FanFic.nl

Nightmare

† Warrior

De schaduwen verdwenen en Cat staarde hem gebroken na.
‘Cat,’ fluisterde ik zacht en haar inktzwarte ogen doorboorden die van mij.
Ze veegde haar tranen weg en ik kwam dichterbij.
‘Je hoeft dit niet te doen,’ fluisterde ze en ik schudde mijn hoofd.
‘Wat hoef ik niet te doen?’ vroeg ik en ze keek me vermoeid aan, haar volle, roze lippen trilden terwijl de kille wind met haar haren speelde.
‘Mij leren kennen,’ zuchtte ze en ik kantelde fronsend mijn hoofd.
‘Ik weet niet wat dit betekend, maar ik laat niemand hier achter,’ zei ik vastbesloten en een glimlach sierde haar gezicht.
‘Je kent mij niet eens,’ antwoordde ze en ik haalde mijn schouders op.
‘Dat maakt niet uit, als ik één ding heb geleerd is het dat iedereen een kans krijgt,’ grijnsde ik en ze lachte hoofdschuddend.
‘Waar zouden we dan heengaan?’ vroeg ze en haar ogen stonden nieuwsgierig, het vormde een beangstigend contrast tegen het kille zwart.
‘Naar mijn huis, of naar dat van jou,’ besloot ik en ze keek ongemakkelijk naar Dark horse Manor.
‘Ik heb geen huis meer,’ fluisterde ze schor en ik beet op mijn onderlip.
‘Ken je iemand die in de buurt woont?’ vroeg ik en ze volgde me naar de vertrouwde Bentley.
‘Ja, maar daar kan ik pas morgenochtend heen,’ ik keek achterom en glimlachte.
‘Dan kun je wel een nacht bij mij logeren,’ antwoordde ik en ze kwam naast me lopen. De hemel werd opengereten door lichtflitsen en de regen doorweekte mijn botten. Ik kon haar niet loslaten, niet nu.



‘Blake!’ Anna stond in de deuropening en ik omhelsde haar geruststellend.
‘Doe me zoiets nooit meer aan, knul! Maerwy belde en ze was helemaal overstuur,’ zei ze geschokt en haar grijsblauwe ogen keken me nauwlettend aan.
‘Het spijt me, Anna.’ antwoordde ik en ze knikte vermoeid.
‘Ik zie dat je iemand bij je hebt,’ zei ze en Cat glimlachte verlegen.
‘Ze zit bij mij op school, ze had ruzie met haar ouders,’ loog ik en Cat kwam naast me staan. Mijn huid tintelde toen haar schouder mijn middel raakte. Anna zuchtte en keek mij streng aan.
‘Jij maakt geen omwegen meer, hoor je dat! O, en wat fijn om jou te ontmoeten lieverd,’ Anna keek Cat vragend aan en ze schraapte haar keel.
Ik kon nog steeds de tranen op haar wangen zien, als bijtend zuur en littekens.
‘Cat, Cat Kidston mevrouw,’ zei ze en we liepen verder de hal in.
De stekende pijn in mijn borst verspreidde zich naar mijn sleutelbeen en ik voelde haar blik branden.
‘Je moeder is aan het werk, Blake. Dus ik zou haar maar niet storen. O, en Violet en ik kijken naar Pride & Prejudice als je zin hebt om mee te kijken, kom je maar.’ Ik knikte glimlachend en hing Cats jas aan de oude witte kapstok.
‘Ga je mee?’ vroeg ik en ze knikte glimlachend, de veilige warmte wikkelde zich als een deken om ons heen en ik schudde mijn hoofd toen de deur van de bureau op een kier stond. Het oranjegele licht van de bureaulamp liet een schaduw over het tapijt dansen.
‘Dit is mijn kamer,’ zei ik en mijn vingers krulden zich om de deurknop.
‘Wauw,’ fluisterde ze zacht en haar vingers gleden over de gestreepte sprei die op het bed lag.
‘Ik slaap wel op de bank, vannacht,’ zei ik en hurkte neer bij een van de lades uit de kleerkast.
‘Dat is erg aardig, Blake,’ glimlachte Cat en ik haalde mijn schouders op.
‘Graag gedaan hoor,’ antwoordde ik en vloekte toen de pijn als vloeiende lava over mijn huid sijpelde.
‘Wat is er?’ Cat stond voor me en haar smalle vingers raakten mijn sleutelbeen aan.
‘Het gaat wel,’ verzuchtte ik en ze keek bezorgd naar me op.
‘Je klonk niet alsof het zomaar iets was,’ mijn blik vond een tattoo op haar sleutelbeen en ze merkte dat ik keek. Het leek religieus en de zwarte lijnen verdwenen in haar sweater.
‘Het is een ankh, niets bijzonder,’ glimlachte ze en ik grinnikte.
‘Het spijt me,’ grijnsde ik en ze lachte hoofdschuddend.
Haar kersenrode haren waren donker en ze veegde enkele lokken uit haar gezicht. Ik wilde haar niet vragen naar de stemmen, ik wilde haar niet vertellen wat er in mij school en ik wilde niet eens weten waarom ze loog over haar naam.
‘Wat wil je gaan doen? Ik waarschuw je voor het filmaanbod bij mijn oudtantes, ze zijn nogal opgaand in Pride & Prejudice,’ lachte ik en ze keek om zich heen.
‘Het leken me aardige mensen,’ zei ze en ik zakte neer in de schommelstoel toen ze mijn verzameling boeken en films opmerkte.
‘Dit had ik niet verwacht,’ glimlachte ze en haar zwarte ogen keken me enthousiast aan.
‘Ik veronderstel dat je me nu afschuwelijk vind?’ grijnsde ik sarcastisch en ze schudde lachend haar hoofd.
‘Waarom zou ik?’ vroeg ze en ze haalde een hand door haar natte haren.
‘Omdat de meesten zich voordoen als stoere gozers, maar dat helemaal niet zijn?’ grinnikte ik en ze haalde haar schouders op.
‘Dat doet iedereen zo ongeveer wel, denk ik,’ zei ze en ik haalde mijn schouders op.
‘Ik laat je even alleen, dan kun je wat rusten,’ antwoordde ik en ze verschool zich onder de veilige dekens. Mijn nagels krabden over de verbrande huid rond mijn sleutelbeen en ik liep de badkamer in. Ik staarde in de spiegel en fronste ongemakkelijk, de huid om mijn sleutelbeen was niet verbrand maar kleurde grauw.



Ik opende twijfelend de deur waarachter mijn moeder zich schuilhield.
Ze was boos, want ze keek niet op toen ik binnenkwam.
‘Mam?’ vroeg ik en ze draaide zich vermoeid om. Haar gezicht was anders, niet boos en niet verdrietig maar vlak.
‘Wat is er, lieverd?’ vroeg ze en ze borg de papieren op in de lade van het bureau. Ik wist dat ze haar schrijfsels of wat dan ook niet aan me zou laten zien. Dat deed ze nooit.
‘Ik wou weten hoe het was gegaan in Inverness,’ begon ik en ze glimlachte hoofdschuddend.
‘Prima, Blake. Jij weet ook wel dat ik het goed kan vinden met Rose en Nicole. Alleen probeer jij mij nu te vertellen dat Cat hier logeert,’ glimlachte ze en ik staarde haar verlamd aan terwijl de pijn weggleed als zeep in een gootsteen.
‘Hoe wist je dat?’ stamelde ik en ze lachte hoofdschuddend.
‘Ik hoorde Anna met jullie praten, je zou moeten weten dat deze muren hier geen privacy bieden,’ ik glimlachte en omhelsde haar.
‘Bedankt, mam,’ zuchtte ik en draaide me vermoeid om naar de deur.
‘Wacht even,’ fluisterde ze en ik keek haar verward aan.
‘Je ziet er grieperig uit, Blake. Vraag Violet maar even om een kop thee met citroenmelisse,’ ik knikte en glipte de gang op.
Toen ik de deur van mijn kamer opende bleef ik in de deuropening staan.
Cat lag verstrengeld in haar dromen en voor het eerst vielen de maskers af.
Ze onthulden wie we waren en wat we echt voelden.

Reacties: