FanFic.nl

Ogen

Verzoening

Hij stond bij het raam, keek naar buiten. De straat was rustig. Er was niemand te zien, nog geen wandelaar, geen fietser, niemand die de hond aan het uitlaten was. Gewoon helemaal niemand. Zuchtend opende hij het venster en klom hij in het raamkozijn. De kans dat er een scherpschutter klaarstond was aanwezig, maar in films konden die ook altijd door het raam heen schieten. Wat dat betreft maakte het dus niet uit, en naar beneden vallen was hij niet van plan.
Genietend van het kleine beetje zonlicht dat tussen de wolken doorpriemde, at hij zijn brood op. In zijn hoofd hoorde hij Sharons woorden echoën: ‘Weet je eigenlijk wel wat we eten?’ Hij schudde de gedachte van zich af, want hij had alleen maar jam op zijn brood gesmeerd en daar zat helemaal geen vlees in. Voor hetzelfde geld voeren ze ons degenen die we zelf omgebracht hebben. Hij kneep zijn ogen stijf dicht, opende ze toen weer en bekeek in het mistroostige zonlicht zijn brood. Rode jam, aardbeien. Geen vlees, nergens vlees. Dapper nam hij nog een hap. Het smaakte hem niet, maar dat verbaasde hem nauwelijks. De onenigheid alleen al had zijn eetlust weggenomen.
Toch moest hij eten. Ze hadden een lange autorit voor de boeg – althans, daar ging hij vanuit, en hij wist uit ervaring dat hij misselijk zou worden als hij die op een lege maag zou trachten af te leggen.
En toch bleef het door zijn hoofd spoken dat Sharon misschien wel gelijk had gehad. De lichamen van de jongens waren nog steeds niet gevonden en die van de meisjes ook niet. Ze hadden alleen Liams lijk, en inmiddels ook dat van Kate. De rest was spoorloos.
Harry kokhalsde, wist nog net op tijd zijn brood binnen te houden en slikte het door met een verwrongen gezicht.
Beneden was het stil. Hij wist niet of ze een aan het discussiëren waren, of aan het ruziën. Voor hetzelfde geld waren ze aan het bedenken hoe ze hem uit de weg konden werken, omdat hij irritant veel aan Zayn en Louis hing.
Misschien dat hij daarom wel in het raam zat.
Zijn kamer was aan de voorkant van het huis, dus had hij overzicht op de hele straat. Op de voordeur. Niemand zou binnen kunnen komen zonder dat hij het zou zien. Tenzij ze via de achterdeur zouden komen, maar die gedachte wierp hij snel van zich af. Hij was al iets rustiger geworden van de medicijnen die Philip voor hem geregeld had. In vergelijking met een dag eerder was hij verrassend rustig en hij had de keuze dan ook heel bewust gemaakt: hij wilde mee met Sharon. Dat was de veiligste optie. En als Louis nog één keer een opmerking zou maken over zijn geestelijke gesteldheid, zou hij een vuist tegen zijn kaak planten.
Terwijl Harry de laatste hap brood doorslikte, hoorde hij zijn kamerdeur opengaan. Hij wist dat er iemand aankwam, had het gehoord aan de voerstappen op de trap en daarna op de overloop. Hij draaide zich niet om, bleef naar de straat staren. De bezoeker was tot stilstand gekomen in de deuropening en leek te wachten op een reactie van de jongen in het raam, maar die kwam niet.
‘Hi,’ sprak hij toen, en Harry herkende de hoge stem van Louis. Hij reageerde niet.
‘Het spijt me,’ sprak Louis en aan de ene kant wilde Harry zich omdraaien om te zien of hij het meende, aan de andere kant wilde hij niet omdraaien omdat hij nog steeds boos was. De woede won en Harry’s ogen bleven gefixeerd op de straattegels enkele meters onder zijn bungelende voeten.
‘Ik meen het,’ ging Louis verder, en toen dat nog steeds geen reactie opleverde, vroeg hij: ‘Als ik dichterbij kom, spring je dan?’
Harry schoot in de lach. ‘Wat?’
‘Nou, je zit daar zo alsof je klaar bent om te springen zodra ik een verkeerde beweging maak.’
Harry schudde zijn hoofd, glimlachte nog na, maar draaide zich nog steeds niet om.
‘Nou?’
‘Nee.’
‘Wat, nee?’
‘Nee, ik was niet van plan om te springen.’
‘Oké…’ sprak Louis aarzelend, terwijl hij richting het bed schuifelde. Het hoofdeinde ervan stond onder het open raam, het voeteinde was tegen het bureau geschoven. Louis nam plaats op het voeteinde, zijn rug tegen het bureau en zo kon hij de zijkant van het gezicht van de jongen in het raam zien. ‘We gaan,’ sprak hij toen.
Uit helemaal niets liet Harry blijken dat hij de jongen gehoord had. Er kwam een vrouw de straat in lopen, waarschijnlijk een jaar of vijftig. Ze droeg een boodschappentas in haar hand en Harry herkende haar als de bewoonster van een huis verderop in de straat. Toen ze langs het raam liep, zag ze waarschijnlijk zijn bungelende voeten vanuit haar ooghoeken, want haar blik voerde plotseling omhoog richting het raam. Harry glimlachte haar toe, ondanks haar geschokte gezichtsuitdrukking. ‘Voorzichtig daar, Styles!’ riep de oude dame hem toe. De jongen knikte glimlachend en zwaaide naar haar. De vrouw liep weer verder, maar niet zonder om de zoveel tellen een bezorgde blik omhoog te werpen.
Harry besloot haar te sparen en klom het raam weer uit, landde op het hoofdeinde van zijn bed. Eenmaal daar keek hij Louis recht aan, zag de zachte uitdrukking in diens ogen. Liefdevol en enigszins wanhopig. En de rode sporen op zijn wangen. De rode kleur van zijn ogen.
Hij had gehuild.
En dat, die aanblik, was voor Harry genoeg om zijn woede te vergeten. Hij werkte zich over het matras heen een weg naar Louis toe en sloot de jongen in zijn armen, voelde hoe die opnieuw begon te snikken. ‘Het spijt me,’ fluisterde de oudste, herhaaldelijk, steeds weer opnieuw.
Door het open raam klonk het geluid van een naderende auto. De motor stopte vlak voor Harry’s huis met ronken en even later schalde de deurbel door het huis. ‘Daar zul je Sharon hebben,’ fluisterde Harry, waarop Louis met trillerige stem aanvulde: ‘Of Perrie, dan staat ons een mooie theatervoorstelling te wachten.’
‘Laten we maar naar beneden gaan,’ mompelde Harry, waarna hij overeind kwam. Hij stak zijn hand uit naar Louis, trok de jongen overeind en liet vervolgens niet meer los. Hand en hand liepen ze richting de deur, maar toen Harry de klink beetpakte, hield Louis’ stem hem tegen: ‘Zijn we oké?’ vroeg hij, een smekende ondertoon in zijn stem.
Harry keek hem aan, zag de gekwelde blik in de ogen en realiseerde zich dat het antwoord enkele minuten geleden al vastgelegen had: ‘Als jij je excuses meende en je vanaf nu als een waardig vriendje gaat gedragen.’ Louis knikte langzaam, trok zijn vriend naar zich toe en kuste hem voor de eerste keer sinds ze onder de grond vandaan waren.
Toen ze elkaar weer loslieten – op hun verstrengelde handen na – daalden ze samen de trap af om een overvolle keuken aan te treffen. Floor en Jade stonden tegen de muur, onwennig. Vooral Floor wist zich geen houding te geven. Ze groetten niet toen Harry en Louis het vertrek binnenkwamen, keken niet eens op. Het joeg Harry de stuipen op het lijf.
In tegenstelling tot de doodstille meisjes, zat Sharon op het aanrecht. Ze groette hen niet met een doorgaande groet, maar keek hen wel grijnzend aan toen ze binnenkwamen. Ze hief tevens haar rechterarm, waardoor de sleutel aan haar wijsvinger vrolijk door de lucht danste. ‘Raad eens?’ vroeg ze.
‘We hebben de postcodeloterij gewonnen en krijgen een nieuwe auto?’ gokte Harry, waarop Louis hem zachtjes een schouderduwtje gaf. Beide jongens glimlachten terwijl ze plaatsnamen aan tafel. Ditmaal kroop Harry niet bij Zayn, maar bij Louis op schoot en hij voelde de bruine ogen in zijn huid branden. Alsof ze probeerden te peilen in hoeverre hij de waarheid had gesproken, die ochtend.
‘Nee, oké,’ ging Harry verder. ‘Wanneer vertrekken we?’
‘Zodra Chris, Perrie en Danielle er zijn.’
‘Wat moeten we meenemen?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, gewoon. Ik bedoel, ik snap dat we kleding mee moeten nemen en zo, maar verder? Is er eten daar? Drinken? Handdoeken en beddengoed? Een waterkoker?’
‘Het is gewoon een huis van hem, dus ik neem aan dat er apparatuur en beddengoed en zo aanwezig is. Zo niet, dan nemen we wel contact met hem op en zorgen we dat het geregeld wordt. Kleding en eten en dergelijke moeten we waarschijnlijk zelf meenemen. Ik weet het ook niet.’
Harry stond alweer op, trok Louis aan de hand mee richting de trap. ‘Inpakken dan maar,’ lichtte hij toe, en samen schoten de jongens de trap op.

Reacties: