FanFic.nl

Fallen myself

5. Romeo

Door de ogen van Tom: ik word wakker met koppijn. Zoveel had ik niet gedronken. Verdooft stap ik onder de douche. Na een kwartier voor de kast te hebben gestaan. Trek ik mijn kleren aan. ik loop naar beneden. Daar zit Gustav al vrolijk te doen. Ik pak een kom met müsli en instaleer me aan de bar in de keuken. Mijn blik gaat richting de klok en ik zie dat het pas 10 uur is. “Ja Tom, het zit je deze ochtend niet mee.”� Ik geef hem een dodelijk blik terug. Als ik mijn ontbijt op heb loop ik naar de badkamer. Poets mijn tanden en loop mijn eigen kamer in. Ik moet hem echt een keer opruimen. Ik pak een aantal petten en bandana’s van de grond en leg ze in de kast. Alle snoeppapiertjes en chipszakken in de vuilnisbak tevreden kijk ik rond. Bill zou zo nog niet tevreden zijn maar voor mij is het opgeruimd. Ik laat me achterover op mijn bed vallen. Langzaam sluit ik mijn ogen. Rebecca schiet meteen voor mijn netvlies. Ik denk aan gisteren. Toen lagen we hier met zijn 2e. Ik weet nu dat er iets gebeurt is. Maar wat? Het enige wat ik weet is dat ze gedwongen is en alcohol een rol speelt. Maar waartoe is ze gedwongen? En welke jongen haalt het in zijn hoofd om dit met haar te doen? Gistermorgen schrok ik van de woorden ich liebe dich naar Romeo. Maar die avond is het duidelijk geworden dat ze door hem nog leeft. Daar schrok ik wel erg van. Het leek erop dat ze hem nodig heeft. Ergens was ik blij toen ik haar mobiel in de keuken zag liggen. Ik weet ook dat ik haar vertrouwen schend als ze erachter komt. Ik was zelfs bang dat ze de keuken kwam binnen gewandeld. Ik pak mijn mobiel en typ het nummer van Romeo in. Nu hopen dat hij opneemt bij een vreemd nummer op dit tijdstip. “Hier Romeo”� klinkt het aan de andere kant van de lijn. “Hallo mit Tom”� zeg ik terug. “Hallo Tom, wie geht es dir.”� “Met mij gaat het goed, maar met Rebecca minder denk ik”� “Hoezo”� “Nou moeilijk uit te leggen.”� “Probeer het toch maar”� “Ik denk dat ze je nodig heeft. Ik weet het niet zeker het is maar een gevoel. Ze krijgt terugblikken van haar verleden. Maar we weten niet wat er gebeurd is. En kunnen haar ook niet goed helpen. Gister zei ze tegen mij dat ze haar leven aan jou te danken heeft”� “Geef je adres over minder dan 2 uur ben ik bij jullie.”� Tevreden leg ik mijn telefoon neer. Over 2 uur dan is het half 1 reken ik snel uit. Of Rebecca er dan al is weet ik niet. Ze was gister hier ook laat weg. Tijd om mijn lieve broertje eens te wekken. Besluit ik. Ik sta op en loop naar de kamer van Bill. Die is vast niet blij als ik hem om half 11 wek. nou ja. Daarvoor zijn we broers. En ik ben ondertussen ook al een uur wakker. Ik doe de deur open en ga op het bed zitten. Bill slaapt gewoon verder. Zijn haar ligt zoals gewoonlijk alle kanten op. Ik zet mijn handen in zijn zij. Hij reageert niet. Dan schreeuw ik in zijn oor “Bill, wakker worden slaapkop.”� Hij schrikt op. Als hij mij ziet gaat hij terug liggen. “Bill”� roep ik nog een keer. “Laat me liggen en ga een ander vervelen zoals Gustav die is toch al op”� is het antwoord. Ik begin te lachen. Ik duw hem opzij en ga naast hem liggen. “Over een uur of 2 uur krijgen we bezoek”� begin ik mijn verhaal. Bill draait zich meteen om en kijkt me met grote ogen aan. “En nee je hoeft je haar vandaag niet speciaal te doen.”� Hij kijkt me ontzet aan. “Tom zou je willen vertellen waar dit over gaat. Door ons dagje vrij moeten we vandaag wel goed repeteren.”� “Ja weet ik. Hij stoort ons toch niet. Hoogstens Rebecca. En wij moeten toch ook nog andere nummers oefenen behalve dat ene met Rebecca dus geen zorgen. Het komt wel goed. Maar we moeten nog wel het huis opruimen en daar ga je mij bij helpen. Romeo is hier waarschijnlijk tussen 12 uur en half 1. en nu is het al kwart voor 11. Je bed uit nu.”� Ik trek de dekens van hem af. Tot mijn verbazing staat hij heel snel op. “Ik ben zo klaar”� zegt hij en weg is hij. Ik kijk deze kamer eens door. Hij is inderdaad veel netter als de mijne. Een half uur later staat Bill weer voor mijn neus. Best wel snel voor hem. “Kom we gaan beneden opruimen”� zegt hij. ik knik. Met zijn 2e lopen we naar beneden. We beginnen alles wat over is van de chinees weg te gooien. De borden in het afwasmachine te zetten. De glazen te verzamelen. Alle chipszakken in de vuilnisbak te gooien. “Goh, ik heb vandaag wel een opruim bui zeg. Ik ben ook al aan mijn kamer bezig geweest.”� “Dat is anders minder te zien”� kaatst Bill terug. Hij loopt de kamer uit en gaat een stofzuiger halen. Hij doet het tapijt terwijl ik in de keuken alles wat niet meer in de vaatwasser past begin af te wassen. Om 12 uur zijn we klaar. “Is Georg al op”� vraagt Bill aan mij. “Nee”� antwoord ik terug. Ik ren naar boven en begin keihard Georgs naam te roepen. Georg komt vloekend zijn kamer uit. Hij staat nog in zijn boxer. “Georg, we krijgen ieder moment bezoek. Ongeveer tussen nu en een half uur. Veel succes met je aankleden.”� Ik loop lachend de trap weer af en glip voordat Gustav de deur dichtdoet de kamer in. “Ik zei toch dat de broertjes Kaulitz alles zouden opruimen”� begint die te fluiten. “Ja, we willen natuurlijk niet dat een fotograaf ons huis fotografeert zoals die eruit zag. Dan worden we meteen afgeschreven.”� “En zal Rebecca ook niet mogen blijven als dat uitkomt. En wat zullen onze ouders daar wel niet van vinden”� gooit Bill er meteen tegen aan. Nu kijkt Gustav verbaast op. Georg staat ondertussen ook beneden. “Welke fotograaf”� vraagt Georg. We horen een bel gaan. Ik ren snel naar de deur. Als ik hem opendoe zie ik Romeo staan. “Jij bent zeker Romeo”� begin ik. “Ja, dat klopt. Jij bent Tom. Is Rebecca er al?”� “Nee, maar zal ook wel ieder moment hier zijn. Daar komt ze aan zie ik.”� Rebecca komt inderdaad aangelopen. Als ze de auto van Romeo ziet begint ze keihard te rennen. Vlak voor Romeo remt ze iets af en valt rechtstreeks in zijn armen. “Kom laten we naar de kamer gaan”� stel ik voor. Romeo tilt Rebecca op en neemt haar mee. Ik doe de deur dicht en volg ze. Ik snap wel waarom Rebecca zo op haar gemak is bij hem. Hij straalt een soort rust uit en vertrouwenschap die niet veel mensen hebben. Als ik de kamer inkom zie ik de andere 3 jongens me vaag aankijken. “Jongens ik zei toch dat we bezoek kregen.”� Zeg ik met een stalen gezicht. “Nou Tom, je hebt concurrentie zo te zien.”� Fluit Georg. Hij kijkt me uitdagend aan. Ziet hierdoor niet dat Rebecca uithaalt en hem slaat tegen zijn arm. Hij wrijft over de pijnlijke plek. “Nou jongens, dit is dus Romeo”� zegt Rebecca.

Door de ogen van Romeo: ik ben al een tijdje op als mijn mobiel afgaat. Een onbekend nummer. Ik kijk naar de eerste cijfers en zie Duitsland. Misschien Rebecca die met een ander nummer belt. “Hier Romeo”� zeg ik. “Hallo mit Tom”� hoor ik. “Hallo Tom, wie geht es dir.”� “Met mij gaat het goed, maar met Rebecca minder denk ik”� “Hoezo”� “Nou moeilijk uit te leggen.”� “Probeer het toch maar”� “Ik denk dat ze je nodig heeft. Ik weet het niet zeker het is maar een gevoel. Ze krijgt terugblikken van haar verleden. Maar we weten niet wat er gebeurd is. En kunnen haar ook niet goed helpen. Gister zei ze tegen mij dat ze haar leven aan jou te danken heeft”� “Geef je adres over minder dan 2 uur ben ik bij jullie.”� Zo snel als ik kan pak ik mijn spullen. Stap in mijn auto en ga op weg naar Duitsland. Het lijkt erop dat Rebecca nog niet weet dat ik kom. Ik hoop alleen dat als ze echt terugblikken krijgt het niet weer helemaal mis gaat. Maar ik heb er het volle vertrouwen in dat dat niet gebeurt. Ik zet de radio aan. ik hoor een nummer waar ik de naam niet van ken. Rebecca zal de naam wel weten. Zij weet van zoveel artiesten namen en liedjes. Ze kan ze bijna allemaal meezingen. Toch is haar aandacht nooit ver weg van Tokio Hotel geweest. Er moet daar iets gebeurt zijn wil ze zo reageren.

Na anderhalf uur kom ik aan voor het huis dat Tom gezegd heeft. Als ik aanbel doet Tom de deur open. Ik vraag of Rebecca er al is. “Nee, nog niet. Maar ze zal zo wel komen. Ik zie haar al.”� Nog geen minuut later ligt Rebecca in mijn armen. Veel snelheid heeft ze niet afgeremd. “Kom we gaan naar binnen”�zegt Tom. Ik til Rebecca op en neem haar mee. Loop de deur door en ga zitten. Tom sluit de deur achter mij. “Zo Tom, je hebt concurrentie’ hoor ik iemand roepen. Rebecca haalt uit en raakt hem op zijn arm. Hij wrijft over de pijnlijke plek. “Jongens dit is Romeo”�stelt Rebecca mij voor. Tegen mij zegt ze “Die met het ontplofte zwarte haar is Bill, met de dreadlocks Tom, het lange steile haar Georg en de laatste is Gustav”� “Wat te drinken”� roept Tom vanuit de keuken. “Ja”�roepen we allemaal terug. Rebecca kijkt redelijk verbaasd om zich heen. “Wie heeft er hier opgeruimd. Gisteravond lagen er chineesbakjes, chipszakken en flessen drinken”� “Goed hé, we hebben zelf gestofzuigd. Met we bedoel ik Bill en mezelf. Georg lag nog in bed en Gustav was verdwenen”� zegt Tom. Met een big smile. “En dus kreeg ik gelijk dat de broertjes wel op zouden ruimen gister”� zegt Gustav kort. “Over gister gesproken”� begint Rebecca en ze neemt een slok drinken “Wat gaan jullie doen met de nummers van Daphne en Phoebe”� twee paar wangen kleuren rood. “Betrapt”�giert Bill het uit. “Wat is er gister gebeurd”�vraag ik aan Rebecca. “Gister zijn we naar het zwembad geweest en hebben we Romeo en Julia gekeken. Mijn vriendinnen in het hotel Daphne en Phoebe zijn ook mee geweest.”� “Gezellig weg en dan moet ik nu komen”� zeg ik verontwaardigd. Ze kijkt me lachend aan. “Moet”� vraagt ze me. “Ja”� antwoord ik. “Tom heeft me opgebeld. Hij zei dat hij dacht dat er iets aan de hand was.”� Ik zei het in het Nederlands dus de jongens kijken ons verbaasd aan. “Tom, hoe kom je aan Romeo’s nummer”�vraagt Rebecca op een toon dat wanneer je haar goed kent weet dat je op moet passen. Tom blijkt dat ook door te hebben. Hij kijkt beschaamd naar de grond als hij begint te praten. “Die heb ik uit je telefoon gehaald. Ik dacht dat je hulp nodig had en gisteren zei je zelf dat je altijd alles met Romeo deelt. Dus besloot ik Romeo op te bellen.”� Verwachtingsvol kijkt hij Rebecca aan. Ze lacht naar hem. “Ik wil niet onbeleefd zijn”� begint Bill “Maar we moeten verder met repeteren Rebecca kunnen we wel missen maar de rest gaat nu met mij mee”� “Ik zing het nummer ook een keer en daarna bekommer ik me over Romeo”� zegt Rebecca. Ze staat op en trekt me mee. Ik loop achter de groep aan. Tom zegt iets tegen Rebecca. En ik loop door. Maar zij stopt. Bill zegt “geen zorgen die komen zo wel”� tegen me.

“Ben je niet boos op me”� vraagt Tom aan Rebecca. Hij pakt haar hand vast. Rebecca stopt met lopen. Met haar lichaam maakt ze duidelijk dat Romeo maar gewoon de rest moet volgen. “Nou eigenlijk wel dat je in mijn mobiel hebt lopen zoeken. Je had het nummer ook kunnen vragen of opzoeken op internet. Maar het is ook heel lief van je dat je dit deed. Dat je zo aan mij dacht.”� Ze kijkt Tom aan. die begint te lachen. Aan zijn gezicht is te zien dat hij blij is dat ze zo reageert. Ze zet een stap naar Tom toe . Ze gaat op haar tenen staan. Tom buigt voorover. Hun lippen raken elkaar hun handen strengelen in elkaar. Lichaam tegen lichaam. Voor hun had dit uren mogen duren. Rebecca zet langzaam een stap naar achter. “Laten we naar de rest gaan”� fluistert ze. “Is goed”� antwoord hij. Hand in hand lopen ze naar de repetitieruimte.

De rest zit te wachten op Rebecca en Tom. Als ze hand in hand aan komen lopen kijk ik Rebecca verbaasd aan. Haar mond vormt dadelijk. “Tom heb je het weer goed gemaakt”� schreeuwt Georg. Rebecca rolt met haar ogen en Tom krijgt een grijns op zijn gezicht loopt naar zijn gitaar en doet het koord om. Rebecca gaat naast Bill op een kruk zitten. Gustav telt af en ze beginnen te spelen. Blijkbaar spelen ze eerst in omdat Rebecca en Bill alles samen zingen. “Nu even het nummer van Rebecca”� zegt Bill. Gustav zet weer in. Tom en Georg spelen mee. Rebecca begint te zingen(roze). Bill (blauw)daarna, het refrein samen.
(het nummer) vertaling
Where are you.
I’m standing in mine room ik sta in mijn kamer
I look in the mirror ik kijk in de spiegel
See standing somebody zie iemand staan
She don’t look at me ze lijkt niet op mij

I’m walking at the street ik loop over straat
Tears walking over mine cheeks tranen lopen over mijn wangen
I don’t look to someone ik kijk niemand aan
Lock me up for the world sluit me af voor de wereld

Refrain:
We are together we zijn samen
Together so alone samen zo alleen
Once we were strong eens waren we sterk
Now we are nothing nu zijn we niks

Turn around from mine image draai me om van mijn spiegelbeeld
Won’t look at someone wil nergens meer op lijken
Don’t think anymore niet meer denken
About nothing nergens aan

Look in the window kijk in het raam
See a half heart zie een half hart
The heart will be heald het hart moet genezen worden
But not for me maar niet voor mij

Refrain

We can find each other we kunnen elkaar vinden
Today, in the night overdag, in de nacht
We will get together we zullen samen komen
Stay forever blijven voor oneindigheid

2x refrain

Ik kan mijn oren bijna niet geloven. Rebecca’s stem matcht perfect met Bill. “Prachtig”� zeg ik. “Danke”� grapt Tom. “Nog een keer in het Duits en dan mag je weg”� zegt Bill. Gustav zet nog een keer hetzelfde nummer in. Als het is afgelopen staat Rebecca op en loopt samen met mij terug naar de kamer. Ik hoor “Tom, let even op. Je mag haar dadelijk achterna”� Rebecca begint te lachen. “Wat is er tussen jou en Tom”� vraag ik Rebecca als we op de bank zitten. “Wel goed”� zegt ze. Ik kijk haar dwingend aan. “Oké, ja we hebben iets”� Ik knik. “Wat zei Tom tegen jou dat je nu hier bent?”� vraagt ze me. “Hij zei dat je terugblikken uit het verleden hebt. Is dat zo?”� Rebecca knikt langzaam. Haar ogen schieten vol tranen. Ik druk haar tegen me aan. “Rustig maar meid”� kalmeer ik haar. Ze haalt een paar keer diep adem. Dan begint ze te vertellen. “De eerste keer dat Frank in mijn gedachten opdook was een paar dagen na aankomst. Toen dwong Tom mij om iets te eten. Op zich was dat best logisch ik had die hele dag ook nog bijna niks op. De dagen daarna werd het niet veel beter. Iedere keer als iemand een vreemde of verkeerde beweging maakte zie ik zijn gezicht weer voor me. Gister kregen Tom en ik iets. Ik dacht dat het wel over was. Maar na het eten begon Tom mij te kietelen. Hij zette me klem tussen zijn knieën. Toen had ik het gehad. Hij besloot dat we moesten praten. Blijkbaat had hij al eerder gemerkt dat er iets is. Bill waarschijnlijk ook. Bij hem op de kamer hield ik het niet meer. Ik zei dat hij me nooit mag dwingen of mij alcohol aanbieden. En ik zei dat ik door jou nog leef. Dat was voor Tom denk ik de aanleiding om jou te bellen.”� Ze blijft even stil. “Romeo blijf je vannacht bij me. Ik droomde afgelopen nacht alles opnieuw. Als dat nog eens gebeurd en ik word alleen wakker trek ik dat niet.”� Ik knik en trek haar nog dichter tegen me aan. zo blijven we nog een hele tijd Zitten. Totdat de deur word open gegooid. Tokio Hotel komt vrolijk binnengewandeld. Georg en Gustav gaan door naar de keuken voor drinken. Tom komt naast Rebecca zitten. Bill maakt het zich gemakkelijk in de stoel. Rebecca wrijft met haar hand langs haar wang. Als ze ziet dat die helemaal zwart is begint ze te lachen. “Bill, mag ik jou spullen gebruiken om mijn gezicht weer te fatsoeneren”� Bill lach en knikt. Samen staan ze op en lopen naar boven. Ik blijf alleen met Tom. “Ze vertelt jou echt alles”� vraagt die me. “Ja”� zeg ik kort. Ik weet niet precies wat ik van hem moest denken. Hij zag er nou niet echt als de betrouwbaarste persoon uit. Maar als Rebecca hem mocht zou het wel goed zitten tussen die twee. De laatste jaren heeft ze niemand nieuws nog echt dicht bij haar laten komen. Althans geen jongens. Tom kijkt me verwonderd aan. “Tom je moet niet proberen uit mij iets los te krijgen wat Rebecca je niet verteld heeft. Ze heeft daar haar eigen redenen voor. Maar het was een goede zet mij te bellen. Het ligt niet aan jouw dat ze zich zo voelt. Je kunt haar alleen maar laten weten dat je er voor haar bent. Als ze er zelf klaar voor is zal ze je alles vertellen maar de kern heeft ze redelijk vertelt heb ik net gehoord.”� Tom knikt.

Bill neemt Rebecca mee naar zijn kamer. Rebecca pakt zijn make-up remover en haalt de zwarte vegen van haar gezicht. Bill gaat op het bed zitten en bekijkt haar via de spiegel. Wie heeft dit met haar gedaan. Wie laat haar zich zo voelen. Wie laat haar niet zichzelf zijn. Want dat hij haar echte ik nog niet echt gezien heeft dat was hem wel duidelijk. Hij heeft kleine stukjes wel ooit gezien. Maar nooit heel lang. Rebecca is klaar met haar make-up en strepen eraf te halen. Ze houd de mascara van Bill omhoog. Ze kijkt hem vragend aan via de spiegel. Hij knikt. Ze doet de mascara op en probeert niet naar de redelijk vragende blik te kijken van Bill. Maar het fijne is hij zegt niets. Geen woord, vraagt ook niet wat er gebeurd is. Zullen hij en Tom ook van alles bespreken. Ik doe dat alleen met mijn vriendinnen. Ik heb Romeo niet verteld hoe dat Tom en ik iets kregen. Ook niet iedereen hoeft dat te weten. Maar als broers en in mijn geval broer en zus krijg je toch al een intieme band. Ik had ook al gemerkt dat ze elkaar soms perfect aanvoelde. Alleen blikken vertellen elkaar al veel. Ze schiet bijna uit met de mascara omdat ze niet zo goed aan het opletten is. Bill krijgt de slappe lach achter haar. Hij komt naar haar toe en pakt de mascara uit haar hand. Langzaam begint hij het opnieuw op te doen. Al snel is alles bijgewerkt en ruimen ze de gebruikte spullen weer netjes op. Ze lopen samen naar beneden.

Rebecca komt de kamer al weer binnen. Ze gaat bij Tom op schoot zitten. Bill komt ertussen zitten. “Ik had Bill belooft een spel mee te nemen waarbij hij zou winnen. Dus dat heb ik ook bij me. Ik zal het een keer alleen voordoen”� zegt Rebecca als Georg en Gustav er ook zijn. Ze loopt naar de playstation en begint van alles aan te sluiten. Even later Dreunt het nummer afraid van Vanessa Hudgens door de boxen.

Just when it's getting good
I slowly start to freeze
Just when it's feeling real I put my heart to sleep
It's the memory I can see
Then this fear comes over me
Understand that I don't mean
To push you away from me

[Chorus]
Why am I so afraid to crash down and lose my heart again
I don't know, I can't see, what's come over me
Why am I so afraid to break down and lose my mind again
I don't know, I can't see, what's come over me

You got a way of easing me out of myself
I can't stay but I can't leave, I am my worst enemy
Please understand that its not you it's what I do
Just when I'm about to run I realize what I've become

[Chorus]
Why am I so afraid to crash down and lose my heart again
I don't know, I can't see, what's come over me
Why am I so afraid to break down and lose my mind again
I don't know, I can't see, what's come over me

Now I wonder what you think of me
Don't kow why I break so easily
All my fears are armed surrounding me
I can't get no sleep
I keep runnin in circles around you
Are you the trap I wanna fall into??

[Chorus]
Why am I so afraid to crash down and lose my heart again
I don't know, I can't see, what's come over me
Why am I so afraid to break down and lose my mind again
I don't know, I can't see, what's come over me

Als ze klaar is begint iedereen te klappen. Ze had geen noot verkeerd gezongen. En het hele nummer naar Tom gekeken. Tom zelf had dat ook door. “Wie nu”� vraagt ze. “Georg en Gustav”� zegt ze als niemand iets zegt. “Wedstrijd of duet”� “Wedstrijd”� antwoord Georg “Zoek maar een nummer uit, je kunt ze ook van mijn mp3 afhalen”� uiteindelijk werd het Metellica met The day that never comes. “Nu Rebecca en ik een duet”� roep ik. Ik zet het nummer vaarwel verleden van Nick en Simon op. Ze begint te lachen. “Ik had het kunnen weten”� roept ze. Samen beginnen we het nummer te zingen

Vaarwel verleden
Ik ga de toekomst in
Het leed is geleden, Dit is een nieuw begin
Ik kijk niet om, Naar wat ik achter laat
Vaarwel verleden, Ik hoop dat het in de toekomst beter gaat.

“En dit ga je doen”� zeg ik als het nummer is afgelopen. Ze begint weer te lachen. “Wat zong je dan”� vraagt Bill. Rebecca vertaalt het even voor hem. “Nu Tom en Bill”� roept Georg. Met Amy McDonald this is the life eindigen de broers net boven Rebecca en mij. Maar aparte wedstrijdjes met de boys wint ze meestal. Alleen met Bill is het spannend omdat ze allebei echt goed kunnen zingen. Maar de rest van de jongens doen het ook niet bepaald slecht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.