FanFic.nl

The Wizard [END]

Chapter 20

still Perrie's POV:
Ik doe de deur open, en stap naar binnen. Meteen is het enige wat ik zie de groene struiken. Voor me is het begin van het doolhof, er is maar één ingang. De groene struiken ritselen door de wind, en het is koud. Ik heb alleen een t-shirtje aan, en natuurlijk nog steeds Zayn's vest om mijn middel. Ik kan echt nergens heen, alleen rechtdoor naar de ingang. Links en rechts van me is niks. Gewoon helemaal niks, een grote leegte. Ik zucht, haal diep adem en stap naar voren. Nu moet je sterk blijven, Perrie, je kan het. Ik loop voorzichtig naar de ingang van het doolhof. Het is hier koud en kil, en er hangt een enge geur in de lucht. Ik loop stapje voor stapje steeds verder. De gang tussen de struiken is smal, ik raak de natte en koude bladeren al aan met mijn schouders. Ik vind dit flauw, waarom mag ik niet met Zayn? Dan zou ik het veel minder eng vinden... Opeens voel ik iets... Een soort tinteling gaat door mijn hele lichaam. Ik sta verstijfd. Ik kan niet bewegen, maar toch voel ik aantrekkingskracht. Dan word ik ruw naar rechts getrokken. Ik gil. Het voelt alsof een reuze magneet me naar zich toe trekt. Ik word naar links getrokken, naar rechts, en dan weer naar links. Naar voren, alle kanten op. Ik ga heen en weer, en ik gil harder. Harder en harder, maar niemand hoort het. 'WAT GEBEURD ER!? HELP ME!' schreeuw ik wanhopig. Wat is er aan de hand?! Ik val op de grond, en word weer omhoog getrokken. Ik word er enorm misselijk en duizelig van. Net op het moment dat ik denk dat ik ga overgeven, stopt het. Maar dan gebeurt er weer iets. Het lijkt alsof alles om me heen, behalve ikzelf, begint te bewegen. Dan merk ik dat alles rond draait. Alles, de hele wereld om me heen, draait sneller en sneller. Ik wil opnieuw heel hard gillen, maar er komt geen geluid meer uit mijn keel. Nog even draait alles om me heen, maar dan gaat het gelukkig steeds langzamer. Ik doe snel mijn ogen dicht, voordat ik echt draaierig word. Na een paar seconden voel ik dat het draaien is gestopt. Ik doe mijn handen voor mijn ogen weg, en ik kijk om me heen.

'Nog een schepje spaghetti, lieverd?' vraagt mijn moeder aan een klein meisje, van ongeveer vijf jaar, met lange blonde haren. Wacht... mijn moeder...? Wat doet mijn moeder hier? Ik kijk naar mijn handen, ben ik dood? Nee. Mijn handen zijn normaal, maar het lijkt alsof ik niet besta. Ik kijk weer voor me. Ik sta in een keuken, en rond de eettafel die voor me staat, zitten drie mensen. Ik herken twee van hun. De man is mijn vader, de vrouw is mijn moeder. En dat meisje... ze komt me bekend voor. Ik loop dichter naar de tafel toe, en merk dat de vloer nogal kraakt. 'Pap? Mam?' vraag ik hoopvol. Ik krijg geen reactie. Mijn vader en moeder zijn gewoon rustig aan het eten, en zeggen niks. Ze horen je niet, dit is een flashback, zegt opeens een stem in mijn hoofd. Een flashback. Dat zou eigenlijk best goed kunnen... Maar wie is nou dat kleine meisje? Dan weet ik het. Ik ben het. Dat kleine meisje was ik vroeger. Opeens snap ik het. Het is inderdaad een flashback, want in een flashback kom je zelf ook voor. Zou dit zijn wat Elly bedoelde? Slechte herinneringen? Was dit een slechte herinnering? Het ziet er helemaal niet slecht uit... gewoon wij als gezin, spaghetti eten. Mooi, toch? Opeens klinken er voetstappen vanuit de woonkamer. Mijn moeder legt haar bestek neer. 'Zou oma vandaag nog komen?' vraagt ze. Voordat mijn vader kan antwoorden, vliegt de deur van de keuken met een klap open. 'Handen omhoog!' roept een man, die de keuken binnenstormt. Hij is in het zwart gekleed, en heeft een bivakmuts op. Ik schrik. Wat gebeurd er? Dan schiet het me te binnen. Dit moment ben ik nooit vergeten... in geen jaren. Dit was de ergste dag van mijn leven, met de verschrikkelijkste gebeurtenis ooit. Dit wil ik niet zien! Ik weet wat er gaat gebeuren, en wil mijn handen voor mijn slaan. Maar het gaat niet. Om een of andere reden kijk ik door mijn handen heen. Hoort dit bij de opdracht? Móet ik het per se zien? Maar dat kan ik niet! Ik word steeds banger. De man die nog steeds in de keuken staat, haalt iets uit zijn broekzak. Mijn vader en moeder staan geschrokken en met enorm veel angst, met hun handen in de lucht. Het meisje, oftewel ik, zit nog steeds op haar stoeltje, heel erg hard te huilen. Waarschijnlijk heeft ze helemaal geen idee wat er gebeurd. Mijn vader tilt haar snel uit haar stoel, en zet haar achter hem neer. Hij beschermt me. Opeens klinkt er een luide knal. Het is zo hard, dat mijn oren ervan gaan piepen. Ik weet wat er gebeurd. Dit is precies hetzelfde als ik me kan herinneren. Een hoge, piepende, hartbrekende, verscheurende gil klinkt. Ik wil me snel omdraaien, maar het gaat niet. Het voelt weer net als toen met die 'magneet'. De hele keuken staat vol met rook, en ik hoor dat de man met zware voetstappen snel het huis uitrent. De rook verdwijnt, en ik zie iets waar ik al bang voor was. Mijn moeder ligt op de grond, bleek, in een enorme plas van bloed. Mijn vader zit op zijn knieën ernaast, met zijn hoofd op de grond. Hij huilt zo hard, dat de buren het wel moeten horen. 'Waarom... WAAROM?!' roept hij. Ik kan dit niet meer aan. Dit is verschrikkelijk. Dit was het ergste wat in mijn hele leven gebeurd is. En ik herinnerde het me nog veel te goed... Maar om het opnieuw te zien, is vreselijk. Tranen rollen zo snel als watervallen over mijn wangen, en vallen op mijn schoenen. 'Ik kan niet meer...' stamel ik, en val neer op de grond.

Reacties: