur van het hotel uit en zie ik dezelfde zwarte auto verschijnen die me gister ook hier heeft afgezet. Voordat ik bij de auto ben gaat de deur al open en steekt Tom zijn hoofd uit de auto. Als ik in de auto zit trekt hij de deur snel dicht. In de auto zitten alleen Bill, Tom en ik. Bill ziet dat ik bedenkend kijk en zegt: “Georg en Gustav zijn al in onze studio. Alleen Tom en ik blijven een paar nachten bij onze mama slapen. En daarna trekken we ook weer in de studio. Jij blijft hier gewoon ze zullen je wel geen eigen gang gegeven hebben”� “Klopt”� zeg ik. Ik zal ze maar niet vertellen dat heel de woonkamer vol hangt met hun gezichten.

De studio is maar 10 minuten rijden. Tom viste behendig een sleutel uit de zak van zijn veel te grote broek. Hij opent de deur maar kan het niet laten om even aan te bellen. Binnen hoor ik Georg vloekend naar de gang lopen. Het is te zien dat hij net wakker is. Tom krijgt een hele lading scheldwoorden over zich heen. Als Georg mij ziet bedaart hij. “Hé Rebecca lekker geslapen”�, vraagt hij. “Ja”� zeg ik. De jongens lopen naar de kamer. Ik volg ze. Er staat een uitgebreid ontbijt op tafel. Ik hoop dat ze niet op mij gerekend hebben. Gustav ziet mijn gezicht en zegt: “Zeker al gegeten Rebecca”� ik knik. “Zonde”�zegt Tom “ik eet jouw deel wel op. Dit is zo heerlijk.”�hij likt met zijn tong langs zijn lippen. En speelt onbewust met zijn piercing. “Daar had ik een beter gezelschap en een grappig gesprek”� bijt ik keihard terug naar Tom. “Waar ging dat gesprek over dan. En ben ik geen goed gezelschap. Dit schendt echt mijn zelfvertrouwen”� zeurt Tom. “Waar dat gesprek over ging wil je niet weten”� zeg ik. Hij moest eens weten waar het over ging. Phoebe en Daphne zijn echt Tokio Hotel fans. Ze hebben me geen minuut met rust gelaten. Ik kreeg hele verhalen en dromen te horen. Van Phoebe vooral over Gustav en van Daphne over Georg. Ze moesten eens weten dat ik nu bij de jongens aan tafel zit. “Rebecca zullen we het nummer eerst doornemen. En dan oefenen. Je zult wel merken dat David ‘onze manager’ verwacht dat alles meteen goed gaat. Hij zal vandaag dus een keer langs komen. Loop je mee naar de studio”� vraagt Bill. Dat was een abrupt einde aan mijn gedachtestroom. Gustav komt naast me lopen en vraagt; “Waar dacht je nou aan?”� “Hoe dat ik nooit van jullie verlost ben. Mijn vriendinnen in het hotel Phoebe en Daphne zijn helemaal weg van jullie. Dus je snapt waarschijnlijk wel waar ze het continu over hebben”� Gustav begint te grinniken terwijl ik dit zeg. “En wij dachten dat je juiste even tijd voor jezelf had daar. Verkeerd gedacht”� “Nou, soms zou ik liever hier zitten. Daar draai je je om en hangt er een keigrote poster van een van jullie gezichten. Dan schrik je pas. Maar ik blijf wel daar slapen hoor. Gustav mag ik vertellen tegen Daph en Phoeb dat ik jullie dagelijks ga zien of is dat niet verstandig.”� “Weet je zeker dat het vrienden zijn dan geen probleem anders krijg je alleen maar gezeur. Ik zou het ze wel vertellen voordat jou hoofd naast dat van ons in een roddelblad staat. Zolang je maar niet zegt dat we hier wonen. Dan krijgen we hier een hoop fans.”� “Oké, ik zal het niet vertellen”� beloof ik. “Wat zal je niet vertellen”� vraagt Tom. “Niks Tom, dat is een geheimpje tussen Gusti en mij.”� Gustav slaat trots zij arm om me heen en trekt me tegen zich aan. “Tom nu al zo nieuwsgierig? Wie weet gaat ons geheimpje wel over jou.”� “Ik zou maar oppassen Tom”� lacht Georg en slaat Tom op zijn schouder. Tom kijkt me met puppyogen aan. “Mag ik het echt niet weten?”� “Je komt het nog wel een keer te weten”� beloof ik hem. Ik had al een vermoede dat ik ze nog een keer om een handtekening zou moeten vragen . We beginnen met de tekst een keer uitspreken. Dat doen we omdat ik Nederlandse ben. Gelukkig heb ik het al snel onder de knie. Bill zingt een keer allebei de stemmen. Mijn stem zingt de eerste keer zachtjes mee. Na een paar keer lukt het me om het nummer op en fatsoenlijk volume te zingen. Meteen word ik bestookt met complimenten. Na anderhalf uur houden we pauze. Met zijn 5e lopen we naar de keuken. Tom vraagt wat we allemaal willen te drinken. Ik wil een cola. De jongens nemen hetzelfde. Als ik van mijn cola nip voel ik mijn mobiel trillen. Op het schermpje zie ik maarten staan. “Hey broertje”� “Hey zusje, alles goed daar?”� “Ja en met jou en Abby?”� “Ook hoor zijn de jongens een beetje aardig voor je?”� Ik kijk in de gezichten van jongens die me vragend aankijken en begin te lachen. “Ja, ik kan het goed met ze vinden. Je moet ze nu eens zien kijken. En in het hotel heb ik ook al vrienden. Dus als je het vragen moest ik slaap nog niet bij hun. Zit wel in hun huis.”� Dit keer barst mijn broer in lachen uit. Alles wat ik vertel ziet hij altijd helemaal voor zich. “Hoe gaat het met het nummer.”� Vraagt hij na een tijdje. “Goed hoor, maar ik moet ophangen geloof ik. Tom staat stom op zijn horloge te wijzen.”� “Oké ik moest alleen nog doorgeven dat je kinderen je missen en ze je een verrassing via e-mail sturen.”� “Zeg ze dat ik ze ook mis.”�als ik mijn mobiel opberg komen er tranen in mijn ogen. Ik knipper ze snel weg. Nooit gedacht dat ik de dansgroep die ik les geef zo zou missen. De kinderen zijn tussen de 6 en 9 jaar. Zelf ben ik 17. Dansen mijn andere grote passie. Iets waar ik ook in uitblink. Ik heb zelf mijn eigen dansgroep in een club. Waar we voor geld optreden. The Dolls heten we. In de club zijn gelukkig ook kamers voor ons. Zodat we als het heel laat word een keer kunnen blijven slapen. Wat zou Maarten bedoelen met ze sturen je een verrassing via e-mail. “Gaat het wel meid”� vraagt Bill. Als ik me omdraai kijken vier paar ogen me aan. Allemaal bezorgd. “Ja hoor, mag ik zo meteen even hier mijn e-mail checken.”� “Ja hoor”� zegt Bill meteen. “Zullen we dat in de volgende pauze doen.”� In de gang zie ik David staan. “Hallo mensen laat maar eens wat horen”� Ik zing voor de zoveelste keer het nummer. Van David krijg ik ook al complimentjes. Die doen me niet meer echt iets. Iedereen zegt dat ik een geweldige stem heb. David zei ook nog dat we genoeg geoefend hebben. Blij lopen de jongens en ik de studio uit terug het woonhuis in. Bill start alvast de computer voor me op. Hij klikt gast aan hen het account start op. Op internet maak ik mijn hotmail account open. De letters van de dansstudio knallen eruit. In de mail staat een filmpje. Ik klik het filmpje aan en vergroot het. Het intro van de laatste show bereikt mijn oren. Ik voel hoe de jongens meekijken. Er staat nu keigroot Dreams will come alive op het scherm. Nu verschijnt mijn groep met prachtige elfenpakjes. Ze dansen mijn dans op elfjes zijn goed. Dat nummer had mijn band opgenomen. Even word het beeld zwart. Nu staat mijn groep er met bijen pakjes. Ze dansen zoemetje. Er komen nog wat kleine stukjes die ouders hebben opgenomen in de lessen. Ik hoor de jongens lachen. Als laatste staat er heel groot we missen je. Tranen van trots stromen over mijn gezicht. “Dat zijn mijn kinderen”� zeg ik. Gustav slaat zijn armen om me heen. Ik laat mijn tranen een tijdje de vrije loop. Tot ik me bedenk hoe dom dit eruit ziet en begin te lachen. Als ik de jongens aankijk zie ik dat ze niks snappen van mijn plotselinge omslag. Ik richt mijn aandacht terug op het scherm. En begin een mail naar de kinderen te schrijven.

Lieve kinderen
Met mij gaat het goed. en met jullie ook zo te zien. Het filmpje dat jullie gestuurd hebben is prachtig. Dat vond iedereen hier die het gezien heeft. Ik heb heel erg trots op jullie. En vind het jammer dat ik jullie de komende tijd niet meer zal zien. Laat maar weten op welk nummer jullie je volgende dans willen dan kijk ik of ik tijd hebben om de dans te maken. Ik mis jullie ook . xxx-jes Rebecca

Daarna sluit ik de computer af. De rest van de mails bekijk ik wel in het hotel. Ik sta op en ga bij de jongens zitten die hadden zich ondertussen voor de playstation weten te zetten. Ik voel hoe Bill naar me kijkt. Ik kijk hem ook aan en zijn blik gaat terug naar de tv.

Door de ogen van Bill: Ik zet de computer aan voor Rebecca. Klikt voor haar het account gast aan. En loop naar de keuken om een cola voor mezelf te halen. Als ik terug kom zie ik de rest om Rebecca heen staan. Ik hoor een deuntje en ga er ook bij staan. Dreams will come alive staat er op het scherm. Dat klopt wel kijk maar naar ons. Het is ook een stelling van Tom en mij. Nu zie ik een groep kinderen in elfenpakjes ze doen een heel mooi dansje. Alleen ik kan de tekst van het nummer niet verstaan. Ergens hoor ik er wel een heel bekende stem in. Het lijkt wel op Rebecca stem. Het beeld word zwart en nu staan dezelfde kindjes in bijenpakjes op het scherm. Weer dansen ze ongegeneerd hun dans. Het is wel knap. Ik schat de kinderen tussen de 6 en 10 jaar. Hoewel me dat wel heel jong lijkt. Na de dans komen er allemaal filmpjes waar Rebecca ook op staat. Ze ziet er wel schattig uit. Ik zie Tom vol ongeloof naar het scherm kijken. Het pakje dat Rebecca aan heeft is ook wel heel strak. Dat hij Rebecca leuk vind kan ik zo ook wel zien. Maar of hij ook iets met haar zou kunnen beginnen is natuurlijk de grote vraag. Gisteren merkte ik dat Tom’s woorden echt heel erg gemeend waren. Hij wou haar niet kwetsen. Rebecca begint een mail terug te schrijven en de jongens gaan playstationen. Ik laat ze maar. Zo goed ben ik er nou ook weer niet in. Als ik ook in een stoel zit verzink ik weer in gedachten. Ik ben niet blind en ik weet ook wel dat Tom dat doorheeft. Als je hem in de gaten houdt zie je dat hij onbewust te veel naar haar kijkt. Vanmorgen stond hij haar zowat aan te staren. Zelf had ze niks in de gaten. Maar haar zwart met gouden kleding stond haar heel goed. Tom en ik vallen ongeveer op hetzelfde soort meisjes dus ik kon goed aanvoelen wat Tom van ze vind. Dat heeft ons ook ooit hele ruzies opgeleverd maar goed. Ik zie in mijn ooghoek dat Rebecca erbij komt zitten. Onze blikken kruisen elkaar en kijken dan weer naar de tv. Als Gustav en Georg klaar zijn vraagt Tom of Rebecca zin heeft om tegen hem te spelen. Ze lijkt te twijfelen maar als Tom haar dan lief aankijkt slaat ze om. Ik snap niet waarom ze die domme racespelletjes continu doen. Ze zijn het nooit eens beu. Tom geeft Rebecca de andere controller en ze beginnen te spelen. Al snel loopt Rebecca voor. Ze wint het spelletje met gemak. Tom kijkt haar boos aan. Ze zet de controller weg en gaat op zijn schoot zitten. Ik zie de pretlichtjes in Toms ogen. Ze geeft hem speels een zoen op zijn wang. Tom slaat tevreden zijn armen om haar heen en zegt: “Nu moet ik getroost worden. En je gebruikt nu precies de goede manier.”� Niemand lijkt te zien dat Rebecca half schrikt dat Tom dit zegt en haar duidelijk stevig vast heeft. Maar ze doet geen moeite om te ontkomen aan zijn greep. Ze kijkt me even aan. En kijkt dan vlug weg. Ik zag heel duidelijk hoe haar ogen zich hadden gevuld met angst. Bijna met tranen. Maar ze deed niks dus ze zou het wel goed vinden. Toch zit het me niet goed. Wat heeft ze meegemaakt om zo te reageren. Gewoon toelaten maar het niet willen. Of schrok ze gewoon omdat ze niet volledig gewend is aan jongens om haar heen. Maar ze heeft een broer dus die vrienden zullen ook wel geregeld bij haar thuis zitten. Of is ze gewoon niet gewend aan ons en weet ze niet precies hoe ze moet reageren of hoe wij reageren. Ik besluit hiervan niks tegen Tom te zeggen of de andere jongens. Het afwachten of het verbeterd of verslechterd. “Hey Rebecca waar je eigenlijk zo leren spelen. Zo vaak winnen wij niet van Tom. Tom, of heb je haar gewoon laten winnen.”� Hoor ik Gustav zeggen. “Nee ik heb haar niet laten winnen. Maar inderdaad waar heb je zo leren spelen. Daar wil ik ook wel les.”� “Ik kan je wel les geven. Maar ik heb het geleerd van kijken en stiekem proberen als mijn broer niet thuis was. Nu staan alle spullen op een aparte kamer zodat niemand er nog ergens uitgezet word. En een van zijn vrienden heeft me de hele tijd het hele spel geleerd. Van fouten die ik maakte tot de goede dingen. Zo hebben jullie nu een antwoord op je vragen. Alleen thuis mag ik niet meer vaak meespelen omdat ik dan toch meestal wel win en ze daar geen zin in hebben.”� Antwoord Rebecca.”� “Ik wil wel les hoor. Wanneer begint die.”� Hoor ik Tom keihard roepen. Nu kijk ik ook weer hun kant op. Tom kijkt Rebecca met zijn typische grijns aan. Rebecca schudt vol ongeloof haar hoofd. Als Tom langs zijn piercing likt draait ze een keer met haar ogen. Waarom meisjes toch telkens met hun ogen draaien snap ik niet precies. Maar ik vermoed dat ze nu bedoelt aansteller of macho. Ik zie ook dat Tom heel stiekem ooit omlaag tuurt en dan snel weer recht kijkt. Als hij mij voelt kijken kijkt hij me aan. Hij begint als een bezetene te grijzen. En krijgt een blik van zie je wel dat het me gaat lukken in zijn ogen. Hij ziet niet dat Rebecca’s ogen van de een naar de ander glijden. En vragend bij mij blijven hangen. Ik schud lachend mijn hoofd. Hier ga ik geen woorden aan vuil maken. Wat die twee willen doen moeten ze zelf maar weten. Georg en Gustav zijn nog steeds wraak op elkaar aan het nemen. Ik besluit maar een zak chips en een fles cola te gaan halen. Als ik langs de klok loop zie ik dat het al vier uur is. Over een uur worden we al weer opgehaald. Met een zak chips in mijn handen loop ik de kamer weer in. Ga naast Tom op de bank zitten en trek de zak open. Ik houd hem deftig voor hun neus. Rebecca lag net tegen Tom aan. Ze zag er best wel vredig uit. Ze zegt dat ze geen chips hoeft. Maar Tom laat het daar niet bij zitten. Hij pakt een hand chips en houd hem voor haar neus. Jammer voor hem dat ze er niks vanaf pakt. Met gespeelde tegenzin stopt hij in zijn mond. Waardoor hij een duw krijgt van Rebecca. Zelf stop ik ook chips in mijn mond. Na een minuut komen ook Georg en Gustav erachter dat er chips is en word het spel zelf stopgezet. We zijn met zijn allen echt een stel snoepers. Binnen een kwartier is bijna alle chips op. Georg en Gustav zijn alweer aan het spelen en laten het laatste beetje in de zak links liggen. Tom pakt chips en houd het nu net zo lang voor Rebecca neus totdat ze het een keer pakt. Ik kijk vermaakt toe. Normaal vindt Tom het niet erg als iemand niks eet. Maar ze heeft vanaf vanmorgen dan ook niks meer gegeten. Lachend duwt ze Toms hand weg. Ervan overtuigd dat hij het uiteindelijk op zou eten. Maar hij houd zijn hand nog steeds voor haar gezicht. Na een tijdje zet hij zijn arm op haar been. “Tom, laat dat ik eet het toch niet op”� zegt ze boos omdat Tom nog steeds zijn hand voor haar ophoudt. “Nee, ik hou niet op. Je hebt vanaf vanmorgen niets meer gegeten. Dadelijk val je nog flauw. Dus ik houd je vast totdat je dit chipje op hebt. Eet je het niet zit je hier dus nog een tijdje.”� Boos kijkt Rebecca Tom aan en pakt boos het chipje uit zijn hand en stopt het in haar mond. Tom begint te lachen als hij dit ziet. Maar Rebecca kijkt hem met een hele dodelijke blik aan. Oké ze wou het niet eten en Tom drong erop aan maar dit is wel overdreven. Tom snapt er ook niks van. Dat zie ik zo aan zijn gezicht. Als Rebecca dit merkt zegt ze: “Het is niet dat ik niet van snoep of chips houd. Maar ik sport nu even niet meer. En het is niet meer de bedoeling dat ik helemaal niet meer kan dansen door alle chips en snoep die ik hier op heb.”� Een beetje overdreven naar mijn mening. Ze is hartstikke mager. Als ze voelt dat wij haar lichaam volgen met onze ogen slaat ze met een zucht haar ogen neer. Buiten haar ik een toeter met zijn 3e staan we op. Nou ja Tom tilt Rebecca zowat op. Waarna ze begint te gillen dat hij haar los moet laten. Weer zit er een soort van angstige blik in haar ogen. Dat had ik de vorige keer dus goed gezien. Tom zet haar neer als ze ook nog hard met haar benen begint te spartelen. Als we eindelijk in de auto zitten rijd onze chauffeur Christian snel weg. In de auto kan ik mijn mond niet houden over hoe leuk ik de dans van die kinderen had gevonden en gevraagd wie die gemaakt had. Als ze zegt dat zij de eerste dans gemaakt heeft en ook de muziek zakt mijn mond open. Dit had ik niet verwacht. Ze zegt dat ze ook een eigen dansgroep heeft in een club waar ze regelmatig optreden. En dat ze daar ook zelf de dansen van maakt. Ze vraagt zelf als we nog een leuk nummer weten of we het willen zeggen zodat ze kan kijken of ze er iets mee kan. Tom vraagt natuurlijk meteen of hij ook een keer kan komen kijken. “Ja je kan een keer komen kijken. Maar dan is het verstandig om even te laten weten dat je komt. Dan kan ik zeggen wanneer wij optreden en wanneer het rustig is. Want meestal trekken wij zo’n beetje alle mensen.”� Onze monden zakken open van verbazing. Ergens snappen we het wel. Ze heeft een heel mooi lichaam en als je dat samen in een kort rokje zou zetten zouden wij er ook de hele tijd omheen hangen. “Rebecca welke kamer heb je eigenlijk”� vraagt Tom een beetje lomp. “Zimmer 483”� zegt ze lachend. “Ja en waar is die in het hele gebouw”� probeert hij nonchalant te zeggen. Rebecca begint te lachen om zijn gezicht “2e etage blauwe deur door en de 3e kamer rechts. Zo een duidelijk genoeg antwoord op je vraag.”� Zegt ze lachend. Tom knikt tevreden met een brede grijns. Ze duwt hem net iets te hard waardoor hij tegen de deur aankomt. Ik begin te lachen en Rebecca doet al snel mee. Tom lacht echter niet. Als we bij Rebecca’s hotel zijn klemt Tom zijn knie tegen de hare. “Een sorry in de vorm van een kus is op zijn plaats”� zegt Tom. Hij kijkt gemaakt eng. Weer een angstige blik die Rebecca op haar gezicht krijgt. Ze geeft hem snel een kus op de wang en doet bij mij hetzelfde zodat Tom zich niet speciaal gaat voelen. Als ze het hotel in is rijdt Christian ons naar huis. Ik kijk Tom boos aan. Hij zit gelukkig met een grijns om zijn mond. Zijn tong is met zijn piercing aan het spelen. Maar zijn ogen staan heel ver weg. “Bill, zag jij ook af en toe die angstige blik in haar ogen.”� “Ja Tom die zag ik. Maar het heeft geloof ik niks met jou te maken. Want als ze echt bang was geweest dan zou ze je geen kusjes hebben gegeven. Je moet er alleen maar niet meer om vragen.”� “Bill, zoeken we dit met zijn 2e uit.”� “Ik zou best willen maar dan zal Rebecca moeten vertellen wat er ooit met haar is gebeurd. Want dat er iets is gebeurd twijfel ik niet aan.”� Ik zie dat Tom schrikt van mijn woorden. Zwijgend rijden we naar ons huis.

Door de ogen van Rebecca: ik laat me verslagen op mijn bed zakken. Waarom deed Tom dit. En waarom voel ik nog steeds die pijn. Ik ga met mijn hand over mijn onderarm. De littekens zitten er nog steeds. Ze beginnen een beetje te vervagen maar je ziet ze nog wel. Als Frank me dit nooit had aangedaan had ik net misschien wel het lef gehad om Tom op zijn mond een kus te geven. Gewoon kijken hoe hij reageert. Maar Frank zit gewoon nog steeds in mijn hoofd. Ergens ben ik bang dat Tom hetzelfde zou doen met me als Frank. Hij maakt dezelfde soort opmerkingen. Maar tegelijk is hij ook heel lief voor mij. En waarom keek ik meteen paniekerig. Ik weet zeker dat Bill dit ook heeft gezien. De hele middag is in een waas aan me voorbij gegaan. Ik sta op en loop naar de kamer naast de mijnen. Als ik Phoebe binnen hoor roepen doe ik de deur open en loop naar binnen. Ik laat me op haar bed zakken. Klaar om te vertellen dat ik met Tokio Hotel omga. “Meiden ik moet jullie wat vertellen.”� Phoebe en Daphne kijken me raar aan. Ik zucht eens. “Als jullie zo’n fan zijn van Tokio Hotel weten jullie wel van de zangwedstrijd.”� Daphne knikt. “Ik heb aan die wedstrijd meegedaan en gewonnen. Dus sinds gister ken Tokio Hotel. Ik wist alleen niet of ik het wel kon vertellen maar Gustav zei dat ik dat zeker moest doen.”� Ik zie dat Phoebe me met grote ogen aankijkt. Daarna beginnen de 2 meiden keihard te gillen. En gooien zich vol op mij. “Stel je ze een keer voor.”� “Vraag hun handtekening. Of beter hun telefoonnummers”� “He, ik heb hun telefoonnummers. Maar die kan ik toch niet zomaar geven. Dat moet ik ze wel vragen.”� Het was helemaal niet erg om ze te vertellen over Tokio Hotel. En ze pakken het goed op. Ze begrijpen dat ik ze alleen dingen kan vertellen. Foto’s kan laten zien en geen persoonlijke dingen kan geven. Ik vertel ze uitgebreid over wat er vanmiddag gebeurt is. Alleen niet over dat ik bang was dat Tom hetzelfde zou doen als Frank. Ze weten immers ook niet wie Frank is. Ze lachten zelf hoe dat ik Tom in had gemaakt. Als ik die avond in mijn bed kruip om in slaap te vallen heb ik een licht gevoel. Alleen Frank spookt nog door mijn hoofd. Die zal ik snel vergeten zodra ik slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.