FanFic.nl

Zijn Stem

Sneeuw

Het sneeuwde. Kleine vlokjes tikten tegen het raam aan, waar ze smolten en als regendruppels naar beneden gleden. Het waren net verpakte tranen die, zodra ze het glas raakten, uitgepakt werden en hun verdriet de wereld in brachten.
Zachtjes legde hij zijn vinger tegen het glas aan en volgde de regeldruppels. Tik, smelt, glij. De hele tijd. De vlokjes deden hem denken aan Louis, zwevend in de lucht zonder enige zorgen. Zo vrij als vogels dat waren, zo vrij als Louis dat was. Soms probeerde hij net zoals Louis te zijn, gewoon, daarom. Positief, levend. Springlevend. Hij slaagde er niet vaak in dezer dagen, maar bleef het gewoon proberen. Het voelde alsof dat het minste was wat hij nog voor de jongen kon doen, ook al zou hij hem nooit meer zien.
“Harry?” De stem die achter hem vandaan kwam deed hem omdraaien. Zijn ogen vonden de blauwe van de spreker, blauwe ogen met een lichte weerkaatsing. Een weerkaatsing van medelijden, van hoop en van kracht. Een weerkaatsing die Harry meer dan ooit nodig had.
“Wat is er?” Hij liep naar zijn vriend toe, ging naast hem op de bank zitten en staarde in het niets, wachtend tot Niall verder zou gaan met wat hij wilde zeggen.
“Vandaag is de dag.” Harry knikte om de informatie die hij al bezat, desondanks kwam het harder aan dan verwacht. Gewoon, omdat het uit de mond van een ander kwam. Hij kon er niet tegen dat hij de touwtjes niet in handen had, dat hij geen grip had op deze situatie, geen enkele controle. En dat frustreerde hem. Gelukkig kon hij die frustratie omzetten in ijs, in vuur.
IJs was wat hij moest zijn, vuur was wat hij moest voelen. Het was tegenstellend, desondanks klopte het volkomen. Hij wist het, Niall wist het en Liam wist het.
Ze wisten het alle drie – vuur en ijs.
“Harry?” vroeg Niall na een tijdje opnieuw. Harry keek opzij naar de jongen, knikte als teken dat hij verder kon gaan. Verlegen keek deze weg, te genegeerd om Harry in de ogen te kijken. Waarom wist hij niet.
“Ben je niet bang dat... Nou ja. Dat Zayn al...” Niall schudde zijn hoofd en richtte zijn blik op het niets. Een steek voltrok zich door Harry’s buik en hij wist precies waarom. Niall had zijn gedachten hardop uitgesproken. Niet alleen die van Harry, ook die van Liam en hemzelf. Alle drie hadden ze er vaak genoeg aan gedacht en alle drie wilden ze er niets van weten.
Langzaam knikte de jongen met de krullen, terwijl hij zijn groene kijkers door de huiskamer liet dwalen.
“Ja. Ik ben er als de dood voor, Niall. Maar als we alleen zo denken... We moéten het proberen.” Niall knikte, nog niet helemaal gerustgesteld. Harry voelde het, zag hem lichtjes trillen. Hij schoof dichter naar de jongen toe, sloeg zijn arm om hem heen en trok hem wat dichter tegen zich aan.
“Ik ben gewoon zo bang dat we alles voor niets doen en dat één van ons... Harry. Ik ben gewoon bang,” fluisterde Niall, waarop Harry zijn hand om de blonde haren vouwde en zo Niall’s hoofd op zijn borstkas liet rusten.
“Ik ben ook bang. Heel erg bang zelfs. Maar als we vandaag het bericht krijgen – de opdracht – weten we misschien meer. Misschien zit er een foto bij van Zayn. Of een audio.” Harry voelde Niall lichtjes knikken en zwijgend bleven ze zitten, verzonken in hun eigen gedachten. Alles van de afgelopen dagen moest nog verwerkt worden, zat nog vers in hun geheugen gegrift. Bloed, zo rood als rozen. Schoten, zo hard als vuurwerk. En tranen, zo vers als regendruppels die langzaam naar beneden gelden. Alles was vers, alles was echt.
De deurbel ging.
Even gebeurde er niets. Harry verstijfde, Niall slaakte een klein kreetje maar voor de rest niets. Niemand bewoog, niemand veranderde van positie. Gewoon even niets.
Toen het ding opnieuw ging, stond Harry op. Angstig staarde Niall hem na terwijl hij naar de deur van de gang liep, die weer toegang gaf tot de voordeur. Een silouwet stond afgetekend tegen het glas in de deur en direct wist Harry wie het was.
Liam.
Hij begon de deur te ontgrendelen. Al vanaf het moment dat hij thuis was gekomen, had hij extra sloten op de deur laten zetten. Tevens had hij twee alarmsystemen – één op geluid en één op beweging. Ze mochten nu dan heelhuids thuis zijn, voor hoelang was onduidelijk. Hun leven was op dit moment sowieso onduidelijk – afgezien van één ding.
Zayn.
Zodra alle sloten los waren gemaakt, opende Harry de deur en liet hij zwijgend een verkleumde Liam binnen. In zijn bruine haren plakten sneeuwvlokjes en ook onder zijn schoenen zat de koude, witte, verpakte regen.
“Het spijt me van die troep. Ik doe hier mijn schoenen wel uit en dan...” Liam stopte halverwege zijn zin bij het zien van Harry’s gezichtsuitdrukking. Geschokt staarde de jongen naar zijn vriend, die lijkbleek zag en donkere wallen droeg. Harry schonk hem een flauw glimlachje, keerde vervolgens terug naar de huiskamer en ging naast Niall zitten. Even later kwam Liam ook binnen, nam plaats op één van de fateuils die naast de bank stonden en keek Harry bezorgd aan.
“Gaat het?” fluisterde hij, waarop de jongen enkel kon knikken. Hij wilde niet praten, niet nu. Hun aanwezigheid was genoeg. Hun steun. Alleen al het horen van hun ademhaling stelde Harry gerust en gaf hem het gevoel dat hij niet alleen was.
Ze zwegen alle drie, wachtend op het desbetreffende moment. Het moment dat ze op de één of andere manier een bericht kregen. Via de post, via de televisie die aan zou springen, via een postduif. Niemand wist hoe ze het te horen zouden krijgen, alleen wisten ze dat het vandaag plaats zou vinden. Waarom zouden ze anders alle drie een week geleden gemaild zijn? Op dezelfde dag, dezelfde tijd, in dezelfde week hadden ze precies hetzelfde bericht ontvangen.

Je hebt 1 week de tijd, dus bereid je goed voor.
Op 7 januari zul je het merken.
Bel de politie, bel de Geheime Dienst
en jullie vriend zal voor altijd verdwijnen.

Harry had één extra stuk tekst die hem de noodzaak van ijs liet beseffen. IJs moest hij zijn, vuur moest hij voelen. Vuur. IJs.
Tik, smelt, glij.

Wil je Zayn levend terug zien?
Dan heb ik het volgende voor je te doen.
4 keer, doe het goed.
Je hebt maar één kans.
LM SM
Succes.

Vier keer was duidelijk genoeg. Harry moest iets doen. Vier dingen. Tenminste, dat klonk het meest logisch. Natuurlijk wisten ze het niet zeker en het ging moeilijk worden. Ze mochten Des niet vragen, Sarah* niet vragen en Mark*.. De gedachte aan Mark was pijnlijk want die bracht hen terug bij Louis. Louis en sneeuwvlokken.
Toen gingen hun telefoons af.

*Sarah: Een vrouw in de twintig die bij de Geheime Dienst werkt en de jongens in het voorgaande deel hielp bij de zoektocht naar de Panthers, een bende die het voorzien had op Harry en nu Zayn te pakken hebben.

*Mark: Collega van Sarah & Des (Harry's vader). Hij is in het voorgaande deel per ongeluk vermoord door Louis, waarna deze zichzelf om het leven heeft gebracht.

Reacties: