Hoofdcategorieën
Home » One Direction » One Shots • [1D] » The Woods • Niall & Quinn
One Shots • [1D]
The Woods • Niall & Quinn
-
Niall J. Horan
"Quinn! Quinn!" Een jongen met blauwe ogen en blonde haren liep verwoed rondjes door het bos, zigzaggend tussen de takken en vallende bladeren door, op zoek naar zijn vriendin.
"Quinn!" Geen reactie. Hij zuchtte, keek opnieuw om zich heen, in de hoop iets van het meisje te kunnen ontdekken. Haar blonde haren, of haar blauwe ogen misschien. Maar er was niets dat wees op eventuele tekenen van leven. Nou ja, Quinns leven want Niall zag genoeg andere dingen bewegen. Konijntjes, vogels - insecten. Hij haatte insecten.
"Verdomme." Zachtjes vloekend liep Niall verder het bos in. Hij probeerde te bedenken waar het meisje zich verstopt zou kunnen hebben en had allang spijt van het feit dat hij dat hele spel aan het licht had gebracht. Voor de grap had hij gezegd dat ze best wel eens verstoppertje zouden kunnen doen, maar helaas voor hem had Quinn toegezegd. Nou, ook Niall had een ego en natuurlijk kon hij dan niet meer weigeren. Geheid dat ze had gedacht dat hij bang zou zijn om alleen door het bos te lopen. In de herfst.
Overdag.
De jongen hield zijn pas in en spitste zijn oren. Misschien kon hij een geluid opvangen, gegiechel allicht, en zo het meisje traceren.
Het enige wat hij hoorde was het kraken van blaadjes en het heen en weer wiegen van verrotte takken.
"Quinn!" probeerde hij nogmaals. Ze moest nou toch wel ergens zijn? Misschien was hij wel helemaal verkeerd gelopen. Misschien zat ze wel honderden meters van hem verwijderd en werd ze nu bang dat hij haar in de steek had gelaten. Een knagend gevoel ontstond in de jongen zijn binnenste en verwoed keek hij opnieuw om zich heen.
"Quinn! Kom op, ik ben er zat van! Jij wint!" De jongen bleef weer even stil en dit keer hoorde hij wel degelijk beweging. Het kwam achter hem vandaan en geheel instinctief draaide hij zich om en staarde hij naar de hoge bossen waartussen hij de beweging zag. Grote beweging.
Shit. Dat was Quinn niet.
Een enorm dier wurmde zich tussen de bossen door, stapte eruit en stond nu nog maar tien meter van Niall verwijderd. De ogen van het beest waren groot en donkerbruin - hongerig. Hij had zijn klauwen in de modder gegraven en snuffelde met zijn neus aan de grond.
Het was een enorme grizzly.
Geschokt en trillend staarde de jongen naar het immense beest. Het dier bleef op zijn plek, maar Niall durfde niet weg te rennen, bang dat het dan achter hem aan zou komen. Hij wist vaag nog iets over dat je beren niet moest intimideren of laten schrikken, maar ook zijn kennis van de biologielessen was weggezakt en Niall wist gewoonweg niet wat hij nu moest doen.
Quinn M. Jones
Met grote ogen staarde ze naar het enorme beest nog geen tien meter van haarzelf verwijderd. Haar vacht leek extreem zacht, maar de spieren die eronder zichtbaar waren en vooral de klauwen aan de uiteinden van haar poten joegen het meisje de stuipen op het lijf. En dat niet alleen.
Niall.
De jongen stond als verstijfd naar het dier te kijken, wist zich totaal geen houding te geven. Net zoals Quinn zelf moest hij doodsbang zijn, niet meer weten wat te doen in zo'n situatie als deze. Als ze eerlijk was, wist ze dat zelf ook niet en het feit dat ze hem te slim af was geweest met verstoppertje maakte allang niets meer uit. Ze moest er nu voor zorgen dat ze hier levend wegkwamen. Ze had nou niet echt zin om berenvoer te worden.
"Niall!" siste ze, in de hoop dat de jongen haar zou horen. Hij leek echter niets te merken en angstig beet het meisje op haar lip.
Wat nu?
En toen kreeg ze een idee. Terwijl ze daar zat verscholen in de bosjes, vlakbij een reusachtige grizzly, viel haar blik op een groepje stenen. Het waren geen grote stenen, maar groot genoeg om er een dier mee af te leiden.
Het was hun enige kans.
Stilletjes bewoog ze zich iets naar voren, terwijl ze de beer nauwlettend in de gaten hield. Het beest bleef snuffelen en leek noch haar noch Niall op te merken. Voorzichtig pakte Quinn een steen van de grond af, ging op haar hurken zitten en richtte op een boom, zo'n vijf meter achter de grizzly. Met een vloeiende beweging gooide ze de steen er heen en geschrokken keek het dier op. Hij maakte een nieuwsgierig geluidje, maar leek nog geen aanstalten te maken erheen te lopen.
Gauw pakte Quinn nog een steen, gooide deze naar exact dezelfde plek en dit maal besloot het beest om toch maar even een kijkje te nemen. Met behoorlijk wat lawaai verplaatste het zich richting de boom, wat Quinn de kans gaf achter de struiken vandaan te komen en richting Niall te rennen.
"Kom op, snel!" siste ze, waarna ze de jongen meetrok en beide het op een rennen zetten. Het lukte ze om niet te struikelen en de uitstekende takken te ontwijken, terwijl ze steeds verder en verder bij de beer vandaan kwamen.
Uiteindelijk was het dier uit hun zicht verdwenen.
Hijgend stopten ze, beide leunend tegen een dikke boom. Ze keken elkaar aan, glimlachten, en Quinn zag hoe Niall's onderlip nog een beetje natrilde. Het gaf haar kriebels in haar onderbuik, maar net zoals ze dat altijd deed, negeerde ze die. Ze wilde hun vriendschap niet verpesten door haar liefde voor de blonde Ier.
Na enkele minuten van zwijgend uitrusten, ging Niall weer rechtop staan en kwam hij naar Quinn toegelopen. Een verlegen glimlachje sierde zijn lippen terwijl hij haar een knuffel als bedankje gaf.
"Dat was slim, van die stenen." Quinn kinkte glimlachend en ergens voelde ze zichzelf trots. Het wás ook best wel slim geweest.
"Bedankt," zei ze, waarna ze Niall nog een knuffel gaf. Ze staarden elkaar nog even aan, om vervolgens blozend weg te kijken.
"Zullen we anders wat gaan drinken?" vroeg de jongen na een tijdje. Quinn knikte, waarna ze haar arm door die van de Ier haakte.
Dit kon nog wel eens een mooie avond worden.
Reacties:
YAAAA!!! IK REDDE NIALL VAN EEN GRIZZLYBEER!!! GO MIJ, GO MIJ!!!
YAAAA!!! LOVE THIS SA!!!!
Xxxxxxx!!! Van mij!!!
Wowowowow 0.0
Youve got some talent in those fingers of yours ^^
xXx