FanFic.nl

Don't Let Me Go • Stalik

Prologue || Harry E. Styles

De straat was verlaten. Ramen waren dichtgespijkerd, een ijskoude wind voer tussen de muren door en alle lichten waren uit. Het enige wat ervoor zorgde dat de jongen nog een beetje kon zien in welke richting hij liep, waren de verscheidene, oude lantaarnpalen langs de weg kant. Zijn schaduw was donker en leeg, net zoals hij zich vanbinnen voelde. Gekweld, verstoten.
Zijn leven was één grote mislukking.
Langzaam slenterde hij door de straat, starend naar de houten platen die voor de ramen waren gespijkerd en naar de teksten die op de muren waren gekalkt met graffiti. Deze buurt stond gelijk aan een getto en dat was ook niet zo raar, want de overheid had al lang en breed geen geld meer gepompt in dit deel van London. Oost-London, wel te verstaan. De plek voor drugs, alcohol, andere illegale praktijken - en natuurlijk pesterijen. Mishandelingen.
Stilletjes schoot hij de hoek om. De jongen wist dat hij nog een paar straten door moest eer hij thuis was en dat baadde hem zorgen. Eigenlijk lukte het hem nooit om ongeschonden via de buitenlucht naar huis te komen, maar hij kon nou ook niet zeggen dat thuis zo'n fijne plek was.
Niet als zijn vader er was, tenminste.
Harry voelde tranen achter zijn ogen prikken en verwoed knipperde hij ze weg, waarna hij zijn pas versnelde. De wind begon harder te waaien en rillend dook de krullenbol wat dieper in zijn sjaal, hopend zo iets minder van de kou op te vangen. Tevergeefs.
Hij liep opnieuw de hoek om en zodra hij het groepje jongens zag, wilde hij zich weer omdraaien. Maar het was al te laat.
Ze hadden hem gezien.
"Styles! Wacht!" hoorde Harry geroepen worden. Hij zuchtte, bleef stilstaan en keek hoe drie grote jongens op hem af kwamen lopen. De voorste was het breedste, had donkerbruine haren en droeg de naam Edgar. Zijn twee hulpjes waren een soort kopie van hem, alleen dan iets tengerder en minder angstaanjagend. Hun namen waren Kors en Cas.
"Wat doe je hier op dit tijdstip zo alleen, prinses?" Harry voelde een rilling langs zijn ruggengraat trekken bij het horen van zijn bijnaam en hij moest moeite doen niet direct in huilen uit te barsten.
"Laat me met rust," fluisterde hij. De jongens begonnen te lachen en Edgar gaf Harry een ruwe duw tegen zijn schouder. De jongen wankelde naar achteren, maar het lukte hem zijn evenwicht te bewaren.
"Nu vraag ik het je nog één keer. Wat doe je hier?" Edgar sloeg zijn armen over elkaar en zijn twee hulpjes deden exact hetzelfde. Als Harry niet beter wist, had hij gedacht dat het een toneelstuk was.
Was dat het maar.
"Ik...Ik ging gewoon even wandelen." Harry kneep zijn ogen dicht tegen hetgeen dat komen ging, maar zodra hij na enkele seconde nog geen klappen had gevoeld, opende hij ze weer.
Ze waren nog niet van positie veranderd.
"Wandelen? Moet jij geen schoonheidsslaapje doen?" Harry schudde zijn hoofd.
"Mag ik alsjeblieft gaan?" probeerde hij nogmaals. Edgar en de andere twee schudden hun hoofd, deden een stap dichter naar Harry toe en nu was het wel zijn beurt om zijn ogen dicht te doen en de lading klappen die hij kreeg over zich heen laten komen.
Zoals hij elke dag deed.

Reacties: