FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 29 (25-34) SLOT

PETER
Als alle gevangenen in de bamboekooien zijn gezet en Hannibal wakker is geworden, vertellen we hem over ons nachtelijk avontuur. Smakelijk kauwend op een stuk brood luistert hij met lachende ogen. In de verte horen we een helikopter naderen en het is bepaald geen kleintje. Met z'n allen lopen we naar het veldje. We begroeten Frank en de piloot. Er kunnen tien gevangenen mee, die meteen worden opgehaald en ingeladen.
Zodra Frank uit het zicht is, komt Murdock aangevlogen. Ook al met een grote legerhelikopter. We weten welke opdracht hij van Frank heeft gekregen en gaan zijn passagiers halen. Ik zoek Geronimo op. Hij heeft de hele nacht bij zijn vrouw en de kinderen gezeten en is dan ook doodmoe.
"Jullie mogen als eersten met Murdock mee, hij brengt jullie naar het ziekenhuis," zeg ik zacht.
Geronimo pakt zijn spullen, die ik van hem overneem. Zelf draagt hij Paula naar de helikopter. Zijn dochtertje Quinty loopt met mij mee en het neefje gaat met een indiaanse verzorgster mee. Als Geronimo en zijn gezin plaats hebben genomen, komt Face aanlopen met Roberto en zijn gezin. Ook zij gaan naar het ziekenhuis.

FACE
Het zal zeker nog wel even duren voordat wij eindelijk met de helikopter mee mogen, denk ik.
Ik help ook wat gezinnen de heli in met natuurlijk de bijbehorende bewakers.
In de rivier was ik mijn gezicht en armen. De stank gaat er helaas niet vanaf. Peter is me achterna gelopen. Samen zien we Murdock vertrekken. Dan zie ik een zwakke vrouw lopen. Ze loopt in onze richting en gebaart naar de heli dat ze haar mee moeten nemen. Murdock ziet het niet en vliegt weg.

PETER
De vrouw is op het geluid van de heli afgekomen en staat nu verdrietig te kijken. Haar dochtertje hangt slap in haar armen. Snel rennen Face en ik naar haar toe. Ik vraag waar ze vandaan komt. Ze antwoordt dat ze ontsnapt is en dagen samen met haar dochtertje in het oerwoud heeft gezworven. Ik zucht en breng ze beide naar de tenten. De moeder mankeert niets maar het dochtertje wel. We moeten de tent uit als ze het kleine meisje behandelen. De moeder barst in tranen uit. Plots zie ik Rio naast ons staan met tranen in zijn ogen.
“Alice!” roept hij en sluit de vrouw in zijn armen.
“Waar is Zoë?” vraagt Rio.
Alice wijst angstig naar de tent waar ze bezig zijn met het behandelen van haar dochter.
Uren gaan voorbij, maar dan komt er een helikopter aan. Rio gaat nu ook mee, samen met zijn vrouw en dochter die al wat opknapt.

HANNIBAL
De avond was ondertussen gevallen. Met de koker gevuld met pijlen en de boog liep ik terug naar mijn slaapplaats. Eindelijk even rust. De volgende dag betekende dat we naar huis gingen. We hadden al afscheid genomen. Dat bleef moeilijk. Ik viel in slaap met Eugon bij me. Hij wilde nog een laatste nacht bij me blijven.
Na een paar uur kwam de zon al op. Eugon snelde de tent uit toen hij het team aan zag komen. Hij trok mij meteen mee. Ik liep maar met hem mee, al was ik nog niet helemaal wakker. Toen ik eenmaal wakker was, luisterde ik met een stuk brood in mijn handen naar het spannende avontuur wat ze hadden beleefd in de grot.
Even later kwamen er helikopters aan. In de eerste die landde zat Frank. We konden meteen tien gevangenen inladen. Na een groet vlogen ze weg. Toen hij uit het zicht verdween landde de tweede waar ons team in zou stappen, maar eerst sturen we Geronimo met gezin en Roberto naar het ziekenhuis. Ook Race en zijn gezin konden mee.
"Murdock, vraag aan Frank of hij politieagenten wil meenemen in verband met de drugsvangst," zei ik.
Nu was het wachten op de heli met de politieagenten. Ik keek BA aan.
"Ga je je over je vliegangst heen zetten of moet het weer op de ouderwetse manier?" vroeg ik grijnzend.
Dit was vragen naar de bekende weg, maar toch wilde ik dat BA zijn angst een keertje zou overwinnen. Hij haalde naar mij uit maar ik kon zijn vuistslag ontwijken.
"Niet dus," zuchtte ik.
Ik bedacht een manier om hem verdoofd te krijgen. Die bladeren zouden goed van pas komen. Eugon kwam naast me zitten en ik fluisterde mijn plannetje in zijn oor.
"Ga maar," zei ik.
Hij begon te lachen en ging de bladeren halen bij de medicijnman. Ik liep naar BA toe.
"Zodra de heli met de politieagenten er is dan leiden we ze naar de grot. Daarna is het tijd om te vertrekken. Omdat jij het zo graag wilt, gaan we lopend naar de bewoonde wereld," zei ik.
Ik zag hem tevreden kijken. Eugon kwam terug. Hij knikte dat hij de middelen had en legde die in de tent. Een paar uur later kwam Frank terug met een serie politieagenten. Normaal had ik daar nooit zo'n goede band mee, maar we namen ze met de helikopter mee naar de bunker III. Daar lieten we hen de grote hoeveelheid drugs zien. De agenten konden hun ogen niet geloven. Er was zelfs een agent die om een extra helikopter vroeg om de buit te vervoeren. Vele handen maakten licht werk en voor we het wisten was de bunker helemaal leeg. De agenten bedankten ons voor het goede werk en beloofden de drugs als bewijs te zullen gebruiken tegen Troy, Ethan & Co. We schudden de agenten de hand toen ze vertrokken met hun extra helikopter. Daarna vlogen wij terug naar het indianenkamp en gaven de volgende groep gezinnen mee.
Ik keek naar Nadia die op de boomstam de hele tijd naar me zat te kijken. Onze zoen kwam weer bij me naar boven en gaf me een raar gevoel. Zou dat de verklaring zijn van die rillingen?

NADIA
De drugs...... ik zuchtte en ging op de boomstam zitten. Hannibal en zijn team kwamen even later weer terug. Ik bleef staren naar hem, omdat ik zoveel van hem was gaan houden tijdens de missie. Hij gaf me tenminste de kans om iets te kunnen betekenen voor het team. Ook hij keek naar me, maar later keek hij de andere kant op. Zou hij weten wat ik voor hem voelde? Op hem af stappen was iets waar ik altijd al moeite mee had.

EUGON
Er bleven steeds minder mensen over. Eigenlijk hoopte ik dat Hannibal hier zou blijven. Dan zou hij geen last meer hebben van de politie, waar hij het over had.

SHERIFF
In Santiago draag ik de gevangenen over aan de lokale politie, maar ik neem ook contact op met m'n collega's in Amerika, omdat Troy ook in ons land wordt gezocht. De politie stuurt een paar drugsagenten met me mee.
Terug in het oerwoud geef ik het commando over aan Peter die per slot van rekening toch weer m'n deputy is geworden. Hij laadt meteen een groep gevangenen in en gaat naast de piloot zitten. Hij kijkt me ongelovig aan als ik hem toestemming geef om, na het overdragen van de gevangenen, naar Lydia te gaan en er zelfs mag blijven.
Ik ga met Hannibal opnieuw het oerwoud in en samen brengen we de agenten naar de kelder in bunker III waar we die gigantische voorraad gif vonden. De agenten vragen hun oversten om een transporthelikopter en laten hem niet veel later op het dak van de bunker landen. Met z'n vijven sjouwen we de voorraad via het luik naar buiten. De helikopter zet Hannibal en mij af in het indianendorp, waarna hij meteen vertrekt. Hannibal gaat naar Nadia toe en ik loop naar het midden van het dorp waar de kooien bijna leeg zijn.
In de blokhut zoek ik Moody en zijn familie op.
"We kunnen bijna vertrekken. Als Murdock en piloot Jake terugkomen, kunnen wij allemaal mee. Waar is Audrey eigenlijk?"
"In de leer bij de medicijnman," zegt Moody met een grijns.
Iedereen pakt zijn spullen. Samen met de verpleegster breng ik Moody en zijn ouders naar het veldje waar de helikopters landen. Dan ga ik terug om Audrey te zoeken en afscheid te nemen van onze gastheren en -vrouwen. Mijn dochter is inderdaad bij de medicijnman en krijgt uitleg over de kruiden die hij voor diverse drankjes gebruikt. Stilletjes sla ik hen gade tot de man me ineens recht aankijkt.
"U heeft dappere dochter, meneer. Kan veel leren van ons."
"Ik ben het helemaal met u eens. Ik heb een dappere dochter. Ze heeft me wekenlang versteld doen staan."
Dan kijk ik Audrey lachend aan.
"Ik zie jou niet meer naar kantoor teruggaan. Dat is voortaan veel te saai voor je. Al een idee wat je straks gaat doen?"
Audrey schudt haar hoofd. Ze weet dat ik haar kom ophalen om te vertrekken en verontschuldigt zich om de indiaanse vrouwen, met wie ze vannacht heeft samengewerkt, gedag te zeggen. Tot slot geven we de medicijnman een hand.
"U altijd welkom," spreekt hij plechtig.
Dan pakt hij van ieder een hand, draait die zo dat de palm naar boven wijst en legt in ieder een amulet van zijn stam.
"Uw reizen zullen veilig zijn. Ons dorp is uw thuis. U goede mensen."
Hij buigt een keer en gaat dan onverstoorbaar verder met zijn werk, medicijnen maken.
Gearmd en zwijgend lopen we naar het veldje om ons bij de anderen te voegen. Moody zit met zijn ouders op een omgevallen boomstam te wachten en wenkt ons. Audrey kruipt dicht tegen hem aan. Ik zie het vertederd aan. Wat staat hen te wachten in Santiago? Afscheid voor even of voor altijd? Ik wil er nog even niet aan denken, want het is heerlijk om Audrey zo gelukkig te zien.
Hannibal en Face staan te praten. B.A. is lopend teruggekeerd uit de bunker. Nadia zit met haar broers op een kleed te babbelen, maar af en toe werpt ze een blik naar Hannibal. Bob staat bij Chris, Mitch en Carolien te praten. Verder zijn José en Monkey hier nog.
In de verte klinkt het gewentelwiek van een helikopter. We kunnen nog niet zien wie van de twee het is, maar de bevolking van het indianendorp komt uit alle hutten en tenten tevoorschijn om ons uit te zwaaien.

B.A.
Ik heb Marcello er niet van kunnen overtuigen mijn gids te zijn omdat ik lopend terug wil naar de bewoonde wereld. Moet ik dan alsnog mee in die helikopter?! De medicijnman heeft de afgelopen dagen zoveel mensen geholpen met zijn brouwsels, wie weet heeft hij ook wel iets tegen vliegangst.
Ik loop terug naar het dorp en leg hem mijn probleem voor. Hij haalt een paar bladeren tevoorschijn. Ik herken ze van de grot met de slapende bewakers en ik schud m'n hoofd. Waarom wil iedereen me onderuit laten gaan? Kan dat nou niet anders? Dan laat hij me een flesje zien. Het spul dat erin zit is net zo groen als die bladeren. En weer schud ik m'n hoofd en wil weglopen. De man roept me terug en laat me een amulet zien.
"Voor dappere mannen van A-team," zegt hij en hij overhandigt het sieraad.
"Goed bewaren. Jij altijd goede reizen maken. Niet meer bang."
Dan stuurt hij me naar de anderen en ik loop met een grote grijns het veldje op.
"Kijk," zeg ik tegen Hannibal, "volgens de medicijnman ben ik nu niet meer bang voor vliegen."
Hannibal wil weten hoe dat dan werkt en ik laat de amulet aan alle kanten zien. Ik kom er te laat achter dat de medicijnman aan de achterkant een groen blad heeft geplakt dat onderweg naar hier tegen mijn handpalm heeft gedrukt. Het volgende moment zak ik op de grond en val daar in slaap.
Boven m'n hoofd geven Hannibal en Eugon elkaar een high five en steken hun duim op naar de medicijnman die in het complot zit.

AUDREY / MOODY
De piloot van de ambassade is als eerste terug. We laten alle overgebleven bewakers en de laatste gevangenen voorgaan en blijven nog even lekker zitten. Ik wil graag met het A-team terugvliegen. Met hen ben ik naar Panama gekomen, met hen wil ik ook onze missie afsluiten. Moody zegt dat hij het nog wel even volhoudt, hij heeft zojuist van de verpleegster nog medicijnen gekregen.
De indianen komen overal vandaan naar het veld toe en zwaaien de op één na laatste helikopter uit.
Als Murdock uiteindelijk ook arriveert, dragen Hannibal en Face de slapende B.A. naar binnen. Daarna stapt de verpleegster in, kruipt m'n pa in de cockpit en wordt Moody naar binnengebracht. Als laatste stap ik in. Voor ik de deur dichtschuif probeer ik in m'n beste indiaans Dank u wel en Tot ziens te zeggen. Een applaus barst los. Blijkbaar heb ik genoeg geoefend. Murdock begint al op te stijgen als ik nog sta te zwaaien. Hannibal helpt om de deur te sluiten.
Moody strekt zijn armen uitnodigend naar me uit. Hij wil zo lang mogelijk samen zijn en ik ga dan ook heel dicht bij hem zitten. Terwijl Murdock zijn kreet laat horen, maken we vaart en zetten koers richting de stad waar ons Panamese avontuur begon. En waar het straks ook weer zal eindigen. Heimelijk kijk ik naar Moody. Zal onze vriendschap een vervolg krijgen?

HANNIBAL
Voor we vertrokken, liep ik naar Nadia toe die meteen op me af kwam rennen en sloeg haar armen om mijn schouders. Na een paar minuten schuif ik haar armen van me af.
"Nadia, ik ben niet de man waarmee je gelukkig wordt. Ik zal je alleen maar teleurstellen, omdat ik gezocht wordt door de politie. Je bent echt een heel leuke meid, maar ik kan je dit niet aandoen," zei ik bezorgd.
Ze begreep het en vertelde dat ze hier wilde blijven om meer te weten te komen over de geheimen van het oerwoud. Ik glimlachte en we omhelsden elkaar voor de laatste keer.
"Wel wil ik graag de pistolen terug," zei ik.
Ze gaf ze terug en glimlachte. Daarna liep ze weg, het oerwoud in. Ik keek haar na en liep daarna naar Face. Ik stond een tijdje te praten met Face toen BA met een amulet aankwam. Het zou hem over zijn vliegangst helpen.
"En dat bestaat echt?" vroeg ik me in stilte af.
Toen ik het amulet omdraaide, zag ik het groene blad zitten. Het volgende moment viel BA op de grond. Eugon en ik gaven elkaar een high five en we namen BA mee de helikopter in. We gaven elkaar nog een laatste knuffel.
"De ketting zal je beschermen. Als je ons nodig hebt, hier is ons kaartje. Bewaar het goed," zei ik.
Eugon kreeg tranen in zijn ogen. Ik gaf hem nog een aai over zijn bol.
"Ik zal blijven oefenen tot ik een prof ben," zei ik wijzend naar de koker met pijlen en boog op mijn rug. Ik pakte mijn m16 en pistolen, stapte in de helikopter en ging zitten. Ik hielp Audrey met het sluiten van de deur van de helikopter. Ze ging daarna dicht bij Moody zitten.
Ik had de boog in mijn handen en moest meteen weer aan de boogschietlessen van Eugon denken.
In het begin raakte ik echt helemaal niets. In de pijlenkoker zat een briefje. Ik las wat Eugon had geschreven en begon te lachen. Op de achterkant had hij een tekening gemaakt. dat moesten wij voorstellen. Eugon kon goed tekenen want het zag er mooi uit.
Eindelijk konden we naar huis. Ik dacht aan Maggie. Ik zou nog met haar uit eten gaan en hoopte dat ze dat niet was vergeten.

NADIA
Om het oerwoud nog beter te bestuderen, had ik besloten om bij het indianenkamp te blijven en nog meer te leren. Hannibal had dan weliswaar het pistool ingenomen, maar ik had altijd de pijl en boog nog. Op naar een nieuw avontuur, maar Hannibal zal ik nooit meer vergeten.

SHERIFF
Onderweg geniet ik nog even van het uitzicht over het oerwoud. In de verte doemen de gebouwen van de grote stad al op. Als je zo over al dat groen kijkt, ziet het er zo vredig uit, maar wat een onheil kan er in zo'n bos schuilgaan.
Ineens valt het me op dat het erg stil is in de ruimte achter ons. Zo te zien is iedereen in eigen gedachten en herinneringen verzonken. Pas als we gaan landen en Murdock iedereen waarschuwt en beveelt riemen vast te maken, komen de tongen weer los.
Op het pleintje voor de ambassade is het even later een drukte van jewelste.
"Dames en heren, mag ik even uw aandacht?"
De ambassadeur heeft moeite om boven het rumoer uit te komen.
"Welkom terug allemaal, fijn om u weer te zien. Ik nodig u uit voor een maaltijd in uw ambassade."
Na een spontaan applaus volgen we de diplomaat de trappen op en vinden op het terras in de mooie tuin een heerlijk buffet.

B.A.
Zo, dat was een lekker dutje, zeg! Ik rek me uit en voel de zon op m'n gezicht. Terwijl ik nog even met m'n ogen dicht blijf liggen, valt me op dat ik heel andere geluiden hoor dan toen ik ging slapen. Ineens zit ik overeind en kijk verbaasd om me heen. Weer is het groen om me heen en hoor ik stemmen, maar dit is absoluut niet het indianendorp! Als ik opsta zie ik een bekend gebouw: de ambassade! Hebben ze me potverdorie toch weer plat gekregen! En vervolgens maar ergens achter in de tuin op een ligbed neergelegd. B.A. redt zich wel! Met grote passen loop ik naar het terras met de bedoeling mijn teamgenoten eens flink de les te lezen, maar zover komt het niet. Vanuit het zwembad wordt er met water gespoten. Sam, Xander en Ava hebben speelgoedwatergeweren en richten met z'n allen op mij. In één keer ben ik drijfnat. Als ik het water uit m'n ogen heb gewreven, keer ik me quasi boos naar ze om en loop als een logge reus naar ze toe. Gillend zwemmen ze naar de andere kant. Dan doe ik of ik wegloop en vliegen de waterstralen weer om m'n oren. Ik trek m'n shirt uit, gooi m'n wapens in de tuin en neem een aanloop naar het zwembad...

AUDREY / MOODY
Zodra we uit de helikopter zijn, neemt de verpleegster Moody mee om zijn wond te verzorgen en om hem te laten rusten. Ik hoop dat hij niet te lang wegblijft.
Voor ik achter de anderen aan kan lopen komt Hudson naar me toe.
"Juffrouw Audrey, hoe maakt u het?"
"Goed, Hudson, maar ik heb de ritjes in de limousine wel gemist hoor!" zeg ik met een knipoog naar de chique maar supersympathieke chauffeur.
"O, maar u heeft er nog één te goed," zegt Hudson met een uitgestreken gezicht. "Ik breng u en mevrouw Lydia persoonlijk naar het vliegtuig."
Ik steek m'n arm door de zijne en samen lopen we naar binnen, onderweg babbelend over van alles en nog wat.
Na een half uur lekker eten, begin ik Moody te missen. Er zal toch niets mis zijn? Zachtjes duw ik de deur open van de kamer waar hij naar toe is gebracht. De verpleegster neemt zijn temperatuur op en pakt de telefoon. Ze overlegt met de dokter, kijkt ondertussen bezorgd naar Moody en als ze mij ziet staan wenkt ze me dichterbij.
"Moody moet terug naar het ziekenhuis, de reis naar het oerwoud is te veel voor hem geweest. Hij moet echt aansterken voor hij er weer uit mag."
Ik kijk aan het voeteneind op een onrustig slapende Moody neer.
"Ik zal jullie even alleen laten om afscheid te nemen. De ambulance komt er zo aan," zegt de verpleegster.
In het voorbij gaan legt ze een hand op m'n schouder.
"Moody!" fluister ik als ik naast zijn bed zit. "Moody..."
Met een schok wordt hij wakker. Ik schrik ervan hoe bezweet hij is, maar hij rilt als een rietje.
"Och, jongen toch. Wat heb ik met je gedaan?"
Met een koude, natte doek wrijf ik het zweet van zijn voorhoofd.
"Wat ik graag wilde... naar m'n ouders toe," antwoordt Moody met zwakke stem, maar met een lach op zijn gezicht.
Een sirene kondigt de komst van de ambulance aan.
"Moody, je gaat naar het ziekenhuis terug. Zorg alsjeblieft dat je beter wordt."
"Natuurlijk, ik heb alle reden om beter te worden. Troy achter slot en grendel, met m'n ouders herenigd en een prachtige vriendin gevonden. Wat denk jij dan, dat ik er tussenuit ga piepen?"
Hij strekt zijn armen naar me uit en we knuffelen tot de deur opengaat en de brancard naar binnen wordt gereden.
Het hele gezelschap dat eerst in de tuin zat te eten staat in de hal, ze zijn op de sirene afgekomen. Hand in hand verlaten Moody en ik de ambassade. In de ambulance geven we elkaar nog een kus en dan rijdt hij weg. Ik blijf achter bij het hek en barst dan in tranen uit. Achter me hoor ik voetstappen.
“Papa?”
Ik draai me om en hij sluit me meteen in zijn armen.

LESLEY
Er arriveert alweer een helikopter bij de ambassade. Meteen vliegen we er heen. Lydia ziet Peter en vliegt hem in de armen. Er stappen verschillende mensen uit maar Face en de anderen van het team ontbreken. Ik zucht en loop naar binnen. Ik til Rafael op en neem hem op mijn schoot.

LYDIA
Peter is nog maar net terug of Sam, Xander en Ava vragen of ze nog even mogen zwemmen. Ava en Xander krijgen zwembandjes om en springen dan net als Sam het water in. Als Peter even later langs loopt grijpen de kids ze hun kans en duwen hem het water in. Gelukkig kan hij er om lachen. Lesley is wat minder blij en zit met tranen in haar ogen te wachten op haar vriend. Ze is natuurlijk bang dat Face niet meer terugkomt.
Peter zwemt naar het trappetje van het zwembad, klimt eruit en ik neem hem even mee zodat hij nieuwe kleren aan kan trekken.

FACE
Al snel zien we de bewoonde wereld en landen we op het grasveld van de ambassade. Iedereen vliegt naar buiten. Dan ik zie Lesley staan. Meteen ren ik naar haar toe en druk een zoen op haar mond. Ook Rafael krijgt een knuffel.
"Zo! Wat ben jij al groot geworden zeg," zeg ik lachend en houd mijn zoontje vast. We worden al snel geroepen. Lesley neemt Rafael van me over. We genieten van het buffet en Rafael van een warm flesje melk.
"Weet je nog wat we elkaar beloofd hadden, Temp?" klinkt het dan.
Ik denk even na.
"Ja, als deze missie klaar was zouden we met elkaar trouwen. We zullen nog heel wat voorbereidingen moeten treffen voor het zover is, maar ik ben nu al de gelukkigste man ter wereld."
Ik druk een zoen op Lesley's mond en de kleine glimlacht.
Met een grote plons springt B.A. in het water. Een enorme hoeveelheid water klotst over de rand.

HANNIBAL
We liepen naar de ambassade en werden daar met luid applaus ontvangen. Het buffet stond al klaar. Ik had mijn wapens in een hoek gelegd en ging even op het gras zitten om bij te komen van dit gehele avontuur. Ik zag BA lopen. Zou hij weten dat we hem weer hebben beetgenomen?
Ik deed mijn schoenen en jas uit, blouse los en genoot op een ligbed van het zonnetje. Tijdens de opdracht had ik al genoeg water gezien, daarom was ik niet van plan om nu een duik in het zwembad te nemen. Bob kwam naar me toe gerend en vertelde dat hij naar huis ging.
"Is goed maat, bedankt voor alle hulp," zei ik.
We gaven elkaar een knuffel. Bobs dochtertje keek het aan. Samen verlieten ze de ambassade en gingen naar huis.
Ik keek BA aan en zei: "Nu had je de kans om je vliegangst te overwinnen, val je in slaap!"
Blijkbaar had dat praatje niet geholpen want hij keek me onderzoekend aan.
Onderweg naar het ligbed werden twee geweren in mijn rug geduwd.
"Jij boef, jij lopen," zei Xander.
Ik begon te lachen en liep voor hen uit zoals ze vroegen. Bij de rand van het zwembad bleef ik stilstaan. Ik draaide me om, liet me met een kreet achterover vallen en landde met een grote plons in het water. Xander en Sam sprongen me achterna. Toen ik boven kwam keek ik ze lachend aan en zwom naar de kant. Ze kwamen we achterna en begonnen te spetteren. Daarna klom ik aan de kant en bekeek mijn drijfnatte kleding.
"Zulke verkoeling had ik eigenlijk wel even nodig," zei ik met een grijns.

MURDOCK
Het was een geweldig vliegtochtje. Bij de ambassade stond het buffet al klaar. Ik rende er naar toe en keek naar alle hapjes.
"Wat wil jij hebben Billy?" vroeg ik met een grijns.
Ik zag dat BA werd natgespoten door de kinderen. Toen hij een aanloop nam zwommen de kinderen naar mij toe. Ava gaf me haar watergeweer en toen BA bovenkwam opende ik samen met Xander en Sam het vuur op de big guy. Ik begon te lachen en gaf het watergeweer daarna terug aan Ava.

SHERIFF
Als Moody naar de ambulance wordt gebracht en Audrey meeloopt, volg ik hen naar buiten. Ik vang m'n dochter op als ze het na het afscheid van Moody moeilijk krijgt en laat haar uithuilen tegen m'n schouder. Iedereen is weer naar binnen gegaan, zodat we eindelijk even samen zijn.
Ik kijk haar aan als ze ophoudt met snikken en met haar mouwen haar gezicht afveegt.
"Gaat het weer een beetje?"
Ze knikt. In haar ogen lees ik de vraag of het goed zal komen met Moody.
"Volgens mij is ie over een paar weken weer de oude en staat ie voor je neus voor je er erg in hebt."
"Ik hoop het," zegt Audrey, terwijl ze naar het hek kijkt waardoor hij een kwartier geleden vertrok.
Gearmd lopen we naar binnen en zoeken de Panamese mannen bij elkaar: Marcello en Timo, Fernando, José, Daniel, Monkey, Ritchie, Benjamin, Arlando, Chris en Mitch. Ook Peter komt erbij staan, hij zat ooit in hetzelfde schuitje als deze mannen. De anderen zijn met hun gezinnen of andere familieleden naar het ziekenhuis of naar huis. Ik vraag om hun aandacht en iedereen gaat in een kring staan. Tja, zo officieel hoeft het nu ook weer niet, maar ach, ik wil nog even wat tegen ze zeggen, dus schraap ik m'n keel en zoek naar de juiste woorden.
"Daar staan we dan, met de dappere ex-bewakers van Troy in ons midden. Jullie durfden je aan de tirannie van jullie baas te onttrekken en kwamen aan onze zijde vechten. We zijn aan het einde van een lange, moeilijke operatie gekomen. Voor we Troy volgden naar Panama, zaten we hem in Amerika al een tijdje achterna, moeten jullie weten.
Namens het A-team, mijn dochter Audrey, mijn, op zijn post teruggekeerde, deputy Peter en zijn familie, wil ik jullie bedanken voor jullie moed, inzet, ideeën en uithoudingsvermogen tijdens deze missie. Ik hoop dat jullie familieleden weer gezond zullen worden, dat jullie allemaal weer eerlijk werk zullen vinden en weet... dat je altijd welkom bent om eens op bezoek te komen! Dank jullie wel!"
Terwijl er een applausje klinkt, geeft Audrey me een knuffel en een zoen op m'n wang.
"Goed gedaan, pa," fluistert ze in m'n oor.
De zon begint te zakken, het eten is op, de kinderen moeten naar bed. Eén voor één nemen de mannen afscheid en een uur later is de tuin leeg. We staan met het A-team in de woonkamer van het gastenverblijf.
"Waar zullen we eens gaan slapen? Zou de ambassade nog meer kamers hebben?" vraag ik.
Dan komt Hudson aanlopen.
"Juffrouw Audrey, heren.... De ambassadeur kan u helaas niet meer kamers aanbieden. Maar... hij heeft goed nieuws voor u. Het hotel, eerder in de verkeerde handen van...."'
"TROY!!!" vullen we met z'n allen spontaan in voor Hudson.
"Eh... juist, die meneer dus, is door de politie onder handen genomen terwijl u in het oerwoud verbleef. Het hotel is terug in handen van de oorspronkelijke, nette, eigenaar en u bent van harte welkom om in de suites uw laatste nacht in Panama door te brengen. Als dank voor uw hulp aan zoveel mensen."
Er ontstaat meteen een uitgelaten en vrolijk geklets.
"Het is aan mij de eer om u naar het hotel te mogen brengen. En... dames gaan voor."
Hudson maakt een uitnodigend gebaar naar Audrey, waarop ze haar arm in de zijne steekt en wordt begeleid naar de limousine die voor de trap staat.
Peter en Lydia en de kinderen blijven nog een nachtje hier, maar Lesley en Rafaël gaan met Face mee naar het hotel. In de bar van het hotel nemen we nog een drankje voor we naar onze hotelkamers gaan. Gelukkig zien de suites er anders uit dan de kamers waar we eerder verbleven. De serveersters verwennen ons met allerlei hapjes en de heerlijke bedden en warme baden doen onze eerdere, slechte herinneringen aan dit hotel, nu al een beetje verbleken. Ik vind het bijna jammer dat we over een aantal uren in het vliegtuig stappen en huiswaarts gaan.

FACE
We vertrekken naar het hotel waar we nog een drankje nemen voor we naar onze hotelkamers gaan. Omdat de ambassadeur onze suites geregeld heeft, is er zelfs voor Rafael wat lekkers. De baden zijn groot dus kunnen we er mooi met z'n drieën in. Rafael ligt in Lesley's armen die vervolgens weer in mijn armen ligt.
"Templeton, ik moet zeggen dat je veranderd bent nadat je na die missie in Ecuador."
"Vind je dat echt?"
Ik pak ondertussen de twee handdoeken die niet ver van het bad liggen en doe er één om mijn middel. Lesley krijgt een badjas aan en Rafael wordt in een handdoek gewikkeld. Het kleine ventje lacht als ik hem in mijn armen neem en hem op het grote bed leg. Lesley en ik trekken ons ondergoed weer aan en kruipen in bed. Rafael ligt tussen ons in. De lamp die op het nachtkastje staat doe ik uit.
"Welterusten."
Dan geef ik Lesley nog een zoen.

PETER
De jongens liggen braaf op bed tot er opeens onweer klinkt. Meteen staan ze in onze kamer en vragen of ze bij ons mogen liggen.
"Natuurlijk jongens."
Zodra er weer een flits verschijnt kruipen ze dicht tegen ons aan.
"Waarom wolken boos op elkaar?" vraagt Xander.
"Boos?"
"Ja en ze maken foto's van elkaar," voegt Sam eraan toe.
"Wie heeft jullie dat wijs gemaakt?"
"Dat heeft Ava verteld," antwoorden ze tegelijk.
Ik lach en vertel dat ik het morgen zal uitleggen, maar dat we nu eerst gaan slapen.

HANNIBAL
In het hotel werden we verwend door serveersters met lekkere hapjes. Het was echt een geweldige sfeer. Na een half uurtje bij de bar ging ik naar mijn hotelkamer om te relaxen voordat we weer huiswaarts gingen. Ik moest nog iets bedenken om BA het vliegtuig in te krijgen. Ik keek naar de groene blaadjes die ik in een zakje had gedaan. Daar moest het mee lukken. Ik haalde mijn m16 uit elkaar en legde die in mijn tas samen met mijn pistolen en sniper rifle. De koker met pijlen en de boog moest ik maar dragen, want die waren te groot voor de tas.
Ik ging liggen en zette een wekker, want over een paar uur moesten we naar het vliegveld. Het eerste kwartier kon ik niet in slaap komen en staarde naar het plafond, maar daarna viel ik wel in slaap.

MURDOCK
De kolonel verliet de bar en ging naar zijn kamer. Zo te zien was hij echt kapot van de missie. Volgens mij zat hem ook nog wat dwars, maar hoe moest je dat aan hem vragen? Ik wist dat nooit zo goed. Ik bleef nog even bij mijn teamgenoten tot ook zij naar hun kamers gingen om uit te rusten voor onze terugreis.

SHERIFF
Piep-piep-piep-piep-pi...PATS!!! De wekker krijgt een mep. Hij loopt veel te vroeg af. Na een paar gezellige uurtjes in de bar was het heerlijk om eindelijk weer eens in een goed bed te stappen en nu wil ik er natuurlijk ook niet zo snel weer uit.
"Pap...?"
Audrey kijkt om de hoek van de deur of ik al opgestaan ben.
"Hmmm, ik kom al, even geduld..."
Even later zitten we in alle vroegte, met z'n allen op het terras te ontbijten. Het is nog geen acht uur als we in de limousine van Hudson stappen. Ik moet voor de laatste formaliteiten nog even langs de ambassade en dan gaan we richting het vliegveld. Als het goed is, staat daar dat mooie vliegtuig nog altijd te wachten, om ‘de adellijke familie’ weer naar huis te vliegen. Dat A-team weet toch wel mooie smoezen te verzinnen om vanalles en nog wat geregeld te krijgen. Na het invullen van enkele papieren komt er nog een limousine bij de ambassade voorgereden, waar Peter en zijn familie in mogen stappen. De ambassadeur en zijn personeel zwaaien ons uit. Hudson laat ons onderweg nog een paar mooie plekjes van de stad zien. Onder andere het grote treinstation van Santiago.
"Zo hoopt u ons waarschijnlijk zo ver te krijgen, dat we hier terug willen komen voor vakantie," veronderstel ik lachend.
Hudson kijkt quasi betrapt in zijn binnenspiegel, maar er ligt ook een big smile op zijn gezicht.
Zo... in stijl naar het vliegveld, in stijl naar Amerika... Het is toch wel lekker om eens na hard werken verwend te worden. Het zal weer wennen zijn als we thuis onze eigen boterhammen moeten kopen en smeren, overpeins ik met een glimlach de situatie.
Murdock heeft van de ambassade een nieuw pilotenpak gekregen, omdat het andere is kwijtgeraakt. Statig loopt hij naar het vliegtuig, waar Hudson netjes naast staat. Als Murdock weer naar buiten komt wenkt hij ons dat we kunnen instappen.

B.A.
Na een lekkere frisse douche loop ik langs de receptie voor ik bij de anderen aan de ontbijttafel schuif.
"Kijk Hannibal, ik heb de vertrektijden van de trein. Als jullie straks op het vliegtuig stappen, pak ik de trein. Eens kijken wie er eerder in L.A. is," grijns ik tegen m'n teamgenoten.
Hannibal kijkt me begrijpend aan, zoals hij dat Murdock kan doen als die weer eens één of ander actiecomité heeft opgericht.
"Dat heb je goed gedaan, B.A. Vind je het niet erg om alleen te reizen?"
"Hm, nee, natuurlijk niet," brom ik.
"Oké. Weet je waar het station is? Misschien kan Hudson je er afzetten als wij naar het vliegveld gaan?" oppert Hannibal en gaat ondertussen gewoon door met het snijden van zijn brood.
"Dan kan ik eindelijk eens zonder slaapmiddel reizen en zien wat er onderweg allemaal gebeurt," grinnik ik.
Terwijl ik m'n broodje beleg, wisselen Hannibal en Face blikken van verstandhouding en laten ze elkaar zien wat ze aan middelen bij zich hebben.
Goedgemutst stap ik bij Hudson in de limousine. Hij rijdt voor mij speciaal naar het station en brengt daarna de anderen op het vliegveld. Eindelijk eens een keertje mijn zin, eindelijk eens een keertje niet slapend het vliegtuig ingedragen worden. Hudson wijst naar een groot gebouw in de verte.
"Dat is het station, meneer B.A."
Onderweg zie ik een cafetaria, waar we even stoppen om wat eten te kopen. Ik wacht tot iedereen weer in de auto zit en pak dan nog wat broodjes. Niemand die daar tenminste iets in heeft gestopt, denk ik tevreden, want ik vertrouw het toch niet helemaal. Ze zijn wel erg hulpvaardig vandaag.
Terug in de limousine plof ik tussen Frank en Audrey in op de achterbank. Hannibal en Face zitten tegenover me en dat is een prettig idee. Zo kan ik ze in de gaten houden en zien of ze iets tevoorschijn halen. Glunderend dat ik een keertje m'n zin krijg, kijk ik tevreden naar Frank en Audrey en zie het station steeds dichterbij komen. Dat is zo'n gelukzalig gevoel dat ik er gewoon relaxed van word, een beetje dromerig, een beetje slaperig zelfs....

AUDREY
Een maand later...
Pap en ik hebben de afgelopen weken hard gewerkt aan het vernielde en verwaarloosde sheriff-kantoor. Peter is weer officieel in dienst en neemt het meeste politiewerk voor zijn rekening. De plaatselijke timmerman heeft al het kapot geschoten hout vervangen, nieuwe deuren geplaatst en het meubilair gerepareerd. Zelfs het bord boven de deur is gemoderniseerd. M'n baan op kantoor heb ik opgezegd. Ik zit nu op de politieschool en heb het daar goed naar m'n zin.
Gisteren belde Moody op, eindelijk. Ik had de moed al bijna opgegeven. Hij knapt goed op en is net een paar dagen thuis. Eerst was het een beetje vreemd om elkaar weer te horen, maar toen we ophingen moest ik huilen, ik mis hem.
Ik heb een paar dagen vrij en help m'n vader op het kantoor met de administratie, want daar is hij niet zo goed in. Zo rol ik steeds een beetje verder in het politievak en wie weet kan ik hier straks m'n vader opvolgen. Soms droom ik daar al een beetje van. Maar ik heb ook andere dromen. Dat Moody naar Amerika komt bijvoorbeeld en dat we samen boeven gaan vangen. Maar dat zal wel bij dromen blijven. Ineens realiseer ik me dat ik niet eens weet wat voor werk hij deed voor hij voor Troy ging werken. Dat moet ik hem toch eens vragen.

AUDREY/SHERIFF/MOODY
Buiten stopt een taxi. Er stapt een man uit met lang zwart haar dat hij in een staart draagt. Voor hij de chauffeur betaalt, kijkt hij naar de overkant, naar het bord SHERIFFKANTOOR. Als hij zijn tas uit de kofferbak heeft gepakt, steekt hij de straat over en klopt op de deur voor hij naar binnenstapt. Achter de balie staat een fitte sheriff Sheldon te fluiten.
"Goed middag, sheriff."
Frank kijkt op en staat op het punt om de man uitbundig te begroeten. Hij bedenkt zich echter, snelt naar hem toe en drukt hem stevig de hand.
"Moody, hoe is het met je?" vraagt hij fluisterend.
De man antwoordt al even zacht dat het goed gaat met hem.
"Waarom fluisteren we eigenlijk?" wil hij weten.
"Audrey zit hier naast."
Frank wijst met zijn duim achter zich.
"Ik heb haar niet verklapt dat je onderweg was."
Moody trekt zijn jas uit, zet zijn tas weg en loopt dan naar de deur van het kantoortje. Binnen zit iemand ijverig te tikken op een typemachine of computer. Hij klopt op de deur.
"Kom maar binnen, ik heb geen geheime stukken onder handen," klinkt het vrolijk.
Waarschijnlijk denkt ze dat het Peter of Frank is die binnen zullen komen, want Audrey typt onverstoorbaar door. Terwijl Moody de deur opent, komt er een golf verse koffiegeur naar binnen die haar met gesloten ogen doet snuiven.
"Zet maar neer, ik ben zo klaar."
En weer typt ze gewoon door. Pas als het neerzetten van de beker, waar ze meestal op wacht, uitblijft kijkt ze op. Langzaam gaan haar ogen omhoog tot ze elkaar aankijken. Audrey durft nog niet te geloven wat haar ogen zien.
"Hallo Audrey."
"Moody?"
Audrey weet niet hoe snel ze uit haar stoel moet opstaan. Met een paar passen is Moody bij haar en dan sluiten ze elkaar in de armen. Terwijl ze elkaar innig zoenen, komt Frank binnen met verse koffie, maar keert discreet om en trekt de deur zachtjes achter zich dicht.

HANNIBAL
Mijn wekker ging al snel en ik stond op en nam een frisse douche. Nog voordat BA aan de ontbijttafel aanschoof, gaf ik Frank en Audrey de instructie van de blaadjes die we uit het indianenkamp hadden gekregen.
"Hij moet het voor de laatste keer nog even onder ogen zien," fluisterde ik.
Nog voordat we in de auto stapten gaf ik het teken om BA te verdoven en ging met Face tegenover BA zitten. Ik begon naar buiten te kijken en maar zag vanuit een ooghoek Frank en Audrey hun slag slaan. BA viel na een paar seconden al om.
"Naar het vliegveld, BA is te slaperig om alleen met de trein terug te kunnen naar LA," zei ik grijnzend.
We kwamen even later aan op het vliegveld en vlogen naar huis.
We konden tevreden terugkijken op deze opdracht en we hadden een nieuw middel om onze BA in slaap te krijgen.
"I LOVE IT WHEN A PLAN COMES TOGETHER”

Bewerkt door Sharey
2013

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.