FanFic.nl

One Shots • 1D Bromances

Ticking Away • Ziall

Zayn liet een zucht uit zijn mond ontsnappen terwijl hij zijn hand liet zakken. De ongerustheid begon langzaamaan toch in zijn maag te nestelen en de tic die hij had, ofwel het bijten op de binnenkant van zijn onderlip, begon ook weer op te spelen. Zijn tanden hadden zich net in het zachte, soepele vlees van zijn lip gezet toen hij besloot om nog een enkele keer hard op de voordeur te bonzen, maar tevergeefs. Niemand opende de deur die toegang gaf tot het vertrek van zijn beste vriend en tevens zijn geheime liefde, Niall Horan. Niall wist het waarschijnlijk niet, maar Zayn was nu al zeker vier maanden verliefd op de blonde Ier. Hoe het was ontstaan was voor velen onbekend, maar de getinte jongen wist het nog maar al te goed. Het gebeurde op een typische lenteavond, de avond waarop hij en Niall besloten om nog een snelle wandeling te maken door het bos dat aan Zayns huis grensde. De roze bloesem viel met bakken uit de lucht - ofwel de bomen, en de sfeer was verschrikkelijk ontspannen. Het was stil, maar niemand leek er moeite mee te hebben.
Toen Zayn die avond naar Niall had gekeken die als een klein kleutertje tussen de bomen huppelde en af en toe wat bloesem oppakte om die vervolgens met een speelse blik richting Zayn te werpen, leek zijn hart wel een sprongetje te maken. De liefdevolle lach van de Ier werd vanaf dat moment onweerstaanbaar, en zijn ijsblauwe ogen werden een magische poel vol met sprankels.
Zayn schudde zijn hoofd zodat de vredige gedachte uit zijn hoofd verdween. Hij wilde hier nu niet aan denken, hij moest zich nu focussen op het feit dat niemand de deur had geopend na een halfuur wachten. Zijn vriend had hem nota bene drie dagen geleden verteld dat hij vandaag klaar zou staan om samen met hem naar de stad te rijden zodat ze samen een terrasje konden pikken. En nu? Nu was er niemand thuis. Het baatte Zayn zorgen, Niall sloeg een gratis etentje nooit af.
'Er moet toch iets zijn...' mompelde Zayn tegen zichzelf terwijl zijn tanden ondertussen zijn onderlip aan het doorboren waren. Zijn ogen gleden over de deurmat en uiteindelijk over de dakgevel, waarna er een zachte twinkel in zijn chocoladebruine ogen verscheen. Hij hief zijn hoofd triomfantelijk op toen hij op zijn tenen ging staan, waarna hij met zijn vingers zocht naar de zilveren sleutel.
'Bingo.'
Zayn griste het zilveren sleuteltje uit de dakgevel, stak hem in het slot van de voordeur en opende deze met een ferme zwaai, waarna hij aarzelend rondkeek. Het was doodstil in het huis. Het enige geluid wat er te horen was, was de tikkende klok die Niall ooit van zijn grootmoeder had gekregen. Er was geen spoor van Niall te bekennen, niets.
Zayns oog viel uiteindelijk op een briefje dat op de salontafel in de woonkamer lag, waarna hij er onmiddellijk naartoe snelde. Normaal gesproken zou hij nooit tussen de spullen van zijn vriend gaan neuzen, zelfs niet als ze rondslingerden. Maar deze keer was een uitzondering. Niall was weg, en Zayn wilde antwoorden.
Hij griste het papiertje van de tafel af en zijn ogen gleden pijlsnel over de regels heen. Zijn ogen werden groter naarmate de tijd verstreek, en uiteindelijk waren ze zo groot als schoteltjes.
Niall... Hij moest hem vinden. Nu.

Het had de getinte jongeman twee luttele minuten gekost om het huis van de Ier te verlaten, in zijn auto te springen en vervolgens met een veel te hoge snelheid richting de oude brug te rijden. Op de een of andere manier wist Zayn precies waar Niall zich nu zou kunnen bevinden, waarschijnlijk omdat hij wist wat Nialls favoriete plekjes waren. Het bos dat grensde aan Zayns huis, het park met een vijver vol eendjes en de oude brug, waar Niall graag wandelde nadat hij een ijsje bij de plaatselijke ijssalon had gehaald.
De rit duurde niet te lang, maar Zayn reed als eerste naar deze plek toe omdat dit het meest dichtbij lag. Daarbij was het de meest geschikte plek voor de Ier zijn doeleinden.
'Verdomme!'
De getinte jongen had het geroepen toen hij zijn auto had geparkeerd en als een gek richting de brug was gerend, waar de blonde piekjes van Niall al zichtbaar waren. Hij had gelijk gehad, hij had altijd al gelijk gehad.
'Niall!'
De blonde jongen keek op toen hij zijn naam hoorde en was eventjes afgeleidt, waardoor hij zijn evenwicht eventjes leek te verliezen. Hij balanceerde onzeker op de houten balken van de brug, terwijl hij naar het water onder hem tuurde.
Zayn nam de afleiding aan als een kans en schoot richting de jongen, waarna hij hem met een snelle beweging van de balk trok en hem in zijn armen sloot, waarna de tranen die inmiddels in zijn ogen stonden over zijn wangen begonnen te stromen. 'Wat deed je nou?'
'Een einde maken aan deze hel.'
'Waarom, Ni? Waarom? Er zijn mensen die van je houden,' zei Zayn terwijl hij de brok in zijn keel probeerde weg te slikken.
'Wie dan, Zayn? Mijn ouders praten niet eens meer tegen me sinds ik heb bekend dat ik op jongens val!'
Zayn slikte nog een enkele keer en draaide Niall om in zijn armen, waarna hij met een voorzichtige beweging zijn kind vastpakte en ervoor zorgde dat de kleinere jongen hem aankeek. 'Ik. Je bent alles voor me. Jij bent die lieve, kleine Ier die mijn hart sneller laat slaan. Ik hou van je, Niall.'

Reacties: