FanFic.nl

Guardian • Stylinson

001

Harry E. Styles
Harry kwam op slag overeind terwijl zijn borstkas gejaagd op en neer ging. Zweetdruppeltjes blonken op zijn voorhoofd en zijn mond hing een stukje open van schrik en verbazing. De krullenbol had wel vaker last van dromen die langzaamaan veranderden in angstaanjagende nachtmerries, maar deze nacht was het -het toppunt geweest. Alles leek zo echt, het leek wel alsof het brandende gevoel dat in zijn borst opwelde echt was geweest. Alsof de pijn die hij voelde helemaal niet verzonnen was.
Harry wreef met de palm van zijn hand het zweet van zijn gezicht, waarna hij lichtjes trillend de deken van zich afsloeg en zijn voeten op het zachte tapijt van de vloer zette. Hij stond op, verliet de slaapkamer om vervolgens de badkamer binnen te lopen en een glas uit zijn badkamerkastje te halen, wat hij vulde met koel water dat uit de kraan stroomde. Hij nam kleine slokjes van de vloeistof terwijl hij naar zichzelf staarde in de spiegel. Er waren kringen zichtbaar onder zijn ogen en zijn onderlip trilde nog een beetje van schrik.
Harry besloot om het glas terug te zetten in het kastje nadat hij al het water had opgedronken, waarna hij lichtelijk nerveus terugliep naar zijn slaapkamer. Hoewel hij een volwassene was van negentien jaar oud was hij nu bang, bang om zijn ogen weer te sluiten en diezelfde nachtmerrie die hij nu al weken had opnieuw te beleven.
Terwijl Harry op zijn bed ging zitten trok hij de dekens om zich heen, waarna hij zich als een bolletje wol erin nestelde en enkel zijn gezicht nog tussen de lakens uit piepte. Hij rilde nog, aangezien hij net enkel in zijn ondergoed richting de badkamer was gelopen. De winternachten waren koud, maar de krullenbol weigerde een pyjama aan te schaffen. Het liefste sliep hij gewoon zonder kleding.
Harry was zo diep in zijn gedachten verzonken, maar toch schrok hij op toen hij zacht gemompel hoorde. Nee, gepraat. Iemand fluisterde. Was hij weer in slaap gevallen?
'Dit is niet echt, Harry. Het is niet echt.' fluisterde hij tegen zichzelf terwijl hij de stem probeerde te negeren, maar het gefluister werd enkel luider en verstaanbaarder.
'Wat is die jongen nou aan het doen?'
De stem klonk verbaasd en tegelijkertijd nieuwsgierig, maar het was genoeg om Harry een gevoel van angst toe te dienen. Er was iemand in zijn huis, en hij wist niet wie het was. De stem kwam hem niet eens bekend voor.
'Ga weg!'
'Zeg nou niet dat hij me kan horen...'
Harry keek verwilderd om zich heen totdat zijn stem wat vaster klonk, maar zekerder van zijn zaak werd hij niet. 'Laat me met rust!' schreeuwde hij, terwijl zijn ogen zo groot als schoteltjes werden en hij zichzelf lichtelijk heen en weer begon te wiegen. Dit was iets om krankjorum van te worden, die stem zat toch niet in zijn hoofd? Of wel soms?
'Dit is onmogelijk, het is niet de bedoeling dat hij me hoort.' De stem klonk steeds verbaasder.
'Ga. Weg!'
Harry's geschreeuw werd steeds luider en de angst die zich in zijn maag had genesteld begon op te wellen. Een golf van misselijkheid vermengd met vrees ging door zijn lichaam heen, waardoor hij bijna begon te tollen.
Opeens gebeurde er iets wat Harry, noch de stem had verwacht. Streepjes wit licht verschenen op de muur en langzaamaan werd het silhouet van een persoon zichtbaar. De persoon droeg vleugels op zijn rug en was vrij tenger, maar niet mager. Het was het mooiste wat Harry ooit had gezien, maar ook het meest griezelig.
'Jij...' begon de krullenbol, waarna hij richting het silhouet staarde dat langzaamaan meer vorm en kleur begon te krijgen. Uiteindelijk was er dan toch een echt persoon zichtbaar, die net zoals Harry aan het staren was. 'Jij bent diegene uit mijn nachtmerries.'

Reacties: